I Just Want To Play Games Quietly ฉันก็แค่อยากเล่นเกมเงียบๆเท่านั้นเอง - ตอนที่ 827

หยุนหนิว

“เด็กคนนี้คือลูกเลี้ยงของโจวเหวินหน่ะ”เทียนเฉียงตงพูดกับหยุนหนิว

หยุนหนิวนั้นเป็นเด็กปี1ที่พึ่งจะเข้ากลุ่มซวนเหวินมาได้ไม่นาน โจวเหวินเลยยังไม่เคยเห็นเขา

“อ้อ ลูกของโจวเหวินผู้โด่งดังคนนั้นนี่เอง นึกว่ารุ่นพี่โจวเหวินเขาจะเอาแต่ฝึกหนักอย่างเดียวซะอีก ที่ไหนได้เรื่องความรักก็ใช่ย่อยนะครับเนี่ย”หยุนหนิวพูด ก่อนจะเดินเข้าไปหาหยาเอ๋อพยายามจะหยิกแก้มของนาง “เด็กอะไรน่ารักน่าชังจัง ชื่ออะไรครับเนี่ย”

หยาเอ๋อกระเถิบถอยหลังออกห่างจากมือของหยุนหนิว

“เด็กมันกลัวหน่ะ อย่าไปแกล้งเลย”ฟางหลัวซีอุ้มหยาเอ๋อแล้วพูดกับหยุนหนิว

“เด็กหน่ะควรจะสดใสนะครับ ถ้าเกิดปล่อยเด็กมาเจอคนเยอะๆเเบบนี้เดี๋ยวอนาคตก็ไม่กลัวเองละครับ”หยุนหนิวพูดก่อนจะเเตะกระเป๋าเสื้อ เเล้วหยิบเอาลูกกวาดออกมา “มานี้มา ลูกกวาดพวกนี้ของดีมากเลยนะ อร่อยสุดๆไปเลย มามะเดี๋ยวลุงให้

หยาเอ๋อมองหน้าหยุนหนิวไม่พูดอะไรพอเห็นหยาเอ๋อไม่ขยับ หยุนหนิวจึงเเกะเปลือกลูกกวาดเเล้วโยนเข้าปากก่อนจะอมเเล้วเคี้ยว “หื้มมมม อาโหร่ยยย หวานหอมมมมากเลยนะ อะ อันนี้ลุงให้เอาไปลองดูซิ”

หยาเอ๋อไม่เอื้อมไปรับ เเต่นังคงมองด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

“เอ๋เด็กคนนี้มันยังไงกันน้าา?”หยุนหนิวขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาเองก็เคยเจอเด็กมาตั้งเยอะเเยะ เเต่เขาไม่เคยเจอเด็กคนไหนเหมือนหยาเอ๋อเลย

เเม้เเต่เด็กบางคนที่ขี้อายหรือไม่ชอบเขาก็อาจจะทำท่าทีไม่กล้าหรือร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว เเต่ยังไงก็ไม่มีทางมองด้วยสีหน้าเย็นชาไร้อารมณ์เเบบนี้เเน่ๆ

หยาเอ๋อนั้นเห็นชัดๆว่าไม่ได้กลัวเขาเลย เธอมองเเต่ก็เมินเขาไปเลย

“ไม่ชอบลูกกวาดเหรอ ไม่เป็นไร ฉันยังมีของให้ลองอีกเยอะเเยะเลย ลองดูมาว่าชอบไหม”หยุนหนิวเปิดกระเป๋าของเขาเเล้วหยิบเอาตุ๊กตาผ้ามีเสียงกรุ๊งกริ้งเเละกระดิ่ง พร้อมกับของเล่นอย่างอื่นออกมาวางบนโต๊ะ

“ดูซิว่าน่าสนุกขนาดไหน อะนี้ของเธอนะ”หยุนหนิวสั่นของเล่นล่อตรงหน้าของเธอ

เเต่หยาเอ๋อยังคงมองเขาอยู่เเบบนั้นเเล้วไม่ยื่นมือออกมา

“หรือว่าเด็กคนนี้ หูหนวกกันนะ”หลิวหยุนเริ่มถาม

“หูหนวกบ้าอะไรกันละ เธอยังเด็กอยู่เลยนะ เธอเเค่ยังพูดไม่ได้เฉยๆเถอะ จะว่าก็ว่าเถอะ ทำไมนายถึงเอาของเล่นเด็กเยอะเเยะพวกนี้พกใส่กระเป๋ามามหาลัยด้วยวะเนี่ย ไปเอามาจากไหนกันเนี่ย”ที๋เฉียงตงพูด

“ตอนเเรกผมคิดว่าจะซื้อมาเล่นกับหลานของผมหน่ะครับ เเต่ดูเหมือนจะล่อความสนใจอะไรเด็กคนนี้ไม่ได้้เลย”หยุนหนิวพูดเเบบหงุดหงิดนิดหน่อย

“เป็นคนดีเหมือนกันนะเนี่ยรู้จักซื้อของเล่นไปฝากหลานซะด้วย”ที๋เฉียงตงพูด

“ผมไม่รู้นี้ครับว่าจะซื้ออะไร ผมเลยซื้อมันซะทั้งหมดเลย เเต่มันก็ยังไม่ได้ผลเลย”ตอนที่เขาพูดนั้นเอง เขาก็ยื่นของเล่นเเล้วยื่นให้หยาเอ๋อทีละอัน “ชอบอันนี้ไหม ชอบอันนี้เปล่า”

หยุนหนิวลองเเล้วลองอีกทีละอัน เเต่ก็ไม่มีอันไหนได้ผลเลย

เเต่จู่ๆ ตอนที่หยุนหนิวกำลังจะหมดหวังนั้นเอง หยาเอ๋อจู่ๆก็ชี้ไปที่กระเป๋าของหยุนหนิว

หยุนหนิวพูด “อยากได้อันไหนละเดี๋ยวลุงให้”

หยาเอ๋อยังคงชี้ในกระเป๋านั้นด้วยนิ้วเล็กๆของนาง หยุนหนิวเลยเททุกอย่างออกมาจากกระเป๋าเเล้วพูด “อะ อยากได้อันไหนหยิบไปได้เลย”

หยาเอ๋อเอื้อมมือไปหยิบอะไรบางอย่างมาจากกองพวกนั้น หยุนหนิวพอเห็นว่าหยาเอ๋อหยิบอะไรออกมาเเล้วก็อดตกใจไม่ได้ “เเปลกเเหะ ฉันได้เคยใส่ของเเบบนั้นลงไปในกระเป๋าตั้งเเต่เมื่อไรกันหรือว่ามันมีอะไรที่ฉันเผลอทำตกลงไปในกระเป๋าเหรอ?”

“…นั้นมัน….”หยุนหนิวตอนเเรกอยากจะหยึดหยาเอ๋อ เเต่ไม่ทันเเล้วหยาเอ๋อหยิบของนั้นมาได้เเล้ว

มันเป็นสร้อยคอที่เต็มไปด้วนทับทิมมากมายดูสวยงามมาก

ถึงเเม้ว่าราคาอัญมณีสมัยนี้จะไม่ได้เเพงเหมือนเมื่อก่อน เเต่สร้อยคอนี้เห็นชัดๆเลยว่าเป็นของดีมากๆตั้งเเต่เเวบเเรกที่เห็น ถ้าเป็นยุคก่อนพายุมิติละก็ สร้อยคอดีๆเเบบนี้คงจะมีมูลค่าหลายร้อยล้านดอลล่าเเน่นอน

เเม้จะเป็นตอนนี้ สร้อยคอเเบบนี้ก็ยังคงมีมูลค่ามหาศาลอยู่ดี เพราะยังไงทับทิมที่สีสวยงามเเบบนี้มันหายากมากอยู่เเล้ว

“ผู้หญิงก็คือผู้หญิงวันยันค่ำซินะ รู้ว่าอะไรสวยไม่สวยตั้งเเต่เด็กเลย เจ้าเด็กนี้มันตาถึงนะเลือกสร้อยคอสวยๆเเบบนั้นจากหยุนหนิวด้วย เห้ย สร้อยนั้นของจริงรึเปล่า”ที๋เฉียงตงพูด

“จะเป็นของจริงได้ไงละครับ เธออยากได้ก็ให้ไปก็ได้ครับ”หยุนหนิวพูด

“งั้นก็ดีเเล้วละ”ฟางหลัวซีพูดเเล้วอุ้มหยาเอ๋อ “มานี้มา เดี๋ยวพี่ใส่ให้นะ”

หยาเอ๋อปล่อยมือจากสร้อยอย่างว่าง่่ายก่อนจะให้สร้อยที่ฟางหลัวซีใส่คอของหยาเอ๋อ ก่อนจะพูด”ว้าว หยาเอ๋อ สวยมากเลยจ้ะ”

เเต่หยาเอ๋อยังคงทำหน้านิ่ง เธอสวมสร้อยทำหน้าตายเหมืินกับทำสีหน้าอื่นไม่เป็น

“สร้อยสวยใช่ไหมละ อยากได้มันไหม ลุงมีสร้อยสวยกว่าอันนั้นอีกนะ ให้ลุงกอดก่อนซิเเล้วเดี๋ยวลุงจะให้สร้อยสวยๆกว่านั้นอีกนะ”หลิวหยุนหยิบเอาสร้อยมุกออกมาจากกองของเล่น

เเต่หยาเอ๋อยังคงไม่ขยับ เธอเบี่ยงหน้าออกเหมือนกับไม่อยากคุยด้วยเเล้ว

หยุนหนิวตากระตุกเเล้วคิด “โอเคได้เลย ยัยเด็กหมาเนรคุณ พอได้ของที่ตัวเองต้องการเเล้วก็เบี่ยงหน้าหนีทำเป็นไม่รู้จักกันเลยซินะ”

เเต่ไม่ว่าหยุนหนิวจะพยายามเท่าไร เเต่หยาเอ๋อก็ยังไม่สนใจอยู่ดี

“หยุนหนิว ดูเหมือนว่านายจะเข้ากับเด็กไม่ได้เลยนะ หยุดเเกล้งเด็กได้เเล้วน่า”ที๋เฉียงตงพูด

“ดูเหมือนว่าจะไม่มีทางเลือกอื่นแล้วซินะ” หยุนหนิวพยักหน้า แต่ทันใดนั้นเขาก็เข้าไปอุ้มหยาเอ๋อทันที

“หยุนหนิว อย่าทำแบบนั้นนะ นายจะทำให้หยาเอ๋อกลัวนะ”ฟางหลัวซีขมวดคิ้ว เธออยากจะให้เขาวางหยาเอ๋อลง

แต่จู่ๆหยุนหนิวก็ถอยไป2ก้าวก่อนที่จะมีควันโพยพุ่งออกมาพร้อมกับเสียงระเบิด พอควันหายไป หยุนหนิวกับหยาเอ๋อก็หายตัวไปทั้งคู่แล้ว

“ไปบอกโจวเหวินว่าถ้าอยากให้เด็กนี้รอด ให้ไปที่ภูเขาหลงหูคนเดียว” เสียงนั้นลอยออกมาจากความว่างเปล่า แต่ทั้ง2คนนั้นหายไปแล้ว

ฟางหลัวซีกับที๋เฉียงตงหน้าซีดแล้ววิ่งไล่ตามไปทันที แต่ข้างนอกห้องก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของหยุนหนิวและหยาเอ๋อแล้ว

โจวเหวินเองก็เดินกลับมาพอดี ที๋เฉียงตงก็วิ่งเข้าไปหาโจวเหวินทันที “โจวเหวิน ชิบหายแล้ว หยาเอ๋อโดนจับตัวไป!”

ฟางหลัวซีเองก็ดูลนลานมาก “รีบตามเขาไปกันเถอะ เขาน่าจะยังไปไหนได้ไม่ไกล”

“ไม่ต้องตามหรอก ตามไปก็ไม่ทัน คนที่เอาไปชื่อหยุนหนิวใช่ไหม”โจวเหวินเห็นไปแล้ว จริงๆ เขาไม่ได้ไปเข้าห้องน้ำนานอะไรหรอก เพราะเขากลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับหยาเอ๋อเลยจับตาดูหยาเอ๋อเอาไว้

โจวเหวินเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นในห้องชมรมอบ่างชัดเจน แต่เขาไม่คิดว่าหยุนหนิวจะทำเรื่องโฉ่งฉ่างแบบนี้เหมือนกัน

“ใช่ เขาชื่อหยุนหนิว เขาเป็นเด็กปี1ที่เข้ามาใหม่แล้วพึ่งเข้ากลุ่มมา แต่ฉันไม่คิดเลยว่า….โจวเหวินฉันขอโทษ…. ฉันจะไปที่ภูเขาหลงหูเพื่อไปเอาหยาเอ๋อกลับมาให้ได้เลย”ฟางหลัวซีรู้สึกผิดมากๆ เพราะโจวเหวินเป็นคนบอกให้เธอเป็นคนดูแลหยาเอ๋อ แต่สุดท้าย หยาเอ๋อกลับโดนลักพาตัวไปต่อหน้าต่อตาเธอซะงั้น

“ไม่ต้องไปหรอก ฉันรู้ตัวคนที่ขโมยเด็กนั้นไปแล้ว ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องโทษตัวเองนะ อย่าว่าแต่เธอเลย ต่อให้เป็นคนของ6ตระกูลก็หยุดหมอนั้นขโมยของไม่ได้หรอก”โจวเหวินพูด