I Just Want To Play Games Quietly ฉันก็แค่อยากเล่นเกมเงียบๆเท่านั้นเอง - ตอนที่ 1110 : ทำลายสวรรค์
ภายใต้การกดของตี้เทียนกระดูกของสดับวานรส่งเสียงแตก ไม่รู้ว่ากระดูกหักไปกี่ชิ้นเนื่องจากร่างกายของมันถูกบิดเบี้ยวอย่างรุนแรง เลือดสีทองเข้มไหลออกมาจากทั่วทั้งตัว สีทองเข้มย้อนทั่วทั้งสนามประลอง
“เจ้าค่อนข้างน่าสนใจ แต่น่าเสียดาย ชาติหน้าอย่าลืมไปเกิดในต่างมิติ อย่าไปยุ้งเกี่ยวกับมนุษย์อีก” พลังในมือของตี้เทียนแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ในสวรรค์เต็มไปด้วยเทพเจ้าและนางฟ้า ที่ต้องการสังหารสดับวานร
ทุกคนมองไปที่สดับวานรคึ่งร่างกายของมันกำลังจะระเบิดจากแรงกด พวกเขาตกใจจนไม่อาจบรรยาย ความกลัวแผ่ขยายออกไปอย่างเงียบๆ
“แกเอาแต่พูดถึงมนุษย์ น่ารำคาญ” ทันใดนั้นเสียงก็ดังขึ้นในสนามประลอง
จากนั้นทุกคนก็จำได้ว่าโจวเหวินยังคงอยู่ในสนามประลอง ก่อนหน้านี้ การต่อสู้ของสดับวานรและตี้เทียนได้ดึงความสนใจไปอย่างสมบูรณ์ ดังนั้นพวกเขาจึงลืมเกี่ยวกับโจวเหวินตัวเอกที่แท้จริงของการต่อสู้
พวกเขามองไปที่โจวเหวินและเห็นเขายืนอยู่ในเขตแดนภัยพิบัติของตี้เทียนพร้อมดาบในมือ พัดกล้วยเคียนอยู่ข้างเขา ป้องกันเทพที่พุ่งเข้าหาโจวเหวินด้วยความสิ้นหวัง
ทุกคนค่อนข้างหดหู่ แม้ว่ามนุษย์จะยังไม่ตาย แต่เขาจะตายเมื่อสดับวานรถูกฆ่า ท้ายที่สุดแล้ว มนุษย์ก็อยู่แค่ในระดับเร้นลับเท่านั้น พัดกล้วยเคียน สัตว์อสูรระดับความกลัวแทบจะปกป้องตัวเองในเขตแดนภัยพิบัติไม่ได้ เธอไม่มีสิทธิ์ต่อสู้กับตี้เทียน
“มนุษย์ เจ้าจำเป็นต้องรู้จุดยืนว่าพวกเจ้าอยู่ภายใต้สวรรค์ ถ้าเจ้าไม่พยายามที่จะท้าทายสวรรค์ เจ้าคงไม่ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ นี่คือผลของการท้าทายสวรรค์” ตี้เทียนยังคงจัดการกับสดับวานรด้วยมือข้างเดียว ไม่ว่าสดับวานรจะคำรามแค่ไหน มันก็ไม่สามารถหลุดออกจากมือของเขาได้
“รู้ถึงจุดยืน? แกหมายถึงอะไร ภายใต้สวรรค์? ใครคือสวรรค์? แกเหรอ?” โจวเหวินถามตี้เทียน
“สำหรับพวกเจ้าแล้ว ข้าคือสวรรค์ ถ้าข้าต้องการให้เจ้ามีชีวิต เจ้าก็จะมีชีวิต ถ้าข้าต้องการให้เจ้าตาย เจ้าก็จะตาย” ตี้เทียนพูดอย่างเฉยเมย น้ำเสียงของเขาสงบราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่ถูกต้อง
ทุกคนเงียบไป แม้ว่าคำพูดของตี้เทียนจะทำให้มนุษย์โกรธเคือง แต่ก็ไม่สามารถเถียงเขาได้ ต่อหน้าระดับภัยพิบัติ มนุษย์อ่อนแอราวกับมด สิ่งที่พวกเขาทำได้คือขอความเมตตา
“ถ้าแกคือสวรรค์ การท้าทายสวรรค์จะทำให้เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ” ขณะที่โจวเหวินพูด มือที่ถือดาบโบราณขยับในที่สุด
ดาบโบราณยังคงอยู่ในฝัก ด้วยมือของโจวเหวิน ดาบโบราณถูกดึงออกมาหนึ่งนิ้ว ดาบส่องแสงที่สามารถขโมยวิญญาณได้ในขณะที่จิตสังหารที่ไร้สิ้นสุดพุ่งออกมาจากดาบ
ดาบดูเหมือนจะมีพลังเวทย์มนตร์บางอย่าง ด้วยการดึงออกจากฝักเพียงหนึ่งนิ้ว มันทำให้คนที่ดูผ่านหน้าจอรู้สึกหนาวเย็น ราวกับว่าจิตสังหารได้แทรกคึมเข้าไปในหัวใจของพวกเขาขณะที่ร่างกายของพวกเขาสั่นสะท้าน
ดวงตาของตี้เทียนจดจ่อในขณะที่เขาจ้องไปที่ดาบในมือของโจวเหวิน แม้แต่มือของเขาที่กดสดับวานรก็หยุดชะงัก
“มนุษย์ไม่อาจสู้กับสวรรค์ ทาสไม่สามารถขัดขืนเจ้านายของพวกเขา น่าเสียดาย แกไม่ใช่เจ้านายและไม่ใช่สวรรค์ ถ้าแกให้ฉันอยู่ ฉันก็จะอยู่ ถ้าแกต้องการให้ฉันตาย ฉันจะทำลายสวรรค์และสังหารเจ้านาย” ด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นของโจวเหวิน เขาได้ดึงดาบสังหารเทพออกจากฝักจนหมด
เขาฟันไปที่ตี้เทียนด้วยพลังสังหารเทพ
ตี้เทียนดูเหมือนจะรู้สึกถึงบางอย่างในขณะที่เขาปล่อยมือที่กดลงบนสดับวานรและป้องกันโจวเหวินด้วยมือทั้งสองข้าง
สวรรค์โจมตีโจวเหวินอย่างบ้าคลั่ง มันไม่ใช่แค่คลื่นกระแทก มันน่ากลัวและทรงพลังยิ่งกว่าพลังที่โจมตีใส่สดับวานร
สวรรค์ทั้งเก้าชั้นพุ่งลงมาราวกับว่าจุดจบของโลกกำลังใกล้เข้ามา
และภายใต้สวรรค์ทั้งเก้า มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ท้าทายสวรรค์ ในตอนนี้เขาชักดาบออกมาและฟันขึ้นไป
มนุษย์ที่ดูเหมือนจะอ่อนแอภายในเขตแดนภัยพิบัติ ปะทุพลังที่ไม่สามารถจินตนาการได้ในขณะที่เขาปล่อยคลื่นดาบของเขา
คลื่นดาบที่ทรงพลังทะลุผ่านสวรรค์ทั้งเก้าในทันทีและพุ่งไปด้วยพลังที่ไร้เทียมทาน คลื่นดาบที่แข็งแกร่งไม่หยุด มันฟันไปที่ตี้เทียนคึ่งอยู่เหนือสวรรค์ทั้งเก้า
ดวงตาของตี้เทียนเต็มไปด้วยความกลัว เขาต้องการป้องกันคลื่นดาบอันน่าสะพรึงกลัวด้วยมือทั้งสอง แต่คลื่นดาบนั้นส่องประกายราวกับว่ามันหายไปต่อหน้าเขา
ดาบโบราณในมือของโจวเหวินได้ถูกใส่เข้าไปในฝัก เขายืนอยู่ในที่เกิดเหตุราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เหนือหัวของเขา สวรรค์ทั้งเก้าแตกสลายและหายไปในทันที มันกลายเป็นจุดแสงที่ตกลงมาเหมือนเกล็ดหิมะ
รอยดาบปรากฏขึ้นระหว่างคิ้วของตี้เทียน ขณะที่เขายืนอยู่เหนือสวรรค์ทั้งเก้า จากนั้นรอยดาบก็แผ่ขยายออกไปอย่างรวดเร็ว
รูม่านตาของตี้เทียนหดเกร็ง ขณะที่ร่างของเขาแยกออกเป็นสองส่วน เมื่อเขาล้มลง เขาก็สลายไปพร้อมกับสวรรค์ทั้งเก้า
“นี่… เป็นไปได้ยังไง…” ผู้หญิงที่ติดตามตี้เทียนไปที่ลูกบาศก์ยืนอยู่ตรงนั้นราวกับว่าเธอเป็นหิน เธอไม่กล้าคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
บนโลก ทุกคนยืนอยู่ที่จุดนั้นราวกับว่าพวกเขาไม่อยากเชื่อเช่นกัน
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เสียงเชียร์ก็ปะทุขึ้นทั่วโลก
โจวเหวินยืนนิ่งๆ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากขยับ แต่เขาขยับไม่ได้ หากเขาไม่ถือดาบสังหารเทพด้วยมือทั้งสองและใช้มันพยุง เขาคงไม่สามารถยืนได้
ดาบสังหารเทพได้ปล่อยพลังออกมามากเกินไป ร่างกายของโจวเหวินเกือบจะแตกสลาย มันไม่ง่ายสำหรับเขาที่จะยืน
สดับวานรก็ทรุดตัวลงจากอาการบาดเจ็บ พยายามยืนขึ้นแต่ก็ไม่เป็นผล
เมื่อตี้เทียนถูกฆ่า โหมดเดธแมตช์ของลูกบาศก์ก็สิ้นสุดลง ลูกบาศก์ทั้งหมดในโลกสว่างขึ้นพร้อมกัน
ภาพทั้งหมดบนหน้าจอของลูกบาศก์กลายเป็นโจวเหวินที่ยืนด้วยดาบ ชื่อแรกในการจัดอันดับก็สว่างขึ้นเช่นกัน คำว่า ‘มนุษย์’ ส่องประกาย ในที่สุด ชื่ออื่นๆในการจัดอันดับก็หายไปทีละคน เหลือเพียงคำว่า ‘มนุษย์’ ที่เปล่งประกายราวกับมันจะคงอยู่เป็นนิรันดร์
โจวเหวินถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก จากท่าทางของมัน ลูกบาศก์ได้ยอมรับให้เขาเป็นที่หนึ่ง มันไม่ได้เปลี่ยนไปเนื่องจากมีสดับวานรอยู่ด้วย
อย่างไรก็ตาม กงล้อมิติที่ถูกแสดงไม่ปรากฏขึ้น จากนั้นลูกบาศก์ก็หรี่ลงโจวเหวินและสดับวานรถูกไล่ออกจากลูกบาศก์และพวกเขากลับมาที่เมือง
โจวเหวินไม่แปลกใจเลยที่เขาไม่ได้รับกงล้อมิติ มันเป็นรางวัลที่มอบให้กับที่หนึ่งของต่างมิติ แต่เขาเป็นคนที่พวกมันไม่ต้องการให้ได้อันดับหนึ่ง ด้วยวิธีการทำงานของต่างมิติ ไม่มีทางเป็นไปได้ที่พวกมันจะมอบกงล้อมิติให้กับเขา
โจวเหวินมองไปที่รอยสักบนร่างกายของเขาและเห็นว่าธิดาปีศาจกลับมาหาเขาแล้ว แม้ว่าสีของรอยสักจะจางลงจนแทบจะมองไม่เห็น แต่ก็ไม่หายไป เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ในขณะเดียวกัน สดับวานรพยายามลุกขึ้นยืน ร่างกายของมันได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ก็ยังดุร้ายราวกับปีศาจ มันจ้องไปที่โจวเหวินอย่างดุเดือดราวกับว่ามันอยากจะกระโจนเข้าใส่เขา
YOU MAY ALSO LIKE
