I Just Want To Play Games Quietly ฉันก็แค่อยากเล่นเกมเงียบๆเท่านั้นเอง - ตอนที่ 1022 ลงมือ

แม้แต่ไกแมนก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย ตอนนี้พวกเขาไม่ถอยหรือเดินหน้า พวกเขาติดอยู่ที่นี่โดยหุ่นเชิด และไม่มีโอกาสที่จะ

สุ

วิ่งตามเส้นด้าย

มีผู้ได้รับบาดเจ็บ และถึงแม้จะดูไม่รุนแรงนัก แต่ก็เป็นสัญญาณที่เลวร้าย

บางคนต้องรับมือกับเพื่อนนั้นซึ่งโดยทั่วไปแล้วถูกควบคุมโดยหุ่นเชิด เพราะพวกเขาไม่สามารถฆ่าเพื่อนได้ หากไม่ทําเช่น

นั้นพวกเขาจะถูกฆ่าตาย

แต่การฆ่าเพื่อนร่วมงานเพื่อช่วยชีวิตตัวเองไม่ใช่เรื่องดีสําหรับทุกคน

ดังนั้นพวกเขาจึงอดไม่ได้ที่จะมองโจวเหวินเป็นครั้งคราว

ถ้าพวกเขาสามารถพูดได้ คาดว่าโจวเหวินจะจมน้ําลายตาย

โจวเหวินไม่สนใจว่าพวกเขามีสีหน้าแบบไหน เขานั่งฟังเสียงลมและหญ้าใกล้ ๆ โดยหวังว่าจะพบหุ่นเชิดปีศาจโดยเร็วที่

ดูเหมือนว่าเขาจะเพิกเฉยต่อสายตาที่โกรธแค้นของคนเหล่านั้น ที่น่ารําคาญกว่าคือโจวเหวินยังไม่ได้มีส่วนร่วมในการต่อ สู้ แต่เพียงแค่มองไปที่หวางคู่กับหญิงสาวที่เดินทางมาด้วย

“เราขอให้คุณมาที่นี่ ไม่ใช่ให้คุณมาดูแลผู้หญิง…” หากเขาพูดได้ เจมัลอยากจะด่าโจวเหวินดังๆ

น่าเสียดายที่ตอนนี้เขาคิดได้แค่ในหัวของเขาเท่านั้น สถานการณ์เลวร้ายลงเรื่อยๆ มีหุ่นเชิดจํานวนมากล้อมรอบพวกเขา

ทําให้เขาไม่มีเวลาเขียน

เมื่อได้รับบาดเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ ไกแมนก็กําลังคิดที่จะถอย ไม่อย่างนั้น ไม่เพียงแต่เขาจะไม่สามารถช่วยชีวิตคน เก้าคนที่ควบคุมโดยหุ่นเชิดได้ พวกเขาทั้งหมดจะต้องตายที่นี่

แต่เมื่อเขาเข้ามาและไม่ได้ทําอะไรเลย แถมเขายังเสียคนเก้าคน หลังจากที่เขาออกไป เขาไม่รู้จะอธิบายยังไง

อันที่จริง หลายคนถอยออกไปแล้ว และดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาอีกต่อไป

ทันใดนั้น โจวเหวินซึ่งไม่ได้เข้าร่วมการต่อสู้ในท้ายที่สุดก็เคลื่อนที่ ฝูงชนเห็นเพียงเขาดึงมีดไม้ไผ่ที่เอวของเขาออกมา และ ร่างของเขาก็หายวับไป

“โจวเหวินเหรินอยู่ที่ไหน” ทุกคนมองไปรอบๆ แต่ไม่พบร่างของโจวเหวิน

ฟีบ!

สิ่งมีชีวิตต่างมิติใส่เสื้อคลุมสีดําตกลงมาจากหอระฆังที่อยู่ถัดจากมัน และเมื่อมันล้มลงกับพื้น ร่างของมันก็หักเป็น

สองส่วน

หุ่นเชิดก็หยุดเช่นกันเมื่อสิ่งมีชีวิตนั้นตกลงบนพื้น คนเก้าคนที่ถูกควบคุมก่อนหน้านี้ด้ายของพวกเขาหายไป

แครก! แกรก! แครก!

หุ่นเชิดแตกด้วยตัวเอง และทุกคนอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมอง และเห็นโจวเหวินยืนอยู่บนหอระฆังและสอดมีดไม้ไผ่กลับ

เข้าฝัก

“ไปที่ปราสาทแม่มด” หลังจากที่โจวเหวินลงมา เขาเขียนคําสามคําไว้บนกระดาษแข็ง

“ทุกคนได้รับบาดเจ็บ พักสักหน่อยไหม” ไกแมนยังเขียนบนกระดาษ

ผู้คนส่วนใหญ่ได้รับบาดเจ็บในการต่อสู้ครั้งก่อน โดยเฉพาะเก้าคนที่อยู่ภายใต้การควบคุม และอาการบาดเจ็บค่อนข้างรุน

แรง

เพราะเมื่อถูกควบคุม จะไม่กลัวตาย แค่สู้จนกว่าจะตาย ไม่สนใจร่างกายตัวเอง เลยว่าจะบาดเจ็บสาหัส

“ผู้บาดเจ็บทั้งหมดกลับไป ที่เหลือตามฉันมา” โจวเหวินเขียน

“อาการบาดเจ็บของเราไม่ร้ายแรง เราสามารถต่อสู้ต่อไปได้หลังจากพันแผลนิดหน่อย” ผู้มีอํานาจเปลี่ยนความประทับ ใจที่มีต่อโจวเหวินเล็กน้อย

แต่โจวเหวินกล่าวเช่นนี้ ราวกับว่าปฏิบัติต่อพวกเขาเหมือนเป็นภาระ ทําให้พวกเขาอารมณ์เสียมาก

“ในที่แบบนี้ เวลาคือชีวิต ฉันต้องรีบทุกวินาที ฉันไม่มีเวลารอ” หลังจากที่โจวเหวินเขียนคําเหล่านี้เสร็จ เขาดึงหวางหูไป ที่ปราสาทแม่มด

“ผู้เฒ่าจ้าว คุณกลับไปก่อน เราจะกลับไปในไม่ช้า” ไกแมนคิดเกี่ยวกับมันหรือตัดสินใจที่จะให้พวกเขากลับไปก่อน

“ไปเถอะ เราาจะพักฟื้นทีนี่ก่อน แล้วค่อยตามไป หรือมาเจอกันที่นี่” เผ่าจ้าวเขียน

“โอเค” ไกแมนคิดแล้วเขียน “แต่คุณต้องใส่ใจกับความปลอดภัย หากมีสิ่งมีชีวิตต่างมิติอื่น คุณต้องออกไปทันที

“ตกลง” ผู้เผ่าจ้าวตอบ

ไกแมนตามโจวเหวินไปพร้อมกับหลาน และเจมัลที่ไม่ได้รับบาดเจ็บและสมาชิกอีกสองคนของตระกูลอันติเมทที่ได้รับ

บาดเจ็บเล็กน้อย

โชคดีที่ไม่มีเหตุการณ์อันตรายเกิดขึ้นระหว่างทาง และกลุ่มนี้ก็เข้าไปในปราสาทแม่มดได้อย่างราบรื่น

โจวเหวินได้เห็นเฉพาะแม่มดเวอร์ชั่นพิกเซล ในเกมเท่านั้น ในทางตรงกันข้าม เขาพบว่าแม่มดเหล่านี้สวยมากๆ และไม่

น่ารักเหมือนในเกม

“ยินดีต้อนรับสู่บ้านแห่งการทํานาย… ” แม่มดขาวตาเริ่มอธิบายกฎของเกม

“หวางลู่ ช่วยที” ไกแมนมองไปที่หวางลู่และแสดงค่าบนกระดาษให้เธอดู

หวางลู่พยักหน้าและกําลังจะจั่วไพ่ แต่โจวเหวินดึงออกมา

“ไม่เป็นไร ถ้าไม่แน่ใจก็ไม่ต้องจั่วไพ่ ฉันมีวิธี” โจวเหวียเขียนคําสองสามคําบนฝ่ามือของเธอเพื่อถาม

“ไม่เป็นไร สบายใจได้” หวางยังเขียนในฝ่ามือของโจวเหวินเพื่อตอบ

“ดี” โจวเหวินรู้สึกโล่งใจ

เนื่องจากหวางลู่มั่นใจมากจึงไม่มีปัญหาในการคิดเรื่องนี้

หวางลู่มาหาแม่มดขาว เอื้อมมือไปหยิบไพ่ เปิดออกมา มันคือการ์ดหน้ากาก

“โชคดีจริงๆ” โจวเหวินมองดูประตูสองบานของสวนที่เปิดอยู่ข้างหลังเธอ และเขาก็อดรู้สึกถึงอารมณ์มากมายไม่ได้ “ในทีสุดก็มาถึงขั้นนี้แล้ว” ไกแมนมองดูพื้นที่ด้านหลังประตู และรู้สึกประหม่าเล็กน้อย น่าผู้คนไปที่ประตู

“เธอกลับไปก่อน” โจวเหวียเขียนไว้ในฝ่ามือของหวาง

“สุดท้ายแล้ว ฉันควรเข้าไปไหม” หวางเขียน

“ไม่ เธอต้องออกไปทันที ถ้าเธอไม่มีเวลา เธอจะเดือดร้อน” โจวเหวินกระตุ้นให้เธอออกจากเขาวงกตแห่งการ

หลอกลวงทันที

“เวลาผ่านมาเท่าไหร่แล้ว” หวางลู่ถามด้วยความสงสัย

“ฉันจะอธิบายให้เธอฟังทีหลัง ตอนนี้เธอต้องออกจากเขาวงกตแห่งการหลอกลวงทันที และอย่ารอฉัน” โจวเหวินกระตุ้ นอีกครั้ง

แต่เมื่อหวางสู่อยากรู้ เขารู้ว่าเธอจะไม่จากไปง่ายๆ แบบนี้แน่นอน

ทันทีที่โจวเหวินบอก เขาก็อุ้มหวางสู่โดยทันที โดยไม่สนถึงความต้องการของเธอ และพุ่งไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อทางเข้าเขาวงกต โจวเหวินผลักเธอออกไปโดยทันที แล้วหันไปทางปราสาทแม่มด

“น่ารังเกียจ!” หวางลู่มองไปที่ประตูเขาวงกตที่อยู่ข้างหน้าเธอ แต่ก็ไม่ได้โกรธจริงๆ เมื่อคิดถึงท่าทางที่โจวเหวินอุ้มอยู่ คือที่จะหัวเราะไม่ได้

เมื่อโจวเหวินเห็นผู้เผ่าจ้าว พวกเขาไม่ได้ออกไปไหน ดังนั้นเขาจึงเขียนคําา “ทุกคนออกไป อย่าอยู่ที่นี่ ไม่อย่างนั้นนั้นจะ

เกิดอันตราย”

“เรายินดีอยู่ไม่รบกวนคุณ” ผู้เฒ่าจ้าวดื้อมากและปฏิเสธที่จะจากไป

โจวเหวินขี้เกียจจะพูดอะไรตลอดทางไปสวน

“ฉันหวังว่าไกแมนและพวกเขาจะไม่เป็นไร” เมื่อโจวเหวินรีบไปที่สวน ไดแมนก็เข้าไปแล้วและไม่รอให้โจวเหวินกลับมา