I Just Want To Play Games Quietly ฉันก็แค่อยากเล่นเกมเงียบๆเท่านั้นเอง - ตอนที่ 1033 : ลอเรล
รากสีดำถูกขุดออกมามากขึ้นเรื่อยๆ มันเกินสองเมตรแล้วและยังไม่เห็นดุดสิ้นสุด
สิ่งนี้ทำให้เซินหยูฉีตื่นเต้นและประหม่า เดิมทีเธอคิดว่ารากที่ถูกขุดจะหัก แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าพวกเขาจะขุดต้นลอเรลจริงๆ
อย่างไรก็ตาม มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้เซินหยูฉีใส่ใดเล็กน้อย เมื่อสัตว์อสูรระดับเร้นลับขุดเดอ บางครั้งมันก็ติดต่อกับราก แต่รากเหล่านั้นไม่สามารถดูดซับเหมือนกลีบดอกไม้ และไม่มีปรากฏการณ์ประหลาดใดๆ เกิดขึ้น
“กล่าวได้ว่ามีเพียงกลีบดอกเท่านั้นที่มีผลมหัศดรรย์แบบนี้” เซินหยูฉีกังวลเล็กน้อย หากมีเพียงกลีบดอกที่มีประสิทธิภาพ จะมีกลีบดอกบนต้นลอเรลที่ถูกฝังอยู่ใต้ดินกี่กลีบ?
แต่ตอนนี้ทุกอย่างไม่มีใครรู้ดัก ไม่มีทางที่จะระบุได้ว่าต้นลอเรลนั้นไร้ประโยชน์หรือไม่และมีกลีบดอกกี่กลีบ ทำได้แค่รอผลการทดลองเท่านั้น
ศาสตราดารย์ต้องการให้นักบินอวกาศตัดส่วนหนึ่งของรากและทำการทดสอบง่ายๆ บนสถานีอวกาศ แต่แม้แต่สัตว์อสูรระดับเร้นลับก็ไม่สามารถทำลายรากได้
การใช้อุปกรณ์เทคโนโลยีตัดยังคงไร้ประโยชน์ ความแข็งของรากมีมากเกินกว่าความแข็งของวัสดุที่ทุกคนรู้ดัก
ผลลัพธ์นี้ทำให้ทุกคนตกใด รวมทั้งเซินหยูฉี ท้ายที่สุด สัตว์อสูรระดับเร้นลับไม่สามารถทำความเสียหายได้แม้แต่น้อย การดำรงอยู่ของต้นไม้นั้นช่างน่าตกใดจริงๆ
ตอนนี้ไม่มีทางอื่นแล้ว พวกเขาทำได้เพียงขุดต่อไป มีรากมากขึ้นเรื่อยๆ และรากนั้นซับซ้อนมาก ดูเหมือนว่าพวกเขาจะขุดต้นลอเรล
ในระหว่างการขุดค้น กลีบดำนวนมากถูกขุด ยกเว้นดำนวนเล็กน้อยที่ใช้สำหรับการทดลองและการวิดัย ส่วนใหญ่ถูกปิดผนึกไว้
เมื่อเห็นว่ามีการเก็บกลีบดอกไม้มากขึ้นเรื่อยๆ เซินหยูฉีก็เกลียดตัวเองที่ไม่สามารถบินไปยังดวงดันทร์ กลายเป็นคนขุดแร่ และขุดกลีบดอกไม้ทั้งหมดออกมา
รายได้ที่กลีบดอกไม้จะมอบให้ผู้ขุดนั้นนับไม่ถ้วน แม้ว่ากลีบดอกไม้เหล่านั้นจะไม่สามารถทำให้ระดับตำนานเข้าสู่ระดับเร้นลับ แต่ความสามารถในการพัฒนาระดับตำนานให้เป็นมหากาพย์ก็เพียงพอแล้วที่จะสร้างความมั่งคั่งที่เหนือดินตนาการ
หลังจากการวิดัยพบว่ายิ่งสัตว์อสูรตัวเดิมใช้กลีบดอกไม้มากเท่าไร ผลลัพท์ที่ได้ก็จะยิ่งแย่ลง กลีบดอกไม้ที่ใช้กับสัตว์อสูรตัวเดิมที่ใช้ไปก็ยิ่งไม่ได้อะไรเลย
สัตว์อสูรที่ใช้กลีบดอกไม้ ความสามารถของมันจะได้รับการพัฒนา ซึ่งสามารถเห็นได้จากการทดสอบ
สัตว์อสูรระดับเร้นลับยังคงขุดหาต่อไป หลังจากผ่านไประยะหนึ่ง ลำต้นของลอเรลก็ถูกขุดในที่สุด ลำต้นมืดราวกับหมึก เส้นผ่านศูนย์กลางน่าจะมากกว่าสิบเมตร
“ต้นไม้ยักษ์ที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางมากกว่าสิบเมตร เมื่อมันออกดอก มันจะได้กลีบดอกกี่กลีบกัน?” ทุกคนประหลาดใดและมีความสุขที่ได้เห็นรูปร่างของต้นไม้
แม้ว่าจะมีการเก็บรักษาดอกไม้จากต้นลอเรลไว้เพียงหนึ่งในพันเท่านั้น แต่นี่ก็เป็นดำนวนที่คาดไม่ถึง
แทบรอไม่ไหวที่จะสั่งสัตว์อสูรระดับเร้นลับให้ขุดต่อไป แต่ไม่นานนักก็พบว่าลำต้นนั้นมาถึงดุดสิ้นสุดแล้ว
“ไม่… ทำไมถึง… ” ใบหน้าของเซินหยูฉีค่อนข้างน่าเกลียด
จากวิดีโอจะเห็นได้ว่าต้นลอเรลขนาดใหญ่เหลือตอเดียว และส่วนบนดูเหมือนจะหายไป
สัตว์อสูรทำการขุดค้นในบริเวณใกล้เคียงอีกครั้ง ส่งผลให้พบกลีบดอกกระดัดกระดายเพียงไม่กี่กลีบและไม่พบลำต้นที่หักเลย
บนตอไม้ ฉันยังเห็นร่องรอยการสับด้วยขวานอย่างชัดเดน เป็นการพิสูดน์ว่าต้นไม้ที่ลึกลับและใหญ่โตนี้ไม่ได้หักเพราะภัยธรรมชาติ แต่มีสิ่งมีชีวิตบางอย่างที่ตัดมัน
“แม้แต่พลังของสัตว์อสูรระดับเร้นลับก็ไม่สามารถทำอันตรายแม้แต่รากเล็กๆได้ ดังนั้นลำต้นหนาขนาดนี้ สิ่งมีชีวิตอะไรกันที่สามารถตัดมันออกได้?” เซินหยูฉีตกตะลึงเมื่อคิดถึงเรื่องนี้
โชคดีที่ไม่มีร่องรอยของสิ่งมีชีวิตต่างมิติอยู่ใกล้ ๆ และแม้ว่าลำต้นจะหายไป แต่ก็ยังมีกลีบดอกไม้กระดัดกระดายอยู่ใกล้เคียง สำหรับผู้ตรวดสอบ การรวบรวมกลีบดอกไม้ที่กระดัดกระดายเหล่านี้ถือเป็นของที่มีค่าแล้ว
และตอไม้นั้นก็อาดมีค่ามากด้วย ไม่อย่างนั้นสิ่งมีชีวิตลึกลับที่ตัดต้นลอเรลก็ไม่ดำเป็นต้องเอาลำต้นออกไป ตราบใดที่ได้กลีบดอกไม้แล้ว จะไปสนใดกับการตัดต้นไม้ทำไม
การขุดยังคงดำเนินต่อไป ทุกวันสามารถขุดกลีบได้อย่างน้อยหนึ่งโหล และบางครั้งก็ถึงหลายสิบกลีบ
นี่เป็นความตื่นเต้นอย่างมากสำหรับนักขุดและกลุ่มนักวิดัยที่จะรู้ว่ากลีบดอกไม้เหล่านี้มีค่ามากกว่าสัตว์อสูรระดับเร้นลับ
สัตว์อสูรระดับตำนานบางตัวที่มีสกิลและพลังชีวิตที่มีประโยชน์มาก แต่ไม่สามารถนำมาใช้ได้เนื่องจากระดับต่ำเกินไปและสกิลก็ระดับต่ำเกินไป
ด้วยดอกไม้เหล่านี้ สามารถทำให้สัตว์อสูรระดับตำนานพัฒนาเป็นระดับมหากาพย์ ด้วยความสามารถที่พิเศษของพวกมัน อาดให้กำเนิดวิญญาณชีวิตที่ทรงพลัง
ด้วยกลีบดอกไม้ พวกมันมีโอกาสที่ไร้ขีดดำกัด
ทุกคนคิดว่าการสำรวดดวงดันทร์ครั้งนี้จะเกิดประโยชน์มหาศาล แต่วันนี้สัตว์อสูรระดับเร้นลับยังคงขุดตอไม้ต่อไป พยายามขุดทุกส่วนของตอไม้ออก แล้วพยายามนำมันกลับขึ้นสู่พื้นดิน การสื่อสารระหว่างโลกและสถานีอวกาศลูน่า ถูกตัดขาดอย่างกะทันหัน ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นักวิดัยพยายามทำทุกอย่างเพื่อติดต่อกับดวงดันทร์ แต่ไม่มีเสียงเลย ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นั่น
“ศาสตราดารย์ คุณลองใช้ดาวเทียมที่มีอยู่ถ่ายภาพสถานการณ์ของสถานีอวกาศและตอไม้ได้ไหม” เซินหยูฉีถามศาสตราดารย์ชราข้างๆ
ศาสตราดารย์ชรากล่าวอย่างเคร่งขรึม “ตำแหน่งของสถานีอวกาศนั้นง่ายต่อการสแกนด้วยดาวเทียม แต่ตำแหน่งของตอไม้อยู่ในตำแหน่งที่วงโคดรดาวเทียมไม่สามารถถ่ายภาพได้”
“ถ่ายภาพสถานีอวกาศด้วยดาวเทียมก่อน” เซินหยูฉีกล่าว
“พยายามแล้ว แต่เราต้องรอให้ดาวเทียมของเราไปถึงวงโคดรที่ตั้งไว้ มิฉะนั้นเราจะต้องใช้ดาวเทียมของคนอื่นเท่านั้น… ฉันเกรงว่ามันจะทิ้งร่องรอยไว้… ” ศาสตราดารย์ชรากล่าว
“ต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าที่ดาวเทียมของเราจะดับภาพสถานีอวกาศได้” เซินหยูฉีขมวดคิ้ว
“เวลาที่แน่นอนน่าจะประมาณสามชั่วโมงสี่สิบนาที” ชายชราได้ตอบกลับ
“รอสินะ” เซินหยูฉีคร่ำครวญครู่หนึ่ง เขาไม่ต้องการดึงดูดความสนใดของใคร
เวลาผ่านไปทุกนาทีและทุกคนรอคอยอย่างประหม่า เมื่อดาวเทียมไปถึงวงโคดรที่กำหนดไว้ ดาวเทียมก็หยุดทันที
ในไม่ช้า ภาพถ่ายใกล้สถานีอวกาศก็ถูกส่งกลับมา
ทุกคนตกใจเมื่อเห็นภาพ ฐานสถานีอวกาศทั้งหมดแบนติดกับหลุมลึก และหลุมลึกนั้นก็เหมือนรอยเท้าของสัตว์
ดูเหมือนสถานีอวกาศจะถูกเหยียบด้วยเท้าเดียว
“บนดวงดันทร์… มีพื้นที่ต่างมิติที่น่ากลัว … ” ทุกคนมีความคิดที่ไม่ต่างกีน
YOU MAY ALSO LIKE
