I Just Want To Play Games Quietly ฉันก็แค่อยากเล่นเกมเงียบๆเท่านั้นเอง - ตอนที่ 1309

โจวเหวินยังไม่ปรับตัวเข้ากับสถานะการได้รับเสียงจากสวรรค์และโลก แต่เขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้นตอนนี้ และวางแผนที่จะออกไปพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนั้น

โจวเหวินที่บินออกมาจากท้องฟ้าที่ฉีกขาดหันกลับมามองและอดไม่ได้ที่จะอ้าปากกว้าง

สถานที่ที่เขาบินออกมานั้นเดิมทีคิดว่าเป็นพื้นที่ใต้ดินขนาดใหญ่แต่ตอนนี้ฉันมองย้อนกลับไปและพบว่ามันกลายเป็นเพียงหินที่มีรูปร่างเหมือนน้ำเต้าซึ่งมีความสูงเพียงหนึ่งฟุตและดูขรุขระมากราวกับว่าเป็นสิ่งที่ก่อตัวขึ้นตามธรรมชาติเต็มไปด้วยขอบและมุมในก้อนกรวดริมลำธาร

ขณะนี้หินรูปฟักทองแตกออกเป็นสองซีกแล้ว จะเห็นได้ว่ามีน้ำไหลออกมา แต่ปริมาณที่ไหลออกมามีเพียงเล็กน้อยเท่านั้น คาดว่าเป็นปริมาณน้ำแร่ในขวด

“ฉันเพิ่งอยู่ในสิ่งนี้เหรอ” โจวเหวินไม่เชื่อสายตา เมื่อเขาเดินไปหาหินฟักทองที่หักเป็นสองท่อน เขาก็เอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมา

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าโจวเหวินจะคิดอย่างไร ก็ดูเหมือนว่ามันเป็นเพียงหินธรรมดาๆ ธรรมดาๆ หนึ่งเท่านั้น ไม่น่าแปลกใจเลยที่รูปร่างของมันแปลกประหลาด

โจวเหวินบีบมันอย่างแรง แล้วหินก็แตกออกจากกันและตกลงสู่พื้น

“ฉันแค่ฝันไปหรือเปล่า” โจวเหวินมองไปรอบๆ และเห็นธารน้ำ ไม้ไผ่สีเขียว และแสงแดดจ้าสาดส่องลงมาบนตัวคน มันอบอุ่นจนแยกไม่ออกระหว่างความจริงกับความฝัน

ในไม่ช้า โจวเหวินก็รู้ว่าเขาไม่ได้ฝัน และเสียงจากสวรรค์และโลกก็ดังออกมาจากหูของเขา เพราะปริมาณข้อมูลมีมากเกินไป ซึ่งทำให้โจวเหวินไม่สบายใจอย่างยิ่ง และแม้แต่เสียงบริเวณใกล้เคียงก็ไม่สามารถแยกแยะได้

โจวเหวินพยายามค้นหาตำแหน่งของตัวเองก่อน ฉันไม่คาดว่าจะมีสัญญาณโทรศัพท์มือถือในสถานที่แห่งนี้ เขาใช้ฟังก์ชั่นระบุตำแหน่งโทรศัพท์มือถือและพบว่ายังคงเป็นเขตตะวันออก แต่อยู่ทางใต้ของเขตตะวันออก มีเมืองมนุษย์อยู่ห่างออกไปมากกว่าร้อยไมล์

หลังจากที่นำทางแผนที่โทรศัพท์มือถือของเหวินแล้ว โจวเหวินก็มาถึงเมืองของมนุษย์ในไม่ช้า และยืนยันว่าตำแหน่งของโทรศัพท์นั้นถูกต้อง

ในขณะที่อยู่บนท้องถนน โจวเหวินพยายามปิดพลังแห่งการฟัง แต่เขาปิดไม่ได้ และเสียงเหล่านั้นก็ยังคงดังเข้ามาในหูของเขา

คนทั่วไปสามารถแยกแยะเสียงที่เกิดขึ้นจากขนาดและตำแหน่งของเสียงได้ แต่การฟังโหมดการฟังเสียงในปัจจุบันนั้นแตกต่างจากคนทั่วไปบ้างเล็กน้อย

ไม่ว่าสถานที่จะเป็นอย่างไร เสียงจะดังหรือเบา แม้แต่เสียงที่อยู่เหนือดาวศุกร์ไกลๆ โจวเหวินก็ยังได้ยินได้อย่างชัดเจน และที่สถานที่เดียวกันนี้ ยังมีเสียงอีกมากมายที่ไม่สามารถจินตนาการได้ ไม่มีอะไรอยู่ข้างหน้าเขาเลย แต่โจวเหวินได้ยินเสียงมากมายนับไม่ถ้วนจากที่นั่น

ตอนนี้ โจวเหวิน ถ้าเขาต้องการได้ยินเสียงบางอย่างอย่างชัดเจน เขาต้องเปลี่ยนช่องไปช่องหนึ่ง เช่น โทรทัศน์ เพื่อเปลี่ยนช่อง เพื่อที่จะได้ยินเสียงนั้นได้แม่นยำ มิฉะนั้น สมองของเขาจะรับมืออะไรไม่ได้มากนัก ผลลัพธ์ก็เหมือนกับว่าคุณไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย

แต่มีช่องทีวีมากถึงหลายร้อยช่อง โจวเหวินต้องเผชิญกับตัวเลือกมากมายเช่นเดียวกับเฮงซา การตัดสินใจเลือกสิ่งที่ถูกต้องไม่ใช่เรื่องง่าย และเขาต้องค่อยๆ ปรับตัว

โจวเหวินรู้ว่าเป็นเพราะความสามารถของเขาเองอ่อนแอเกินไป และความสามารถในการฟังของเขาแข็งแกร่งเกินไป จึงเกิดปัญหาการได้ยินแบบนี้ขึ้น เมื่อเขาสามารถไปถึงระดับที่เทียบเท่ากับความสามารถในการฟังของเขาได้ ก็ไม่น่าจะมีปัญหาเช่นนี้เกิดขึ้น

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาอีกครั้งแล้วดูข้อมูลเกี่ยวกับการฟัง

ฟัง: ระดับความหวาดกลัว (สามารถพัฒนาได้)

ชีวิต: ตาและหู

โชคชะตา : ความชั่วร้าย.

วงล้อแห่งโชคชะตา: นิพพานแห่งนรกสูงสุด

ความกลัว : ความชั่วร้ายอันศักดิ์สิทธิ์

ความแข็งแกร่ง: 99.

ความเร็ว: 99.

รูปร่าง: 99.

ความมีชีวิตชีวา: 99.

ความสามารถพิเศษ: การได้ยิน, ร่างทองคำอมตะ, ขับไล่ปีศาจ, จิ่วจิ

รัฐที่เกี่ยวข้อง: ต่างหู.

ระดับวิวัฒนาการของการฟังนั้นต่ำกว่าที่โจวเหวินจินตนาการไว้มาก

การดำรงอยู่ของลิงแก้มยื่นออกมาใกล้จะถึงจุดจบของชีวิตแล้ว และฉันได้ยินมันจากด้านหน้า แต่เป็นเพียงระดับความกลัวเท่านั้น ซึ่งคาดไม่ถึงจริงๆ โจวเหวินคิดว่าคราวนี้มันน่าจะสามารถกระโดดไปสู่ระดับภัยพิบัติทางธรรมชาติได้โดยตรง

แต่ลองนึกถึงต่างหูทั้งหกอันที่คุณได้ยินดูสิ คุณคงรู้ว่าระดับความกลัวของผู้ชายคนนี้ควรจะอยู่ที่ระดับหลังจากถูกต่างหูปิดผนึกเท่านั้น หลังจากปลดล็อกต่างหูแล้ว มันไม่ใช่แค่ระดับนี้แน่นอน

“เฮ้ เจ้าหมอนั่นมีที่มาอย่างไร” โจวเหวินรู้สึกหวาดกลัวในใจ หลังจากกลับไปแล้ว เขาจะไปที่วัดเซียวโฟเพื่อดูว่าจะหาเบาะแสอะไรได้บ้าง

โจวเหวินไหลอยากจะกลับให้เร็วที่สุด แต่กลับพบว่ามีบางอย่างผิดปกติกับสถานการณ์บริเวณใกล้เคียง

แม้ว่าอากาศทางภาคใต้จะอบอุ่นกว่าแต่ก็จะไม่ร้อนมากใช่ไหมล่ะ?

บนท้องถนนที่นี่ผู้คนสวมกางเกงขาสั้นและเสื้อกั๊กแต่ก็ยังเปียกเหงื่อและร้อนอยู่ เมื่อมองขึ้นไปที่ดวงอาทิตย์บนท้องฟ้า ดูเหมือนว่าพวกมันจะไม่เป็นพิษมากนัก

โจวเหวินคำนวณจำนวนวัน ตอนนี้ไม่ใช่ฤดูร้อน ไม่น่าจะร้อนมาก

สถานการณ์ภายนอกยังเลวร้ายกว่านั้นอีก นาข้าวแห้งและดินแตกร้าว ข้าวที่ปลูกยากก็ไม่เคยปลูกในเฉิงตู

“ที่นี่อากาศร้อนขนาดนี้ตลอดเลยเหรอ” โจวเหวินพบร้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง จึงซื้อของบางอย่างมา และถามระหว่างทางตอนจ่ายเงิน

แต่ในระยะใกล้ เจ้าของร้านกำลังพูดอะไรอยู่ โจวเหวินกลับไม่ได้ยิน เพราะมีเสียงมากมายจากตำแหน่งของเขา ทั้งเสียงเชื้อโรคในอากาศ เสียงฝุ่นชน และเสียงอื่นๆ ลองจินตนาการดู

โจวเหวินเห็นเพียงแต่ร้านค้าที่โฆษณา แต่ไม่รู้ว่าเขากำลังพูดถึงอะไร และรู้สึกกังวลเล็กน้อย

ฉันหาช่องทางที่ถูกต้องไม่เจอสักพัก ฉันอยากลองดูว่าเขาจะบอกได้ไหมว่าเขากำลังพูดอะไรจากปากของเขา โจวเหวินผิดหวังมาก ฉันไม่รู้ว่าเป็นเพราะอีกฝ่ายกำลังพูดเป็นภาษาถิ่นหรือว่าภาษาปากใช้ไม่ได้ โจวเหวินไม่สามารถอ่านมันได้

โจวเหวินมองไปรอบๆ และเห็นว่ามีปากกาและกระดาษที่เจ้าของร้านใช้สำหรับการทำบัญชีอยู่บนเคาน์เตอร์ จึงหยิบขึ้นมาแล้วเขียนว่า “ผมหูหนวก คุณช่วยบอกผมเป็นลายลักษณ์อักษรได้ไหม”

“หูหนวกเหรอ? หายากจริงๆ คนหูหนวกควรจะเป็นใบ้ไม่ใช่เหรอ” เจ้าของหนังสือเขียนไว้บนหนังสือ UU Reading Book www.uukanshu.com

“วันมะรืนนี้ก็หูหนวกแล้ว” โจวเหวินอธิบายตรงๆ

“ก็ไม่น่าแปลกใจอะไร” เนื่องจากไม่มีธุรกิจและเจ้าของก็ยุ่งมาก เขาจึงได้พูดคุยกับโจวเหวินสักสองสามคำ

จู่ๆ โจวเหวินก็รู้ว่าอากาศรอบๆ ตัวร้อนขึ้นอย่างกะทันหัน ซึ่งก็เกือบครึ่งเดือนแล้ว ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา แม้ว่าจะมีอากาศร้อนจัดและผิดปกติหลายครั้ง แต่ก็จะไม่คงอยู่นาน โดยปกติแล้วอากาศจะกลับมาเป็นปกติภายในไม่กี่ชั่วโมง

แต่ครั้งนี้มันกินเวลาไปครึ่งเดือนแล้ว คนร้อน ๆ กำลังจะตาย คนส่วนใหญ่กลัวที่จะตายทั้งเป็นในสภาพอากาศแบบนี้

ผู้คนจำนวนมากเริ่มอพยพไปยังพื้นที่อื่น และเป็นเรื่องแปลกที่สภาพอากาศแห้งแล้งและร้อนนี้ส่งผลต่อพื้นที่ใกล้เคียงหลายร้อยไมล์เท่านั้น ไม่ใช่ทั่วทั้งตอนใต้ และจะไม่เป็นไรตราบใดที่คุณออกจากพื้นที่นี้ไป

หลายๆ คนเดาว่าใกล้ๆ กันมีทุ่งกว้างใหญ่ที่ฝ่าฝืนข้อห้าม จึงพากันหนีไป เช่นเดียวกับเมืองนี้ที่คนไม่มาก ทำให้เจ้าของร้านยุ่งมาก

“ใกล้ถึงหลายร้อยไมล์เลยเหรอ?” โจวเหวินรู้สึกตะลึงขึ้นมาในใจทันที