I Am A Prodigy ฉันนี่แหละอัจฉริยะ! - ตอนที่ 97

ตอนที่ 97 คําเชิญจากสาวงาม

ในที่สุด เสียงนกหวีดของผู้ตัดสินก็ดังขึ้นเป็นสัญญาณบอกถึงการจบลงของการแข่งขัน

116: 93 ชัยชนะที่สมบูรณ์ของสาขาภาษา!

“เราชนะ เราชนะ!!!”

สาขาภาษาทั้งหมดตกตะลึงในตอนแรก จากนั้นก็โห่ร้องเชียร์

“เหย ทําได้ดีมาก!”

“เหย! นายนี่สุดยอดจริง ๆ เลย!! ไม่ยอมบอกเราเลยนะว่านายเก่งขนาดนี้!”

“เก่งทั้งเรื่องเกม กังฟู และบาสเกตบอล นายนี่ซุ่มจริง ๆ! ถ้าเปรียบเทียบนายกับเหอหยวนแล้วล่ะก็เขาเหมือนขี้หมาเลย!”

“เหย นายสุดยอดและพึ่งพาได้มาก ถ้าฉันเป็นผู้หญิงนะ ฉันจะจีบนายอย่างแน่นอน!”

“อร้ายย จะสายเกินไปไหมเนี่ยถ้าฉันจะรับการบําบัดเพื่อกําหนดเพศใหม่?”

โปเตโต้และเพื่อนในแก๊งค์ต่างก็เข้ามากอดเหย่หลิงเฉินและหัวเราะไปด้วย

“เหย่หลิงเฉิน ขอบคุณมาก!” เกาเหวินเข้าหาเขาเพื่อแสดงความขอบคุณ พูดด้วยน้ําเสียงตื่นเต้นเล็กน้อย “เหย่หลิงเฉิน ถ้านายเข้าทีมของพวกเราต่อในการแข่งขันรอบหน้า สาขาเราจะต้องชนะและได้ที่หนึ่งแน่!”

“ไม่ล่ะ” เหย่หลิงเฉินส่ายหัว “พวกนายแข่งกันเถอะ”

เขาเข้าร่วมการแข่งขันเพียงเพื่อสอนบทเรียนให้กับเหอหยวนเท่านั้น ถ้าเขายังคงมีส่วนร่วมในการแข่งขันต่อนั่นจะเป็นเพียงการกลั่นแกล้งธรรมดา

เกาเหวินมีสีหน้าผิดหวัง แต่เธอไม่ได้ร้องขออะไรเพิ่มเติม “ไม่เป็นไร แต่ว่านะ ฉันอยากแนะนําให้นายสมัครเข้าเป็นนักกีฬาของมหาวิทยาลัย ด้วยศักยภาพที่ดีของนายแบบนี้นายไม่ควรเสียพรสวรรค์ของนายไปนะ”

“ฉันจะเก็บไว้พิจารณาแล้วกัน” เหย่หลิงเฉินตอบด้วยรอยยิ้มและพยักหน้า หลังจากนั้นเขาก็ ช่วยพาเกิ้งไปที่ห้องพยาบาล

ด้วยความรู้ทางการแพทย์ของเขา เขาสามารถช่วยเกิ้งปรับกระดูกของเขาให้กลับคืนมาได้ด้วยการนวด อย่างไรก็ตาม การทําเช่นนี้อาจดึงดูดความสนใจที่ไม่ต้องการมากเกินไปเขาดึงความสนใจมาที่ตัวเองมากพอในวันนั้นและตัดสินใจที่จะทิ้งมันไว้หลังจากที่เขาได้พิจารณาแล้ว

“เฮ้ย เหย นายสุดยอดมาก! นี่ฉันรู้สึกดีขึ้นมากเลยนะเนี่ย!” เกิ้งพูดไปเรื่อยจนเกือบลืมความเจ็บปวดที่เท้า

“นายบล็อกลูกของพวกสาขากีฬาได้ทั้งหมด ฉันได้บันทึกการแสดงออกทั้งหมดของพวกเขาไว้แล้ว ฉันจะเก็บเอาไว้ในคอลเล็กชันของฉัน หึหึหึหึ” เซี่ยงกล่าวเสริมจากด้านข้าง

“เฮ้ย! ฉลาดมาก! รีบ ๆ ส่งมาเลย นี่แหละวิธีคลายเครียดของฉัน ฮ่า ๆๆ”

ในเวลาเดียวกัน ผู้คนในสาขากีฬาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ในที่สุดก็จบลงแล้ว!”

พวกเขาไม่รู้สึกแย่เพราะการสูญเสีย แต่พวกเขากลับรู้สึกเป็นอิสระจากพันธนาการของแมตช์นั้น รอยยิ้มเปี่ยมสุขแห่งอิสรภาพปรากฏบนใบหน้าของพวกเขา

พวกเขาได้รับความทุกข์ทรมานจากแรงกดดันอย่างหนักเมื่อต้องเผชิญกับเหย่หลิงเฉิน มันเป็นแมตช์ที่ไม่มีใครมองเห็นเศษเสี้ยวของความหวัง กระทั่งถึงจุดจบ พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะ คิดที่จะสัมผัสลูกบอล ในขณะที่สัมผัสลูกบอล มันหมายความว่าพวกเขาจะอยู่ในสายตาของเหยห ลิงเฉิน แค่นึกถึงความทรงจําเหล่านั้นก็ทําให้พวกเขากลัวแล้ว!

เหอหยวนจ้องไปที่ร่างของเหย่หลิงเฉิน ใบหน้าของเขาซีดเผือดและเส้นเลือดบนหน้าผากของ เขาโปน ความอัปยศอดสูจนเกือบทําให้ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีอื่น

“คอยดู แกจะต้องพ่ายแพ้แน่ ฝากไว้ก่อนเถอะ!”

ในเวลาเดียวกัน โทรศัพท์ของเขาก็สั่นจากข้อความที่ได้รับ มันมาจากหมายเลขที่ไม่รู้จัก

เคืนนี้ลี่ม่ซื่อจะชวนเหย่หลิงเฉินไปทานอาหารเย็น พิกัดอยู่ที่ร้านอาหาร Old Eastern Gate]

มันเป็นเพียงข้อความธรรมดา แต่มันเปลี่ยนการแสดงออกของเหอหยวนให้กลายเป็นความมีดมนอย่างยิ่ง

แค่ความอับอายจากการบล็อกอย่างต่อเนื่องของเหอหยวน ก็แย่พอแล้ว ในขณะนั้น เขารู้สึกว่าเหย่หลิงเฉินสวมเขาให้เขา บนหัวของเขา ทุ่งนาสีเขียวด้านบนเขียวขจีขึ้นทุกวินาที

แน่นอนว่านั่นเป็นเพียงด้านเดียวในหัวของเขา

สายตาที่โหดร้ายฉายแวววาบในดวงตาของเขา “นี่มันเหลือทน!

เหย่หลิงเฉินพาเกิ้งไปที่ห้องพยาบาล เท้าแพลงไม่ใช่เรื่องใหญ่ เขาเพียงต้องการพักผ่อนให้เพียงพอเพื่อฟื้นตัว หลังจากได้รับยาแก้อักเสบและยาแก้ปวดแล้ว พวกเขาก็ปล่อยเขาออกไป

ขณะที่พวกเขาออกจากห้องพยาบาล เหย่หลิงเฉินหยุดเดินด้วยใบหน้าที่ประหลาดใจ

ลี่มู่ซื้อและฮวงเสี่ยวหมิงยืนอยู่ข้างนอก ดูเหมือนว่าพวกเธอจะตามเขาไป

โปเตโต้และเพื่อน ๆ กลับแสดงรอยยิ้มที่น่าขนลุก ดวงตาของพวกเขาขยับไปมาระหว่างลี่ม่ซื้อและเหย่หลิงเฉิน

“เหย่หลิงเฉิน คืนนี้ให้ฉันเลี้ยงอาหารเย็นเธอได้ไหม” ดวงตาที่สวยงามของลี่ม่ซื้อจ้องมองที่เหยหลิงเฉินอย่างจริงใจ

“แน่นอน! เหย่ว่างอยู่พอดีเลยเย็นนี้ ว่างมากกกกกกเลย!” เซี่ยงตอบโดยไม่ให้โอกาสเหย่หลิงเฉินตอบกลับพร้อมผลักเขาไปข้างหน้า “เหย พวกเรากลับหอก่อนนะ เที่ยวให้สนุกล่ะ!”

เกิ้งโบกมือลาเขา “คืนนี้ไม่ต้องกลับหอนะ พวกเราจะไม่รอนาย…”

“ไอ้พวกสามตัวนั่น… เหย่หลิงเฉินส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้แล้วมองไปทางลี่มู่ชื่อ ” นี่มันอะไรกัน?”

“ฉันขอโทษที่ทําให้นายลําบากมามาก” ลิ่มซื่อตอบหลังจากกัดริมฝีปากของเธอ

ตลอดเวลาที่เธอได้ไตร่ตรองการกระทําของเธอกับฉากที่เธอได้พบกับเหย่หลิงเฉินที่เล่นในใจของเธอ

จากช่วงเวลาที่เธอพบเหย่หลิงเฉินบนรถบัส เธอเดาว่าเหย่หลิงเฉินก่อปัญหาเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเธอ ในท้ายที่สุด เหย่หลิงเฉินไม่เพียงช่วยเด็กคนหนึ่งเท่านั้น เขายังจับคนร้ายลักพาตัวได้อีกด้วย

หลังจากนั้นเขาได้ใช้เหย่หลิงเฉิน เป็นโล่เพื่อปฏิเสธเหอหยวน มันเป็นเพียงปัญหาเล็กน้อยแต่มันทําให้เหย่หลิงเฉินอยู่ที่จุดสิ้นสุดของการแก้แค้นเล็กน้อยของเหอหยวน

ถ้าไม่ใช่เพราะเหย่หลิงเฉินสามารถจัดการกับแต่ละสถานการณ์ที่ผ่านมาได้ ผลลัพธ์อาจจะแย่ลงไปอีก

อย่างไรก็ตาม ขณะที่เธอรู้สึกผิด ความอยากรู้อยากเห็นก็เพิ่มขึ้นในหัวใจของเธอ ทุกครั้งที่เธอพบเขาดูเหมือนเขาจะเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ทุกสิ่งที่เขาทําเป็นเหมือนดวงดาวบนท้องฟ้ ที่ดึงดูดผู้คนรอบตัวเขา

อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอนึกถึงเวลาที่เหย่หลิงเฉินจูบเธอและพูดคําไร้สาระเหล่านั้น มันทําให้เธอรู้สึกหนักใจและอับอาย

สรุปแล้ว เธอมีความรู้สึกผสมปนเปเกี่ยวกับเหย่หลิงเฉิน

เหย่หลิงเฉินไม่รู้ความคิดภายในทั้งหมดที่ลี่ม่ซื้อมีในช่วงเวลาสั้น ๆ เขาเห็นแต่การแสดงออกของลี่มู่ซื้อที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลาระหว่างความรู้สึกผิด ความอับอาย ความโกรธ..

ผู้หญิงคนนี้ใบหน้าของเธอแสดงออกมากเกินไป น่าเสียดายที่เธอไม่ได้แสดงภาพยนตร์

เหย่หลิงเฉินคิดด้วยความเสียใจ แล้วกล่าวว่า “หากเป็นการขอโทษ ก็เก็บมันไว้เถอะ เราจะทําเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเราไม่ได้เป็นหนี้อะไรซึ่งกันและกันเลย”

เมื่อพูดจบแล้วเขาก็พยายามที่จะออกไป

ลี่ม่ซื้อพยายามจะพูด แต่ก็สูญเสียคําพูดและรู้สึกหงุดหงิด

นั่นเป็นครั้งแรกที่มีคนมองข้ามความงามของเธอ แต่เธอก็ไม่สามารถโกรธได้

“เฮ้ นี่นายเป็นผู้ชายหรือเปล่า” ฮวงเสี่ยวหมิงตะโกนใส่เหย่หลิงเฉิน เธอเดินไปขวางเหย่หลิงเฉินและจ้องมองที่เขา

“เราในฐานะผู้หญิง ได้ริเริ่มที่จะขอโทษก่อน ทําไมนายถึงทําตัวสูงส่งและเย่อหยิ่งแบบนั้น?นายเป็นคนใจง่ายเกินไป! นอกจากนี้ นายได้ประกาศในที่สาธารณะว่านายได้นอนกับมู่ซื้อแล้วเราไม่ได้ให้นายรับผิดชอบในเรื่องนี้ด้วยซ้ํา นายรู้หรือไม่ว่าสิ่งที่นายพูดออกไปทําให้ผู้หญิงอย่างเราๆเสียหายขนาดไหน”

“แล้วยิ่งไปกว่านั้น มู่ซื้อยังสวยไม่พออหรอ? เรากําลังจะเลี้ยงอาหารเย็นนาย ไม่ใช่พานายไปทรมานนายเป็นผู้ชายแท้ ๆ จะมากลัวอะไร”

“โอเค ได้ เธออยากไปไหนล่ะ?” ในที่สุดเหย่หลิงเฉินมองไปที่ลี่ม่ซื้อแล้วก็ตกลง

“ไปร้านอาหาร Old Eastern Gate ใกล้มหาวิทยาลัยกันเถอะ อาหารของพวกเขาดีและราคาเหมาะสม” ฮวงเสี่ยวหมิงพูดออกมาโดยไม่ต้องรอคําตอบของลี่มู่ชื่อ “อย่าเสียเวลาเลยไปกันเถอะ…”