I Just Want To Play Games Quietly ฉันก็แค่อยากเล่นเกมเงียบๆเท่านั้นเอง - ตอนที่ 1076 : ไม่เคยสนใจผลที่ตามมา - novel-lucky

“สำหรับข้า เข้าเป็นงานศิลปะ อย่าให้ข้าต้องทำลายเจ้า” จักรพรรดิรัตติกาลกล่าว

“เมื่อเทียบกับงานศิลปะ ฉันต้องการเป็นเครื่องมือที่ไม่มีความสวยงาม” จงมือหยากล่าว

“ในเมื่อเจ้ายืนกรานที่จะต่อสู้ งั้นก็ลงมือ” จักรพรรดิรัตติกาลพูดอย่างใจเย็น

“ฉันก็มีความคิดแบบเดียวกัน” จงมือหยากล่าวขณะที่เขาหลอมรวมเข้ากับดาบของเขาและเปลี่ยนเป็นลำแสงพุ่งเข้าหาจักรพรรดิรัตติกาล

เทคนิคการใช้ดาบและการเคลื่อนที่อยู่ในระดับเร้นลับ และไม่ได้ด้อยกว่าโจวเหวิน อันที่จริงเนื่องจากพลังระดับเร้นลับ เขาจึงแข็งแกร่งกว่าโจวเหวิน

แต่ทว่า ไม่ว่าดาบอมตะบรรพกาลในมือของเขาจะน่ากลัวขนาดไหน มันก็ไม่สามารถสัมผัสจักรพรรดิรัตติกาลได้ราวกับว่าเขาเป็นผี ร่างของเขาคาดเดาไม่ได้ ดาบของจงมือหยาอยู่ห่างจากเขาสามนิ้วเสมอ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถโจมตีมันได้

“มันสมบูรณ์แบบจริงๆ เจ้าเก่งกว่าที่ข้าคิดไว้” จักรพรรดิรัตติกาลยกย่องในขณะที่เขาหลบดาบของจงมือหยา

คนอื่นอาจคิดว่าจักรพรรดิรัตติกาลกำลังเยาะเย้ยจงมือหยา แต่โจวเหวินรู้ว่าจักรพรรดิรัตติกาลไม่มีความคิดที่จะเยาะเย้ยเขา คำพูดเหล่านั้นน่าจะมาจากใจจริง

จักรพรรดิรัตติกาลนั้นแปลกเกินไป เขาสามารถฆ่าคนนับสิบล้านโดยไม่รู้สึกผิด อาจกล่าวได้ว่าเขาเป็นปีศาจที่แท้จริง

ยังไงก็ตาม เขาตามใจมนุษย์ที่มีพรสวรรค์ยอดเยี่ยมเป็นพิเศษ แม้ว่าโจวเหวินจะเป็นศัตรูของเขาและเกือบจะฆ่าเขา แต่จักรพรรดิรัตติกาลก็ไม่แก้แค้น

โจวเหวินไม่เข้าใจความคิดของเขาอย่างสมบูรณ์ เขารู้สึกว่าเขาเป็นคนแปลกๆ ที่ไม่สามารถคาดเดาได้

“ดาบของเจ้ามีจิตแห่งดาบที่ยอดเยี่ยม นี่เป็นสิ่งที่ดีแต่ก็ยังดีไม่พอ” จักรพรรดิรัตติกาลกล่าวต่อ

“ยังดีไม่พออีกเหรอ” ดาบของจงมือหยาพุ่งผ่านใบหน้าของจักรพรรดิรัตติกาลเกือบจะโดนเขา แต่ในที่สุดมันก็ไม่สามารถแตะจักรพรรดิรัตติกกาลได้

“จิตแห่งดาบยังไม่แข็งแกร่งพอ” จักรพรรดิรัตติกาลผ่านจงมือหยาราวกับผี

“ดาบของฉันมีแต่จิตแห่งดาบ” จงมือหยาเหวี่ยงดาบอมตะบรรพกาลในมือของเขาและแทงไปในทิศทางที่ไม่มีอะไรนอกจากอากาศ จักรพรรดิรัตติกาลไม่ได้อยู่ที่นั่น

ในวินาทีต่อมา พื้นที่รอบๆก็เปลี่ยนไป ดูเหมือนทั้งสองคนจะสลับร่างกัน การโจมตีที่ดูเหมือนพลาดของจงมือหยาแทงไปตรงหน้าของจักรพรรดิรัตติกาล

“เพียงเพราะไม่มีความคิดอื่น ไม่ได้หมายความว่าเจ้ามีจิตแห่งดาบที่แข็งแกร่ง” ร่างกายของจักรพรรดิรัตติกาลนั้นคล้ายกับความมืด ในขณะที่เขาถอยกลับอย่างเงียบๆ การจู่โจมที่แปลกประหลาดนั้นยังคงอยู่ที่หน้าจมูกของเขา แต่มันก็เหมือนแสงในตอนเช้ามึ่งไม่สามารถเจอกับท้องฟ้ายามค่ำคืน มันอยู่ห่างจากจักรพรรดิรัตติกาลตลอด

ขณะที่เขาต่อสู้จักรพรรดิรัตติกาลกล่าว “ดาบของเจ้ามีอารมณ์อ่อนไหวเกินไป หากเจ้าต้องการใช้ดาบ เจ้าต้องทุ่มเทให้กับดาบ หากเจ้าต้องการฆ่าใครสักคน เจ้าต้องทุ่มเทความสนใจทั้งหมดให้กับวิธีฆ่า เจ้ามีอารมณ์มากเกินไปในหัวใจ ดังนั้นเจ้าจะต้องเสียสมาธิอย่างเลี่ยงไม่ได้ นั่นเป็นเหตุผลที่เจ้าไม่มีจิตแห่งดาบที่ดี”

“ฉันไม่เชื่อว่าจะมีใครในโลกนี้ที่มีจิตแห่งดาบที่แข็งแกร่งขนาดนั้น” จงมือหยาโจมตีอย่างต่อเนื่อง เทคนิคดาบและทักษะของเขาเปลี่ยนไป

ร่างโคลนลวงตาของเขาพุ่งเข้าใส่จักรพรรดิรัตติกาลจากทุกทิศทุกทาง แต่จักรพรรดิรัตติกาลก็หลบพวกมันครั้งแล้วครั้งเล่า

“ไม่จริง ข้าเคยเห็นคนคนหนึ่งที่เข้าใกล้ระดับนั้นมาก เขามุ่งมั่นกว่าเจ้าและเข้าใกล้มากกว่าเจ้า แต่เจ้าก็ไม่เลวเหมือนกัน ถ้าเจ้าสามารถเปลี่ยนอารมณ์เป็นอารมณ์ที่รุนแรงได้ เจ้าอาจจะแมงหน้าเขาได้” จักรพรรดิรัตติกาลกล่าว

“ฉันคิดว่าฉันรู้ว่าแกกำลังพูดถึงใคร เขาแข็งแกร่งมากจริงๆ” จงมือหยาขว้างดาบในมือของเขาออกไป ในทันที ดาบอมตะบรรพกาลแยกออกเป็นหลายล้านชิ้นที่เหมือนกันในอากาศและพุ่งเข้าใส่จักรพรรดิรัตติกาล

ยังไงก็ตาม จักรพรรดิรัตติกาลยืนอยู่ที่นั่นโดยไม่ขยับ เขายอมให้ดาบอมตะบรรพกาลหลายล้านเล่มผ่านร่างของเขา แต่ไม่มีดาบเล่มไหนทำร้ายเขาได้

เขาไม่ได้อยู่ในอาณาเขตของเขา ที่ดาบไม่ได้ทำร้ายเขา ไม่ใช่เพราะพลังของร่างความกลัว แต่เป็นเพราะดาบเป็นเพียงภาพลวงตาที่ไม่มีอยู่จริง

“เขายังมีข้อบกพร่อง เมื่อเทียบกับเจ้าแล้ว เขาเป็นคนหัวโบราณเกินไปและไม่ยอมรับพลังใหม่ นี่เป็นข้อบกพร่องร้ายแรง ดังนั้น ในการเปรียบเทียบ ข้าคิดว่าเจ้าดีกว่า เจ้ามีโอกาสที่จะพัฒนาต่อไป” จักรพรรดิรัตติกาลเคลื่อนไหว สองนิ้วของเขาจับดาบอมตะบรรพกาลของจริง ท่ามกลางดาบอมตะบรรพกาลลวงตานับล้านเล่ม

ดาบอมตะบรรพกาลสั่นสะท้านระหว่างนิ้วของเขา แต่มันไม่สามารถขยับได้

“ออกไป ยังไม่ถึงเวลาของเจ้า ข้ารอคอยการมาถึงของยุคนั้น” จักรพรรดิรัตติกาลโบกมือโดยไม่ตั้งใจ และดาบอมตะบรรพกาลก็บินกลับไปและเข้าไปในฝักในมืออีกข้างของจงมือหยา

การต่อสู้ครั้งนี้ทุกคนมองไม่ชัด ทุกคนต่างตกตะลึงในความแข็งแกร่งของจักรพรรดิรัตติกาล

ยาผู้ไม่เคยพ่ายแพ้และเกือบจะไร้เทียมทาน ดูเหมือนจะถูกควบคุมอย่างง่ายดายต่อหน้าจักรพรรดิรัตติกาล

“เวลาไม่เคยคอยใคร” จงมือหยาไม่มีความตั้งใจที่จะถอยกลับ

“ก่อนหน้านี้ข้าไม่อยากฆ่าคุณ ตอนนี้เริ่มมากขึ้นแล้ว ไม่ว่าจะยังไง เจ้าต้องออกไปจากที่นี่” จักรพรรดิรัตติกาลพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว

“ก่อนที่ฉันจะได้ที่หนึ่ง ฉันจะไม่ตายแน่นอน ฉันจะไม่ไปไหน” จงมือหยากล่าวอย่างหนักแน่น

“มีอะไรสำคัญกว่าความตายอีกงั้นหนือ” จักรพรรดิรัตติกาลถาม

“มี” จงมือหยาตอบด้วยความมั่นใจ

“ถ้าอย่างนั้นก็ให้ข้าดูว่าเจ้ามีคุณสมบัติที่จะอยู่ต่อหรือไม่” ขณะที่จักรพรรดิรัตติกาลพูด เขาก็ก้าวไปข้างหน้า ทันใดนั้น สนามประลองทีทั้งหมดก็ตกอยู่ในความมืด

หน้าจอขนาดใหญ่ของลูกบาศก์กลายเป็นสีดำสนิทและมองไม่เห็นอะไรเลย ได้ยินเพียงเสียงเกราะฉีกขาดเท่านั้น

ในชั่วพริบตา สนามประลองก็สว่างขึ้นอีกครั้ง

จักรพรรดิรัตติกาลได้กลับมาที่เดิม และยาก็ยังคงอยู่ แต่มีบาดแผลมากมายเกิดขึ้นบนเสื้อคลุมและชุดเกราะของเขา เลือดไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง ย้อมชุดเกราะของเขาเป็นสีแดง

“กลับไปมะ” จักรพรรดิรัตติกาลพูด

“ขอบคุณ” จงมือหยากล่าวโดยฉับพลัน

ก่อนที่จักรพรรดิรัตติกาลจะสามารถเข้าใจความหมายของคำว่า ‘ขอบคุณ’ ของจงมือหยา เขาเห็นว่าบาดแผลบนร่างกายของจงมือหยาไม่มีเลือดออกอีกต่อไป แต่มีแสงออกมา

แสงได้กัดกร่อนร่างกายของเขา ค่อยๆ เปลี่ยนเนื้อและเลือดของเขาให้เป็นแสง

“ร่างความกลัว…” จักรพรรดิรัตติกาลมองไปที่จงมือหยาด้วยความประหลาดใจ เห็นได้ชัดว่าจงมือหยากำลังใช้ร่างความกลัวของเขา

“ฆ่ามันมะ” เสียงเข้ามาในหัวของจักรพรรดิรัตติกาล

จักรพรรดิรัตติกาลมองไปที่ร่างความกลัวของจงมือหยาและรู้ว่านี่เป็นช่วงเวลาที่สำคัญสำหรับการพัฒนาของเขา นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่จะฆ่าเขา เมื่อเขาสร้างร่างความกลัวได้สำเร็จ มันจะไม่ง่ายนักที่จะฆ่าเขา

ทว่า จักนพรรดิรัตติกาลยืนอยู่ที่นั่นและเฝ้าดูโดยไม่มีความคิดที่จะโจมตี

“ข้าบอกว่าฆ่ามัน ไม่ได้ยินข้างั้นเหรอ?” เสียงนั้นเข้ามาในหัวของจักรพรรดิรัตติกาลอีกครั้ง

จักรพรรดิรัตติกาลยังคงนิ่งราวกับว่าเขาไม่ได้ยินอะไร

“เจ้ารู้ถึงผลของการละเมิดสัญญาของข้าหรือไม่” เสียงนั้นดูค่อนข้างโกรธ

“ข้าจักรพรรดิรัตติกาลไม่เคยสนใจผลที่ตามมา” จักรพรรดิรัตติกาลกล่าวอย่างเฉยเมย

ในต่างมิติ ร่างแสงบิดเบี้ยวและคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว พลังระดับความกลัวบดขยี้ทุกสิ่งที่อยู่ใกล้เคียงให้เป็นผง แต่มันก็ยังไม่สามารถระบายความโกรธในใจของมันได้