I Just Want To Play Games Quietly ฉันก็แค่อยากเล่นเกมเงียบๆเท่านั้นเอง - ตอนที่ 1102 : รุม
- Home
- I Just Want To Play Games Quietly ฉันก็แค่อยากเล่นเกมเงียบๆเท่านั้นเอง
- ตอนที่ 1102 : รุม
วังของตี้เทียน…
ผู้หิงที่มีเสน่ห์มองดูการต่อสู้ในลูกบาศก์ขณะที่ใบหน้าที่สวยงามของเธอเผยให้เห็นถึงความประหลาดใจ “กระบองไม้อะไรกัน? มันสามารถต้านทานพลังโลหิตของหมอผีโลหิตได้ยังไง?”
ตี้เทียนพูดอย่างเยเมย “มันเป็นของระดับความกลัวที่มีพลังหยินสุดขีด มันมีพลังมากถึงขนาดสามารถจับต้องได้ พลังโลหิตของหมอผีโลหิตจะทำอัตรายมันได้ยังไง? ถ้ามันอยู่ในมือของระดับความกลัว มันก็คงตายไปนานแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นคงเป็นไปไม่ได้ที่หมอผีโลหิตจะชนะ เราได้แต่หวังว่าราชาของเผ่าพันธุ์ต่างๆ จะทำข้อตกลงและเตะมนุษย์ออกไป” ผู้หิงคนนั้นกล่าว
“ไม่จำเป็น แม้ว่าหมอผีโลหิตจะไม่สามารถชนะได้ แต่มันได้ให้ข้อมูลสำคักับเรา” ตี้เทียนกล่าวช้าๆ
“ข้อมูลสำคัอะไรหรือ” ผู้หิงคนนั้นค่อนข้างงง
“แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่ามนุษย์นั้นหลอมรวมกับผู้พิทักษ์อะไร แต่ตอนนี้ข้าสามารถยืนยันได้ว่ามันยังไม่ถึงระดับความกลัว ทั้งหมดที่เขาสามารถพึ่งพาได้ก็คือสัตว์อสูรระดับความกลัวและอาวุธระดับความกลัวที่อยู่ในมือของเขา ตราบใดที่สามารถจัดการกับสองอย่างนี้ได้ เขาจะไม่สามารถป้องกันการโจมตีของระดับความกลัวได้แม้แต่ครั้งเดียว” ตี้เทียนกล่าวอย่างไม่เป็นรีบร้อน
“ข้าเกรงว่ามันจะไม่ง่าย สัตว์อสูรระดับความกลัวตัวนั้นทรงพลังเกินไป สิ่งมีชีวิตระดับความกลัวทั่วไปไม่สามารถรับมือเธอได้ ผู้พิทักษ์ตัวไหนจะรับมือกับเธอได้ ถ้ามนุษย์เรียกเธอออกมา? อย่างไรก็ตาม หมอผีโลหิตกลัวกระบองไม้นั้น ไม่มีโอกาสชนะ” ผู้หิงคนนั้นกล่าว
“ถ้าหมอผีโลหิตเพียงตัวเดียวไม่สามารถจัดการได้ ก็เพิ่มอีกสองสามตัวในรายชื่อ” ตี้เทียนค่อยๆลุกขึ้นยืน
“มันดูไม่เหมาะสมที่จะเปลี่ยนกของลูกบาศก์โดยไม่ได้รับอนุาตจากเผ่าพันธุ์ต่างๆ จริงไหม” ผู้หิงคนนั้นเข้าใจในทันทีว่าตี้เทียนพยายามทำอะไร
“ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนก ในานะเจ้าภาพของการต่อสู้ลูกบาศก์ ข้าพอมีอำนาจเล็กน้อย” ขณะที่ตี้เทียนพูด เขาก็ก้าวไปข้างหน้าและีกมิติ มุ่งหน้าไปยังลูกบาศก์
ขณะที่ทุกคนเฝ้าดูด้วยความตื่นเต้น โจวเหวินโจมตีอย่างต่อเนื่องในขณะที่หมอผีโลหิตถอยกลับ อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขาเห็นแสงบิดเบี้ยวออกมาจากความว่างเปล่า หัวใจของพวกเขาก็เต้นไม่เป็นจังหวะ
อันที่จริง ร่างแสงึ่งปรากขึ้นสองสามครั้งก่อนหน้านี้ก็ปรากขึ้นเหนือลานประลองของลูกบาศก์อีกครั้ง
“มันต้องการอะไรอีก”
“เป็นไปได้ไหมที่เขาต้องการเปลี่ยนกเพราะพวกมันไม่สามารถเอาชนะเราได้”
“พวกมันทำอะไรได้บ้างนอกจากการเปลี่ยนก”
“ทำไมแกไม่เตะมนุษย์ออกไปล่ะ? แกเคยทำมาแล้วครั้งหนึ่งนี่”
“มนุษย์ไม่ไร้ยางอายขนาดนี้”
“โดยทั่วไปแล้วมนุษย์ไม่ไร้ยางอายขนาดนี้ น่าเสียดายที่พวกมันไม่ใช่มนุษย์”
“มันเป็นแค่สัตว์”
ผู้ชมโกรธและหงุดหงิด ขณะที่ด่าทอเสียงดัง น่าเสียดายที่มันไม่มีประโยชน์ เสียงของพวกเขาไปไม่ถึงลูกบาศก์ ดังนั้น ตี้เทียนจึงไม่ได้ยินพวกเขา แม้ว่าเขาจะได้ยินพวกเขา เขาก็ไม่สนใจ เขาจะตบพวกเขาให้ตายเท่านั้น
ตี้เทียนมองลงไปที่สนามประลองและพูดเหมือนพระเจ้าที่ปกครองทุกอย่าง “เพื่อที่จะตัดสินอันดับที่หนึ่งด้วยความรวดเร็ว สิ่งมีชีวิตสิบอันดับแรกในการจัดอันดับสามารถเข้าสู่สนามประลองเพื่อต่อสู้ได้ในทันที ผู้แพ้จะถูกกำจัด กจากครั้งที่แล้วยังคงไม่เปลี่ยน สิ่งมีชีวิตทุกตัวมีโอกาสเพียงครั้งเดียวในการท้าทาย”
หลังจากพูดจบ ตี้เทียนก็ีกมิติและกลับไปที่วัง
หลังจากที่ทุกคนได้ยินเช่นนั้น พวกเขาก็มองดูอันดับอย่างไม่รู้ตัวและสาปแช่งทันที
“ค*ยเอ้ย นอกเหนือจากมนุษย์ในสิบอันดับแรก ที่เหลือคือผู้พิทักษ์ ปล่อยให้พวกมันเข้ามารุมมนุษย์ไม่ใช่เหรอ”
“ไร้ยางอาย” ลุงคนโตอารมณ์ร้อนของตระกูลจางสาปแช่งเสียงดัง
“พวกมันมีความละอายบางไหม”
ทุกคนโกรธมาก พวกเขาต้องการถ่มน้ำลายใส่พวกมัน
อย่างไรก็ตาม แม้จะสาปแช่ง ผู้พิทักษ์หลายตัวในสิบอันดับแรกก็ได้เข้าสู่สนามประลอง ในเวลาเพียงครู่เดียว ผู้พิทักษ์แปดคนในสิบอันดับแรกก็มาถึง
มีผู้พิทักษ์เพียงตัวเดียวในสิบอันดับแรกที่ไม่ได้เข้าร่วม
…
ที่เกาะแห่งหนึ่งในต่างประเทศ ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังจะไปที่ลูกบาศก์ แต่เขาถอยกลับอย่างกะทันหัน
ร่างหนึ่งปรากขึ้นตรงที่ชายหนุ่มยืนราวกับว่ามันสามารถวาป ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากผู้พิทักษ์ระดับความกลัวยุคถ้ำ
“นายควรอยู่ที่นี่และไม่ไปไหน” ยุคถ่ำกล่าวขณะที่เธอมองไปที่ชายหนุ่ม
“ทำไม?” ชายหนุ่มไม่โกรธ แต่กลับถามด้วยรอยยิ้ม
“เพราะนายไม่สามารถเข้าสู่สนามประลองได้” ยุคถ้ำกล่าว
“ันอยู่ในสิบอันดับแรก ทำไมันจะเข้าสู่สนามประลองไม่ได้” ชายหนุ่มถามอีกครั้ง
“นายต้องการที่จะ่ามนุษย์หลังจากที่นายเข้าสู่สนามประลอง หรือนายต้องการช่วยเขา” ยุคถ้ำถาม
“ช่วย” ชายหนุ่มตอบ
“นั่นเป็นเหตุผลที่นายไม่สามารถเข้าสู่สนามประลองได้”
“ถ้าผมจะไปล่ะ” รอยยิ้มบนใบหน้าของชายหนุ่มหายไปเมื่อเขาเริ่มจริงจัง
“ชนะันและนายสามารถไปได้” ยุคถ้ำกล่าว
ชายหนุ่มหัวเราะทันที “พี่หยุดพูดตลก ผู้พิทักษ์ของพี่อยู่ที่ระดับความกลัว แต่ผู้พิทักษ์ของผมยังไม่ถึงระดับความกลัว ผมจะชนะพี่ได้ยังไง”
“งั้นก็อยู่ที่นี่อย่างเชื่อฟังและเป็นผู้ชม” ยุคถ้ำกล่าว
“ไม่” ชายหนุ่มเดินไปที่ยคถ้ำ แต่ดวงตาของเขาอยู่ที่หน้าจอของลูกบาศก์ “พี่สาว พี่คิดว่าคนๆ นั้นมีโอกาสเอาชนะกลุ่มผู้พิทักษ์ไหม?”
“ไม่มี…” ก่อนยุคถ้ำที่จะพูดอะไร ชายหนุ่มก็โจมตีทันที เขากดมือบนไหล่ของยุคถ้ำและเถาวัลย์ดอกไม้พันรอบร่างกายของเธอ ห่อหุ้มเธอทันทีราวกับมัมมี่
โดยใช้ประโยชน์จากช่วงเวลานี้ ชายหนุ่มรีบวิ่งไปที่ลูกบาศก์ ต้องการจะเข้าสู่สนามประลองของลูกบาศก์
อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขารีบไปที่ลูกบาศก์ เขาเห็นยุคถ้ำยืนอยู่บนลูกบศก์
“ไปได้ถ้านายต้องการ แต่เอาชนะันให้ได้ก่อน” ยุคถ้ำกล่าวอย่างเย็นชาขณะที่เธอมองไปที่ชายหนุ่ม
“พี่สาว ต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ” ชายหนุ่มถอนหายใจ
“ชนะันหรือดูการต่อสู้ที่นี่” ยุคถ้ำกล่าวอย่างไร้ความรู้สึก
ชายหนุ่มจ้องไปที่ยุคถ้ำ ความสุภาพบนใบหน้าของเขาหายไป เขาพูดออกมาสองคำอย่างแผ่วเบา “สุสาน… นางฟ้า…”
กลีบดอกไม้พุ่งออกมาจากร่างกายของเขาและค่อยๆ ควบแน่นเป็นชุดเกราะดอกไม้ที่ห่อหุ้มร่างกายที่ดูบางของเขา
ในสนามประลอง ผู้พิทักษ์ทั้งแปดรายล้อมโจวเหวินจากหลายทิศทาง มีผู้พิทักษ์ขวางเขาในทุกทิศทาง
เป้าหมายของพวกมันชัดเจนมาก ผู้ชมก็รู้เช่นกัน พวกมันไม่มีความตั้งใจที่จะเข้าร่วมการต่อสู้เพื่อต่อสู้กัน เป้าหมายเดียวของพวกมันคือมนุษย์
นอกจากนี้ พวกมันได้รับข่าวจากต่างมิติ พวกมันรู้ว่ามนุษย์ไม่ได้อยู่ในระดับความกลัว เขาอยู่ในระดับเร้นลับท่านั้น พวกมันคาดเดาสิ่งนี้ได้จากการต่อสู้ระหว่างโจวเหวินกับหมอผีโลหิต