I Just Want To Play Games Quietly ฉันก็แค่อยากเล่นเกมเงียบๆเท่านั้นเอง - ตอนที่ 1164- google แปล

“พวกเราคุ้นเคยกันดีจริงๆ นะ ท่านอาจารย์เวิน ท่านยอมรับได้อย่างเต็มปากเลยว่า ฉันจะไม่พูดแบบไม่เลือกหน้า” อันเซิงกล่าวพร้อมกับกระพริบตา

“ฉันจะยอมรับอะไรดีล่ะ” โจวเหวินหัวเราะเบาๆ ในใจขณะคิด “แอนสันค้นพบความลับของโทรศัพท์มือถือหรือเปล่า”

“คุณได้เกิดใหม่จริงๆ ใช่ไหม?” อันเซิงกระซิบ

“การเกิดใหม่อะไร เป็นระดับหนึ่งหรือผู้พิทักษ์” โจวเหวินหลวนถาม

“ลองแกล้งทำเป็นว่าการเกิดใหม่หมายถึงคนประเภทที่เคยมีชีวิตครั้งหนึ่งแล้วเกิดใหม่อีกครั้ง อาจารย์เวิน คุณคือการเกิดใหม่ใช่ไหม ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่บอกคนอื่น” อันเซิงกล่าว

ในที่สุดโจวเหวินก็เข้าใจว่าอันเซิงหมายถึงอะไร และพูดทั้งน้ำตาแห่งหัวเราะว่า “เมื่อเร็วๆ นี้คุณดูทีวีมากเกินไปจนโดนทีวีล้างสมองหรือเปล่า?”

อันเซิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “อาจารย์เวิน หากท่านไม่ได้เกิดใหม่ ท่านจะสามารถทำเหมือนกับผู้เผยพระวจนะที่ไม่มีใครรู้จักได้ขนาดนี้ได้อย่างไร?”

“ฉันทำอะไรอยู่ถ้าไม่รู้จักศาสดา?” โจวเหวินสงสัย

อันเซิงนับทีละคน: “คุณกลายเป็นศิษย์ของหวางหมิงหยวน จากนั้นเขาก็เข้าสู่มิติอื่นและกลายเป็นผู้ครองโลกของอีกมิติหนึ่ง คุณและศิษย์ของหวางหมิงหยวนมีความสัมพันธ์ที่ดี ตอนนี้ฮุยไห่เฟิงกลายเป็นประธานของพันธมิตรได้พัฒนาของเหลวแห่งตำนานและดูเหมือนว่ามันถูกแขวนไว้ จงจื่อหยามีแนวโน้มที่จะเป็นประธานของสมาคมวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ หลิวหยุน ผู้มีรอยเท้าทั่วโลกและเข้าและออกจากมิติต่างดาวลึกลับนับไม่ถ้วน ดี เป็นที่รู้จักในฐานะผู้ขโมยคนแรก “

“โดยรวมแล้ว คุณมีความสัมพันธ์ที่ดีกับหลี่ซวน ตอนนี้หลี่ซวนแทบจะเป็นอมตะแล้ว และมีความสัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลตูกู ซึ่งมีอิทธิพลอย่างมาก ทั้งเฟิงชิวหยานและหมิงซิ่วต่างก็มองคุณเป็นครู ตอนนี้พวกเขารู้จักกันในชื่อดาบคู่ จักรภพเป็นไอดอลของช่างทำดาบและดาบรุ่นเยาว์ ยิ่งไปกว่านั้น คุณยังทำบันทึกหายและสร้างนางฟ้าดาบหญิงขึ้นมา คุณกล้าพูดไหมว่าคุณไม่ได้เกิดใหม่ คุณแน่ใจเหรอ คุณรู้ว่าพวกเขาเก่ง ดังนั้นคุณจึงติดต่อกับพวกเขาตั้งแต่เนิ่นๆ ใช่ไหม”

“อาเฉิง ฉันคิดว่าจินตนาการของคุณเป็นความสิ้นเปลืองพรสวรรค์ถ้าคุณไม่เขียนนวนิยาย” โจวเหวินหันหลังแล้วจากไปโดยไม่อธิบาย

จริงๆ แล้ว โจวเหวินไม่สามารถอธิบายเรื่องนี้ได้ เขาคิดกับตัวเองว่าเขาเหมือนกับคนเกิดใหม่

“ล้อเล่นนะ ท่านอาจารย์เวิน อย่าโกรธไปเลย!” อันเซิงไล่ตามเขาไป เขาแค่ล้อเล่นเท่านั้น โลกใบนี้สามารถเกิดใหม่ได้ แต่ในอดีตของโจวเหวินก็มีจุดบกพร่องอยู่บ้าง

เยว่เยว่กำลังนั่งอยู่ในศาลาหินที่มีลานบ้านเล็กๆ พร้อมกับถือโทรศัพท์มือถือในมือ แต่แทนที่จะมองโทรศัพท์ เธอกลับจ้องไปที่ดวงจันทร์บนท้องฟ้า โดยนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง

Yueshu ต้องใช้เวลานานมากในการมองกลับมา และเขาถอนหายใจเบาๆ พร้อมพึมพำกับตัวเอง: “จำเป็นต้องไปจริงๆ เหรอ?”

พูดกับตัวเอง เปิดโทรศัพท์อ่านรายเดือน ดูเบอร์ของโจวเหวินในซอฟต์แวร์แชท แล้วเปิดพิมพ์ข้อความบางอย่าง จากนั้นรู้สึกว่ามันไม่เหมาะสมนิดหน่อย แล้วก็ลบทิ้ง จากนั้นเขียนข้อความบางอย่าง แล้วก็ลบทิ้งไป

หลังจากอ่านซ้ำหลายครั้งแล้ว การอ่านรายเดือนก็ไม่ส่งข้อมูลออกมา และโทรศัพท์มือถือก็ปิดอยู่

“นี่คือชีวิตของฉัน ทำไมฉันถึงต้องทำมากมายขนาดนี้” เยว่ตู้วางโทรศัพท์ลงและจ้องมองไปบนท้องฟ้าอีกครั้ง เธอรู้ว่าเวลาของเธอใกล้หมดลงแล้ว

กลางดึกคืนหนึ่ง มีข้อความเร่งด่วนวางอยู่บนโต๊ะทำงานของอันเทียนจัว และอันเทียนจัวก็มองดูข้อความนั้นอย่างเคร่งขรึมซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“หัวหน้าครับ หวงเฉวียนเฉิงเกิดอุบัติเหตุจริงๆ เหรอครับ” อันเซิงรีบเข้ามา แต่กระดุมเสื้อของเขากลับไม่หลุดออกมาเลย

สำหรับอันเซิงแล้วเรื่องนี้แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย แม้ว่าเขาจะอยู่ในจุดแห่งความเป็นความตาย เขาก็จะดูแลตัวเองอย่างเรียบร้อยและพิถีพิถัน

อันเทียนจัวมีสีหน้าเศร้าหมองและพยักหน้าเล็กน้อยพร้อมกล่าวว่า “มันหายไป ทุกคนหายไปหมด คนที่พวกเขาส่งไปค้นหาเมืองหวงฉวน และยังเห็นค่ายของแม่ฉันที่พวกเขาประจำการอยู่ด้วย แต่ไม่มีใครอยู่ที่นั่น เมื่อพิจารณาแล้ว ฉันไม่รู้ว่าทำไม พวกเขาทั้งหมดจึงเข้าไปในเมืองหวงฉวน”

“คุณเข้ามาในเมืองหวงฉวนเพื่อหาใครหรือเปล่า” อันเซิงถามอย่างรวดเร็ว

“เข้าไปแล้วแต่ไม่มีใครเห็น” อัน เทียนจัวกล่าว

“เป็นไปไม่ได้ ท่านหญิง พวกเขาคุ้นเคยกับสถานการณ์ในเมืองหวงเฉวียนเป็นอย่างดีแล้ว ถึงแม้ว่าพวกเขาจะถูกบังคับให้เข้าไป พวกเขาก็ไม่สามารถตายหมดในเวลาอันสั้นเช่นนี้ได้…” อันเซิงกล่าวด้วยความไม่เชื่อ

“จริงอยู่ที่พวกมันไม่อยู่ที่นั่น พวกมันเหมือนหายตัวไปในอากาศ” อันเทียนจัวลุกขึ้นยืนและพูดอย่างใจเย็น “ไปเตรียมตัวเถอะ ฉันจะไปที่เมืองหวงเฉวียน และอย่าทำแบบนี้อีก บอกกันให้เงียบๆ หน่อย”

หลังจากหยุดคิดไปครู่หนึ่ง อัน เทียนจัวก็พูดเสริมว่า “อย่าบอกเด็กเหม็นคนนั้นด้วย”

“อาจารย์เวินรู้จักหวงเฉวียนเฉิงเป็นอย่างดี หากเขาอยู่กับเขา โอกาสที่จะช่วยภรรยาของเขาได้ก็จะมีมากขึ้น” อันเซิงกล่าว

“เขาไม่ได้นามสกุลอัน และไม่ใช่ลูกชายของแม่ฉันด้วย เขาไม่จำเป็นต้องเสี่ยงเพื่อพวกเรา” อัน เทียนจัวกล่าว

“แต่…” อันเซิงต้องการจะพูดบางอย่างแต่ถูกอันเทียนจัวขัดจังหวะ

“ไม่ แต่จงเตรียมตัวตามที่ข้าบอก และเตรียมทุกอย่างให้พร้อมโดยเร็วที่สุด ก่อนเที่ยงวันนี้ ข้าต้องออกเดินทาง” อันเทียนจัวโบกมือและส่งสัญญาณให้อันเซิงเตรียมตัว

“ครับ” อันเซิงทำได้เพียงออกไปเพื่อเตรียมตัว

อันเซิงลังเลครั้งแล้วครั้งเล่า ~ www.mtlnovel.com ~ ในที่สุดก็มาถึงลานบ้านที่โจวเหวินอาศัยอยู่และเล่าเรื่องนี้ให้โจวเหวินฟัง

หลังจากที่โจวเหวินได้ยินดังนั้น เขาก็ดูมีศักดิ์ศรีมาก

สถานการณ์ในเมืองหวงเฉวียนนั้นได้รับการเข้าใจอย่างชัดเจนมานานแล้วโดยโอวหยางหลานและทีมงานของเขา แม้ว่าพวกเขาจะถูกบังคับให้เข้าไป พวกเขาก็ควรจะสามารถออกมาได้

เป็นไปไม่ได้ที่จะคิดออกและเป็นไปไม่ได้ที่จะตายในเร็วๆ นี้

ตอนนี้พวกเขาไม่สามารถเห็นใครตายหรือตายไปแล้ว โจวเหวินจึงคิดถึงความเป็นไปได้ที่เลวร้ายมาก

“พวกเขาผ่านการลงโทษทั้งหมดมาแล้วและได้พบกับฮวงเฉวียนตัวจริงหรือไม่” ใบหน้าของโจวเหวินเต็มไปด้วยความขุ่นมัวและไม่แน่ใจ

โจวเหวินจำคำพูดของเจ้าเมืองหวงฉวนได้อย่างชัดเจนมาก เมืองหวงฉวนที่เขาเห็นตอนนี้ไม่ใช่เมืองหวงฉวนที่แท้จริง เขาจึงจะเข้าสู่เมืองหวงฉวนที่แท้จริงได้ก็ต่อเมื่อผ่านบทลงโทษทั้งหมดแล้วเท่านั้น

โจวเหวินไม่รู้ว่าหวงเฉวียนตัวจริงเป็นอย่างไร แต่ที่แน่ๆ ก็คือมันไม่ดีอย่างแน่นอน

“อาเฉิง ข้าจะออกไปข้างนอกสักพัก และเจ้าจะดูแลข้าที่นี่” เดิมที โจวเหวินอยากจะออกจากบู่เอ๋อร์ แต่ใครจะรู้ว่าบู่เอ๋อร์มองโจวเหวินด้วยสายตาของเขา และโจวเหวินก็มองที่ดวงตาของเธอและรู้ว่าเขาต้องการ เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะอยู่ที่นี่

“ท่านอาจารย์เวิน ไปที่เมืองหวงเฉวียนพร้อมกับผู้บังคับบัญชา และดูแลกันและกัน” อันเซิงกล่าว

“ไม่ ฉันจะไม่ไปเมืองหวงฉวน ฉันจะไปที่เขตตอนใต้ก่อน” โจวเหวินกล่าว

“เขตใต้?” อันเซิงหยุดชะงักเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าโจวเหวินหมายถึงอะไร

“ถ้าฉันเดาถูก เพื่อช่วยซิสเตอร์หลาน ฉันต้องหาใครสักคนไปกับฉัน” โจวเหวินกล่าว

“ใคร” แอนสันถามอย่างรวดเร็ว

“หลี่ซวน” โจวเหวินรู้ว่าเขาต้องตามหาหลี่ซวนให้เร็วที่สุด และให้หลี่ซวนไปเมืองหวงเฉวียนกับเขาด้วย หากรอช้าเกินไป ถึงแม้ว่าเขาจะเข้าไปในหวงเฉวียนตัวจริงแล้ว มันก็คงไม่ช่วยอะไรเขา