I Just Want To Play Games Quietly ฉันก็แค่อยากเล่นเกมเงียบๆเท่านั้นเอง - ตอนที่ 839

ค่าอาหาร

“ถ้างั้น หรือฉันควรจะคืนเธอให้นายดีละ”หลิวหยุนเริ่มหวั่นใจ

ตอนแรกเขาก็ไม่เชื่อในเรื่องพวกนี้หรอก แต่พอยิ่งคิดดูดีๆ หลิวหยุนก็รู้สึกได้ว่ามันคือเรื่องจริง

“ช่วงนี้ฉันยิ่งยุ่งๆอยู่ด้วย คงไม่มีเวลามาเลี้ยงเด็กหรอก ไม่งั้นรุ่นพี่เลี้ยงเด็กนั้นให้หน่อยซักวัน2วันรอฉันกลับลั่วหยางได้ไหมละ”

“เอาไปเลยเถอะ”หลิวหยุนพูด

“รุ่นพี่ไม่ต้องห่วงนะ ฉันให้ค่าจ้างอยู่แล้วเอาเป็นไข่สัตว์อสูรระดับมหากาพย์วันละฟองเป็นไง ราคาแบบนี้เอาไปจ้างดาราสาวสวยมารับเลี้ยงได้เลยนะ คิดว่าไงละ”โจวเหวินพูด

หลิวหยุนตบโต๊ะทันที “นี้เห็นฉันเป็นอะไรวะ ฉันคือหลิวหยุน เป็นโจร เป็นคนที่จับเด็กของแกมาเป็นตัวประกันนะโว้ย แล้วจะมาให้ไข่สัตว์อสูรฉันวันละฟองอีกเหรอ ไม่เอาโว้ย ถึงจะเปลี่ยนเป็นไข่ระดับเร้นลับก็ไม่เอา คอยอยู่นี้แหล่ะ เดี๋ยวฉันไปเอาหยาเอ๋อมาคืนให้เลย”

“โถ่วรุ่นพี่ แบบนั้นมันก็ไม่เหมาะนะ รุ่นพี่อุส่าห์หิ้วเธอมาตั้งหลายกิโล จู่ๆจะส่งกลับมาให้ฉันแบบนี้ ขาดทุนแย่เลย เก็บไว้กับตัวอีกซักหน่อยก็ได้นะ”โจวเหวินพูด

“เก็บไว้กับผีอะซิ เอาคืนไปเลยนะ”หลิวหยุนพูด

“จะคืนให้ฉันจริงๆใช่ไหม”โจวเหวินถาม

“เออซิ ฉันพูดคำไหนก็คำนั้นละ”หลิวหยุนกัดฟันพูด

“งั้นก็ได้ครับ แต่รุ่นพี่เอาหยาเอ๋อไปตั้งหลายวัน ป่านนี้เธอคงหิวและผอมไปละมั่ง รุ่นพี่คงต้องจ่ายค่าอาหารให้ฉันไปซื้อของอร่อยๆให้หยาเอ๋อกินแล้วละ”โจวเหวินยื่นมือออกมาหาหลิวหยุน

หลิวหยุนเลือดขึ้นหน้าทันที เขาเคยเห็นคนหน้าไม่อายนะ แต่ไม่เคยเห็นคนหน้าหนาขนาดนี้มาก่อน

“ยังจะมาขอค่าอาหารอีกเหรอ”หลิวหยุนโกรธจัดจนมือสั่น “ฉันตั่งหากที่ทั้งหิวทั้งผอม แกไม่มีสิทธิ์ มาทำแบบนี้นะ ฉันไม่ได้กิน ไม่ได้นอน ไม่ได้ทำห่าอะไรทั้งนั้น ทั้งวันเอาแต่ร้องไห้ ร้องไห้หัวเราะอยู่แบบนั้นอะ ไปหัวเราะกลางงานศพชาวบ้านเขาเนี่ย พ่องงซิ ฉันจะบอกอะไรให้นะ ไอ้เด็กเปรตนั้นมันกินดีมีสุข แต่ฉันเนี่ยเกือบตาย ได้ยินไหมว่าเกือบตาย แล้วยังเสือกมาขอค่าอาหารเพิ่มอีกเหรอ”

“รุ่นพี่ไม่เห็นต้องเล่นมุกเลย รุ่นพี่ลักพาตัวหยาเอ๋อไป ก็ไม่เห็นต้องรู้สึกผิดคืนกลับมาให้เลยนี้”โจวเหวินตอนนี้โล่งใจเต็มที่แล้วยิ้ม “ยังไงผมก็มีแผนอยู่ที่ตำหนักเทียนฉีอีกหลายวันด้วย ถ้ายังไงรุ่นพี่ช่วยส่งหยาเอ๋อไปให้หน้าตำหนักทีได้ไหมครับ”

“ถ้าไม่เอาฉันจะฆ่าเธอทิ้งซะ”หลิวหยุนพูด

“กล้าฆ่าเหรอ เอาซิถ้าไม่กลัวดวงซวยไม่ตลอดชีวิตก็เอาเลย”โจวเหวินท้า

หลิวหยุนคิดว่าถ้ามันเป็นแบบนั้นจริง ตายแล้วเกิดใหม่ไปภพหน้าน่าจะยังดีกว่า เขาตัวสั่น ก่อนที่จะยิ้มทั้งๆที่หน้าโกรธๆ “เจ้ารุ่นน้อง เห็นว่านายเป็นรุ่นน้องฉันนะ เอางี้ละกัน หยาเอ๋อชอบกินอะไร อยากกินอะไร บอกมาได้เลย เดี๋ยวฉันซื้อเลี้ยงเอง อยากได้อะไรก็บอกเลย”

“สมแล้วที่เป็นรุ่นพี่”โจวเหวินยกนิ้วให้ “ถ้างั้นบอกฉันหน่อยได้ไหมว่า การใช้วิชาขโมยดวงดาวในการโอนสัตว์อสูรให้คนอื่นหน่ะมันทำยังไง ฉันศึกษามาตั้งนานแล้วก็ยังไม่เข้าใจเลย”

“เจ้ารุ่นน้อง ถ้าอยากจะเรียนรู้ฉันก็สอนได้ก็จริง แต่อันดับแรกนายต้องมีวิญญาณชีวิตของวิชาขโมยดวงดาวซะก่อน”พูดแล้วหลิวหยุนคิดต่อ ”นายไม่ได้ศึกษาวิชาขโมยดวงดาวจริงจังด้วยซ้ำ จะไปมีวิญญาณชีวิตได้ยังไงกัน”

“ฉันมีวิญญาณชีวิตแล้ว แล้วไงต่ออะ”โจวเหวินพูด

ดวงตาของหลิวหยุนเบิกกว้างขึ้นทันทีแล้วถามอย่างไม่เชื่อ “อะไรนะ นายมีวิญญาณชีวิตของวิชานั้นแล้วเหรอ”

“ใช้เวลานานมากเลยกว่าจะสกัดวิญญาณออกมาได้ ฝึกยากมากด้วยตอนนี้ยังเป็นแค่ขั้นเริ่มต้นอยู่เลย”โจวเหวินพูด

หลิวหยุนแทบอยากเดินไปตบหน้าโจวเหวินตอนนี้ แต่พอลองคิดดูอีกที เขาก็ไม่กล้าทำแบบนั้น

“นี้ ไม่ขำนะ ถ้านายไม่ได้สกัดวิญญาณชีวิตออกมาละก็ถ้าใช้วิธีของฉัน มันอันตรายมากเลยนะ”หลิวหยุนยังไม่เชื่อ

“วิญญาณชีวิตของรุ่นพี่ชื่ออะไรละ”โจวเหวินถามหลิวหยุน

“โอเค ฉันจะบอกให้นะ วิญญาณชีวิตของฉันมีชื่อว่าวิญญาณดวงดาว”หลิวหยุนพูดแล้วอัญเชิญดวงดาวมีแสงเจิดจ้าออกมาเหมือนกับว่าเป็นดวงดาวนับพันมารวมตัวกัน

“วิญญาณชีวิตของฉันไม่ได้เหมือนของนาย ของฉันชื่อธุลีดวงดาวแต่มันก็น่าจะคล้ายๆกันนะ”โจวเหวินอัญเชิญของตัวเองออกมา

พอเห็นธุลีดวงดาวของโจวเหวินแล้วหลิวหยุนก็หยุดนิ่ง วิญญาณชีวิตของเขานั้นต่างกัน ทั้งรูปร่างและความสามารถแต่เขาก็รู้สึกได้เลยว่านี้คือวิญญาณชีวิตของวิชาขโมยดวงดาวจริงๆไม่มีผิดแน่ๆ

“เจ้ารุ่นน้อง นายเป็นตัวอะไรกันแน่วะเนี่ย”หลิวหยุนถาม

“ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นแหล่ะ เอาละ บอกวิธีการมาได้แล้ว นายคงไม่อยากตามไปสอนฉันที่ตำหนักเทียนฉีหรอกนะ”โจวเหวินพูด

“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก วิชาของฉันถึงจะซับซ้อนแต่ถ้านายมีวิญญาณชีวิตนั้นอยู่แล้วก็ไม่ได้ยากอะไรหรอก”หลิวหยุนเล่าเรื่องวิธีการให้ฟัง

ตอนแรกโจวเหวินคิดว่าวิญญาณชีวิตของเขานั้นจะต่างจากหลิวหยุนแล้วเขาจะไม่สามารถเรียนวิชาของหลิวหยุนได้

แต่ถึงอย่างนั้น พอเขาฟังแล้ว ความกังวลของเขาก็หายไปทันที เขาสามารถใช้วิชาของหลิวหยุนได้โดยที่ไม่จำเป็นต้องใช้พลังของวิญญาณชีวิตเลย ใช้แค่วิชาขโมยดวงดาวก็พอ

หลังจากที่โจวเหวินเข้าใจวิธีการหมดแล้ว ทีนี้ก็เหลือแค่ฝึกปฏิบัติเท่านั้น

“นายฝึกไปก่อนนะ ฉันจะไปเอาหยาเอ๋อมา”หลิวหยุนพูดแล้วเดินจากไป กลัวว่าโจวเหวินจะขออะไรจากเขาอีก

เดิมทีเขาเป็นคนที่ขี้งกในทุกๆเรื่องอยู่แล้ว แถมเจอโจวเหวินทีไรเขามีเรื่องให้เสียเงินเสียเวลาทุกที ตอนนี้เขาเริ่มคิดอยากจะออกห่างจากโจวเหวินให้มากที่สุดแล้ว โจวเหวินเองก็ไม่ได้ต้องการหลิวหยุนอยู่แล้ว เขาเลยไม่ได้ห้ามอะไร

และหลังจากที่รอไปได้ซักพัก จู่ๆก็มีพนักงานมาเคาะประตูหน้าห้องของโจวเหวิน บอกว่ามีคนมาพบเขาข้างนอก

พอโจวเหวินออกไปแล้ว เขาก็พบหยาเอ๋อนั่งจุ้มปุ๊กอยู่ข้างนอก แต่หลิวหยุนนั้นกลัวว่าจะโดนอะไรเพิ่มอีกเลยหายหัวไปแล้วไม่กลับมาอีกเลย

“หยาเอ๋อ เป็นอะไรรึเปล่า”โจวเหวินถามแล้วแตะหัวของหยาเอ๋อเบาๆ

หยาเอ๋อส่ายหน้าแล้วถอดสร้อยคอยื่นให้โจวเหวิน

โจวเหวินผงะเล็กน้อย เขารู้ว่าสร้อยคอนี้หยาเอ๋อจิ๊กมาจากหลิวหยุนแน่ๆ แต่ไม่รู้ทำไมหยาเอ๋อถึงยื่นให้กับเขากัน

“ให้ฉันเก็บให้เหรอ”โจวเหวินถามก่อนจะรับสร้อยคอมา

หยาเอ๋อส่ายหัว แล้วชี้ไปที่ทับทิมขนาดใหญ่ เหมือนกับว่าที่ทับทิมนั้นมันมีอะไรบางอย่าง

โจวเหวินมองไปที่ทับทิม หลังจากที่ดูดีๆแล้ว เขาก็เริ่มเห็นอะไรบางอย่าง