I Just Want To Play Games Quietly ฉันก็แค่อยากเล่นเกมเงียบๆเท่านั้นเอง - ตอนที่ 822

จบตั้งแต่ยังไม่เริ่ม

โจวเหวินไม่สนใจที่เทวดา6ปีกพูดแม้แต่น้อย แต่เขามองไปที่อันจิ้ง เหมือนกับว่าเขาอยากจะได้คำตอบจากเธอโดยตรง

“ผู้พิทักษ์ของฉันมีไว้เพื่อโค่นนาย ถ้าฉันเอาชนะนายได้ ผู้พิทักษ์ของฉันก็ไม่มีความหมา….”

อันจิ้งยังพูดไม่จบแต่โจวเหวินนั้นจริงๆแล้วรีดเค้นพลังชีวิตของเขามาตั้งนานแล้ว ก่อนที่เขาจะชักดาบออกมาตอนที่เธอยังพูดไม่จบ

วิชาเทพสังหาร!!

ในตอนแรกที่เขาสู้กับจอห์นโจวเหวินรู้พลังของเทวดา6ปีกดีอยู่แล้ว ทำให้เขาไม่ต้องลังเลอะไรอีก

สิ่งเดียวที่โจวเหวินลังเลคือเรื่องผลกระทบที่อันจิ้งจะได้รับหลังจากที่ฆ่าเทวดา6ปีกไปแล้ว เพราะว่าเธอเป็นคนพูดเองว่าถ้าเธอไม่ได้แพ้นั้นผู้พิทักษ์ของเธอก็ไม่มีความหมาย โจวเหวินเลยไม่ลังเลอะไรแม้แต่น้อย ดาบเทพสังหารนั้นเกิดขึ้นไวมากพลังงานมหาศาลไม่ใช่ว่ามองไม่เห็น แต่มันเร็วซะเกินคนจะมองเห็นทันมากกว่า

ตอนที่อันจิ้งรู้สึกได้ว่าโจวเหวินชักดาบนั้นเอง ดาบของโจวเหวินก็เก็บลงฝักเรียบร้อยแล้ว เทวดา6ปีกที่อยู่ข้างหลังของเธอดวงตาเปลี่ยนไปเล็กน้อย ปากเบี้ยวนิดหน่อยเหมือนกับพยายามจะพูดบางอย่าง แต่ทันทีที่ขยับ ร่างของมันก็แยกออกเป็นสองส่วนอย่างง่ายดายก่อนจะแตกสลายออกไปเป็นสะเก็ดสีขาวนวล

อันจิ้งนั้นยังคงปรับอารมณ์ของตัวเองไม่ทัน สีหน้าของเธอนั้นไม่ได้ตกใจ แต่แค่งง แบบงงมากๆถึงขนาดหยุดพูดไปชั่วขณะ

เธอไม่คิดว่าดาบโจวเหวินจะจู่ๆก็ฟันออกมาแบบนั้น แถมโจวเหวินยังอุ้มเด็กทารกเอาไว้ในมือข้างนึงอีกด้วย ตอนแรกเธออยากที่จะพูดว่าให้วางเด็กนั้นลงก่อนแล้วค่อยเริ่มสู้จะได้สูสี แต่โจวเหวินกลับอุ้มเด็กด้วยมือข้างเดียวแล้วฟันดาบด้วยมืออีกข้าง ผ่าเทวดา6ปีกออกเป็น2ซีก

“ฉ…ฉ…ฉันยังไม่ได้…เริ่มเลยด้วยซ้ำ” นี้คือความคิดเดียวที่เหลืออยู่ในหัวของอันจิ้งตอนนี้และเธอก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อหรือไม่รู้ว่าจะทำอะไรแล้ว

ทันทีที่ฟันเทวดา6ปีกตาย โจวเหวินรู้สึกได้ถึงพลังงานประหลาดก็แล่นเข้าสู่ร่างกายของเขาในทันที มันทำให้วิญญาณชีวิตฆาตกรของเขาแข็งแกร่งขึ้นมา มันเป็นความรู้สึกที่อยากจะให้เกิดในความเป็นจริง

แต่จนกระทั้งพลังงานดับหายไป วิญญาณชีวิตฆาตกรกลับยังไม่เพียงพอต่อการเป็นขั้นสมบูรณ์ซักที

“ยังไม่พออีกเหรอ นี้ต้องฆ่าเพิ่มอีกกี่ตัวเนี่ย”โจวเหวินรู้สึกท้อแท้ขึ้นมา การจะหาผู้พิทักษ์ที่ฆ่าง่ายๆนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

เอาจริงๆเทวดา6ปีกก็ไม่ใช่ผู้พิทักษ์ที่เก่งกาจตั้งแต่แรกแล้ว รวมทั้งโจวเหวินเองยังรู้จักเทวดา6ปีกเป็นอย่างดี ทำให้เขาสามารถฆ่ามันได้อย่างง่ายดาย

ถ้าเกิดลองเปลี่ยนเทวดา6ปีกให้เป็นผู้พิทักษ์ตัวอื่น ถึงแม้ว่าจะดูเหมือนๆกับเทวดา6ปีกก็ตาม แต่โจวเหวินก็จะฆ่ายากกว่านี้มากๆ

“วันนี้พอแค่นี้ละ ถ้าเธออยากจะเอาชนะฉันมาก ก็ใช้พลังของตัวเองซิ อย่าเอาพลังที่ได้จากคนอื่นมาใช้ ของแบบนั้นเอาชนะฉันไม่ได้หรอก”โจวเหวินหันกลับแล้วเดินกลับไปพร้อมๆกับหยาเอ๋อ

อันจิ้งนั้นยืนนิ่งเงียบอยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหน ก่อนหน้านี้แธอคิดมาตลอดเวลาเลยว่า จะเอาชนะยังไงหรือจะแพ้แบบไหน แต่ไม่ว่าเธอจะคิดยังไง เธอก็ไม่เคยคิดเลยว่าจะแพ้มันตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มสู้ด้วยซ้ำแบบนี้

ตอนแรกเธอคิดว่าการประลองนี้จะเป็นการดวลกันที่สมศักดิ์ศรี แต่ตอนนี้เธอได้ค้นพบแล้ว ว่าเธอไม่มีสิทธิ์แม้กระทั้งมายืนบนสนามประลองด้วยซ้ำ

“ฉันหวังว่าเธอคงจะไม่ไปหาจักรพรรดินีอีกนะ”โจวเหวินพูดออกมา เขาไม่ได้อยากให้อันจิ้งไปยิ่งเกี่ยวกับจักรพรรดินีเท่านั้นเอง เพราะยังไงเธอก็เป็นลูกสาวคนเดียวของอันหลานหยาง ถึงแม้ว่าโจวเหวินจะไม่ค่อยชอบเธอเท่าไร แต่เขาก็ไม่อยากให้เธอเป็นอะไรขึ้นมาเหมือนกัน

โจวเหวินกลับมาที่ค่าย แล้วเขาก็ไปพบปะกับคนรู้จักเล็กน้อย พูดคุยกันพอประมาณแล้วก็กลับเมืองลั่วหยางในวันถัดไป

ฉินหวูฟูก็เกลี่ยกล่อมตลอดทางเลยว่าให้โจวเหวินเลิกเรียนแล้วมาเป็นทหารอยู่สังกัดกับเขา แต่โจวเหวินก็ยังคงปฏิเสธต่อไป ไม่ใช่เพราะโจวเหวินไม่อยากทุ่มเทแรงกายใจเพื่อปกป้องมนุษยชาตินะ แต่เพราะว่าเขารู้สึกว่าการทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้นกว่านี้นั้นมันสำคัญที่สุด ตราบใดที่เขาแข็งแกร่งที่สุดได้ เขาก็จะสามารถหยุดยั้งปัจจัยต่างๆที่ไม่แน่นอนได้ แทนที่จะคอยป้องกันอยู่เฉยๆ

โจวเหวินนั้นอยากจะอยู่ในมหาลัย เพราะอย่างน้อยมหาลัยก็ให้เวลาว่างกับเขามากพอและให้ทั้งทรัพยากรและความรู้มากพอจะทำให้เขาแข็งแกร่งขึ้นได้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้

แต่การเข้ากองทัพนั้น เราจำเป็นต้องไปทำตามภารกิจ ซึ่งถึงแม้ว่ามันจะได้มีส่วนช่วยเหลือคน แต่โจวเหวินไม่ได้อยากเป็นแค่ส่วนๆเดียว โจวเหวินอยากจะเป็นมากกว่านั้น

หลังจากกลับมาที่หอแล้ว โจวเหวินก็เริ่มศึกษาวิชาขโมยดวงดาวอย่างแตกฉาน เพราะว่าวิชาอารยมิตนั้นกว่าจะพัฒนาได้ต้องพึ่งพาดวงตากระจกของมังกรเทียนอย่างเดียว ซึ่งมันเป็นกระบวนการที่เสียเวลามากๆ แต่โจวเหวินก็ไม่มีทางเลือกอื่น ยกเว้นแต่ว่าโจวเหวินจะหาทางจับสัตว์อสูรเทพวิหกทมิฬได้จริงๆ แต่การจะทำแบบนั้นได้ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย โจวเหวินเลยไปเรียนรู้วิชาลมปราณอื่นๆก่อนจะดีกว่า

วิชาลมปราณขโมยดวงดาวนั้นจริงๆแล้วเป็นวิชาลมปราณที่น่าสนใจมากๆ เพราะถึงแม้ว่าโจวเหวินจะพึ่งเริ่มศึกษา และมันจะไม่ได้แข็งแกร่งอะไรมาก แต่วิธีการไหลเวียนของลมปราณนั้นมันน่าสนใจมากจริงๆ

วิชาลมปราณปรกตินั้นจะดึงเอาพลังงานลมปราณมาจากทะเลลมปราณที่อยู่ในร่างกาย แต่บางวิชาอย่างเช่นจุลปรัชญานั้นไม่ได้มีทะเลลมปราณแต่อย่างใด วิชาทะเลดวงดาวก็เหมือนกัน ทะเลลมปราณของมันนั้นมีอย่างไร้ขีดจำกัดทั่วร่างกาย

ตอนที่เปิดใช้งานวิชาลมปราณนี้ ร่างกายของโจวเหวินจะกลายเป็นเหมือนจักรวาลขนาดย่อมๆที่มีดวงดาวนับไม่ถ้วนล่องลอยไปมา แต่ละดวงดาวก็คือทะเลลมปราณ และทั้งจักรวาลนี้ ก็คือทะเลลมปราณขนาดยักษ์นั้นเอง

โจวเหวินเลยลองนึกถึงภาพของอวกาศและความลึกลับของจักรวาลตอนที่เขาพยายามจะดึงเอาพลังชีวิตออกมา ถึงแม้ว่าการจะสกัดวิญญาณชีวิตออกมานั้นจะใช้เลือดของผู้พิทักษ์ได้ก็จริง แต่การจะดึงเอาพลังชีวิตออกมาได้นั้นยังไงก็ต้องมีพื้นฐานก่อน ซึ่งมันก็ไม่ได้ยากเย็นขนาดนั้นแค่ต้องรู้วิธีเท่านั้นเอง

“จะว่าไปแล้ว จักรวาลของวิชาขโมยดวงดาวมันก็ดูคล้ายๆกับทะเลดวงดาวในทะเลทรายนั้นเหมือนกันแหะ”ตอนที่โจวเหวินรู้สึกแบบนั้น นั่นเอง เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆเกิดขึ้น

รูปแบบของดวงดาวในจักรวาลในร่างของโจวเหวินนั้นมันคล้ายคลึงกับทะเลดวงดาวมากๆ แต่ถ้าโจวเหวินไม่ได้ใช้เวลาอยู่ใกล้ๆทะเลดวงดาวมากขนาดนี้ละก็เขาอาจจะไม่รู้เลยก็ได้

“อย่าบอกนะว่า….”โจวเหวินเริ่มคิดได้ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วเข้าเกมส์ทะเลดวงดาวไปทันที

โจวเหวินมองขึ้นไปบนฟากฟ้าของทะเลดวงดาวก่อนจะมองไปซักพักก่อนที่เขาจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ว่าแล้วเชียว วิชาขโมยดวงดาวนี้มันคือทะเลดวงดาวชัดๆ”