I Just Want To Play Games Quietly ฉันก็แค่อยากเล่นเกมเงียบๆเท่านั้นเอง - ตอนที่ 875

ในเตาทองแดง

พื้นที่ใต้ดินขนาดใหญ่นั้นตอนนี้กลายเป็นเหมือนขวดโหลเก็บพายุไฟขนาดยักษ์ไปแล้ว

โจวเหวินไม่ได้สนใจการต่อสู้ระหว่างดาบหินกับชายแก่แม้แต่น้อย ที่เขาสนใจทั้งหมดอยู่ในเตาทองแดงอย่างเดียว

ไม่ว่าจะดูยังไง สายลมที่โหมกระหน่ำพัดเข้ามาในเตานั้นเหมือนกับว่าถูกเตรียมมาเพื่อให้เตาไฟมันร้อนขึ้นจนถึงจุดขีดสุด

“หรือว่าเตาปรุงยานี้จะเป็นเตาที่ปรุงยาเทพอมตะจริงๆ”โจวเหวินคิดในใจ เขาพยายามใช้สดับวานรฟังเสียงที่อยู่ด้านในเตา แต่เพราะว่าพายุไฟนั้นเสียงดังและรุนแรงจนหูแทบดับทำให้เขาไม่ค่อยได้ข้อมูลอะไรกลับมากซักเท่าไร ในขณะที่โจวเหวินกำลังดูเตาอยู่นั้นเอง จู่ๆก็มีแสงปรากฏขึ้นมาด้านในเตา ถึงแม้ว่าพายุไฟที่ออกมาจากเตานั้นจะแรงแค่ไหน แต่แสงที่วาบออกมานั้นมันชัดเจนซะยิ่งกว่าแสงไฟซะอีก

“มันออกมาแล้วซินะ ข้ารอมานานหลายพันปี ในที่สุดวันที่ข้ารอคอยก็มาถึง”เสียงของชายแก่ดังออกมาทันทีที่มันเห็นแสงในเตา

ชายแก่ยิงลำแสงเข้าใส่ดาบหิน ผลักดาบหินให้ออกไปจากการต่อสู้ ก่อนจะบินตรงเข้าหาเตาทองแดง ก่อนจะใช้มือข้างนึงเปิดฝาของเตาขึ้น

แต่ดาบหินเองก็ไม่ยอมจบเรื่องเพียงเท่านั้น มันบินเข้ามาอย่างด้วยความเร็วสูงก่อนจะฟันแขนของชายแก่ด้วยความแรงจนทำให้ชายแก่นั้นต้องยอมปล่อยฝาของเตาก่อน ด้วยแรงกดดันที่ดาบหินโจมตีเข้าใส่ทำให้ชายแก่นั้นไม่สามารถเปิดฝาเตาได้ในตอนนี้

“เจ้าประลองกับข้ามาตั้งนานหลายปี ยังไม่คิดจะยอมแพ้อีกงั้นรึ” ชายแก่โกรธเกรี้ยวก่อนจะถอยกระชากตัวออกไปทันที เขาสลัดหลุดออกมาจากดาบหินได้พักนึง ก่อนที่เขาจะรวบรวมพลังแสงที่มือข้างขวาทำให้มือข้างขวาของเขานั้นมีพลังงานมหาศาลโอบอุ้มอยู่ พร้อมแสงที่สว่างไสว

ดาบหินเองก็รู้สึกได้ถึงอันตราย มันจึงไม่โถมตัวเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้า ดาบหินนั้นเองก็รวบรวมพลังทั้งหมดจนอักษรอาคมโบราณ ปรากฏขึ้นที่ตัวดาบหิน

อักษรอาคมเหมือนจะมีพลังงานอะไรบางอย่าง ทุกๆครั้งที่อักษรแต่ละตัวปรากฏขึ้นมา ดาบหินเหมือนจะรู้สึกหนักขึ้น

โจวเหวินมองดูตัวอักษรที่ปรากฏขึ้นในดาบนั้น แล้วพบว่ามันคือหนึ่งในตัวอักษรที่ปรากฏในตำรากฏหมายเมื่อกี้

“พิฆาต…คนพาล”

ทันใดนั้นเอง ดาบหินก็ระเบิดพลังงานมหาศาลออกมารวดเดียวแล้วฟันตรงไปหาชายแก่

มือขวาของชายแก่เองก็ปล่อยหมัดพรุ่งตรงมาพร้อมๆกัน

แต่จังหวะที่มือขวาของเขาพุ่งออกมานั้น มิติกาลเวลาเหมือนจะบิดเบี้ยว เหมือนกับว่ามีเพียงมือขวาของเขาที่ขยับได้ ส่วนอย่างอื่นนั้นหยุดอยู่นิ่ง

ตู้ม!!!!

ดาบหินปะทะเข้ากับมือขวากระแทกเข้าใส่กัน แต่เป็นฝ่ายดาบหินที่เสียจังหวะไป ถึงแม้ว่าตัวดาบหินจะไม่ได้บาดเจ็บอะไร แต่แรงกระแทกเมื่อกี้ก็เพียงพอที่จะทำให้ดาบหินกระเด็นเข้าไปในพายุไฟแล้วหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้

ชายแก่คนนั้นบินตรงกลับมาหาเตาทองแดงทันที ตอนนี้ไม่มีดาบหินมาขวางทางแล้ว เขาจึงเปิดฝาที่หนักอึ้งของเตาออกด้วยมือข้างนึงส่วนมืออีกข้างนึงนั้นล้วงเข้าไปในเตาพร้อมดึงอะไรบางอย่างออกมา

แต่ทันใดนั้นเองตอนที่เขากำลังจะหยิบอะไรบางอย่างออกมา จู่ๆแสงสีขาวนั้นก็พุ่งขึ้นมาเหนือเตา

ชายแก่นั้นไม่ได้เตรียมตัวรับมือเรื่องนี้มา ทำให้เขาอาบแสงสีขาวนั้นก่อนจะร้องลั่นแล้วกระโดดถถอยออกจากเตา

แสงสีขาวที่ในเตานั้นส่องสว่างเหมือนดวงอาทิตย์ หลังจากที่ออกมาจากเตาแล้ว แสงสว่างนั้นก็ค่อยๆลดน้อยลงจนโจวเหวินเห็นได้อย่างชัดเจน มันคือกระจกหยินหยางของจิงเต้าเซียนนั้นเอง

ฝรุบ!!

ผู้วิเศษจิงเต้ากระโดดออกมาจากเตาปรุงยา แล้วยืนด้านบนเตา ถือกระจกหยินหยางในมือแล้วยิ้ม

“เจ้าเป็นใครกัน กล้าดียังไงมาแอบเข้าไปในเตาเช่นนั้น”ชายแก่พยายามจะลุกขึ้น แต่กระจกหยินหยางก็พลิกกับ ทำให้ร่างของชายแก่นั้นกลายเป็นเหมือนหุ่นเชิด เขาไม่สามารถควบคุมร่างของตัวเองได้ ก่อนจะโดนบังคับให้เดินตกยอดเขาลงไปในพายุไฟ

“เป็นแค่นักเล่นแร่แปรธาตุ อย่าริอาจจะมาเอาของที่เป็นของราชาซิ”ผู้วิเศษจิงเต้าพูด

“สมแล้วที่เป็นผู้วิเศษจิงเต้า สุดยอดไปเลย ตาแก่นั้นมันแกร่งมากๆเลยนะ แต่ไม่คิดว่าจะเอาชนะได้ง่ายดายขนาดนี้ แข็งแกร่งจริงๆ” หลิวหยุนอวย

ผู้วิเศษจิงเต้าพูด “ฉันไม่ได้แกร่งหรอก แค่ฉวยโอกาสลอบโจมตีได้หน่ะ ไม่งั้นฉันเองก็สู้ไม่ได้เหมือนกัน ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นแค่นักเล่นแร่แปรธาตุ แต่เขาฝังตัวเองอยู่ที่นี้แล้วหลอมรวมเข้ากับผู้พิทักษ์แห่งสุสานมานาน หลังจากผ่านมาหลาย10ปี เขาก็ได้พัฒนาจนกลายเป็นระดับความกลัว มีมนุษย์แค่ไม่กี่คนเท่านั้นละที่จะสู้กับเขาได้”

พอเห็นว่าผู้วิเศษจิงเต้านั้นยอมรับตัวเองว่ายังไงก็สู้ชายแก่คนนั้นไม่ได้ เขาแค่ได้เปรียบเพราะลอบโจมตี โจวเหวินกับหลิวหยุนก็เริ่มรู้สึกหวั่นใจขึ้นมาเล็กน้อย

แต่ชายแก่นั้นอาฆาตแค้น เขากลับขึ้นมาจากกองไฟหวังจะฆ่าผู้วิเศษจิงเต้าด้วยความโกรธแค้น แต่เขาเคยโดนกระจกหยินหยางเล่นงานมาแล้ว และมันก็กักวิญญาณของเขาไว้แล้วด้วย ผู้วิเศษจิงเต้าแค่พลิกกระจก ก็ทำให้ชายแก่คนนั้นกระเด็นตกกองไฟไปอีกรอบได้

ดาบหินนั้นตอนแรกมองว่าชายแก่เป็นศัตรูก็จริง แต่ตอนนี้ แทนที่จะพุ่งกลับมาหาชายแก่ มันกลับพุ่งตรงมาหาผู้วิเศษจิงเต้าแทน

ผู้วิเศษจิงเต้าชูกระจกหยินหยางขึ้นมาสู้กับดาบหิน ชายแก่เองก็ยังไม่ยอมแพ้ พุ่งกลับขึ้นมาอีกครั้ง แต่โชคไม่ดีที่ทันทีที่เขาพุ่งกลับมานั้น เขาก็โดนกระจกควบคุมให้พุ่งเข้าใส่แสงดาบแทน

กลับกลายเป็นภาพเดิมๆที่ชายแก่สู้กับดาบหินอีกครั้ง เพียงแค่ว่ารอบก่อนหน้านี้ชายแก่ยินยอมสู้ด้วยตัวเอง แต่รอบนี้เขาโดนผู้วิเศษจิงเต้าควบคุม

“เกิดอะไรขึ้นหน่ะ เมื่อกี้ดาบหินยังไล่ฟาดชายแก่นั้นอยู่เลย ทำไมจู่ๆตอนนี้ถึงเอาแต่หลบชายแก่นั้นละ”หลิวหยุนมองแล้วสับสน

โจวเหวินเลยพูด “ถ้าฉันเดาผิดนะ ดาบหินนั้นเหมือนเป็นผู้ปกป้องสุสานแห่งนี้ ก่อนหน้านี้ดาบหินไม่ตามไล่ผู้วิเศษจิงเต้าต่อเพราะว่ามันคิดว่าผู้วิเศษจิงเต้าคงไมได้มีพลังเพียงพอที่จะเข้าไปในเตาปรุงยาได้ แต่มันรู้ดีว่าชายแก่นั้นเป็นอันตรายมากกว่ามันจึงปกป้องปราสาทนั้นต่อไปโดยไม่ไล่ตาม แต่พอหลังจากที่รู้ว่าผู้วิเศษจิงเต้านั้นอันตรายกว่าชายแก่มันจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปจัดการกับผู้วิเศษจิงเต้าแทน แต่มันก็โดนขัดขวางโดยชายแก่ที่โดนผู้วิเศษจิงเต้าควบคุมอีกที กลายเป็นสถานการณ์แบบนั้นแหล่ะ”

หลิวหยุนคิดขึ้นมาได้ก่อนจะใช้กระแสจิตพูดกับโจวเหวินแบบลับๆ “ในเมื่อทุกอย่างเป็นแบบนี้ คิดว่านายกับฉันจะจะใช้โอกาสนี้ชิงของที่อยู่ในเตามาได้ไหม”

ในตอนนี้มันมีแสงอีกแสงนึงในเตา มันต่างจากแสงเก๊สว่างจ้าที่ผู้วิเศษจิงเต้าทำ รอบนี้มันเป็นแสงอุ่นๆ ให้ความรู้สึกเย็นๆท่ามกลางเปลวไปที่ร้อนระอุ

“พายุไฟช้างนอกมันแรงขนาดนี้ ข้างในเตานั้นคงหนักกว่านี้แน่ๆ ฉันกลัวว่าแม้แต่เกราะระดับเร้นลับก็เอาไม่อยู่นี้ซิ ถ้านายกับฉันเข้าไปเราคงได้กลายเป็นขี้เถ้าแน่ๆ แล้วเราจะขโมยมันมาได้ไง”โจวเหวินกระซิบ

“ฉันมีสกิลขโมยดวงดาวอยู่ไง ลองดูกันไหมละว่าฉันจะได้อะไร”หลิวหยุนไม่เชื่อเขาจะขโมยไม่ได้ “ถ้านายกับฉันร่วมมือกันละก็เราทำได้แน่ ขโมยของในนั้นออกมาส่วนนายก็ใช้ความสามารถในการวาป วาปฉันกับใช้อสูรปฐพีออกไปจากที่นี้กัน ส่วนของที่ได้แบ่งกันคนละครึ่ง โอเคไหม”

“ได้!” โจวเหวินมองผู้วิเศษจิงเต้าที่กำลังต่อสู้อย่างดุเดือด ดูเหมือนว่าผู้วิเศษจิงเต้าจะไม่ได้ยินที่พวกเขาพูดด้วย