I Just Want To Play Games Quietly ฉันก็แค่อยากเล่นเกมเงียบๆเท่านั้นเอง - ตอนที่ 828

ของขวัญแห่งเอียรอส

หลิวหยุนลักพาตัวหยาเอ๋อออกมาจากลั่วหยาง แล้วขี่นกอินทรีตัวใหญ่บินเข้าไปปในป่า ตอนนี้ถึงแม้จะเป็นอันเทียนโจมาตามจับ มันก็สายเกินไปแล้ว

“เห้ย แม่สาวน้อย เธออยู่ในกำมือของฉันแล้ว เจ้าโจวเหวินนั่นคงไม่กล้ามาที่ภูเขาหลงหูหรอก”หลิวหยุนมองหยาเอ๋อที่นั่งอยู่ข้างๆเขา

แต่เขาก็ต้องตกใจ ถ้าเป็นเด็กปรกติเจอแบบนี้ก็ต้องร้องไห้ออกมาแล้ว

แต่ใบหน้าของหยาเอ๋อกลับไร้อารมณ์ เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น หน้าตาของเธอไม่ต่างอะไรจากก่อนหน้านี้เลย เธอแค่นั่งอยู่บนหลังอินทรีอย่างว่าง่าย ไม่กลัวความสูงแม้แต่นิดเดียว

“หรือว่ายัยเด็กนี้จะเพี้ยนไปแล้ววะ” หลิวหยุนคิดว่าหยาเอ๋อนั้นอาจจะพิการทางสมอง

เด็กปรกติไม่มีทางใจเย็นกับสถานการณ์แบบนี้ได้แน่นอน อย่าว่าแต่เด็กอายุขวบกว่าๆเลย ถึงจะเป็นเด็กอายุ11-12 เจอแบบนี้เข้าไปก็มีร้องเหมือนกัน

“เอามานี้เลย เอาสร้อยของฉันกลับมาได้แล้วเดี๋ยวฉันเปลี่ยนสร้อยใหม่ให้”พอหลิวหยุนเห็นว่าหยาเอ๋อนั้นเอ๋อๆ เขาเลยไม่มีอารมณ์จะมาพูดกับเธอมากนัก เขายื่นมือออกมาตั้งใจจะถอดสร้อยออกจากคอของหยาเอ๋อ

สร้อยนั้นไม่ใช่สร้อยธรรมดา มันเป็นสมบัติตกทอดมาจากตระกูลเคป ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่ของจากต่างมิติ แต่ก่อนจะเกิดพายุมิติ สร้อยนี้เป็นสร้อยที่โด่งดังมาก

มันมีชื่อว่า “ของขวัญแห่งเอียรอส”ตั้งชื่อตามเทพเอียรอส บุตรแห่งแอเรสและอโพรไดต์ หรือในอีกนามนึงคือคิวปิด เทพแห่งความรัก ก่อนที่จะเกิดพายุต่างมิติ ราชินีจากหลายๆแคว้นครอบครองมัน และเคยใส่มัน ถือว่าเป็นสมบัติที่โด่งดังมากๆ

แต่ถึงอย่างนั้น สร้อยคอนี้ยังรู้จักกันในนาม “ราชินีหม่าย”อีกด้วย เพราะตอนแรก สร้อยคอนี้คือของขวัญจากราชาองค์หนึ่งให้กับราชีนีเพื่อแสดงถึงความรักอันยิ่งใหญ่ มันถูกสร้างขึ้นมาจากทับทิมน้ำงาม โดยช่างทำที่มากฝีมือที่สุดคนหนึ่งของยุคสมัยนั้นและตั้งชื่อขึ้นมมา ว่าของขวัญแห่งเอียรอส

แต่ใครมันจะไปคิดละว่าช่วงเวลาที่มีความสุขนั้นจะผ่านไปไวเสมอ หลังจากที่มอบสร้อยคอนี้ให้กับราชินีแล้ว พระราชาก็ตายเพราะโรคร้าย ทำให้ราชินีคนนั้นกลายเป็นแม่หม้าย

หลังจากนั้น สร้อยคอนี้ก็เปลี่ยนเจ้าของอีกหลายครั้ง เจ้าของทุกคนนั้นล้วนแต่เป็นราชินีแล้วสามีของพวกนางก็ต้องตายทั้งหมด

ตอนที่หลิวหยุนไปขโมยของที่บ้านตระกูลเคป เขาบังเอิญไปหยิบได้ของขวัญแห่งเอียรอสพอดีเขาเลยขโมยมมันกลับมาด้วย

ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่ของจากต่างมิติ แต่สาวๆหลายๆคนก็ชอบสร้อยแบบนี้มากๆ โดยเฉพาะพวกผู้หญิงแรงๆที่แต่งงานแล้ว ต่างอยากได้หมายปองสร้อยนี้ด้วยราคาที่สูงริ้ว

หลิวหยุนรู้ดีว่ามีผู้หญิงหลายคนหมายตาสร้อยนี้เพราะถ้าเธอได้มันมาละก็ เธอก็จะได้หลายๆอย่างที่เธอต้องการจากสามี(หลังจากที่ตายไปแล้ว)

หลิวหยุนตอนแรกตั้งใจที่จะเอาสร้อยนี้ไปประมูลต่อในอนาคต เขาไม่เคยคิดจะให้สร้อยนี้กับหยาเอ๋ออยู่แล้ว หลิวหยุนเลยพยายามถอดสร้อยนั้น แต่หยาเอ๋อไม่ยอมให้ หลิวหยุนจะแย่งมันมาตอนนี้ก็ไม่ได้เพราะว่าตอนนี้พวกเขาอยู่บนหลังนกอินทรี ถ้าแย่ง หยาเอ๋ออาจจะตกลงไปได้ หลิวหยุนเลยได้แต่หักห้ามใจ

“ก็ได้ เธอใส่ไปก่อนกัน”หลิวหยุนคิด ยังไงซะสร้อยนั้นก็อยู่ในกำมือของเขาอยู่แล้ว หยาเอ๋อเองก็หนีไปไหนไม่ได้ เพราะเธอเองก็อยู่ในกำมือของเขาเช่นกัน มันไม่จำเป็นต้องบังคับให้เธอถอดออกเลย

“ไอ้เจ้าโจวเหวินนั้น รอบที่แล้วทำฉันเจ็บแสบมากนะ ดูซิรอบนี้นายจะทำอะไรได้”หลิวหยุนวางแผนนี้มานานมากแล้ว

เขาปลอมตัวเข้าไปเป็นนักศึกษา ปะปนอยู่ในมหาลัยซีหยาง ก่อนจะแฝงตัวเข้าไปในกลุ่มซวนเหวินเพื่อหาทางชิงตัวประกันออกมาแล้วบังคับโจวเหวินให้ไปที่ภูเขาหลงหู

ที่ภูเขาหลงหูนั้นเป็นที่ตั้งของงานประมูลตระกูลฉาง หลิวหยุนนั้นสนใจในสัตว์อสูรของงานประมูลนั้นมากๆ แต่เขาไม่อยากใช้เงินเลยแม้แต่แดงเดียว เขาอยากขโมยอสูรปฐพีออกมาก่อนที่งานประมูลจะเริ่มมากกว่า

หลิวหยุนนั้นเคยลองมาก่อนหน้านี้แล้ว แต่ครั้งสุดท้ายที่เขาเข้าไปขโมยของในตระกูลฉาง ตระกูลฉางก็เฝ้าระวังเขาเป็นอย่างดีจนคราวที่แล้วเขาเกือบเอาตัวเองไม่รอด

หลิวหยุนนั้นรู้ดีว่ารอบนี้เขาคงจะขโมยอสูรปฐพีออกมาไม่ง่ายแน่ๆ เขาเลยวางแผนว่าจะให้มีคนมาช่วยเขา เขาเลยเลือกเอาโจวเหวินมา และวางแผนว่าจะใช้หยาเอ๋อเป็นตัวประกัน

“ไอ้บ้านั้นคราวที่เล้วทำฉันเจ็บแสบมมากนะ รอบนี้จะเอาคืนให้สาสมเลย ฉันจะให้มันทำเรื่องชั่วๆ และสุดท้าย พอฉันได้อสูรปฐพีมา ฉันก็จะ หุหุหุ …”หลิวหยุนอดหัวเราะออกมาไม่ได้

“5555 55555 55555”หลิวหยุนหัวเราะออกมา

แต่เขากลับหยุดหัวเราะไม่ได้ แล้วหัวเราะค้างอยู่แบบนั้น

“ฉันน5555555ทำไม5555555เป็นไป55555ได้ไงกัน55555 เกิดเรื่องบ้าอะ5555ไรขึ้นวะ5555”หลิวหยุนหัวเราะไม่หยุด กรามแทบจะค้างแล้วก็ยังหยุดไม่ได้

เขาพยายามอุดปากตัวเอง แต่เขาก็ยังกลั้นขำไม่อยู่

หลังจากนั้นซักพัก หลิวหยุนก็หยุดหัวเราะลง

“เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นวะ หรือว่าเจ้าโจวเหวินจะรู้เรื่องนี้อยู่แล้วเลยแอบแฝงคำสาปเอาไว้กับตัวของหยาเอ๋องั้นเหรอ”หลิวหยุนลองเช็คร่างกายของตัวเอง แต่ก็ไม่มีร่องรอยของคำสาปอยู่เลย

“ไม่มีคำสาป หรือว่าฉันดีใจเกินเหตุไปเองวะ”แหวนที่มมือของหลิวหยุนไม่ตอบสนองอะไร ทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้

ตั้งแต่ครั้งล่าสุดที่เขาโดนโจวเหวินเล่นงานแบบนั้น ทำให้หลิวหยุนต้องไปหาวิธีการมากมายมาป้องกันตัวเองจากคำสาป เขาหาสัตว์อสูรที่แก้คำสาปได้มา แล้วก็ยังไปหาแหวนแก้คำสาปมาอีกด้วย

ถึงแม้ว่าแหวนแก้คำสาปจะไม่ได้แก้คำสาปได้ทุกอย่าง แต่ถ้ามีคำสาปอยู่ในร่างกายของเขา อย่างน้อยแหวนนี้ก็จะตอบสนอง มันเป็นเครื่องมือตรวจจับคำสาปชั้นยอด

แต่ตอนนี้แหวนนั้นกลับไม่ตอบสนอง หมายความว่าหลิวหยุนไม่ได้โดนคำสาปอะไร

เขาตรวจเช็คร่างกายอีกรอบ แล้วพบว่าไม่มีปัญหาอะไร เขาเองก็ไม่ได้หัวเราะแล้วด้วย

“ดูเหมือนว่าฉันจะแค่ดีใจเกินเหตุไปเองซินะ”หลิวหยุนคิด เขาเองก็เคยเห็นคนที่หยุดหัวเราะไม่ได้เหมือนกัน

“หิว”หลังจากที่บินไปได้ซักพักหยาเอ๋อก็พูดขึ้นมา

“อ้าวพูดได้เหรอ”หลิวหยุนมองหยาเอ๋อด้วยความตกใจ

แต่หยาเอ๋อไม่พูดอะไรต่อ เธอแค่มองหน้าหลิวหยุน

“โอเค ก็ได้ ถ้าถึงเมืองข้างหน้าเมื่อไรฉันจะพาเธอไปกินนะ”หลิวหยุนควบคุมนกอินทรีให้บินไปจอดที่เมืองใกล้ๆ

หลังจากที่มาถึงเมืองแล้วหลิวหยุนก็อุ้มหยาเอ๋อเดินเข้าเมืองไป

หยาเอ๋อมาหยุดตรงหน้าร้านขายเค้กและขนมหวานแล้วชี้ไปที่ร้าน เหมือนกับจะอยากกินร้านนี้

แต่หลิวหยุนกลับเม้มปาก “เด็กอะไรกินแต่ของไม่มีประโยชน์ทั้งนั้นเลยเธออยากกินนี้มีตังจ่ายรึไง หื้ม…. มานี้มา ฉันจะพาเธอไปกินข้าวฟรี”

หยาเอ๋อเดินตามหลิวหยุนไปต่อด้วยสีหน้าเรียบเฉย ที่นี้เป็นที่ๆหลิวหยุนชอบที่สุด ถึงแม้ว่าหยาเอ๋อจะดูแปลกๆ แต่อย่างน้อยเธอก็ไม่ร้องไห้ทำให้หลิวหยุนต้องกังวล

หลังจากที่เดินมาไม่นาน หลิวหยุนก็พาหยาเอ๋อไปที่โรงแรมใหญ่ๆแห่งหนึ่ง ที่ดูทันสมัยและหน้าอยู่

แต่ที่โรงแรมแห่งนั้นเหมือนกับจะจัดงานอะไรซักอย่างที่ดูอึมครึมและเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย เหมือนกับมีใครตายหรืองานศพใครซักคน