I Was Kidnapped By The Strongest Guild - ตอนที่ 20 แมวตกน้ำ
ในขณะที่ฉันกำลังล้มลงไปข้างหลัง ปฏิกิริยาตอบสนองของฉัน สัมผัสรับรู้อันตราย ดูเหมือนว่าจะทำให้เวลาเดินช้าลง
ผู้หญิงคนนั้น ที่กำลังกินแซนด์วิชอยู่ ก็โยนมันทิ้งและรีบวิ่งมาหาฉัน
แซนด์วิชชิ้นนั้นเหมือนหุ่นยนต์ที่ค่อย ๆ แยกออกจากกันกลางอากาศ เผยให้เห็นมะกอกที่กำลังกระหนาบอยู่กับผักกาดหอมและมะเขือเทศ
เป็นแซนด์วิชที่มีส่วนผสมที่น่ากลัวมาก
ในช่วงเวลาที่ฉันกำลังคิดถึงรสนิยมทางรสชาติของเธอ ฉันก็สังเกตเห็นว่ามือของเธอเกือบแตะโดนคอเสื้อของฉันแล้ว
‘อ๊ะ’
เธอพยายามช่วยฉันจากการตกน้ำหรือว่าแค่พยายามจับฉัน?
ถึงแม้ว่าหญิงสาวจะขอโทษฉันแล้ว แต่ฉันก็ยังมีเรื่องสงสัยอยู่อีกมากมาย
และเช่นเดียวกันกับผู้หญิงคนนี้ เธอคือหนึ่งในสมาชิกของกิลด์
ฉันไม่รู้หรอกว่าเธอพุ่งมาหาฉันทำไม แต่ฉันก็ไม่ได้อยากยอมรับความช่วยเหลือจากเธอเลย
ฉันบิดตัวเพื่อหลีกเลี่ยงการจับของเธอ โดยใช้ปฏิกิริยาตอบสนองที่เพิ่มสูงขึ้นของฉัน
หวืด—
มือของเธอคว้าอากาศ
ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อตระหนักได้ถึงความล้มเหลวของตัวเอง
ว้าว
ฉันหลบด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อมาก
ในขณะที่ฉันอ้าปากด้วยความความประหลาดใจ ฉันก็ตกลงไปในบ่อน้ำ
ตูม—!
หลังของฉันค่อย ๆ เปียกโชกไปด้วยน้ำเย็น ๆ จากบ่อ
“อ-อ๊า…!”
ฉันไม่ได้ตกใจเพราะฉันตกน้ำหรอก
น้ำในบ่อนิ่งและสะอาดมาก น่าจะเป็นเพราะบ่อน้ำถูกชำระล้างด้วยไอเทม
อย่างไรก็ตาม เหตุผลที่ฉันตกใจก็เป็นเพราะว่าน้ำเข้าหูของฉัน
“บรึ่ย!”
ฉันรีบลุกขึ้นยืนจากในบ่อน้ำ
โชคดีที่น้ำลึกเพียงแค่ครึ่งเอวของฉันเท่านั้น
“อ่า อ-อ๊า…”
น้ำเข้ามาเต็มหูของฉันไปหมดเลย
ขนนุ่ม ๆ ดูดซับน้ำเอาไว้ ทำให้รู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างมาอุดหูของฉันเอาไว้ มันทั้งหนักและมีเสียงอู้อี้
ผู้หญิงคนนั้นพูดอะไรบางอย่างและยื่นมือออกมา แต่ฉันไม่ได้ยินคำพูดนั้นของเธอเลย
เธอให้ฉันจับมือของเธอเพื่อออกจากบ่อเหรอ?
แล้วถ้าหากเธอผลักฉันอีกครั้งหลังจากที่ฉันจำมือของเธอล่ะ?
ฉันไม่อยากจับมือของผู้หญิงคนนี้ ฉันจึงปีนออกจากบ่อโดยใช้กำแพงอิฐที่ได้รับการดูแลอย่างดี
การกระทำของผู้หญิงคนนี้ดูมุ่งร้ายมากกว่าเป็นมิตร
“……”
เธอจะขุ่นเคืองที่ฉันเมินเธอหรือเปล่า?
ผู้หญิงคนนั้นยังคงยื่นมือออกมา และเธอก็หันหน้าของเธอมามองฉัน
สายตาของเธอช่างแหลมคม แต่ฉันก็ไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะสนใจเธอได้
เนื่องจากฉันต้องหาวิธีเอาน้ำออกไปจากหูก่อน
สำหรับคนปกติ แค่การดระโดดขึ้นลงก็เพียงพอแล้ว แต่สำหรับหูสัตว์ที่ชี้ขึ้นไปในอากาศล่ะ?
ฉันเขย่าหูของฉันอย่างยถากรรม แต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ช่วยอะไรมากนักในการเอาน้ำออกจากหู
ดูเหมือนว่าฉันต้องเอียงหูลงเพื่อให้น้ำไหลออกมา
“เอ๋…”
ฉันนั่งยอง ๆ และหันหัวลงพื้น จากนั้นฉันก็นวดหูอย่างระมัดระวังราวกับการนวด
‘อ๊ะ’
น้ำค่อย ๆ ไหลออกมาอย่างช้า ๆ
ดูเหมือนว่าฉันจะต้องอยู่อย่างนี้ไปอีกสักพัก
—————————————————————————
จอง ยูนาในฐานะที่เป็นนักเวทย์ มีความทรงจำและความเข้าใจที่ยอดเยี่ยม
เพราะฉะนั้น เธอเลยเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเด็ก
‘เธอหลบมือฉัน’
เธอหวาดกลัวจนถอยหลังตกลงไปในบ่อน้ำ
เมื่อรับรู้ได้ถึงวิกฤติ จองยูนาก็รีบพยายามจับคยออุล แต่เด็กก็เลือกที่จะตกลงไปในน้ำดีกว่าการยอมรับความช่วยเหลือจากจองยูนา
เด็กบิดตัวในเวลาอันสั้นเพื่อหลีกเลี่ยงมือของเธอ
เห็นได้ชัดเลยว่าเธอยอมตกลงไปในน้ำดีกว่าต้องให้เธอช่วย
‘แย่แล้ว…’
ความเชื่อใจของเด็กหายไปโดยสมบูรณ์
ไม่ใช่สิ มันแย่ยิ่งกว่านั้นอีก ความไว้ใจของเธอมันอยู่ในจุดที่ต่ำที่สุด
นอกจากความเมตตาแล้ว เธอก็ไม่เคยแสดงอะไรอย่างอื่นอีกเลยนอกจากความไม่เป็นมิตร ความเชื่อใจของเธอมันดิ่งลงจนติดลบแล้ว
ก็ถ้านับจากสิ่งที่เธอต้องเจอ เรื่องพวกนี้ก็ไม่ได้อยู่เหนือนอกความคาดหมายเลย
แม้จองยูนาจะเจ็บปวดหัวใจ แต่เธอก็ไม่มีวิธีแก้ไขปัญหานี้อย่างง่าย ๆ อยู่เลย
แทนที่จะจมอยู่กับความเศร้า เธอเลือกที่จะช่วยเหลือซึ่งเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดก่อน
“ธ-เธอเป็นอะไรไหม? จับแขนของฉันเพื่อขึ้นมาเอาไหม?”
จองยูนายื่นมือออกไปทางเด็ก
เด็กมองมืออยู่สักครู่หนึ่งก่อนที่จะเมินมันและปีนขึ้นมาจากบ่อน้ำด้วยตัวเอง
แม้ว่าการถูกเมินจะน่าตกใจ แต่จองยูนาก็รู้ว่ามันเป็นเรื่องปกติของเด็กที่จะทำแบบนั้น
เธอคงจะใช้ชีวิตแบบนี้อยู่ตลอด
“อ่า…”
ต้องทำยังไงถึงเธอจะได้รับความเชื่อใจจากเด็ก?
เมื่อไม่พบคำตอบ จองยูนาจึงตัวแข็งทื่อในขณะที่เด็กเริ่มสะบัดน้ำออกจากหัวของเธอ
พับ พับ พับ—
เด็กเริ่มส่ายหัวอย่างรวดเร็วจากอีกด้านไปอีกด้าน จากนั้นเธอก็ใช้มือเขย่าหูและผมอย่างเมามัน
“น-นั่น…!”
จองยูนาสามารถทำให้เด็กแห้งได้ในทันทีด้วยเวทมนต์ไฟของเธอ
ในขณะที่เธอเดินเข้าไปหาเด็ก
“เอ๋…!”
เด็กก็ตกใจจากการเข้าหาอย่างกระทันหัน เธอจึงนั่งยอง ๆ อย่างรวดเร็ว
เธอยกมือขึ้นเหนือศีรษะในท่าป้องกัน เป็นภาพที่ดูน่าสงสารมาก
ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน เด็กก็ดูกำลังหวาดกลัวอยู่
จองยูนาตกใจมากเพราะเรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะเธอ
การจากไปจะเป็นการดีที่สุดเพื่อเด็ก แต่ในสถานการณ์นี้ แค่ออกไปเฉย ๆ มันรู้สึกผิด
ในขณะที่จองยูนากำลังยืนอยู่ตรงนั้นและลูบมือของเธอเองเพราะไม่รู้จะทำอย่างไรดี ผู้คนที่เดินอยู่รอบ ๆ ก็เริ่มซุบซิบกัน
“นั่นอะไรน่ะ?”
“เธอผลักเด็กลงน้ำเหรอ?”
“ไม่เอาน่า จองยูนาไม่มีทางทำแบบน้้นหรอก”
ใช่ เธอทำ
จองยูนาตอบในใจพร้อมกับกัดริมฝีปากของตัวเองอย่างแรง
และเลือดก็ไหลออกมาจากริมฝีปากของเธอ
‘ฉันมันต่ำทรามที่สุดเลย’
ฉันมันเป็นมนุษย์ที่น่ารังเกียจ
จองยูนารู้สึกอยากเอาตัวเธอเองไปฝังอยู่ที่ไหนสักแห่งและก็ตายอยู่ตรงนั้นไปเลย
แน่นอนว่าเธอทำแบบนั้นไม่ได้เนื่องจากเด็ก
ในสถานการณ์แบบนี้ ความตายเป็นเพียงหนทางที่สะดวกสบายในการปลอบใจตัวเองเท่านั้น
จองยูนาไม่ได้มีความคิดที่จะแสวงหาความสะดวกสบายต่อหน้าเด็ก
เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดมาจากความผิดพลาดในอดีตของตัวเธอเอง
—————————————————————————
‘อึ๋ย’
ฉันนั่งยอง ๆ กดหูลงมานานแล้ว
ทำไปเพื่อไล่น้ำออกมาจากขน
หยดแล้วหยดเล่า
เมื่อมองดูน้ำหยดลงมา ฉันก็เริ่มหงุดหงิด
วิธีที่ช้ามากนี้ไม่ได้ทำให้หูของฉันแห้งลงเลยแม้จะผ่านมาหลายนาทีแล้วก็ตาม
‘ฉันควรทำยังไงดี?’
หรือฉันควรห้อยหัวดู?
ในขณะที่ฉันกำลังคิดเรื่องนี้อย่างจริงจัง ฉันก็นึกถึงหมาป่าสาวที่มาหาฉันขึ้นมาได้
เนื่องจากเธอมีหูสัตว์เหมือนฉัน บางทีเธออาจจะรู้วิธีแก้ไขเรื่องนี้ก็ได้
‘เธอยังอยู่ในเต็นท์หรือเปล่า?’
ฉันตัดสินใจไปตรวจสอบเต็นท์
ฉันลุกขึ้นและวิ่งไปที่เต็นท์พร้อมกับถือถังที่บรรจุปลาซิวไปด้วย
“อ๊ะ…!”
ฉันได้ยินเสียงของผู้หญิงคนนั้นดังมาจากข้างหลัง แต่ฉันไม่รู้เลยว่าเธอพูดอะไร
น้ำที่เข้ามาเต็มหูของฉันทำหน้าที่เสมือนกับที่อุดหู
ยังไงมันก็คงไม่มีเรื่องดีอะไรหรอก
ฉันตัดสินใจเมินเธออย่างจงใจและรีบวิ่งไปที่เต็นท์
“คยอ…อุล?”
ในขณะที่ฉันวิ่งไปหาหมาป่าสาว เธอก็หันไปมองรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง บางทีอาจจะเป็นเพราะการปรากฏตัวอย่างกระทันหันของฉันก็ได้
“นี่ คุณเอาน้ำออกจากหูยังไงเหรอ?”
“อ่า…น้ำ…”
หมาป่าสาวพึมพำอะไรบางอย่างที่ไม่อาจเข้าใจได้ออกมาและเล่นหูของฉัน
เมื่อถูกคนอื่นสัมผัส ร่างกายของฉันสั่นโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ท่านรู้สึกดีขึ้นหรือยัง?”
“เอ่อ…อืม ตอนนี้เสียงไม่อู้อี้แล้ว”
“ดีเลยค่ะ”
หมาป่าสาวทำอะไรกับหูของฉันกัน?
ฉันสัมผัสหูของฉันด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่มันก็ยังเปียกอยู่เลย
“เกิดอะไรขึ้นกับหูของฉันเหรอ?”
“ฉันใช้มานาเอาน้ำออกจากหูของท่านให้ค่ะ”
“อ๋อ มานา”
ใช้มานาทำเรื่องแบบนี้ได้ด้วยสินะ?
การใช้มานาของมนุษย์สัตว์นั้นแตกต่างจากมนุษย์อย่างที่โซเฟียบอก มนุษย์ไม่ใช้มานาในการเอาน้ำออกจากหูของพวกเขา
‘มีสิ่งที่ต้องเรียนรู้อีกเยอะเลย’
แม้ฉันจะไม่รู้ว่าความตั้งใจของหมาป่าสาว แต่ดูเหมือนว่าการอยู่กับเธอก็ไม่ได้แย่อะไร
เธอช่วยเหลือได้มากเลยในหลาย ๆ อย่าง
บางทีเธออาจจะไม่ได้เป็นคนเลวร้ายขนาดนั้น
“ขอบคุณ”
ในขณะที่ฉันขอบคุณหมาป่าสาว ยอรึมก็โผล่ออกมาจากในเต็นท์
เธอมองฉันขึ้น ๆ ลง ๆ จากนั้นดวงตาของเธอก็เบิกกว้างอย่างตกใจ
“ค-คยออุล ทำไมถึงกลายเป็นม-แมวเปียกน้ำ…ไปแล้วล่ะ?”
“ฉันตกบ่อน้ำ”
“อ่า คยออุลสะดุดเหรอ?”
“ไม่ใช่ มีใครบางคนอยู่ข้างหลังฉัน…”
ฉันหยุดพูดอย่างกระทันหันและเอามือปิดปากไว้
มันคงเป็นเรื่องที่น่าตลกถ้าหากฉันบอกว่าฉันตกลงไปเพราะตกใจคนที่อยู่ข้างหลัง
มันคงจะดูดีกว่าถ้าหากบอกฉันเสียการทรงตัวจนสะดุดล้มลงไป
“…มีคนผลักคยออุลจากข้างหลังเหรอ?”
“ไม่นะ ไม่ใช่ ฉันล้มลงไปเอง”
เธอมองฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย
ในเวลาแบบนี้ ทางเลือกที่ดีที่สุดก็คือการทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“ฉันคิดว่าฉันเอาปลาซิวมามากเกินไปละ”
“อ่า โอเค…”
หญิงสาวพยักหน้า และใช้สายตามองไปที่บ่อน้ำ
เธอขมวดคิ้วและสำรวจพื้นที่รอบ ๆ ราวกับกำลังหาใครบางคนอยู่
“พี่จะไปดูปลาซิวสักหน่อย คยออุลอยากทำตัวให้แห้งไหม?”
“อืม…”
ตุ๊บ!
หญิงสาวขว้างหินมานาก็อบลินลงบนฟืน
เธอใช้หินอันล้ำค่าในการจุดไฟ
ฉันรู้สึกชื่นชมเธอจึงหันกลับไปมองที่ที่เธออยู่ แต่หญิงสาวก็หายตัวออกไปไกลแล้ว
‘เธอไปเร็วมากเลย’
ฉันเกาหัวของฉันและนั่งลงบนหน้ากองไฟ
สำหรับตอนนี้ ฉันตัดสินใจแค่ทำตัวให้แห้ง
—————————————————————————
