I Just Want To Play Games Quietly ฉันก็แค่อยากเล่นเกมเงียบๆเท่านั้นเอง - ตอนที่ 1437

คนเดินถนนบนท้องถนนมีจำนวนไม่มากนัก ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ประชากรโลกมีอัตราการเสียชีวิตที่สูงอย่างน่าตกใจ แต่อัตราการเกิดกลับต่ำ เมืองส่วนใหญ่ในปัจจุบันมีประชากรน้อย

อย่างไรก็ตาม ประชากรในเมืองนี้ต่ำผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด ในเมืองใหญ่แบบนี้ มีเพียงคนหรือสองคนเท่านั้นที่สามารถผ่านไปมาอย่างเร่งรีบได้

หลี่เสวียนรู้สึกผิดหวังอย่างมาก “ตอนแรกฉันคิดว่าสำนักงานใหญ่ของ FBI อยู่ที่เมืองซินเตอ มันน่าจะเป็นเมืองที่มีชีวิตชีวาและเจริญรุ่งเรืองมาก ฉันไม่คาดคิดว่ามันจะเป็นแบบนี้”

“มันค่อนข้างผิดปกตินะ ผมเคยอ่านข่าวทางอินเทอร์เน็ตก่อนมา ประชากรของซินเตอเฉิงยังมีอยู่สามถึงสี่ล้านคน เป็นไปไม่ได้เลยที่คนแบบนี้จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น” โจวเหวินก็รู้สึกงุนงงเช่นกัน

“ถ้าถามก็รู้” หลี่เสวียนเจี้ยนเห็นคนเดินถนนเดินผ่านมาบนถนนตรงหน้า เขาจึงหันไปหาชายคนนั้นและหยิบธนบัตรใบใหญ่ออกมา พลางโบกมือไปมาพลางพูดว่า “ทำไมคนของซินเตอเฉิงถึงน้อยอย่างนี้ บอกข้ามาสิว่าเกิดอะไรขึ้น ที่นี่เป็นของพวกเจ้า”

ชายคนนั้นมีความสุขมากจนคว้าเงินจากมือของหลี่เสวียน

“พูดก่อนสิ” หลี่เสวียนดึงมือกลับและปล่อยให้ชายคนนั้นล้มลง

“คนส่วนใหญ่ย้ายเข้ามาในเมืองซินหม่า และตอนนี้ผู้คนที่เหลืออยู่ในเมืองซินเตอก็เหลือไม่ถึงหนึ่งในสิบของเดิมด้วยซ้ำ” ชายคนนั้นจ้องมองเงินในมือของหลี่เสวียนและพูดว่า

“ทำไมต้องย้าย” หลี่เสวียนถามต่อ

“ยังไม่มีข่าวลือ” ชายคนนั้นพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้ทั้งโจวเหวินและหลี่เสวียนประหลาดใจ เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับพระราชวังแพนโดร่าด้วย

ในตำนานเวสต์เอนด์ แพนดอร่าเป็นหญิงสาวสวยที่พระเจ้าทรงสร้างขึ้นและประทานให้กับมนุษย์เป็นของขวัญ

ในเวลาเดียวกันเหล่าทวยเทพยังมอบกล่องวิเศษให้กับแพนโดร่าด้วย และ **** แต่ละคนก็ทิ้งของขวัญไว้ในกล่องวิเศษด้วย

หลังจากแพนโดร่าเสด็จมาสู่โลก เขาถูกขับเคลื่อนด้วยความอยากรู้อยากเห็นและเปิดกล่องเวทมนตร์ ผลก็คือ กล่องเวทมนตร์นั้นไม่มีของขวัญที่แท้จริง มีแต่คำสาปต่างๆ เช่น ภัยพิบัติ โรคระบาด และสงคราม หลุดลอยออกไป

แพนโดร่าตกใจและรีบปิดกล่องวิเศษ แต่เธอก็ปิด “ความหวัง” ที่เทพีแห่งปัญญาเอเธน่าทิ้งไว้ในกล่อง

นับแต่นั้นมา โลกก็เต็มไปด้วยภัยพิบัติ ภัยพิบัติ โรคระบาด และโรคภัยต่างๆ สงครามยังคงปะทุขึ้นอย่างต่อเนื่อง และไม่มีช่วงเวลาใดเลยที่ให้ความสงบสุข

พระราชวังแพนโดร่า มีตำนานเล่าว่าที่นี่เป็นที่อยู่ของแพนโดร่า แต่จนถึงขณะนี้ยังไม่มีใครได้เห็นว่าแพนโดร่ามีหน้าตาเป็นอย่างไร

แต่ล่าสุดฉันไม่ทราบว่าใครส่งข่าวมา บอกว่าแพนโดร่าได้ปรากฏตัวแล้วและจะเปิดกล่องวิเศษในเร็วๆ นี้ และพื้นที่ใกล้เคียงจะเหลือเพียงความตายเท่านั้น

ดังนั้นผู้คนจำนวนมากในซินเตอเฉิงจึงสามารถย้ายไปยังเมืองมนุษย์อื่นได้ และส่วนใหญ่ไปที่ซินหม่าเฉิงซึ่งค่อนข้างใกล้ และเลือกที่จะชมที่นั่น

หลังจากพูดจบ ชายคนนั้นก็ยื่นมือออกไปคว้าธนบัตร จากนั้นก็หันหลังแล้ววิ่งไปพร้อมกับพูดขณะวิ่งว่า “ไปกันเร็วๆ เถอะ แพนโดร่าเปิดกล่องวิเศษได้ไม่กี่วันเอง”

“ฉันอยากเห็นว่าแพนโดร่ามีหน้าตาเป็นยังไง ฉันได้ยินมาว่าแพนโดร่าในตำนานเป็นผู้หญิงที่สวยมาก” หลี่เสวียนหัวเราะ

โจวเหวินกล่าวด้วยรอยยิ้มขมขื่น: “คุณไม่อยากทำให้ยุ่งยากหรอก ตัดสินจากตำนานและนิทานแล้ว แพนโดร่าอาจจะอยู่ในระดับภัยพิบัติทางธรรมชาติ ไม่เช่นนั้นก็จะไม่มีตำนานเกี่ยวกับภัยพิบัติต่างๆ เกิดขึ้น”

ในความเป็นจริง โจวเหวินค่อนข้างระมัดระวังตัว แม้ว่าตอนนี้เขาจะมีพลังพอที่จะต่อสู้กับสเคิร์จได้ แต่สเคิร์จก็มีโอกาสที่จะฆ่าเขา และไม่คุ้มที่จะเสี่ยง

เดิมทีตั้งใจจะเข้าไปดูพระราชวังแพนโดร่า แต่ในเมื่อเป็นเช่นนั้น โจวเหวินก็เลยล้มเลิกความตั้งใจที่จะเข้าไป เพราะในความเป็นจริง เขาเข้าไปในแดนมิติสิบครั้ง และต้องประสบอุบัติเหตุเก้าครั้ง

ในกรณีนี้ โจวเหวินกลับกลัวที่จะเข้าไปมากขึ้นไปอีก

ตอนนี้โจวเหวินวางแผนจะออกไปข้างนอกเพื่อชมพระราชวังแพนโดร่า ถ้าเขาหาลายมือเล็กๆ ได้ เขาก็สามารถดาวน์โหลดสำเนามาได้ แต่ถ้าหาไม่ได้ เขาก็ไม่คิดจะเข้าไปข้างในอยู่แล้ว ยังไงก็เถอะ ยังมีสิ่งมีชีวิตมิติอื่นๆ ที่น่าสงสัยว่ามีคุณสมบัติหายนะอีก

หลี่ซวนกล่าวว่าโจวเหวินไม่ได้เข้าไป และเขาไม่ได้ต้องการเข้าไปเพื่อผจญภัยจริงๆ

โจวเหวินจับมือเล็กๆ ของบัด และเมื่อทั้งสามคนเข้าใกล้พระราชวังเวทมนตร์ พวกเขาก็เห็นว่าทีมงานโปรแกรมกำลังถ่ายทำอยู่ที่ทางเข้าพระราชวังเวทมนตร์

“ซู่ยี่!” ดวงตาของหลี่เสวียนเป็นประกายเมื่อเขาเห็นเจ้าของบ้าน

โจวเหวินสบตาเขา และเห็นเธอคนนี้ที่มักจะเห็นในทีวีและออนไลน์ โจวเหวินรู้จักหน้าเธอ แต่ไม่รู้จักชื่อ

คนจริงสวยกว่าที่เห็นในทีวีเสียอีก พวกเขามีผมยาวสีน้ำตาล ผิวขาว ใบหน้ามีมิติ คมกริบ และมีเสน่ห์น่าหลงใหล มันคือสไตล์ริมฝีปากแดงเพลิงที่ไม่เข้ากับคำคุณศัพท์อย่างเช่น เหวินจิง นิดหน่อย

เพราะทีมงานรายการอยู่ที่ประตู โจวเหวินยังไม่ผ่านเลย พวกเขาจึงรอให้พวกเขาผ่านไปก่อนจึงจะผ่านได้ เพื่อไม่ให้เกิดปัญหา

เช่นเดียวกับสื่อของ FBI ที่มีข้อมูลครบถ้วน โจวเหวินได้รับความนิยมอย่างมากในกระดานผู้นำลูกบาศก์รูบิก ถ้าพวกเขาเห็น พวกเขาก็ต้องมาถ่ายรูป

“คุณไม่สะดวกไป ฉันจะไปดูเอง ยังไงก็ตาม ฉันไม่ใช่คนดัง” หลี่ซวนและโจวเหวินทักทายและเดินไปที่กลุ่มรายการ

โจวเหวินมองไปรอบๆ และพบว่าวังปีศาจถูกสร้างขึ้นระหว่างภูเขาสองลูก มีเพียงด้านประตูเท่านั้นที่โผล่ออกมา ส่วนที่เหลืออยู่ในหุบเขา

สังเกตจากระยะไกลสักพักก็พบลวดลายมือเล็กๆ ท่ามกลางภาพสลักบนกำแพงหินข้างประตู

“มีจริงๆ” โจวเหวินมีความสุขมาก เขาวางแผนที่จะรอให้กลุ่มแสดงไป เขาจะดาวน์โหลดสำเนาก่อน จากนั้นจึงคิดหาสถานการณ์ของพระราชวังเวทมนตร์จากเกม แล้วจึงตัดสินใจว่าจะเข้าไปหรือไม่

โจวเหวินหันศีรษะไปดูหลี่เสวียนและเห็นว่าเขากำลังพูดคุยอย่างร้อนแรงกับซู่ยี่ แต่เขาไม่รู้ว่าจะพูดคุยกับเขาอย่างไร

หลังจากนั้นไม่นาน หลี่เสวียนก็มาหาเขาพร้อมกับซูยี่

“ลาวโจว ขอแนะนำให้รู้จัก นี่คือพิธีกรสาวสุดฮอตของสหพันธรัฐ ซู่อี้… ซู่อี้… นี่เพื่อนฉันเอง…”

คำพูดของหลี่เสวียนยังไม่จบสิ้น ~ www.mtlnovel.com ~ ซู่ยี่กล่าวอย่างเต็มใจว่า “ตอนนี้ไม่มีใครในสหพันธรัฐไม่รู้จักคุณโจวแล้วเหรอ? ไม่ต้องพูดถึงพวกเราที่เป็นข่าวเลย ฉันดีใจที่ได้พบคุณ คุณโจว คุณคือความภาคภูมิใจของมนุษยชาติของเรา”

“เรียกฉันว่าโจวเหวินก็ได้” โจวเหวินเหลือบมองหลี่เสวียน บางคนตำหนิหลี่เสวียนว่าเป็นสาเหตุของปัญหา จึงพาซูยี่มาทำตามใจชอบ

“ลาวโจว มันเป็นแบบนี้นี่เอง ฟังซูยี่พูดว่าแพนโดร่าจะเปิดกล่องวิเศษ มันก็เป็นแค่ข่าวลือ พวกเขากำลังสร้างข่าวลือในรายการอยู่” หลี่ซวนกล่าว

“ข่าวลือเหรอ? แน่ใจนะ?” โจวเหวินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ถ้าเป็นแค่ข่าวลือ เขาแทบจะทำให้ชาวซินเตอเฉิงเกือบหายสาบสูญได้เลย ข่าวลือนี้ทรงพลังเกินไป

ซูอี้กล่าวว่า “ถึงแม้ฉันจะไม่แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์ และไม่รู้ว่าใครเป็นคนปล่อยข่าวลือ แต่เห็นได้ชัดว่ามีร่องรอยการผลักมือและการโฆษณาเกินจริงอยู่เบื้องหลัง นี่ไม่ใช่ข่าวปกติ และจนถึงตอนนี้ เรายังไม่พบแหล่งข่าว แม้แต่แหล่งข่าวเอง เรายังมีเพื่อนร่วมทางเข้าไปในพระราชวังเวทมนตร์เพื่อบันทึกข้อมูลภาคสนามมาก่อน และไม่พบสภาพผิดปกติใดๆ ในพระราชวังเวทมนตร์”

“แปลกจริง ๆ นะ เบื้องหลังจะมีประโยชน์อะไรกับการสร้างข่าวลือแบบนี้” โจวเหวินขมวดคิ้ว