I Just Want To Play Games Quietly ฉันก็แค่อยากเล่นเกมเงียบๆเท่านั้นเอง - ตอนที่ 933

จู่ๆก็เลื่อนระดับ

หอยตัวนี้ไม่รู้ที่มาที่ไป แต่มันกลับทำให้ระดับความกลัวยังต้องหลบ ดูเหมือนว่ามันจะแข็งแกร่งมาก

แต่ถึงอย่างนั้นโจวเหวินเห็นลำแสงสีน้ำเงินที่มันยิงออกไปแล้วดูเหมือนมันจะไม่ได้แกร่งเท่าไร ความเร็วของลำแสงก็ไม่ได้เร็วมากแต่ไม่รู้ว่าทำไมบาซิลิสก์ถึงได้ยอม

ตอนนี้โจเวหวินพยายามหนีสุดชีวิตอยู่ เขาไม่มีอารมณ์จะมาศึกษาความสามารถของหอยขนาดนั้น และเขาก็ไม่อยากหาเรื่องเดิมด้วย

ตอนนี้หอยสีฟ้านั้นกำลังพักผ่อนอย่างสงบเงียบอยู่บนทรายก้นทะเล มันไม่ได้รู้สึกถึงการมีอยู่ของโจวเหวินแม้แต่น้อย นอกจากที่มันจะโจมตีบาซิลิสก์เมื่อกี้ เขาก็ไม่เห็นมันโจมตีสิ่งมีชีวิตอื่นอีกเลย

โจวเหวินเห็นปลาว่ายผ่านหน้าของมันไป มันก็ไม่ได้โจมตี

แต่ตอนที่เขากำลังดูหอยนั้นอยู่นั้นเองสายฟ้ามิติก็ผ่าลงมา สิ่งมีชีวิตต่างมิติที่โดนผ่าไปนั้นก็เหมือนกับสิ่งมีชีวิตต่างมิติที่อยู่บริเวณภูเขาไฟ พวกมันทุกตัวหายไปกันหมด

“ถ้าสายฟ้ามิตินั้นเป็นรอยแยกของมิติที่จะส่งสิ่งมีชีวิตต่างมิติไปที่พื้นที่ต่างมิติบนโลกจริง ฉันจะออกไปจากที่นี้ได้ไหมนะ”โจวเหวินเริ่มคิดแต่เรื่องแบบนี้มันเป็นสิ่งที่ลองไม่ได้ ถ้าลองแล้วพลาดคือตายสถานเดียว บางทีร่างกายของมนุษย์อาจจะทนรับพลังของแรงฉีกขาดของมิติไม่ไหวด้วยซ้ำ  ถ้าเป็นแบบนั้นจริงแค่ลองครั้งเดียวก็เหมือนเอาชีวิตไปตายแล้ว

แต่ตอนที่โจวเหวินกำลังคิดอยู่นั้นเอง เขาก็ได้ยินเสียงของสาวหิมะดึงขึ้นมาจากบนเหนือน้ำทะเล “หากเจ้ายังอยากชีวิตแล้วละก็ เรามาคุยกันได้นะ ขอเพียงแค่เจ้ายอมมอบลูกแก้วจิ้งจอก9หางนั้นให้ข้า ข้าจะพาเจ้าออกไปจากที่นี้แล้วปล่อยเจ้าไปก็ได้ คิดดีๆนะ เจ้ามีเวลาเพียงแค่3ชั่วโมงเท่านั้น ที่นี้มันไม่มีทางกลับไปที่โลกและไม่มีทางเข้ามิติอื่นแล้วนะ เจ้าจะติดอยู่ที่นี่ไปตลอดกาล”

“สิ่งที่นางต้องการคือลูกแก้วจิ้งจอก9หางนี้เอง ถึงว่าพาฉันกลับมาที่ปราสาท แต่ถ้าฉันเอาไปให้บางทีมันอาจจะเป็นข้ออ้างที่ล่อฉันไปฆ่าทิ้งก็ได้”โจวเหวินไม่ขยับ

“เชื่อข้าเสียเถอะ ถ้าเจ้าจะเป็นระดับที่สูงกว่านี้ เจ้าก็ไม่มีทางออกไปจากที่นี้ได้หรอกไม่ค่อยมีใครโผล่มาแถวนี้ด้วย โอกาสที่คนจะมาที่นี้ทีนึงก็ 100000ปีครั้งนึงละมั้ง เจ้ามีเวลาเหลือแค่3ชั่วโมงสุดท้ายเท่านั้น ถ้าเจ้าอยากจะรอดตาย ก็มาหาข้าที่ปราสาทละกัน”หลังจากที่พูดจบ สาวหิมะก็บินกลับไปที่ปราสาทของตัวเองจริงๆ

ในตอนแรกโจวเหวินก็คิดว่าสาวหิมะอาจจะล่อเขาออกไปก็ได้ แต่หลังจากนั้นเขาก็พบว่าเธอจากไปแล้วจริงๆ โจวเหวินค่อยๆแอบไปดูแถวๆปราสาทน้ำแข็งแล้วพบว่าภายในปราสาทน้ำแข็งนั้นมีสาวหิมะอยู่ตรงๆ ดูเหมือนว่านางจะไม่ได้มีความคิดอยากจะออกมาจับตัวเขาเลยด้วย

ถ้านางสามารถพาเขากลับไปที่เขตภูเขาไฟได้จริงละก็ โจวเหวินก็อาจจะยอมให้ลูกแก้วกับนางได้ เพราะยังไงชีวิตก็สำคัญที่สุดอยู่แล้ว

แต่ปัญหาก็คือ ไม่มีใครรู้ได้เลยว่าสาวหิมะจะรักษาสัญญาจริง

โจวเหวินคิดเรื่องนี้อย่างหนักแต่ก็ยังตัดสินใจไม่ได้ เหตุผลก็เพราะว่ายังไงเขาก็สู้ระดับความกลัวไม่ไหวอยู่แล้ว ถ้าเขาเข้าไปในปราสาท ยังไงเขาก็จะกลายเป็นแค่ปลาที่รอโดนจับย่างกินเท่านั้น เหมือนกับเอาชีวิตตัวเองไปอยู่ในมือของคนอื่น

โจวเหวินหันหลังกลับไปยังทะเล มันเป็นทะเลที่ไร้ทางออกจริงๆ ไม่มีอะไรอย่างอื่นเลยนอกจากทะเล

“ไม่รู้ว่าฉันจะไปถึงเขตภูเขาไฟได้ไหมนะ ถ้าไปได้ ถึงจะรีบแค่ไหนมันก็น่าจะเกิน36ชั่วโมงอยู่ดี” โจวเหวินคิดแบบนั้นแล้วว่ายผ่านหน้าหอยตัวเดิมอีกครั้ง

“แปลกแหะ ทำไมยังอยู่นี่อีกละ”โจวเหวินมองดูหอยนั้นด้วยความตกใจเล็กน้อย

พายุสายฟ้ามิติพึ่งจะซัดผ่านบริเวณนี้ไปก่อนหน้านี้และสิ่งมีชีวิตต่างมิติตัวอื่นๆก็โดนวาปหายไปจนหมดเหลือเพียงหอยตัวนี้ตัวเดียว ที่ดูเด่นมากๆ

“ดูเหมือนตัวหอยเองจะมีพลังพิเศษอยู่ด้วยซินะ”โจวเหวินเริ่มคิดอยากจะลองศึกษามันดู แต่ที่นี้เป็นโลกเป็นจริง เขาเองก็ไม่ได้อยากยุ่งอะไรมาก

แต่หลังจากที่คิดดูแล้ว เขาก็ลองใช้เนตรมรดกแสกนหอยตัวนั้นดูอยู่ดี เขาลองดูว่าเขาจะพอแปลงร่างเป็นมันได้ไหม ถ้าทำได้ พลังที่เขามีจะเป็นแบบไหนกัน

เนตรมรดกมองหอยที่มีสีน้ำเงินอำไพเหมือนส่องกระจก หอยอำไพเองก็ยังคงอยู่นิ่งทำให้โจวเหวินรู้สึกโล่งใจมากๆ

พลังงานลมปราณจำนวนมหาศาลหลั่งไหลเข้ามาในดวงตาของเขา จำนวนลมปราณที่เป็นข้อมูลของหอยอำไพนั้นมีมหาศาลมากๆ มากจนทำให้โจวเหวินหวาดกลัว มันมากพอๆกับตอนที่โจวเหวินแสกนมังกรเทียนเลย

หลังจากที่แสกนไปได้ซักพักแล้วเขาก็ยังแปลงร่างไม่ได้อยู่ดี เพราะว่าหอยอำไพนั้นมีข้อมูลจำนวนมหาศาลเกินไป

ลมปราณของโจวเหวินนั้นแทบจะแห้งเหือดแล้ว แต่ข้อมูลที่ได้รับมาจากหอยอำไพนั้นก็ยังไม่หมด ส่วนเนตรมรดกที่รับข้อมูลมหาศาลแบบนั้นก็เริ่มที่จะพัฒนาไปอีกขั้นนึง

“เดี๋ยวก่อนซิ ไม่จริงหน่ะ มันจะพัฒนาระดับขั้นวิญญาณชีวิตง่ายแบบนี้เลยเหรอ…”โจเวหวินยังไม่เชื่อเลย การเปลี่ยนระดับขั้นนั้นมันเกิดขึ้นกะทันหันมากๆ

ในขณะเดียวกันนั้นเอง โจวเหวินก็ดีใจมากๆ เพราะการพัฒนาเป็นขั้นสมบูรณ์ของวิญญาณชีวิตเนตรมรดกนั้นทำให้ค่าร่างกายของเขานั้นเพิ่มขึ้นไปจนถึงระดับ41แล้ว

นั้นหมายความว่าโจวเหวินสามารถเรียนรู้สกิลระดับเร้นลับเพิ่มขึ้นมาได้อีกหลายสกิลที่โจวเหวินไม่เคยฝึกมาก่อน ตอนนี้โจวเหวินสามารถฝึกได้หมดแล้ว

การเปลี่ยนแปลงของเนตรมรดกนั้นเกิดขึ้นภายในดวงตาของเขา เขารู้สึกได้ว่าพลังงานประหลาดแผ่ปกคลุมไปทั่วทั้งร่างกายของเขา เหมือนกับเลือดที่ไหลเวียนในร่างกาย โจวเหวินรู้สึกได้เลยว่าร่างกายของเขานั้นมันเปลี่ยนแปลงไปอย่างมหาศาล

สาวหิมะเองก็เอาระฆังนภากลับไปวางไว้ในโถงที่เดิมก่อนจะมานั่งในโถงรอให้โจวเหวินมา

นางไม่ได้โกหกโจวเหวินเลยแม้แต่น้อย ตามแผนที่วางไว้ นางจะออกจากที่นี้ในอีก3ชั่วโมงจริงๆโดยใช้พลังของระฆังนภา

เมื่อเธอออกไปแล้ว เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาอีกเมื่อไร ปรกติแล้วที่นี้ก็ไม่มีใครมาเยือนในรอบ1แสนปีอยู่แล้ว

สิ่งมีชีวิตต่างมิติของที่นี้ถึงแม้ว่าจะดูเหมือนล้ำค่าสำหรับมนุษย์ก็จริงแต่สำหรับเผ่าพันธ์ต่างมิติแล้วพวกมันอ่อนแอเกินไปมาก

เธอมองดูเวลา มันเหลือเวลาอีกแค่15นาทีเท่านั้นก่อนจะถึงเส้นตายที่กำหนด แต่โจวเหวินก็ยังไม่มา

“ดูเหมือนจะไม่มาแล้วซินะ น่าเสียดายจริงๆเลยเลย ถ้าเกิดยอมให้ลูกแก้วมาละก็ ฉันจะยอมพาออกไปดีๆก็ได้นะเนี่ย”นางพึมพำกับตัวเองเบาๆ

ทันใดนั้นเอง สาวหิมะก็ลุกขึ้นมองออกไปด้านนอกแล้วเห็นโจวเหวินกำลังบินมาจากฟ้า พอนางเห็นโจวเหวินมาแต่ไกล  เขาก็บินมาถึงหน้าประตูพอดี

“มาจนได้สินะ”สาวหิมะพูดพร้อมเดินออกจากโถงไป แล้วยืนตรงบันไดโถง “เหลือเวลาอีกไม่นานแล้ว ในที่สุดเจ้าก็เลือกทางที่ฉลาดซักทีนะ ให้ข้าเป็นคนพาเจ้าออกไปเถอะ”

โจวเหวินมองสาวหิมะแล้วพูด “ฉันไม่ได้คิดจะให้ลูกแก้วกับเธอหรอก”

“ถ้างั้นเจ้าคงเลือกที่ตายที่นี้ซินะ”สาวหิมะพูด

“ไม่ละ ฉันจะออกไปที่นี้กับเธอ”โจวเหวินพูด

สาวหิมะพูด “ถ้าเจ้าไม่คิดจะให้ลูกแก้วกับข้า แล้วเจ้าคิดจริงๆเหรอว่าข้าจะปล่อยให้เจ้าได้ออกไปง่ายๆ”

“แน่นอนซิ แต่เธอเองก็คงจะไม่ชอบใจมากๆแน่ๆ”โจวเหวินพูด