I Just Want To Play Games Quietly ฉันก็แค่อยากเล่นเกมเงียบๆเท่านั้นเอง - ตอนที่ 884

3000กระบวนท่า

“วิชาดาบนี้มันอะไรกันเนี่ย”โจวเหวินถามชายชุดขาว

ก่อนหน้านี้เขาดูไม่ความสนใจในวิชาดาบของชายชุดขาวเลยแม้แต่น้อย เขาแค่อยากจะจำเพื่อให้ชายชุดขาวนั้นบอกวิธีการออกไปจากที่นี้ เขาไม่รู้แม้แต่ชื่อของเพลงดาบด้วยซ้ำ

แต่ตอนนี้โจวเหวินเพ่งสมาธิกับวิชาดาบนี้ยิ่งกว่าข้อสอบซะอีก เพราะว่าตอนแรกเขาบอกไปอย่างมั่นใจแล้วว่าตัวเขาเองนั้นทำได้แล้วเขาก็จำวิชาดาบได้แม่นด้วย

“มันไม่มีชื่อหรอกนะ ถ้าเป็นเจ้า เจ้าจะตั้งชื่อว่ายังไงละ”ชายคนนั้นพูด

โจวเหวินขมวดคิ้วเขาไม่พูดไปซักพัก ถึงแม้ว่าเขาจะรู้อยู่แล้วว่าชายชุดขาวคงจะไม่ยอมบอกวิธีการออกไปจากที่นี้ให้ง่ายๆแต่เขาไม่คิดมาก่อนว่าวิชาดาบนี้มันจะแปลกเกินจินตนาการของเขาไปไกลขนาดนี้

“อยากให้ข้าสาธิตให้ดูใหม่ไหมเล่า”ชายชุดขาวพูด

“พอแล้ว” โจวเหวินส่ายหัว เขาถือดาบแล้วนึกถึงวิชาดาบ13กระบวนท่าของชายชุดขาวอีกรอบ

วิชาดาบที่ชายชุดขาวได้แสดงออกมานั้นมันดูเหมือนจะเปลี่ยนไปไม่รู้จักจบสิ้น ความจำของโจวเหวินก็เปลี่ยนไปทุกรอบ ตลอดหลายวันที่ผ่านมานี้ โจวเหวินนั้นนึกทบทวนแล้วลองใช้ดาบฝึกซ้อมแต่มันก็ยังไม่ใช้ทั้งหมด จนกระทั้งตอนนี้ดวงตาของโจวเหวินั้นเต็มไปด้วยสีแดงแห่งความอดนอน

ภายใต้แสงจันทร์นวลผ่องชายชุดขาวนั่งอยู่ใต้ต้นท้อ แล้วมองโจวเหวินที่กำลังซ้อมดาบก่อนจะพึมพัมกับตัวเอง “โลกนี้ไม่มีอะไรจีรังอยู่แล้ว ไยเล่าเจ้าจึงสนใจกัน”

ชายชุดขาวพูดจบก็ซดเหล้าเข้าปาก สายลำธารไหลเย็นตกกระทบด้วยแสงจันทราส่องให้เห็นร่างของชายชุดขาว แต่ภาพของชายชุดขาวที่สะท้อนบนผืนน้ำนั้นกลับไม่ใช่ชายหนุ่มรูปงามแต่เป็นกโครงกระดูกโทรมๆ

2วันต่อมาสติของโจวเหวินเริ่มพล่ามัว เขานั่งอยู่ใต้ต้นท้อ ดวงตาของเขาแดงก่ำสภาพดูย่ำแย่เหมือนคนบ้าเข้าไปทุกที

แต่หยาเอ๋อก็ยังคงติดตามโจวเหวินอย่างไม่ลดละ เธอไม่ได้พูดรบกวนโจวเหวินด้วย

ตกกลางคืนอีกครั้ง ชายในชุดขาวปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้งใต้ต้นท้อ แล้วมองโจวเหวินด้วยสายตายิ้มแย้มเช่นเดิม จากนั้นก็มองหยาเอ๋อที่นั่งอยู่ข้างๆโจวเหวิน “แม่หนู อยากจะฝึกวิชาดาบด้วยไหม”

หยาเอ๋อมองนิ่งๆ ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ เหมือนกับว่าเธอไม่เข้าใจ

“เขาเป็นพ่อของเจ้าเหรอ ดูเหมือนว่าพ่อของเจ้าจะความจำไม่ค่อยดีเท่าไรนะ กับอีแค่วิชาดาบง่ายๆ ตั้งนานขนาดนี้ยังจำไม่ได้อีก ใช้ไม่ได้จริงๆ แต่ข้าว่าเจ้าฉลาดกว่าเขานะ ถ้าเจ้าเริ่มเรียนรู้ละก็ บางทีอาจจะสำเร็จก่อนพ่อเจ้าก็ได้นะ”ชายชุดขาวพูด

แต่หยาเอ๋อก็ยังคงนิ่งเงียบ

“ไม่เป็นไรหรอกข้าเข้าใจดีว่าเจ้ายังเด็ก เจ้าคงยังไม่รู้จักดาบซินะ ถ้าเจ้าไม่สนใจก็ไม่เป็นไร ข้าจะส่งเจ้าไปปรโลกตามพ่อของเจ้าไปเดี๋ยวนี้ละ แล้วข้าก็จะได้อยู่อย่างสงบที่นี่ไปตลอดกาล”

ชายคนนั้นยืนขึ้นแล้วถือขลุ่ยไม้ไผ่ในมือก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาหยาเอ๋อทีละก้าว ทีละก้าว และตอนนั้นเองที่เขาเงื้อขลุ่ยเป็นเหมือนดาบในมือเตรียมแทงทะลุหัวใจของหยาเอ๋อ

ชริ้ง!!

วิถีดาบฟันตวัดขึ้นทันทีทำให้ขลุ่ยของชายชุดขาวนั้นขาดสบั้น โจวเหวินถือดาบไม้ไผ่ในมือมองชายชุดขาวด้วยสายตาที่แดงก่ำ

“เป็นไปได้ไงกัน”ชายชุดขาวแอบตะลึงเหมือนกับว่าเขาเห็นผี

“วิชาดาบ..ของนาย ฉันจำได้…หมดแล้ว”โจวเหวินพูดพร้อมดาบไม้ไผ่ในมือมองเขม่นไปที่ชายชุดขาว

“เป็นไปไม่ได้หน่า เจ้าหน่ะจำไมได้หรอก”ชายชุดขาวไม่เชื่อที่โจวเหวินพูด

“ทำไมจะไม่ได้ละ”ดวงตาของโจวเหวินค่อยๆหลับลงก่อนที่ดาบไม้ไผ่ในมือของโจวเหวินจะชี้ไปที่ชายชุดขาว

“เพราะว่า…”ชายชุดขาวยังพูดไม่จบ

“ก็เพราะว่าวิชาดาบของนายไม่ได้มีแค่13กระบวนท่าแต่มันมีทั้งหมด 3000กระบวนท่าตั้งหากละ ทุกๆครั้งที่ฉันนึกถึงมัน ฉันจะรู้สึกได้ถึงกระบวนท่าที่เปลี่ยนไปไม่ซ้ำจากเดิมเสมอ ถึงฉันจะความจำดียังไงก็ไม่มีทางจำกระบวนท่าทั้งหมด3000ท่าไว้ในครั้งเดียวได้หรอกถูกไหม”โจวเหวินพูด

“ถูกต้องแล้วละ มันไม่ใช่วิชาดาบที่มนุษย์เช่นเจ้าจะเรียนรู้ได้ มันเป็นวิชาดาบที่สืบทอดมาจากเจตจำนงแห่งดาบจากรุ่นสู่รุ่น เจ้าเองก็มีความสามารถนะแต่น่าเสียดายที่เจ้าไม่มีทางเรียนรู้วิชาดาบของเข้าได้แน่ๆ เพราะงั้นเจ้าจะไม่มีวันที่จะได้ออกไปจากที่นี่ยังไงเจ้าก็ต้องตายอยู่แล้ว มันก็แค่ต่างกันที่ว่าตายช้าตายเร็วเท่านั้นละ”ชายชุดขาวพูด

“ใครบอกละว่าฉันจำไม่ได้”โจวเหวินพูดขี้นมา

“จะพูดอะไรไปก็ไร้ค่าทั้งนั้นละ เจ้าทำไมได้หรอก”ชายชุดขาวพูด

“ถ้างั้นก็แหกตาดูให้ดีละกัน”โจวเหวินเปลี่ยนกระบวนท่าดาบก่อนจะใช้ดาบนั้นแทงตรงไปที่ชายชุดขาว นี้คือกระบวรท่าแรกที่ชายชุดขาวสาธิตให้ดู

ชายชุดขาวนั้นตกใจมากๆ เขากระโดดหลบในทันทีแต่วิชาดาบของโจวเหวินนั้นมันใช้อย่างต่อเนื่อง ในเพียงแค่แปปเดียวเท่านั้นเขาก็ใช้วิชาดาบที่เขาเคยเห็นจากชายชุดขาวได้แบบเดียวกับที่เขาใช้เลยเป๊ะๆ

“แค่นั้นเองหรอกเหรอ งั้นข้าก็เสียใจนะที่จะบอกว่าเจ้าไม่ได้เรียนรู้อะไรเลยหน่ะ”ชายชุดขาวพูดแล้วยิ้ม

โจวเหวินไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาแสดงวิชาดาบออกมาเรื่อยๆ กระบวนท่าแล้วกระบวนท่าเล่า ดาบนั้นลื่นไหลเหมือนแม่น้ำบางครั้งก็แกร่ง บางครั้งก็เฉียบคม ทุกๆ13กระบวนท่า ปราณของดาบจะเปลี่ยนไปครั้งนึง

“ไม่นะ เป็นไปไม่ได้”ชายชุดขาวเริ่มคิดขึ้นมาทีละนิดแล้วเริ่มไม่อยากจะเชื่อ ใบหน้าของเขาผสมปนเปความกังวลกับความไม่เชื่อและลนลานไว้ด้วยกัน

แต่โจวเหวินนั้นกำลังแสดงวิชาดาบต่อไป เขาใช้วิชาดาบจากที่เขานึกได้ ทีละอย่างไล่เรียงติดกัน

“เป็นไปได้ยังไง เจ้าทำได้ยังไง เป็นไปไม่ได้ นั้นมัน 3000กระบวนท่าเชียวนะ เจ้าจำมันทั้งหมดได้ยังไงกัน” ชายชุดขาวเริ่มเหวอ ความสง่าผ่าเผยหล่อเหลาที่เคยมีหายไปหมดแล้ส

“ฉันก็แค่ตั้งใจมากพอที่จะจำทั้งหมดให้ได้ ฉันตั้งใจมากพอที่จะจำในสิ่งที่คนอื่นจำไม่ได้ วิชาดาบ3000กระบวนท่านี้มันจำยากก็จริงแต่ฉันก็ยังจำได้”โจวเหวินนึกต่อไปแล้วเคลื่อนที่ต่อ

ตอนที่กระบวนท่าของเขาเปลี่ยนไปนั้นเอง มิติรอบข้างก็เริ่มบิดเบือน มันถูกเปลี่ยนแปลง หุบเขาที่เคยสวยงามสุดๆตอนนี้เต็มไปด้วยกิ่งไม้แห้งตายกลายเป็นซากและไม้ไหม้ไฟเต็มไปหมด

ชายหนุ่มรูปงามชุดขาวที่สง่างามคนนั้นก็กลายเป็นโครงกระดูก

หลังจากที่โจวเหวินลองสาธิตท่าทั้งหมดแล้ว โครงงกระดูกก็ล้มลงกับพื้นเหมือนกับโดนฟ้าผ่า ต้นท้อที่เคยมีใบมีดอกตอนนี้กลายเป็นแค่ต้นไม้สีดำโง่ๆ

“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้” โครงกระดูกพึมพำบังอย่างก่อนที่ไฟในตาของมันจะดับสูญไป

โจวเหวินมองไปรอบๆหุบเขาแล้วพพบว่ามันเป็นคนละที่กับที่เขาเคยเห็นเลย ที่นี้ทุกๆอย่างมันดูแย่ไปหมด ไม่มีวี่แววของต้นดอกท้อแต่อย่างไร

ภายในลำธาร น้ำใสๆก็หายไปด้วย ตอนนี้เหลือเพียงกระดูกเต็มไปหมดเหมือนกับแม่น้ำกระดูกในนรกยังไงอย่างงั้น