I Was Kidnapped By The Strongest Guild - ตอนที่ 0 Prologue
ความตายมักจะมาโดยที่ไม่มีการแจ้งเตือน
มอนสเตอร์ที่อ่อนแอที่สุด แรบบิทฮอร์น
“อึก”
ท้องของฉันรู้สึกเจ็บปวดหลังจากที่โดนเขาของแรบบิทฮอร์นแทง
ฉันมองไปรอบ ๆ เพื่อดูว่าจะมีใครช่วยฉันได้ไหม แต่สิ่งเดียวที่ได้กลับมาคือเสียงหัวเราะเยอะเย้ย
“นี่ ดูหมอนั่นสิ”
“โดนแรบบิทฮอร์นแทงเนี่ยนะ? เอาจริงดิ?”
“บาดแผลแค่นั้น ใช้แค่โพชั่นรักษาก็หายแล้ว”
ทำไมถึงได้โหดร้ายกับคนที่กำลังจะตายอยู่แล้วขนาดนั้นล่ะ?
โหดร้ายกันเกินไปแล้ว แต่แล้วฉันก็จำได้ว่า นักผจญภัยในโลกนี้เขาไม่ตายกับอีแค่มีรูอยู่ที่ท้อง
เนื่องจากพวกเขามีสิ่งประดิษฐ์ที่เรียกว่าโพชั่นรักษาและเวทมนตร์รักษาอยู่
แต่นั่นไม่ใช่สิ่งสำคัญสำหรับคนที่มาจาก ‘โลกอื่น’ อย่างฉันหรอก
‘ไม่ยุติธรรมเลย’
ทำไมการที่ไม่มีมานาอยู่ในร่างกายเลย ถึงได้สร้างความแตกต่างมากขนาดนี้กัน?
ในขณะที่ฉันกำลังแหงนหน้ามองท้องฟ้าพร้อมกับเจ็บแผลที่ท้อง
ในขณะที่ฉันกำลังแหงนหน้ามองท้องฟ้าด้วยความเจ็บปวดแผลที่ท้องและว่างเปล่าอยู่นั้น ก็มีคนเดินตรงมาหาผม
“ให้ตายเถอะ”
เธอเป็นหญิงสาวที่กำลังหงุดหงิดอยู่อย่างเห็นได้ชัด
เธอเป็นนักผจญภัยชั้นยอดที่มาจากกิลด์ระดับสูงเพื่อมาปกป้องนักผจญภัยมือใหม่
“คุณรู้ไหมว่าคุณเป็นคนที่มีชื่อเสียงมากในละแวกนี้ในฐานะคนไร้บ้าน?”
“ฉันเหรอ…?”
ฉันมีชื่อเสียงในละแวกนี้เหรอ?
ฉันไม่เคยรู้เรื่องเลยเพราะไม่เคยมีใครมาบอกฉัน
“คุณมักจะสร้างปัญหาแบบนี้อยู่ตลอดเลย หากคุณไม่มีพรสวรรค์ในด้านนี้ คุณก็ควรไปหางานอย่างอื่นทำสิ”
“ฉันขอโทษ…”
ฉันเองก็อยากหางานอย่างอื่นทำเหมือนกัน แต่ฉันไม่มีบัตรประจำตัวประชาชน
ด้วยร่างกายที่ไม่มีมานาของฉัน ทำให้ร่างกายของฉันอ่อนแอกว่าคนปกติในโลกนี้มาก
ในท้ายที่สุด ฉันก็เลยมาลงเอยด้วยการหาเงินจากพื้นที่ล่ามอนเตอร์สำหรับนักผจญภัยมือใหม่ที่ใคร ๆ ก็สามารถเข้ามาได้ มันเป็นงานที่หนักมากสำหรับฉัน
ถึงแม้ว่ามันจะไม่ยุติธรรม แต่ฉันก็ต้องการความช่วยเหลือจากผู้หญิงคนนี้เพื่อมีชีวิตรอด
สิ่งที่ฉันทำได้ในตอนนี้ก็มีแค่ฟังคำตำหนิของเธอไปอย่างเงียบ ๆ
“ทำไมคุณถึงยังทำต่ออยู่อีกล่ะ? กิลด์ของเราไม่สามารถช่วยคุณแบบนี้ไปได้ตลอดหรอกนะคะ”
“ฉันขอโทษด้วยจริง ๆ …”
ฉันหลับตาลงอย่างอับอายจากคำตำหนิของเธอ
บางทีเธออาจจะพึงพอใจกับการยอมจำนนแต่โดยดีของฉัน เธอเลยไม่ตำหนิฉันต่อแล้ว
“เฮ้อ ฉันจะเริ่มโดยการตรวจสอบค่าสถานะของคุณก่อน คุณเห็นด้วยไหม?”
“ตกลง…”
ในขณะที่ผมพยักหน้าอย่างอ่อนแรง หน้าต่างโปร่งแสงก็ปรากฏขึ้นมาจากปลายนิ้วของหญิงสาว
ฉันเคยได้ยินมาว่า ความสามารถในการตรวจสอบข้อมูลร่างกายของคนอื่นเป็นอะไรที่หาได้ยากมาก ๆ และผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าฉันก็คือหนึ่งในผู้ที่ครอบครองความสามารถที่ว่า
“คุณมีเลือดออกนิดหน่อย”
ขณะที่หญิงสาวอ่านข้อมูลของฉัน เธอก็หยุดลง
สายตาของเธอจับจ้องไปที่ที่เขียนข้อมูลทางเพศสภาพของฉัน
“ผู้หญิง? คุณเป็นผู้หญิงงั้นเหรอ?”
ดูเหมือนเธอจะแปลกใจกับมัน
ฉันซ่อนเพศของฉันไว้ภายใต้เสื้อผ้าที่สกปรกและซอมซ่อ แต่ตอนนี้มันถูกค้นพบแล้ว
‘นี่มันไม่ดีแล้ว…’
เมื่อแปดปีที่แล้ว ฉันกลายเป็นผู้หญิงในวันที่ฉันมาถึงโลกแห่งนี้
ถึงแม้มันจะน่าอายกับการที่ต้องมายกย่องรูปร่างหน้าตาของตัวเอง แต่รูปลักษณ์ในตอนนี้เรียกได้ว่าสวยงามราวกับนางฟ้าเลยทีเดียว
ปัญหาคือฉันไม่มีบ้าน ไม่มีตัวตน และไม่มีมานา
เป้าหมายสุดเพอร์เฟกต์ในการก่ออาชญากรรม
เมื่อได้รู้ความโหดร้ายของผู้คนในโลกนี้ ฉันจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องปลอมตัวเป็นผู้ชายเพื่อเอาตัวรอด
“ถึงว่าทำไมหน้าตาถึงได้คล้ายผู้หญิงนัก…”
หญิงสาวพึมพำกับตัวเองและอ่านข้อมูลของผมต่อ
และราวกับว่ามีอะไรดลใจ ทั้งฉันและหญิงสาวก็แสดงความสงสัยขึ้นมาพร้อมกัน
““แปดปี?””
คำว่า ‘แปดปี’ มันถูกเขียนไว้ตรงช่องที่ระบุอายุ
เพราะว่าฉันมาที่โลกนี้ได้แปดปีแล้ว มันก็เลยเขียนเอาไว้ว่าแปดปีสินะ?
ฉันสามารถเข้าใจได้ แต่ดูเหมือนว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าฉันจะไม่เข้าใจมัน
“อายุถูกระบุไว้ว่าเป็น ‘แปดปี’? นี่มันยังไงกันแน่ มันไม่ควรจะเป็นแปดปีสิ”
“ฉัน ป-แปด…”
ฉันอยู่โลกนี้มาแปดปีแล้ว
ฉันอยากจะอธิบายให้หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าฟัง แต่เพราะฉันรู้สึกเจ็บที่ท้องมากจนไม่สามารถอ้าปากพูดออกมาได้
สิ่งที่ฉันทำได้ในตอนนี้คือการกางนิ้วทั้งแปดออก
“คุณไม่ได้อายุแปดขวบหรอกใช่ไหม…?”
“ฉัน ป-แปด… แค่ก”
เลือดไหลออกมาจากหลอดอาหารของฉัน
เลือดไหลจากปากสู่คอและคอสู่เสื่อของฉัน
“อ่า…”
ฉันจะตายไปทั้ง ๆ อย่างนี้เลยเหรอ?
เปลือกตาของฉันรู้สึกหนักและฉันก็หลับตาลง สิ่งสุดท้ายที่ฉันรับรู้คือเสียงของผู้หญิงที่กำลังร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง
“คุณไม่ได้อายุแปดปีใช่ไหม?! ไม่ใช่แปดปีใช่ไหม?!”
