I Just Want To Play Games Quietly ฉันก็แค่อยากเล่นเกมเงียบๆเท่านั้นเอง - ตอนที่ 1237

รูปลักษณ์ของลูกชิ้นกุ้งทำให้โจวเหวินนึกถึงลูกชิ้นกุ้งที่โอวหยางหลานเคยขอให้เขากิน

มังกรเปลือกแข็งซิงไห่ถือลูกแก้วหยกไว้นิ่งราวกับว่าตายแล้ว โจวเหวินจึงเรียกมันออกมา มันไม่ตอบสนองต่อการเรียกของโจวเหวินและกลับเข้าสู่ร่างของเขา

เมื่อเห็นการปรากฏตัวของสัตว์จำพวกกุ้งซิงไห่ โจวเหวินก็เพียงแค่ใส่มันลงในลูกปัดที่วุ่นวาย

“อย่างไรก็ตาม ลูกแก้วหยกไม่รู้ว่ามันมีประโยชน์อะไร หาก Xinghai Crustacean สามารถวิวัฒนาการได้ครั้งหนึ่ง มันก็คุ้มทุนมาก” โจวเหวินซินกำลังคิดว่าหาก Xinghai Crustacean สามารถเลื่อนระดับเป็นภัยพิบัติธรรมชาติได้ มันคงสร้างผลกำไรได้มากแล้ว

แม้ว่ากุ้งมังกร Xinghai จะไม่แข็งแกร่งเท่ากับเต่ามังกร แต่การป้องกันโดยสมบูรณ์ของมันก็ยังเป็นวงล้อแห่งโชคชะตาที่ทรงพลังมาก เมื่อระดับเพิ่มขึ้น มันก็ยังเป็นตัวช่วยที่ทรงพลังมากเช่นกัน

โจวเหวินยังรู้ด้วยว่าการส่งเสริมภัยพิบัติทางธรรมชาตินั้นไม่ใช่เรื่องง่าย

อย่างไรก็ตาม หากคุณสามารถอัพเกรดเป็นระดับความกลัวได้ ก็ถือว่ามีประโยชน์มากแล้ว หากสามารถเปิดใช้การป้องกันแบบสมบูรณ์ได้ตลอดเวลา กองกำลังป้องกันก็จะแข็งแกร่ง และควรจะสามารถจัดอันดับอยู่ในระดับแนวหน้าของระดับความกลัวได้

โจวเหวินมองเข้าไปในลูกปัดแห่งความโกลาหลอีกครั้ง และเห็นว่ามังกรเปลือกแข็งถือลูกหยกไว้ราวกับว่ามันตายแล้ว ยังไม่มีการเคลื่อนไหว ไม่มีการเปลี่ยนแปลงพิเศษ และไม่มีใครรู้ว่ามันกำลังวิวัฒนาการอยู่หรือไม่

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์จะไม่เปลี่ยนแปลงไปสักพัก โจวเหวินก็ไม่สนใจ แต่ไปหาสถานที่ที่มีสัญญาณโทรศัพท์มือถือเสียก่อน แล้วดูสถานการณ์ปัจจุบัน

เมื่อเห็นเช่นนี้ โจวเหวินก็รู้สึกดีใจทันที

ตอนนี้ Liu Yun กลายเป็นหนูข้ามถนนแล้ว ทุกคนกำลังตะโกน กองกำลังหลักทั้งหมดกำลังตามหาที่อยู่ของเขา บางคนยังเสนอรางวัลสาธารณะทางออนไลน์ ผู้ที่สามารถให้เบาะแสเกี่ยวกับสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ได้จะได้รับรางวัลไข่มหากาพย์ รางวัล หากคุณสามารถนำพวกเขาไปค้นหานักบุญโจรสลัดได้ คุณยังจะได้รับไข่ในตำนานที่คู่กันไปด้วย

นี่เป็นเพียงการให้เบาะแสเท่านั้น คุณไม่จำเป็นต้องเสี่ยงด้วยตัวเอง เพราะผลตอบแทนนั้นคุ้มค่ามากอยู่แล้ว เห็นได้ว่าไข่ที่เกี่ยวข้องกับภัยธรรมชาตินั้นน่าดึงดูดใจเพียงใด

คาดว่าทั่วโลกกำลังตามหาหลิวหยุนอยู่ ผู้ร้ายกาจจะพินาศและอาจถึงขั้นเสียชีวิต

นี่คือผลที่ตามมาซึ่งโจวเหวินไม่เคยคิดถึงมาก่อน แต่หลิวหยุนได้รับการเลื่อนระดับให้ถึงระดับความกลัวและมีความสามารถในการถ่ายทอดอวกาศได้ดี การจะจับเขาไม่ใช่เรื่องง่าย

ตราบใดที่เขายังคงซ่อนตัวจากซิงไห่อันไม่มีที่สิ้นสุด คาดว่าคงมีเพียงไม่กี่คนที่สามารถพบเขา

“เมื่อไหร่ฉันจะสามารถเรียนรู้กลอุบายของ Master Stealer ได้ มันใช้งานง่ายจริงๆ” โจวเหวินเองก็รู้สึกไร้เรี่ยวแรงเล็กน้อย และไม่เคยสามารถระเบิดทักษะของ Star Stealer ได้เลย

แม้ว่ามันจะระเบิดออกมาได้ แต่ระดับทักษะของผู้ขโมยก็ไม่สูงนัก และมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะฝึกฝนให้ถึงระดับของ Liuyun

ในบ้านหลังเก่าของเขา บูเออร์กำลังนั่งยองๆ อยู่ในสวน มองลงมาดูมดที่วิ่งไปมาในหญ้า

“คุณหนูเกียร์ ขุนศึกขอให้ข้าพาคุณไปกินของอร่อยๆ หน่อย” ชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนนายทหารเข้ามาหาเกียร์ นั่งยองๆ ลงแล้วส่งยิ้มให้เกียร์

เกียร์ไม่สนใจเจ้าหน้าที่ ไม่เงยหัวขึ้นด้วยซ้ำ และยังคงมองดูมดบนพื้นดิน

“คุณหนูเกียร์ ไปกันเร็ว ๆ เถอะ อย่าปล่อยให้ท่านลอร์ดวอร์ลอร์ดรอนาน” นายทหารเร่งอีกครั้ง

จากนั้นบูเออร์ก็ยืนขึ้นและหันไปมองเจ้าหน้าที่

นายทหารกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ท่านผู้บังคับบัญชาได้เตรียมอาหารอร่อยๆ ไว้มากมายรอคุณอยู่ ไปกันเร็วๆ เถอะ”

“คุณโกหก” บูเออร์พูดช้าๆ

สีหน้าของนายทหารเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่กลับคืนสู่ปกติทันที และเขายิ้ม: “คุณหนูเกียร์ หยุดล้อเล่นเถอะ จอมทัพกำลังรอคุณอยู่”

เกียร์พูดอย่างใจเย็นว่า “ลุงมักจะส่งของมาให้เสมอ หรือไม่ก็รับฉันโดยตรง เขาจะไม่ยอมให้คนอื่นทำงานแทนเขา และยิ่งไปกว่านั้น คนแปลกหน้าที่ฉันไม่รู้จักจะมารับฉันด้วย”

“ผมเป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายเสนาธิการของผู้บังคับบัญชา เพราะวันนี้บังเอิญมีรองเจ้าหน้าที่อันมาพอดี ดังนั้นผมจะให้คุณมารับ” เจ้าหน้าที่คนดังกล่าวอธิบาย

“มันเป็นไปไม่ได้ยิ่งกว่านั้นอีก ถ้าคุณถูกลุงส่งมาจริงๆ คุณก็ควรจะรู้ว่าลุงไม่เคยเร่งเร้าฉันเลย เขาจะรออย่างเงียบๆ จนกว่าฉันจะอยากไป” เกียร์กล่าว Seeking TXT

ใบหน้าของนายตำรวจดูน่าเกลียดเล็กน้อย แต่เขาก็ยังคงอธิบายด้วยรอยยิ้มที่เข้มแข็ง “ผมบอกว่าวันนี้เป็นสถานการณ์พิเศษ มีการประชุมสำคัญกับผู้ตรวจการและคนอื่นๆ เวลาค่อนข้างจำกัด…”

“ถ้าอย่างนั้น ลุงก็คงไม่ยอมให้คุณเข้ามาหรอก เขาเป็นคนประเภทที่อ่อนโยนพอที่จะอดทนได้ทุกอย่าง แต่ไม่เคยทำให้คนอื่นรู้สึกอายแทนเขาแม้แต่น้อย” บูเออร์กล่าว

เจ้าหน้าที่เริ่มรู้สึกสับสนเล็กน้อยแล้ว เขาไม่มีเวลาเหลือมากนัก ขณะที่อันเทียนจั่วและอันเซิงไม่อยู่ โอวหยางหลานไม่อยู่บ้าน เขาต้องพาบูเออร์ออกไปและรอไม่ไหวอีกต่อไป

ทันทีที่เขาขบฟัน เจ้าหน้าที่ก็ยื่นมือออกไปและต้องการคว้าแขนของ Geer เพื่อผลักเธอออกไป

แต่พอนายทหารเคลื่อนไหวมือก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้น แขนถูกเจาะเข้าเต็มๆ และมีเลือดออกด้วย

นายทหารคนนั้นปิดบาดแผลของตนไว้แล้วหันไปดู สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นซีดเซียว

ข้าพเจ้าเห็นว่าอัน เทียนจัว ผู้มีรูปร่างเพรียวบาง ยืนอยู่ที่ประตูสวน สวมเครื่องแบบทหาร เสื้อคลุมทหาร ถือปืนพกอยู่ในมือ ปากกระบอกปืนยังคงมีควันออกอยู่ และเขาจ้องมองเขาด้วยสายตาเย็นชา

“ผู้บังคับบัญชา… ผู้บังคับบัญชา…” ขาของนายทหารสั่นเทา ราวกับว่าพละกำลังในร่างกายของเขาหายไปอย่างกะทันหัน และการยืนของเขาก็ไม่มั่นคงนัก

“ทำไม” อันเทียนซู่ถามขณะมองไปที่เจ้าหน้าที่

“ขอโทษ ขอโทษ ฉันถูกบังคับให้ทำอะไรไม่ได้เลย ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันคงไม่เสียใจแทนคุณ… โปรดมองดูสถานการณ์ที่ฉันตามมาจากการเกิดและการตายของคุณ และให้โอกาสฉันอีกครั้ง” เขาคุกเข่าลง

“ฉันไว้ชีวิตคุณ คุณจะรอดไหม” อัน เทียนจัว พูดอย่างว่างเปล่า

นายทหารคนนั้นเกร็งตัวขึ้นทันที หากเขาถูกบังคับให้ไม่ทำอะไรเลย แม้ว่าอันเทียนจัวจะไว้ชีวิตเขา เขาก็คงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตาย

หากอันเทียนจัวละเว้นเขาไว้ เขาก็ยังต้องก้าวต่อไปอีกไกล ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้ถูกบังคับให้ไม่ทำอะไรเลย

อันเทียนจัวเดินไปหาเจี๋ยร์ เมื่อเขาเดินผ่านเจ้าหน้าที่ เขาก็วางปืนไว้ในมือและพูดเบาๆ ว่า “จัดการเองเถอะ” จากนั้นเขาก็เดินต่อไปหาเจี๋ยร์

เจ้าหน้าที่ยกปืนขึ้นและเล็งไปที่ศีรษะของเขา แต่ทันทีที่เขาเหนี่ยวไก เขาก็หันปากกระบอกปืนไปที่ด้านหลังของอันเทียนจัว

ป๊อปปี้!

นายตำรวจได้ยิงปืนออกไป 3 นัด แต่ปืนไม่ดัง มีเพียงเสียงเข็มแทงชนวนเท่านั้น ไม่มีกระสุนปืนอยู่ในปืน

ในขณะนี้ ใบหน้าของเจ้าหน้าที่เต็มไปด้วยการแสดงออกที่ซับซ้อนของความประหลาดใจ ความไม่เข้าใจ ความอับอาย และการเสียสละ

อัน เทียนจัวไม่หันศีรษะกลับไป แต่จับดอกตูมอย่างอ่อนโยน แล้วหันหลังและเดินไปที่ประตูสวน

หลังจากเดินผ่านเจ้าหน้าที่ไปแล้ว อันเทียนจัวก็พูดอย่างสบายๆ “คุณอยู่กับฉันมานานขนาดนี้แล้ว คุณเห็นฉันปล่อยให้บูเออร์เห็นเลือดตั้งแต่เมื่อไหร่”

เจ้าหน้าที่คนนั้นอยู่ที่นั่น ~ www.mtlnovel.com ~ ร่างกายของเขาสั่นเทา ริมฝีปากของเขาสั่นเทา เขาพูดไม่ได้ด้วยซ้ำ เขารู้ว่าเขาได้ทำลายโอกาสสุดท้ายด้วยมือของเขาเอง

หลังจากอันเทียนจัวเดินออกจากสวนพร้อมกับถือดอกไม้ เธอเอามือปิดหูด้วยถุงมือหนังสีดำ เสียงปืนดังขึ้นจากสวน และทุกอย่างก็สงบลง

“นี่เป็นจำนวนครั้งต่อเดือนนี้หรือไม่” อัน เทียนจัวปล่อยมือที่ปิดหูของบูเอ๋อร์และถามอัน เซิง

อันเซิงตอบด้วยสีหน้าหมดหนทางว่า “ครั้งที่แปดเป็นครั้งที่อันตรายที่สุด ข้าพเจ้าไม่คาดคิดมาก่อนว่าไม้เท้าจ่าวที่ท่านฝึกฝนมาจะถูกศัตรูซื้อไป และเขาพยายามเริ่มต้นด้วยเกียร์ มันทรงพลังมากจริงๆ”

“ถึงเวลาที่ต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้พวกเขารู้ว่าฉันยังมีชีวิตอยู่” อันเทียนจัวกล่าวขณะอุ้มบูเออร์ขณะเดิน

“ผู้บังคับบัญชา สิ่งที่คุณต้องทำก็แค่บอกฉัน” อันเซิงยืนตรง แววตาของเขาฉายแววของการสังหารอันน่ากลัว

“อย่าดุมากนะ เดี๋ยวเกียร์จะตกใจ” อันเทียนซัวพูดด้วยรอยยิ้ม “การฆ่าไม่ใช่จุดประสงค์ และไม่ใช่วิธีการที่จำเป็นด้วย ฉันแค่ต้องการทำให้พวกเขาร้องไห้เท่านั้น”