I Just Want To Play Games Quietly ฉันก็แค่อยากเล่นเกมเงียบๆเท่านั้นเอง - ตอนที่ 1296

สิ่งต่างๆ ดีอยู่แล้ว และต้องมีศักยภาพที่จะได้มาซึ่งสิ่งนั้น แม้ว่าคนภายนอกจะมีชื่อว่าโจวเหวิน แต่โจวเหวินเองก็ไม่ใช่คนไร้เป้าหมาย เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลยหากไม่มีความมั่นใจ

โจวเหวินปฏิเสธคำเชิญของหลิวหยุนและตัดสินใจที่จะศึกษาดู ไม่ว่าจะได้ดาวมากี่ดวงก็ตาม ก่อนอื่นต้องเคลียร์สำเนาของดาวศุกร์เสียก่อนจึงจะพูดได้

พูดตรงๆ ก็คือ สร้อยคอของโจวเหวินสะดุดสายตาจริงๆ และมีเพื่อนผู้โชคดีน้อยเกินไป

หากคุณโชคดี นอกจากจะมีโอกาสระเบิดไข่ที่เกี่ยวข้องมากขึ้นหากคุณคัดลอกแล้ว ยังอาจเป็นไปได้ว่าเอฟเฟกต์หลบหลีกของ Tianyi จะแข็งแกร่งขึ้นเช่นกัน

“หากคุณไม่อยากต่อสู้กับกระสุนปืนที่ยิงมาจากภัยพิบัติ แต่แค่จะผ่านพิธีการศุลกากร มีวิธีที่ดีกว่านี้อีกไหม?” โจวเหวินขมวดคิ้ว

จริงๆ แล้ววิธีนี้มีอยู่จริง แต่โจวเหวินไม่แน่ใจ ในทางปฏิบัติ วิธีนี้ใช้ได้ผลดี

โจวเหวินมีความปรารถนาที่จะกำจัดภัยธรรมชาติที่ยิงกระสุนมาโดยตลอด ดังนั้นเขาจึงศึกษาวิธีการรับมือกระสุนนัดที่เจ็ด แต่หากคุณต้องการเข้าถึงพระราชวังทองคำเท่านั้น คุณไม่จำเป็นต้องประสบปัญหานั้นเลย

ในวันที่ 10 Grim Reaper จะสามารถพกกระสุนได้ 6 นัด และในนัดที่ 7 สัตว์เลี้ยงคู่ใจระดับความกลัวจะถูกนำมาใช้แทนผีที่ตายแล้ว และหลังจากนั้นก็จะมีกระสุนอีก 6 นัด

เวลาอันยาวนานเช่นนี้น่าจะเพียงพอที่จะวิ่งไปถึงพระราชวังทองแล้ว

แน่นอนว่าหลักการคือกระสุนระดับภัยธรรมชาติจะมีความสำคัญเท่ากับเกม และสิ่งมีชีวิตที่มีเลเวลสูงสุดจะได้รับความสำคัญเท่ากัน

“ในกรณีนี้ เรายังต้องเสียสละสัตว์เลี้ยงคู่ใจระดับความกลัวก่อนจะไปถึงพระราชวังทองคำ” โจวเหวินคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ มีเพียงวิธีแก้ปัญหานี้เท่านั้นในขณะนี้ และจำเป็นต้องลอง

ในเกมมีการให้รางวัลก่อนที่จะถึงพระราชวังทอง แต่ประตูพระราชวังทองกลับไม่เปิด ดูเหมือนว่าจะต้องฆ่าสิ่งมีชีวิตระดับภัยพิบัติทางธรรมชาติเสียก่อน

อย่างไรก็ตาม โจวเหวินรู้สึกว่าในความเป็นจริงแล้วพิธีการศุลกากรไม่ได้มีปัญหาอะไรมากนัก หลังจากดูพิธีการศุลกากรของพระวิญญาณบริสุทธิ์แล้ว พบว่าโดยทั่วไปแล้ว กระสุนระดับภัยธรรมชาติจะให้ความสำคัญกับผู้บุกรุกที่แข็งแกร่งที่สุดก่อน แต่ก็ไม่สามารถตัดทิ้งสถานการณ์พิเศษออกไปได้

หลิวหยุนส่งข้อความอีกสองสามข้อความและยังคงโน้มน้าวโจวเหวินต่อไป

“ผมรับงานนี้ได้ แต่มีเงื่อนไขสองข้อ” โจวเหวินคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และส่งข้อความกลับ

“เจ้าพูด” หลิวหยุนรู้สึกมีความสุขในใจ แม้ว่าเขาจะบอกว่าลอร์ดสี่นั้นขอจากราชาโจรเป็นหลัก แต่หากเป็นเช่นนั้น เขาก็อาจได้รับประโยชน์อันมีค่าในฐานะโจรได้เช่นกัน

“ข้าต้องการสร้อยคอเทพธิดาแห่งโชคลาภ และข้าจะเตรียมสัตว์เลี้ยงคู่ใจระดับความกลัวด้วย ข้าจะทำสิ่งต่าง ๆ ก่อน และจะออกคำสั่งเท่านั้น หากข้าไม่ปฏิบัติตามคำสั่ง ข้าจะไม่รับผลใด ๆ ความรับผิดชอบไม่ได้รับประกันความปลอดภัยอย่างแน่นอน” โจวเหวินกล่าว

“นี่คือกฎทั่วไปว่าต้องเอาครึ่งหนึ่งก่อน แล้วค่อยเอาอีกครึ่งหนึ่งเมื่อทำเสร็จแล้ว” หลิวหยุนกล่าว

“นี่คือกฎของฉัน ถ้าเธอต้องการทำอะไรกับฉัน เธอต้องทำตามกฎของฉัน ไม่เช่นนั้นก็ปล่อยให้เขาไปหาคนอื่น” แม้ว่าโจวเหวินอยากได้สร้อยคอเทพธิดาแห่งโชคลาภมาก แต่เขาก็จะไม่ยอมรับมัน

ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องแบบนี้ไม่สามารถทำได้ เนื่องจากเขาต้องการนำคนเข้ามา เขาจึงยังหวังที่จะนำคนออกมาอย่างมีชีวิต

“สายนั้น ข้าขอคุยกับท่านสี่ก่อน แล้วดูซิว่าเขาจะว่ายังไง” หลิวหยุนไม่ได้ส่งข้อความอีกเป็นเวลานานหลังจากที่เขาส่งข้อความนี้

โจวเหวินไม่รีบร้อนอยู่แล้ว เขาต้องเตรียมการบางอย่างเช่นกัน ความปลอดภัยต้องมาก่อน หากลอร์ดสี่จะไปจริงๆ เขาคงต้องเตรียมเครื่องรางเพิ่มอีกสักสองสามชิ้นเพื่อรักษาชีวิตของเขาไว้ก่อน

“ข้าจะหาทางผ่านถนนทั้งหกสายหลังเมืองหวงฉวนได้อย่างไร? พยายามดูว่าจะขัดเกลาเทียนยี่ได้หรือไม่ การสวมเทียนยี่ในชุดเกราะอาจช่วยชีวิตข้าได้จริงเมื่อถึงเวลาสำคัญ” โจวเหวินอยากไปเมืองหวงฉวนมาโดยตลอด แต่ความฝันเมื่อพันปีที่แล้ว เขาไม่มีเงินซื้ออาหาร

โจวเหวินเจิ้งกำลังเตรียมหยิบกระดาษและปากกาออกมาและพยายามวาดอวาตาร์ ก่อนที่ปากกาจะขยับ เขากลับได้ยินว่าข้อความโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง

“ปู่ของคุณตกลงตามเงื่อนไขของคุณแล้ว ฉันหวังว่าจะได้พบคุณโดยละเอียด เวลาและสถานที่จะกำหนดโดยคุณเอง ปู่ทั้งสี่จะมาคนเดียว” ข่าวของหลิวหยุนก็ถูกส่งมา

“เร็วขนาดนั้นเลยเหรอ” โจวเหวินขมวดคิ้ว

“ตามความรู้ของฉันเกี่ยวกับลอร์ดซิเรียส เรื่องนี้ไม่น่าจะเป็นปัญหาเกินไปนัก แต่จำเป็นต้องปกป้องตัวเอง คุณควรเลือกสถานที่ที่สามารถรับรองความปลอดภัยของคุณได้” หลิวหยุนเข้าใจความกังวลของโจวเหวินและส่งข้อความไปหาเขา

โจวเหวินคิดเรื่องนี้และส่งข้อความไปในอดีต: “ฉันไม่มีเวลาเลย ฉันจะติดต่อคุณเมื่อฉันมีเวลา”

เขาสัญญากับอันเซิงว่าจะดูแลครอบครัว ก่อนที่อันเซิงจะกลับมา พวกเขาไม่สามารถออกไปได้โดยไม่ตั้งใจ หรือไม่ก็ยังไม่สายเกินไปที่จะรอให้พวกเขากลับมา

“แล้วท่านมีเวลาเมื่อไร ท่านลอร์ดสี่กำลังกังวลอยู่ที่นั่น” หลิวหยุนกล่าว

โจวเหวินไม่ได้ส่งข้อมูลกลับมา หลิวหยุนรู้สึกหดหู่เล็กน้อย และไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะบอกปู่ทั้งสี่ว่าเขาสามารถส่งข้อมูลไปให้ปู่ทั้งสี่ได้เท่านั้น โดยบอกว่าราชาแห่งโจรมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำเมื่อเร็วๆ นี้ และเมื่อเขาทำเสร็จแล้ว เขาจะพบกับปู่ทั้งสี่

ท่านลอร์ดโฟร์ช่างสดชื่นจริงๆ เขาบอกว่าเขาจะรอเมื่อโจรเป็นอิสระ เขาได้เตรียมสร้อยคอเทพธิดานำโชคและสัตว์เลี้ยงคู่ใจระดับความกลัวไว้แล้ว และเขาสามารถทำอะไรก็ได้ที่เขาต้องการ

หลิวหยุนส่งข้อความถึงโจวเหวินเกี่ยวกับความหมายของท่านสี่ แต่ก็ยังไม่ได้รับคำตอบ

โจวเหวินทบทวนสำเนาทุกวัน ค้นคว้าการใช้พื้นที่อย่างสมบูรณ์ และรอให้อันเซิงกลับมา

อันเซิงไม่ได้กลับมา แต่มีใครบางคนมาท้าทายดินแดนมิติของวีนัส ครั้งนี้ วีนัสเป็นพันธมิตรผู้พิทักษ์ แต่ไม่มีอมตะในบรรดาผู้ที่มา

โทชิและอุเอสึกิพร้อมด้วยจิ่วเยว่ปรากฏตัวในมิติของวีนัส มีเพียงสามคนนี้เท่านั้น

ผู้คนต่างสงสัยว่าทำไมเซียนถึงไม่มา เขาเป็นแกนหลักของพันธมิตรผู้พิทักษ์ และมันกระทบกับสิ่งสำคัญในสนามมิติวีนัสมากจนเขาไม่มา ดูเหมือนว่าจะรีบร้อนเกินไปสักหน่อย

แต่การแสดงของคนสามคนต่อไปนี้ทำให้ผู้คนรู้ว่าโลกนี้มีหนทางมากกว่าหนึ่งทาง และยังมีวิธีแก้ปัญหาอีกมากมาย

หลังจากที่โทโยและนิเนตสึอวยพรพลังแห่งเวลาและอวกาศของอุเอสึกิ นาโอะ ~ www.mtlnovel.com ~ ผู้พิทักษ์ปีศาจตัวใหญ่ของอุเอสึกิ นาโอะ ได้เล่นด้วยความเร็วที่ไม่มีใครเทียบได้

หลังจากที่เทพสงครามทองคำองค์ที่ 6 ถูกสังหาร นาโอะ อุเอสึกิ หรือปีศาจใหญ่ ก็พุ่งเข้ามาในทางเดินราวกับเป็นผี

หลังจากเสียงปืนที่เหมือนภัยพิบัติดังขึ้นในวันนั้น ปีศาจตัวใหญ่ก็ไม่โดนยิงและดูเหมือนจะหลบเลี่ยงได้ เนื่องจากความเร็วนั้นเร็วเกินไป ทำให้แทบไม่มีใครเห็นชัดเจนว่าต้องหลบอย่างไร

ครั้งต่อไปคือเวลาการแสดงของ Nao Uesugi Nao Uesugi ที่เหมือนปีศาจ กลับกลายเป็นเหมือนผี และหลบกระสุนได้อีกครั้ง คว้าลูกบอลทองคำใน Golden Palace และขึ้นนำในกระดานผู้นำในเวลาเดียวกัน

ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเกินไป และผู้คนไม่ตอบสนองใดๆ ชื่อของปีศาจตัวใหญ่ปรากฏอยู่ในรายการแล้ว และยังมีดาวสองดวงอยู่ด้านหลังชื่อนั้นด้วย

“คุณทำแบบนั้นได้ยังไง” ผู้คนเบิกตากว้างและมองดูชื่ออันดับที่สามด้วยความไม่เชื่อ