I Was Kidnapped By The Strongest Guild - ตอนที่ 23 ไปเอาเฟอร์นิเจอร์กันเถอะ
แปะ— แปะ—
ปลาแมคเคอเรลดิ้นอย่างรุนแรงอยู่ในมือของฉัน
มันหลุดไปได้ครั้งหนึ่ง แต่ฉันก็จับมันได้อีกครั้งในกลางอากาศด้วยปฏิกิริยาตอบสนองอันรวดเร็วของฉัน
มันยังคงดิ้นต่อไป
ฉันต้องทำอะไรสักอย่างกับมันแล้ว
หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง ฉันก็เดินไปหยิบหินที่อยู่ใกล้ ๆ ขึ้นมาและใช้หินอันนั้นทุบลงไปที่หัวของปลาแมคเคอเรล
ตุ้บ—!
ด้วยเสียงอันรุนแรง ปลาแมคเคอเรลก็หยุดดิ้น
เลือดสีแดงไหลออกมาจากปากที่เปิดออกเล็กน้อย
“…ป่าเถื่อนมาก”
“อะไรเหรอ?”
“ไม่มีอะไรหรอก”
โซเฟียใช้ไม้เท้าพยุงตัวและเดินกลับไปที่เต็นท์
ฉันเดินตามโซเฟียไปโดยที่ถือปลาแมคเคอเรลไว้ในมือ
และด้วยเหตุผลบางอย่าง ผู้หญิงคนนั้นที่แนะนำตัวเองว่าชื่อจองยูนาก็เดินตามฉันมาเช่นกัน
“……”
เธอวางแผนอะไรไว้ถึงได้ตามฉันมาทำไมกัน?
ในขณะที่แอบมองเธอ ฉันก็เอาปลาแมคเคอเรลมาลูบแก้มของฉันราวกับมันคือตุ๊กตาหมีโดยไม่ได้ตั้งใจ
ความรู้สึกเปียกแฉะและลื่นไหลให้ความรู้สึกแปลก ๆ
“โธ่เอ๊ย ไอ้เจ้าเด็กน้อยคนนี้”
โซเฟียจับมือของฉันและดึงมันลง
ในขณะที่ปลาแมคเคอเรลกำลังล่วงหล่น ของเหลวคาวก็เปื้อนใบหน้าของฉัน
มันเป็นกลิ่นที่ลึกลับซับซ้อนที่กระตุ้นให้เกิดความอยากอาหาร
“ใครเขากอดปลาแมคเคอเรลเอาไว้แบบนั้นกัน?”
“ข-ขอโทษ…”
ฉันคงตื่นเต้นไปหน่อยเพราะฉันเพิ่งเคยได้เห็นปลาที่ตัวใหญ่ขนาดนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตนี้
“โธ่เอ๊ย ต้องจัดการกลิ่นคาวนี้แล้ว”
โซเฟียหยิบทิชชู่ออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้และเริ่มเช็ดใบหน้าของฉัน
ฉันอยากทำด้วยตัวเอง แต่เนื่องจากมือของฉันจับปลาแมคเคอเรลอยู่ ฉันเลยยืนอยู่นิ่ง ๆ อย่างไม่มีทางเลือก
‘แปลกมาก’
มันเป็นแค่ปลาแมคเคอเรล
ทำไมฉันถึงได้รู้สึกว่ามันล้ำค่ามาก?
ฉันจ้องมองไปที่ปลาแมคเคอเรลด้วยความสงสัย หลังจากนั้นโซเฟียก็พูดกับฉัน
“แล้ววันนี้เจ้ามีแผนว่าจะทำอะไรล่ะ?”
“เอ่อ ฉันคิดว่าฉันจะไปหยิบเฟอร์นิเจอร์มาสักสองถึงสามช้้นเพื่อเป็นพิธีขึ้นบ้านใหม่”
“ฮืม…ถ้างั้นหลังจากได้เฟอร์นิเจอร์มาแล้ว เรามาฝึกการใช้มานากัน ถ้ามีเวลาเหลือ”
“อ๊ะ…! ได้เลย…!”
ฝึกใช้มานา
นั่นคือความฝันตลอดทั้งชีวิตของฉันเลย
ฉันรีบพยักหน้าตอบแบบรัว ๆ
โดยที่ลืมไปซะสนิทเลยว่าจองยูนากำลังยืนอยู่ข้างฉัน
“นี่ เหล่าเด็กน้อย…?”
“อ๊ะ…?!”
ฉันกับโซเฟียหันหน้าไปทางผู้หญิงคนนั้นพร้อมกันเมื่อเธอเรียก
จองยูนาทำหน้าตาดุร้ายตามปกติของเธอพร้อมกับพูดจาลังเลอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“เอ่อ ให้ฉันช่วยไหม…?”
“ด้วยกัน?”
“ใช่ มันคงจะอันตรายเกินไปสำหรับเด็กเพียงคนเดียวและเฟอร์นิเจอร์ก็อาตตะหนักด้วย…”
“เอ่อ…”
ฉันอยากปฏิเสธ แต่ฉันก็กลัวจองยูนาจนไม่กล้ากล่าวคำปฏิเสธ
ด้วยความไม่เด็ดขาดของฉัน ฉันเลยเล่นนิ้วของฉันในขณะที่ถือปลาแมคเคอเรลเอาไว้ ทันใดนั้นโซเฟียก็ยกไม้เท้าของเธอขึ้นฟ้า
“เจ้าคนหยาบคาย ข้าไม่ใช่เด็กสักหน่อย”
“ใช่แล้ว โซเฟียไม่ใช่เด็กแต่เธอคือคุณยาย…”
โดนแล้วไง
ดุเธอให้มากกว่านี้อีกสิ
ในขณะที่ฉันกำลังเชียร์โซเฟียอยู่ภายในใจ
พัวะ!
โซเฟียเอาไม้เท้าฟาดหัวฉัน
แต่ฉันก็ไม่รู้สึกเจ็บเลย เธอคงจะควบคุมแรงของตัวเองได้ดีมาก
“อแฮ่ม”
หลังจากที่ถูกตีหัว ฉันก็จำคำเตือนของโซเฟียที่ไม่ให้เรียกเธอว่า ‘ยาย’ ได้
ฉันไม่สามารถโต้แย้งอะไรได้เนื่องจากมันเป็นความผิดของฉันอย่างชัดเจน
ฉันเอามือลูบหัวของตัวเองด้วยความรู้สึกไม่ยุติธรรม
“จะมาหรือไม่ก็แล้วแต่เจ้า”
โซเฟียบ่นและนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ ๆ
เธอใช้ไม้เท้าจิ้มลงบนพื้นเป็นบางครั้ง ดูเหมือนว่าเธอจะไม่พอใจที่ถูกเรียกว่าคุณยาย
ฉันเฝ้าดูเธอและตัดสินใจ
ก่อนอื่นเลย มากินปลาแมคเคอเรลกันดีกว่า
━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━
หลังจากกินปลาแมคเคอเรลเสร็จแล้ว ฉันก็เดินออกไปพร้อมกับโซเฟียและจองยูนา
‘ปลาอร่อยขนาดนี้เลยเหรอ…?’
รสชาติของปลาแมคเคอเรลที่ฉันกินครั้งแรกในรอบแปดปีนั้นอร่อยมาก
แม้มันจะถูกปรุงด้วยไฟเพียงอย่างเดียว แต่มันก็ยังอร่อยมากอย่างไม่น่าเชื่อ
รสชาติของปลาแมคเคอเรลยังคงวนเวียนอยู่ในปากของฉัน
บางที การรับรู้รสของฉันก็คงเพิ่มขึ้นเช่นเดียวกันกับการมองเห็นและการได้ยิน
ฉันตัดสินใจตรวจสอบสิ่งนี้ในภายหลังเมื่อจองยูนาสัมผัสไหล่ของฉัน
“ใช่ทางนี้แน่เหรอ?”
“ใช่…”
“แปลกจัง ที่ตรงนี้ไม่มีร้านเฟอร์นิเจอร์อยู่เลย”
จองยูนามองไปรอบ ๆ ในใจกลางตึกอพาร์ทเม้นท์คอนโดหลายสิบหลัง
เธอไม่ได้สังเหตเห็นเฟอร์นิเจอร์ที่วางอยู่รอบ ๆ ในพื้นที่รีไซเคิลเลย
“ที่นี่มีเฟอร์นิเจอร์อยู่มากมาย”
“ที่นี่? พื้นที่รีไซเคิล?”
มีชั้นหนังสือสวย ๆ อยู่ด้วย แต่เนื่องจากฉันไม่มีหนังสือ ฉันก็เลยไม่หยิบมันไป
กฎของพื้นที่รีไซเคิลในที่แห่งนี้คือ ทิ้งสิ่งของที่เราไม่ใช้ให้กับผู้ที่ต้องการใช้มัน
“เจ้านี่มัน…”
ชิ
โซเฟียเดาะลิ้นและเดินเข้ามาหาฉัน
ดูเหมือนว่าเธอต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เธอไม่พูดออกมา
“อะไรเหรอ?”
“ไม่มีอะไรหรอก ข้าจะไปหาของที่มีประโยชน์ด้วยตัวข้าเอง”
“โอเค แต่ถ้าคุณเจอหม้อดี ๆ ช่วยบอกฉันด้วย”
“ได้…”
โซเฟียเดินไปที่เฟอร์นิเจอร์
และราวกับเติมเต็มส่วนที่หายไปของโซเฟีย จองยูนาก็เข้ามาใกล้ฉัน
“นี่ ให้ฉันซื้อเฟอร์นิเจอร์ให้เธอใหม่สักชิ้นดีไหม?”
“อ๊ะ ไม่ต้องหรอก มีเฟอร์นิเจอร์ที่ยังใช้ได้อยู่ที่นี่เต็มไปหมด เพราะงั้นไม่ต้องซื้อใหม่หรอก”
มีเฟอร์นิเจอร์ดี ๆ กระจายอยู่ทั่วในพื้นที่รีไซเคิล แต่เธอก็ยังแนะนำให้ซื้อชิ้นใหม่
ทัศนคติชนชั้นกลางของเธอไม่ได้ช่วยอะไรเลย
‘นี่สินะวิถีของคนรวย’
จองยูนาคงช่วยอะไรไม่ได้มาก
ฉันทิ้งเธอไว้ด้านหลังและตามโซเฟียไป
ดูเหมือนว่าวันนี้จะเป็นวันของเราแค่สองคน
━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━
จองยูนายืนห่างออกไปเล็กน้อย เฝ้าดูมนุษย์สัตว์เด็กทั้งสองคน
แม้ว่าเธอจะรู้ว่าหนึ่งในนั้นเป็นผู้สูงอายุ แต่ในสายตาของจองยูนาก็ยังคงมองเธอเป็นแค่เด็ก
ตัวเล็กและน่ารัก รูปร่างแบบนั้นดูไม่เหมือนกับผู้สูงอายุเลย
แต่ในเมื่อรู้อายุของเธอแล้ว จองยูนาก็ตั้งใจจะปฏิบัติต่อโซเฟียในฐานะผู้สูงอายุ
‘น่าสงสารเกินไปแล้ว’
เด็กคนหนึ่งก็แต่งตัวซอมซ่อ ส่วนอีกคนหนึ่งก็เคลื่อนไหวลำบากจนต้องใช้ไม้เท้าพยุง
ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน พวกเธอก็เป็นแค่เด็กที่ต้องการความช่วยเหลือ ซึ่งในตอนนี้พวกเธอกำลังช็อปปิ้งในพื้นที่รีไซเคิล
มันเป็นสถานการณ์ที่ต่อให้ผู้ไม่รู้สถานการณ์ก็ยังรู้สึกสงสาร
“ตู้ลิ้นชักอันนี้เป็นไง? มันดูสะอาดตาและตกแต่งได้สวยงามมาก”
“ประตูมันเป็นกระจก เพราะงั้นไม่ได้หรอก ตู้แบบนี้มันพังได้ง่าย”
“งั้นเหรอ”
จองยูนาทำได้แค่เฝ้าดูมนุษย์สัตว์หญิงสองคนเลือกเฟอร์นิเจอร์ และจมอยู่กับความคิดของตัวเอง
เธออยากช่วย แต่เพราะเธอไม่เคยใช้ของมือสองมาก่อน เธอเลยไม่รู้ว่าอันไหนดีหรือไม่ดี
‘เฟอร์นิเจอร์พวกนี้ดูเก่ามากสำหรับฉัน…’
มีโต๊ะตัวหนึ่งขาหัก
และมีเก้าอี้ตัวหนึ่งที่พนักพิงและที่ลองแขนแตก
ในสถานการณ์นี้ เธอควรช่วยยังไง?
ถึงแม้จะไม่รู้ต้องช่วยยังไง แต่จองยูนาก็ยังตัดสินใจเดินเข้าไปหาเด็กทั้งสองคน
“นี่ เด็ก ๆ …”
ในขณะที่จองยูนาเอื้อมมือออกไปหาเด็กทั้งสองคน
“ว้าว!”
คยออุลอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ
ดวงตาของเธอเป็นประกายในขณะที่เธอยกกล่องขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าของเธอขึ้นมา
มันดูเหมือนกับกล่องที่เอาไว้ใช้บรรจุตู้เย็นหรือไม่ก็เครื่องปรับอากาศ
ทำไมเธอถึงมีความสุขมากกับกล่องธรรมดาอันนี้ล่ะ?
จองยูนากลอกตาไปมาด้วยความสับสนเมื่อคยออุลพูดบางสิ่งที่น่าตกใจออกมา
“กล่องอันนี้เหมาะมากสำหรับทำเตียงนอน”
“อ่า”
กล่องเตียงนอน
แม้แต่จองยูนาผู้ที่ใช้ชีวิตอยู่อย่างหรูหราก็เคยได้ยินเรื่องนี้มาเหมือนกัน
คนไร้บ้านจะใช้กล่องเป็นเตียงนอนเพื่อกันไม่ให้แข็งตาย
“ไม่มีของข้าเหรอ?”
“ไม่มี มันมีแค่อันเดียว”
“…ถ้างั้นก็ยอมยกมันให้ข้าเถอะ หลังของข้าไม่ค่อยดี เพราะงั้นข้าจึงอยากนอนในที่ดี ๆ ”
โซเฟียจับขอบกล่องด้วยมือเล็ก ๆ ของเธอ
คยออุลมองไปที่มือของโซเฟียด้วยสีหน้างุนงง
“แต่ฉันเป็นคนเจอ…”
“โธ่เอ๊ย ร่างกายของฉันมันแย่มาก ครั้งนี้ให้ข้าเถอะ”
“ต-แต่มันล้ำค่ามาก…? มันเป็นกล่องที่ใหญ่ที่สุดในโลก…”
“ร่างกายที่น่าสงสารของข้า…หลังของข้าปวดไปหมดเลย…”
มนุษย์สัตว์เด็กทั้งสองคนดิ้นรนเพื่อกล่องเพียงอันเดียว
เป็นเหตุผลที่น่าสงสาร — พวกเธอทั้งสองแค่อยากนอนบนที่นอนดี ๆ
“อ่า…”
ฉันอยากร้องไห้จัง
ในขณะที่จองยูนาน้ำตาไหลเปื้อนใบหน้าและเอามือกุมหัว
“อแฮ่ม!”
ก็มีมีคนกระแอมจากด้านหลัง
“ฮะ…?”
ทุกคนหันกลับไป
มีชายวัยกลางคนกำลังถือที่นอนหนา ๆ อยู่
คยออุลถอยหลังกลับไปด้วยความตกใจจากการปรากฏตัวของผู้ชายคนนั้น ตามมาด้วยโซเฟียและจองยูนา
“อแฮ่ม!”
ชายวัยกลางคนเหลือบมองพวกเธอทั้งสามคน จากนั้นเขาก็วางที่นอนลงบนมุมหนึ่งของพื้นที่รีไซเคิล
มันเป็นที่นอนหรูหราที่กล่องดาษเทียบไม่ติด
“อึก!”
เขาทิ้งมันเหรอ?!
ในขณะที่คยออุลพนมมือราวกับกำลังสวดมนต์ จองยูนาก็ค้นพบสิ่งที่น่าตกใจ
ที่นอนที่ชายวัยกลางคนทิ้งนั้นเป็นรุ่นใหม่ล่าสุดที่เพิ่งได้รับการพัฒนามา
ด้วยความที่จองยูนาชื่อชอบในของหรูหรา เธอจึงจำมันได้ในทันที
“คุณ…!”
เขาทิ้งเพราะสงสารเด็กที่ทะเลาะกันเรื่องกล่องเหรอ?
จองยูนาก้มหัวไปทางเขา โดยไม่เหลือท่าทีที่ภาคภูมิตามปกติของเธอเลย
อย่างไรก็ตาม ชายวัยกลางคนก็เดินจากไปโดยที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
‘ว้าว’
ผู้สูงอายุของแท้
ฃจองยูนาคิดในขณะที่คอยเฝ้าดูร่างที่ค่อย ๆ เดินจากไปของเขา
หากสิ่งของนั้น ‘ถูกทิ้ง’ แทนที่จะยกมันให้ บางทีเด็ก ๆ ก็น่าจะยอมรับมัน
ดูเหมือนว่าฉันจะต้องหาเฟอร์นิเจอร์ที่ไม่ได้ใช้แล้วในบ้านของฉันซะแล้วสิ
━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━
