I Just Want To Play Games Quietly ฉันก็แค่อยากเล่นเกมเงียบๆเท่านั้นเอง - ตอนที่ 1116 : วิหารเทพสวรรค์ล่องลอย - novel-lucky

หวูจงไหล่และทีมเมื่อได้ยินเธอพูดอย่างนั้น พวกเขาก็รู้สึกว่ามันสมเหตุสมผล

เมื่อเห็นว่าพวกเขาดูเหมือนจะเชื่อเธอ จีโม่ฉิงก็ตีเหล็กในขณะที่ยังร้อนและพูดต ต่อ “ตอนนี้อาจารย์ของฉันได้ขึ้นไปบนยอดเขาเพื่อเอายาอมตะ เมื่อเขาลงมาพร้อมกับยาอมตะ ะและไม่เห็นฉัน แกเดือดร้อนแน่ แต่ถ้าแกปล่อยฉันตอนนี้และคุกเข่าขอโทษอย่างสุภา าพ ฉันสามารถพูดดีๆ สักสองสามคำเพื่อแกและไว้ชีวิตแกได้”

ทว่าหวูจงไหล่กลับไม่เชื่อเธอ เขาเยาะเย้ยและพูด “งั้นก็ตะโกน ให้ราชันมนุษย์มา าฆ่าพวกเรา”

จีโม่ฉิงคิดง่ายเกินไป เธอบ่นในใจ “หวูจงไหล่โดนหลอกไปแล้วครั้งหนึ่ง ดูเหมือนว่า าเขาจะไม่เชื่อเธออีก มันไม่ง่ายที่จะหลอกเขาอีกครั้ง”

เมื่อหวูจงไหล่เห็นการจ้องมองของจีโม่ฉิง เขาก็รู้ว่าการเดาของเขาถูกต้องอย่างแน่นอน น เขารู้สึกยินดีในขณะที่พูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าไม่ใช่เพราะว่าราชันมนุษย์ไม่ได้อยู่ที่ นี่ ฉันจะเอาชนะเขา ทุกคนจะได้รู้ว่าฉัน ผู้คลั่งไคล้การต่อสู้แข็งแกร่งขนาดไหน บา างทีเขาอาจจะคุกเข่าขอความเมตตาด้วยซ้ำ”

หวูจงไหล่พูดทั้งหมดนี้เพื่อระบายความโกรธของเขาใส่จีโม่ฉิง เขาไม่ได้จะสู้ด้วยจร ริงๆ

ผู้คนข้างๆเขาพูดเสริม “ราชันมนุษย์เอาชนะตี้เทียน ผู้คลั่งไคล้การต่อสู้ หากคุณชนะร ราชันมนุษย์ มันจะดีมากที่ดีที่คนรุ่นใหม่จะเข้ามาแทนที่คนรุ่นเก่า ฉันเชื่อว่าราชันมน นุษย์จะต้องพอใจ”

โจวเหวินฟังจากยอดเขาเป็นเวลานาน ในตอนแรกเขาไม่รู้ว่าใครคือราชันมนุษย์ที่พวกเขา าพูดถึง เมื่อเขาได้ยินประโยคสุดท้าย เขาก็รู้ได้ทันทีว่าพวกเขากำลังพูดถึงเขา เขา าอดไม่ได้ที่จะหัวเราะหรือร้องไห้

“ฉันกลายเป็นราชันมนุษย์ตอนไหน?” โจวเหวินค่อนข้างง นอกจากนี้ เขายังไม่แน่ใจว่านี่ เป็นยุคไหน

เขาได้คำนวณเวลาด้วยตัวเองในขณะที่เขาถูกขังอยู่ รู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปร้อยกว่าป ปี แต่ดูจากท่าทางแล้ว มันไม่นานสำหรับคนเหล่านี้

ณ ตอนนี้จีโม่ฉิงทำได้เพียงยืนยันกับคำโกหกของเธอ เธอบังคับให้ตัวเองสงบลงและพูด ด “แกไม่กลัวว่าอาจารย์ของฉันจะทำลายวิหารเทพสวรรค์นิเต็นของแกด้วยความโกรธเหรอ”

หวูจงไหล่อ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทันใดนั้นเขาก็เบิกตากว้างด้วยความกลัว

“ตอนนี้แกกลัว? ปล่อยฉันสิ แกอาจจะยังมีโอกาสรอด…” เมื่อจีโม่ฉิงพูด เธอก็รู้สึกว่ามี บางอย่างผิดปกติ

เนื่องจากหวูจงไหล่และทีมไม่ได้มองเธอ แต่มองไปที่ภูเขาเขาด้านหลัง

จีโม่ฉิงซึ่งถูกหวูจงไหล่ขวางไว้ มองขึ้นไปและตกใจในทันที เธอเห็นชายสวมหน้ากากยืน นอยู่ที่ส่วนที่ยื่นออกมาของภูเขาและมองลงมา

“แกบอกว่าจัดการใครนะ?” โจวเหวินสวมหน้ากาก กระต่ายแสงจันทร์ขณะที่เขาจ้องไปที่หวู จงไหล่และถามอย่างเย็นชา

หวูจงไหล่ได้แต่คิดในใจ “จะมีเรื่องบังเอิญแบบนี้ได้ยังไง? ไม่มีข่าวเกี่ยวกับร ราชันมนุษย์มาเป็นเวลาห้าปีแล้ว จีโม่ฉิงจะพบกับราชันมนุษย์และถูกรับเป็นศิษย์เหรอ? มันต้องไม่ใช่เรื่องจริง”

อันที่จริง แม้แต่จีโม่ฉิงก็ไม่เชื่อว่าโจวเหวินเป็นราชันมนุษย์ เธอรู้ว่ามันไม่บั งเอิญขนาดนั้น

ด้วยความคิดจีโม่ฉิงตะโกนด้วยความตั้งใจ “อาจารย์ ช่วยหนูด้วย คนชั่วพวกนี้กำลังรังแกห หนู”

เธอเชื่อว่าโจวเหวินจงใจร่วมมือกับเธอเพื่อทำตัวเป็นราชันมนุษย์เพื่อช่วยเธอ ดังน นั้นเธอจึงให้ความร่วมมือทันที

หวูจงไหล่มองสำรวจโจวเหวินและถาม “คุณคือราชันมนุษย์ตัวจริง?”

“ไม่” โจวเหวินตอบ

เมื่อได้ยินแบบนั้นหวูจงไหล่ก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก แม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าโจว วเหวินไม่ใช่ราชันมนุษย์อย่างแน่นอน แต่เขาก็อดคิดไม่ได้ว่าสุดท้ายมันบังเอิญเกิดขึ นจริง

โจวเหวินปรากฏตัวเมื่อจีโม่ฉิงกล่าวว่าราชันมนุษย์อยู่ที่นี่และเขาใส่หน้ากากที่คล้า ายกับที่ราชันมนุษย์ใส่ในวิดีโอ

“แล้วนายมาเพื่อช่วยเธอ?” หวูจงไหล่ถามอีกครั้ง

“ไม่” โจวเหวินส่ายหัวอีกครั้ง

หวูจงไหล่และทีมต่างตกตะลึง จีโม่ฉิงแปลกใจ ตอนแรกเธอคาดว่าโจวเหวินออกมาเพื่อช่ วยเธอ แต่คำพูดของเขาทำให้เธอตกตะลึง

“แล้วนายมาที่นี่ทำไม” หวูจงไหล่ถามขณะขมวดคิ้ว

“ดาบเล่มนั้นเป็นของฉัน” โจวเหวินชี้ไปที่ดาบไม้ไผ่ในมือของหวูจงไหล่

ความคิดหนึ่งเข้ามาในหัวของจีโม่ฉิง ขณะที่เธอตะโกนอย่างตื่นเต้นทันที “อาจารย์ ฉัน ไม่ได้ให้ของคุณด้วยความตั้งใจ พวกเขาแย่งมันไปด้วยกำลัง ฉันอ่อนแอเกินไป และไม ม่สามารถปกป้องดาบของคุณได้ ฉันไม่คู่ควรที่จะเป็นลูกศิษย์ของคุณ…”

หวูจงไหล่และทีมมองโจวเหวินด้วยความระมัดระวัง แม้ว่าพวกเขาจะไม่เชื่อว่าโจวเห หวินเป็นราชันมนุษย์ตัวจริง แต่เนื่องจากเขาเป็นเจ้าของดาบ จึงเป็นไปได้ว่าเขามีควา ามเกี่ยวข้องกับจีโม่ฉิง ไม่อย่างนั้น ทำไมดาบถึงไปอยู่ในมือของจีโม่ฉิง?

“นายเป็นใคร?” หวูจงไหล่จ้องโจวเหวินและถาม

โจวเหวินไม่มีอารมณ์จะอธิบายเพิ่มเติมให้พวกเขาฟัง เขากระโดดจากด้านบนและบินไป ปทางหวูจงไหล่โดยหวังจะเอาดาบไม้ไผ่

เมื่อหวูจงไหล่และทีมเห็นโจวเหวินเข้ามาใกล้ พวกเขาก็ชักดาบออกมาเมื่อเผชิญหน้าก กับศัตรู

คนเหล่านี้ใช้ ดาบทาจิและพวกเขาใช้การควงคู่ ทันทีที่พวกเขาใช้วิชาดาบโจวเหวินก็รู สึกถึงความคุ้นเคยในทันที วิชาดาบนี้มีร่องรอยจางๆของวิชาสวรรค์ล่องลอย

อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่วิชาสวรรค์ล่องลอยซะทีเดียว มีเพียงความคล้ายของมัน โจวเหวินค ค่อนข้างประทับใจในส่วนอื่นๆ

หลังจากครุ่นคิด โจวเหวินก็นึกขึ้นได้ว่าเขาเคยเห็นวิชาที่คล้ายกันที่ไหน

ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่เขายังเรียนอยู่ที่วิทยาลัยซีหยาง โจวเหวินเคยเล่นเกมในศาลาห หินในสวนดอกโบตั๋น(ตอนที่505) แต่สุดท้ายเขาก็ได้พบกับชายชราและเด็กคนหนึ่ง เด็กคนนั นยืนกรานที่จะประลองกับเขา

ในท้ายที่สุด ชายชราต่อสู้กับโจวเหวิน และใช้วิชาที่พิเศษ ไม่เพียงแต่เขาล้มเหลว วในการเอาชนะโจวเหวินเท่านั้น แต่เขายังช่วยให้เขาสร้างวิญญาณชีวิตวิชาเต๋าจิ้ง

โจวเหวินจำชื่อทั้งคู่ไม่ได้ แต่เขายังคงจำวิชาและวิญญาณชีวิตที่ชายชราเคยใช้ได ด้

ทั้งคู่เห็นเขาใช้วิชาสวรรค์ล่องลอย แต่ในตอนนั้นความเข้าใจในวิชาสวรรค์ล่องลอยของโ โจวเหวินยังไม่มากเท่าตอนนี้

“ไม่น่าแปลกใจเลยที่ฉันรู้สึกว่าแนวคิดของวิชาสวรรค์ล่องลอยของพวกเขานั้นไม่สมบูรณ์แ แบบ มันอาจเป็นเพราะทั้งคู่ผสานมันเข้ากับวิชาดาบของพวกเขาหลังจากเห็นการเคลื่อนไหวนั น…” โจวเหวินพอรู้สิ่งต่างๆคร่าวๆ

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้หยุด เขายังคงพุ่งไปข้างหน้าและหลบลำแสงดาบของหวูจงไหล่แล ละเพื่อน เมื่อเขาถอยกลับ ดาบไม้ไผ่ก็กลับมาอยู่ในมือของเขาแล้ว

การแสดงออกของหวูจงไหล่และทีมดูน่าเกลียด ไม่ว่าคนที่อยู่ข้างหน้าจะเป็นมนุษย์หรือไ ไม่ เขาก็เป็นบุคคลที่น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง อย่างน้อย เทคนิคการเคลื่อนไหวของเขาไม่ ใช่สิ่งที่จะเทียบด้วยได้

หวูจงไหล่แนะนำตัวเอง “พวกเราเป็นศิษย์ของเทพดาบจากวิหารเทพสวรรค์ล่อยลอย ขอทราบได ด้ไหมว่าคุณเป็นใคร ทำไมถึงพยายามจะเป็นศัตรูกับพวกเรา?”