I Just Want To Play Games Quietly ฉันก็แค่อยากเล่นเกมเงียบๆเท่านั้นเอง - ตอนที่ 878

เงื่อนไขของผู้วิเศษจิงเต้า

หลังจากนั้นไม่นานชายแก่ก็พุ่งตามมา แต่หลังจากที่เขาออกมาแล้ว เขาก็พุ่งตรงมาที่ห้องของตัวเองทันที แต่เขาก็พบว่าในบ้านหินของเขานั้นมันเละเทะไปแล้ว ไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่เลย แม้แต่อุปกรณ์อย่างเตาปรุงยาเองก็หายไปด้วย ทำให้เขาแทบกระอักเลือด

“ข้าจะฆ่าเจ้าให้ตายให้ได้ ถ้าเลือดเจ้ายังไม่มาล้างเท้าข้า ความแค้นของข้าก็จะยังไม่จบสิ้น”ชายแก่ตะโกนขึ้นฟ้าแล้วออกมาตามหาโจวเหวินอย่างบ้าคลั่ง

ผู้วิเศษจิงเต้ากับหลิวหยุนเองก็ออกกันตามมา พวกเขามองหาล่องรอยของโจวเหวิน แต่โจวเหวินเหมือนกับว่าหายวับไปยังไงอย่างงั้น ไม่มีร่องรอยอะไรเหลือเลย

“หรือว่าโจวเหวินหนีไปได้แล้วกันนะ”หลิวหยุนถาม

“เป็นไปไม่ได้ ถ้าไม่มีดาบจักรพรรดิฉิน เขาก็ไม่มีทางออกไปได้แน่ เขาต้องยังอยู่ที่นี้แน่นอน”ผู้วิเศษจิงเต้าถือดาบจักรพรรดิฉินในมือ

ดาบหินกับชายแก่เองก็รู้ดีว่าโจวเหวินยังไม่ได้ออกไปไหน พวกเขาจึงออกตามหาไปทั่วเมืองโบราณ สาบานกับตัวเองว่าจะต้องตามหาโจวเหวินให้ได้

ตอนที่ชายแก่ตรงเข้ามาที่บ้านของเขา เขาก็ได้ใช้ความสามารถในการลบตัวตนสมบูรณ์3นาทีของผู้คลุมล่องหนจากนั้นก็เดินสวนกลับไปที่ปราสาทก่อนจะลงไปยังบ่อน้ำเดาแล้วกลับไปที่ยอดเขาในพื้นที่ใต้ดินนั้น

ในตอนนี้สายลมรุนแรงมันได้หยุดนิ่งลงแล้ว ไฟในเตาก็ดับไปแล้วดัวย

“ดูเหมือนว่าไฟในเตานั้นจะเกิดมาจากพัดโหมไฟนั้นซินะ เพราะงั้นตอนนี้เตานี้จึงไม่มีไฟอยู่”โจวเหวินมองไปที่เตาทองแดงแล้วลองดูว่าเขาจะเอาอะไรออกไปได้อีก แต่โจวเหวินก็ใจตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ดวงตาของเขาจ้องมองเข้าไปภายในเตาทองแดงนั้น

เขาเห็นผู้วิเศษจิงเต้า ที่จู่ๆก็อยู่ในเตานั้นตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ มองเขาอยู่แล้วยิ้ม

“ไม่ใช่ว่านายออกไปแล้วเหรอ”โจวเหวินพูดแล้วมองผู้วิเศษจิงเต้า

“นั้นมันเป็นแค่ตัวปลอมหน่ะ ในเมื่อนายยังออกไปจากสุสานไม่ได้ นายเองก็คงทำได้แค่หลบซ่อนนั้นละ แล้วที่หลบซ่อนที่ดีที่สุดก็คือที่ๆอันตรายที่สุด นั้นก็คือที่เดิมยังไงละ”ผู้วิเศษจิงเต้าพูด

“นายใช้กระจกหยินหยางตรวจจับตำแหน่งของวิญญาณฉันได้งั้นเหรอ”โจวเหวินพูด

“ไม่จำเป็นต้องใช้อะไรแบบนั้นหรอก แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือเจ้านักเล่นแร่กับดาบเวทมนตร์นั้นจะฆ่านายให้ได้ เพราะงั้น คนที่จะสามารถช่วยนายออกไปจากที่นี้ได้ มีแค่คนเดียวเท่านั้น ก็คือฉันคนนี้”ผู้วิเศษจิงเต้าพูด

“แล้วเงื่อนไขละ”โจวเหวินรู้ดี

“สัตว์อสูรนั้น”ผู้วิเศษจิงเต้าพูด

“ไม่มีทาง”โจวเหวินรู้ดีว่าถึงเขาจะโอนต้นกล้วยเซียนให้กับผู้วิเศษจิงเต้า เขาก็อาจจะไม่รอดอยู่ดี เพราะงั้นเขาเลยไม่คิดจะทำแบบนั้น

“ฉันไม่ได้บอกให้นายโอนสัตว์อสูรมาให้ฉันแต่ฉันจะให้นายรับปากฉันว่าจะใช้สัตว์อสูรนั้นช่วยอะไรฉันบางอย่างทีหลัง”ผู้วิเศษจิงเต้าพูด

“ทำอะไร”โจวเหวินถาม

“ตามปรกติแล้วในหลักการเล่นแร่แปรธาตุ มันไม่มีสิ่งที่เรียกว่ายาเทพอมตะหรือยาอมฤทธิ์อะไรนั้นอยู่แล้วละ แต่มันก็ยังมียาบางตัวที่ช่วยให้ฉันรอดชีวิตได้ การทำยานั้นไม่เพียงแต่จะต้องการวัตถุดิบพิเศษ แต่มันยังต้องการเตาปรุงยากับไฟพิเศษด้วย ในเมื่อพัดโหมไฟโดนสัตว์อสูรของนายดูดซับไปแล้วเพราะงั้นสัตว์อสูรของนายตอนนี้ก็น่าจะมีพลังแบบเดียวกับพัดโหมไฟซินะ”ผู้วิเศษจิงเต้าพูดแล้วอัญเชิญสัตว์อสูรถุงกระสอบออกมาก่อนจะเอามันมาคลุมเตาทองแดงขนาดใหญ่ ก่อนที่เตานั้นจะโดนสูบเข้าไปในกระสอบแล้วหิ้วได้

โจวเหวินลังเล แต่ผู้วิเศษจิงเต้าก็พูดขึ้นมา “ไม่มีเวลาเหลือแล้วนะ ดาบหินน่ะมันหลอกง่ายก็จริง แต่อีกคนนึงมันไม่ได้โง่เลยนะ เราต้องตัดสินใจให้ไว ถ้ามันกลับที่นี้แล้วเจอนายเข้าละก็ นายจะไม่มีโอกาสที่2ละนะ”

“โอเค ได้ ฉันตกลง แต่นอกเหนือจะช่วยฉันออกไปจากที่นี้แล้ว นายต้องคืนวิญญาณให้กับฉันกับหลิวหยุนด้วยนะ”โจวเหวินพูด

ผู้วิเศษจิงเต้าไม่พูดอะไร เขาโยนดาบจักรพรรดิฉินในมือตรงมาให้โจวเหวินก่อนที่จะพลิกกระจกหยินหยางทำให้ภาพของโจวเหวินในกระจกหายไป โจวเหวินรู้สึกได้เลยว่าวิญญาณของเขากลับเข้าร่างทำให้เขารู้สึกโล่งใจอย่างบอกกไม่ถูก

“ถ้ามีดาบจักรพรรดิฉินนั้น นายก็จะออกไปจากสุสานได้แล้วละ”ผู้วิเศษจิงเต้าพูด

“แล้วนายละ”โจวเหวินพูด

“เดี๋ยวฉันหนีออกไปเองแหล่ะ”ผู้วิเศษจิงเต้าพูด “เขามาแล้ว เราไม่มีเวลาแล้ว”

“โจวเหวินเองก้รู้สึกได้ว่าอันตรายถึงชีวิตกำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เขาเลยรีบถาม “แล้วจะเริ่มทำยาเมื่อไรละ”

“ถึงตอนนั้นนายจะรู้เอง”ผู้วิเศษจิงเต้ายิ้ม “นายพัฒนาไปได้เร็วกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะมากเลยจะบอกว่าวิชาเซียนศักดิ์สิทธิ์ที่ฉันให้นายไป มันไปได้ไกลกว่าที่ฉันคิดมากๆฉันจะคอยจับตาดูจนกระทั้งถึงตอนนั้น เพราะงั้นนายห้ามตายเด็ดขาด”

กระจกหยินหยางในมือของผู้วิเศษจิงเต้าพลิกหมุนไป ก่อนจะยิงลำแสงเข้าใส่ชายแก่ ที่กำลังพุ่งเข้าใส่โจวเหวิน “ไปซะ ไว้เจอกันใหม่ รอบหน้าที่เราเจอกันให้ฉันได้ประหลาดใจมากกว่านี้อีกนะ”

โจวเหวินมองผู้วิเศษจิงเต้าก่อนจะใช้วาปออกจากพื้นที่ใต้ดินในขณะที่ชายแก่ที่โกรธจัดนั้นกำลังโดนขัดขวางโดยผู้วิเศษจิงเต้า ทำให้ตามมาไม่ได้

โจวเหวินพุ่งออกมาจากประสาทอย่างเงียบๆก่อนจะตรงไปที่ประตูของสุสาน ทันทีที่เขาออกมาจากปราสาทได้ เขาก็เห็นดาบหินพุ่งกลับเข้าไปที่พื้นที่ใต้ดินอีกรอบ เหมือนกับว่ามันพึ่งรู้สึกได้ แต่มันก็สายเกินไปแล้ว ตอนที่โจเวหวินพุ่งออกมาที่ประตูสุสาน เขาก็พบหลิวหยุนที่ยืนอยู่หน้าประตู

พอหลิวหยุนเห็นโจวเหวินลางๆเขาก็ยิ้มแล้วพูด “รู้อยู่แล้วเชียวว่านายต้องมาทางนี้แน่ๆ”

โจวเหวินตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะมาคุยอะไรทั้งนั้น เขาเสียบดาบจักรพรรดิฉินเข้าไปในรูก่อนที่ประตูสุสานจะเปิดออก พวกเขาออกมาจากสุสานทันทีโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย หลังจากข้ามทะเลปรอทมาได้แล้ว โจวเหวินก็ใช้อสูรปฐพีมุดดินพาหลิวหยุนออกไปจากสุสานปฐมกษัตริย์ทันที

“เห้อ—– ในที่สุดก็รอดออกมาจนได้”หลิวหยุนถอนหายใจยกใหญ่ ตอนที่เห็นท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยผืนดาวข้างนอก

“ไปก่อนละ หวังว่าจะไม่เจอนายอีกนะในอนาคต”โจวเหวินขี่อสูรปฐพีเตรียมจะมุดดินจากไป

“เออ แล้วผู้วิเศษจิงเต้าละ จะออกมาได้ไหม”หลิวหยุนพูด

“นั้นมันผู้วิเศษจิงเต้าเลยนะ”โจวเหวินพูด

หลิวหยุนไม่พูดอะไรต่อ เขาหยิบอะไรบางอย่างออกมาก่อนจะโยนให้โจวเหวิน” ไอ้นี้ฉันได้มาจากเตาทองแดง มันมี2อัน ฉันให้นายอันนึงตามที่สัญญากันไว้”

“ไปหยิบมาตอนไหนวะเนี่ย”โจวเหวินรับมาแล้วพูด

โจวเหวินมอง มันคือลูกบอลทองแดงที่ดูเหมือนวัสดุเดียวกับที่ทำเตาทองแดง ขนาดของมันเท่ากับลูกบิลเลียดแต่มีลวดลายประหลาดสลักไว้บนผิวด้วย

“ขโมยที่แท้จริง ไม่เคยกลับไปมือเปล่าอยู่แล้ว ฉันไม่เคยไปที่ไหนแบบสูญเปล่าเลยซักครั้งเลยนะ ถึงฉันจะเอาพัดออกมาไม่ได้ แต่ฉันก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะคว้าอย่างอื่นมาไม่ได้สักหน่อย”หลิวหยุนโบกมือแล้วเดินจากไป

“หลิวหยุนมันเอาของพวกนี้ออกมาตอนไหนกัน…. แม้แต่ผู้วิเศษจิงเต้ายังจับไม่ได้เนี่ยนะ ลูกบอลนี้เป็นของจากในเตาจริงๆเหรอ แล้วเอามาทำอะไรได้ละ”โจวเหวินมองมันซักพัก เขาไม่รู้ว่ามันทำอะไรได้ เขาเลยเก็บมันไว้ก่อน