ฉันนี่แหละคือซูเปอร์สตาร์ I'm really a superstar - ตอนที่ 1339
ตรงหน้าโทรทัศน์
คนจีนทั่วโลกต่างเงยหน้าจับจ้อง
เร็วๆๆๆ!
ยังมีอะไรอีก?
ยังมีการแสดงอะไรอีก?
รีบเอาออกมาเร็วเข้า!
การแสดงหลังๆ ยังมีอะไรพิเศษอีก?
ตอนนั้นเอง พิธีกรหญิงของรายการคืนส่งปีเหยียนเหมยก็ยิ้มพลางประกาศการแสดงลำดับถัดไป “ต่อไปฉันจะขอแนะนำนักมายากลท่านหนึ่งให้ทุกคนรู้จัก ได้ยินมาว่าวันนี้เขานำกลระยะใกล้มาแสดงให้พวกเราดูด้วย ฟังดูแปลกพิสดารสุดๆ ไปเลยนะคะ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือเท็จแค่ไหน พวกเราไปรับชมกันเลยดีไหมคะ?”
……
ห้องควบคุมหลัก
จางเย่เผยยิ้มน้อยๆ
มายากลมาแล้ว นี่เป็นการแสดงที่เขาแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลย ร้องเพลงเขายังสามารถแต่งเพลงได้ เต้นรำเขายังสามารถสอนไปทีละท่าได้ กระทั่งแอโรบิก เขายังสามารถขึ้นไปควบคุมกำกับได้ บอกกับทุกคนว่าควรหมุนควรกระโดดอย่างไร แต่มีแค่มายากลเท่านั้นที่ทำไม่ได้ เพราะจางเย่ไม่เข้าใจวิธีการของมันเลย มีบางมายากลที่เขาเคยเห็นมาก่อนแล้วก็สามารถบอกกับนักมายากลได้ แต่ถ้าคุณต้องการให้จางเย่อธิบายว่าตกลงแล้วอุปกรณ์ทำอย่างไร ความลับของกลอยู่ตรงไหน ส่วนใหญ่เขาก็อธิบายออกมาไม่ได้ เขารู้เพียงกลที่ชาวเน็ตเคยวิเคราะห์ออกมาตอนอยู่ที่โลกเดิมเท่านั้น เขาพอรู้แค่ขั้นตอนของกลพื้นฐานเท่านั้น นี่จึงทำให้เขากับนักมายากลต้องยุ่งกันอยู่ครึ่งเดือนกว่า เดากันไปทีละนิด ทดลองไปทีละหน่อย ความยากลำบากเหล่านั้นไม่อาจอธิบายให้คนภายนอกรู้ได้เลยจริงๆ
รายการคืนส่งปี!
หลิวเชียน! [1]
เหรียญ!
มายากลที่จางเย่ตั้งตาคอยมานาน ในที่สุดก็ถูกเขาฟื้นฟูกลับมาในโลกนี้ ดังนั้นจิตใจของจางเย่ตอนนี้คือคาดหวังมากทีเดียว เขาแทบรอดูคนของโลกนี้แสดงอาการตะลึงจนปากอ้าตาค้างไม่ไหว สีหน้าท่าทางแบบนั้น อารมณ์สั่นสะเทือนแบบนั้น เคยปรากฏมาแล้วบนใบหน้าของคนที่โลกเดิมของเขา
……
ผู้คนที่อยู่หน้าโทรทัศน์งุนงง
“มายากลล่ะ?”
“ควรเป็นการแสดงมายากลแล้วนี่?”
“กลระยะใกล้เหรอ?”
“หมายความว่ายังไงเหรอ?”
“ไม่รู้สิ”
“ระยะใกล้? ต้องใกล้เท่าไหนล่ะ?”
“ไม่ชอบเลย อยากดูละครสั้นเซี่ยงเซิงมากกว่า รีบๆ เอามาอีกเถอะ”
“ฮ่าๆ ใช่ ยังเป็นการแสดงภาษานั่นแหละที่ยอดเยี่ยม การแสดงอื่นๆ น่ะตรงกันข้ามเลย”
“มายากลก็ซ้ำกันทุกปี เปลี่ยนเป็นนกพิราบ เปลี่ยนเป็นดอกไม้ เปลี่ยนเป็นคนจริงๆ ดูแค่ครั้งสองครั้งยังพอไหว แต่ดูมากๆ ก็น่าเบื่อออก ไม่มีอะไรใหม่เลย”
“ใช่ อุปกรณ์หรือเทคนิคพิเศษที่พวกเขามีน่ะ คนดูที่ฉลาดหน่อยก็มองออกได้ พอดูหลายครั้งเข้าก็เบื่อแล้ว”
“เหอะๆ ยังจำมายากลของปีที่แล้วได้อยู่ไหม?”
“จำได้ๆ เพิ่งฉายได้ห้านาทีก็มีคนมาเฉลยได้แล้ว”
“ใช่ ที่สลับกล่องกันข้างหลัง”
“อืม แค่อำพรางไว้เท่านั้นแหละ ทุกวันนี้มายากลก็เป็นแบบนี้หมด”
“ว่าไปก็ใช่ นักมายากลยืนอยู่ไกลๆ มีทั้งผ้าม่านทั้งเสื้อคลุม คุณไม่รู้เลยว่าด้านหลังเขาขยับมือเท้ายังไง”
มีคนบางกลุ่มที่แค่ได้ยินว่าการแสดงมายากล ก็ไม่ได้สนใจอะไรแล้ว
ในโลกนี้ ผู้ชมในประเทศเริ่มจากประหลาดใจกับมายากล จากนั้นก็เป็นชื่นชอบ ไปจนถึงเฉยชาแบบในปัจจุบัน เมื่อได้สัมผัสมากๆ เข้า ดูไปเยอะๆ เข้า พอนักมายากลเข้าไปในผ้าม่าน ทุกคนก็รู้แล้วว่าคุณกำลังโกง ถึงขั้นว่าต่อให้บางครั้งนักมายากลไม่ได้ใช้กลโกงอะไรเลย ทุกคนก็คิดว่าคุณโกงอยู่ดีและคิดว่าที่แท้ก็ไม่ได้มีเทคนิคอะไรเลย ความสนใจจึงลดลงไปตามธรรมชาติ
แต่ว่าเมื่อกล้องซูมเข้าไป
แต่ว่เมื่อหน้าจอจับอยู่ที่หลังของนักมายากล
คนทั้งหมดที่อยู่หน้าโทรทัศน์ก็พากันนิ่งงัน
ใกล้ไปแล้ว!
กล้องจะเข้าใกล้เกินไปแล้ว!
“สามเมตร? สองเมตร?”
“เชี่ย!”
“นี่จะแสดงยังไงล่ะ?”
“ไม่ใช่ว่าเขาต้องแสดงมายากลเหรอ?”
“แม้แต่รูขุมขนบนหน้านักมายากลฉันก็มองเห็นเลยเนี่ย!”
“เฮ้อ ก่อเรื่องแล้ว!”
“อะฮ่า ใครมอบความกล้าให้เขาเนี่ย?”
“ใกล้ขนาดนี้ ความผิดพลาดแค่อย่างเดียวก็มองออกแล้วนะ”
“ใช่ เขาใจกล้ามากจริงๆ นะนี่!”
ผู้ชมทั้งโลกล้วนรู้สึกคาดไม่ถึง ความอยากรู้อยากเห็นถูกปลุกขึ้นมาแล้ว!
คนที่ไม่ได้สนใจมายากลที่กำลังเตรียมจะไปห้องน้ำสักรอบ นาทีนี้ก็ต้องนั่งลงแล้ว พวกเขาอยากรู้ว่าตกลงแล้วคนคนนี้จะเสกกลอะไรออกมา
บนหน้าจอ
โต๊ะกระจกทรงกลมล้อมอยู่รอบตัวนักมายากล ที่อยู่รอบๆ คือเหล่าคนดู ล้อมนักมายากลไว้สามร้อยหกสิบองศา บนโต๊ะวางสิ่งของไว้เล็กน้อย
นักมายากลนั่งอยู่ตรงกลาง
เฉินเถียนแต่งกายงดงามเป็นที่สุด เขาหันมายิ้มให้กับกล้องที่อยู่ใกล้ๆ “สวัสดีครับทุกคน ผมชื่อเฉินเถียน สิ่งที่เรียกว่ากลชัดเจนหรือเรียกอีกอย่างว่ากลระยะใกล้ ก็คือการแสดงมายากลภายใต้สถานการณ์ที่ใกล้ชิดกันมากๆ แล้วตกลงต้องใกล้เท่าไหร่น่ะเหรอ?” ทันใดนั้นเขาก็พลันยืดนิ้วมือไปทางกล้อง
ผู้ชมหน้าโทรทัศน์เห็นเพียงมือข้างหนึ่งวางลงมา
ผู้ชมในห้องอัดเองก็สามารถเห็นได้ชัดเจนจากบนจอข้างเวที
เชี่ย!
นี่มันหนึ่งเมตรเองไม่ใช่เหรอ?
ทุกคนประหลาดใจไม่หยุด
เฉินเถียนยิ้ม “ใช่ ใกล้ขนาดนี้แหละครับ ไม่ต้องพูดไร้สาระเยอะแยะก็แล้วกัน ผมจะทำการแสดงง่ายๆ ให้ทุกคนดูก่อน” เขาชี้ไปที่แก้วบนโต๊ะ หยิบขึ้นมา “ในนี้เป็นน้ำแอปเปิล” เขาจรดแก้วบนริมฝีปาก ดื่มลงไปอึกใหญ่ จากนั้นก็มองไปที่กล้อง จากนั้นก็หยิบกล่องน้ำผลไม้ที่วางอยู่ด้านข้างมาเติมน้ำลงไปข้างใน “อืม เติมมันให้เต็ม นี่คือน้ำแอปเปิลเทียนสี่ อร่อยมากเลยนะครับ”
ผู้ชมงุนงง
จากนั้นก็มีเสียงพรืด ด้านล่างเวทีปรากฏเสียงหัวเราะไม่น้อย!
จากนั้นก็จับตามองเขาแบบไม่กะพริบตาต่อไป
แก้วกระดาษ
น้ำแอปเปิล
ปริมาณน้ำเต็มแก้ว
ก็ไม่มีจุดพิเศษอะไรนี่นา
เฉินเถียนยกมือขึ้นปิดปากแก้วไว้ “ต่อจากนี้ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรน่ารำคาญเยอะแยะแล้ว มือปิดอยู่ด้านบนแล้วก็ด้านล่าง แล้วก็เป็นวินาทีที่คุณจะได้ประจักษ์ถึงความมหัศจรรย์”
มหัศจรรย์?
มหัศจรรย์อะไร?
คุณทำให้น้ำหายไปได้เหรอ?
คนดูกะพริบตา ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เห็นเพียงเฉินเถียนหยุดไปสองวินาที จากนั้นก็พลันคว่ำแก้วกระดาษลง คิดไม่ถึงว่าจะกลับถ้วยมาไว้ใจกลางฝ่ามือ ภายใต้การจับจ้องอย่างงุนงงของทุกคน เขาก็ละมือที่ปิดปากแก้วอยู่ออก ทว่ากลับไม่มีแม้แต่น้ำแอปเปิลสักหยดร่วงลงมา สองมือประกบกัน แก้วกระดาษถูกขยำไปแล้ว!
ไม่มีน้ำ!
ในแก้วกระดาษกลับว่างเปล่า!
ว่างเปล่าไปภายใต้สายตาของผู้ชม!
เสียงปรบมือระเบิดขึ้นในห้องอัด!
คนมากมายเบิกตากว้างจนแทบจะเป็นไข่ห่านอยู่แล้ว!
“เชี่ย!”
“หา!”
“เรื่องอะไรกันเนี่ย?”
“ทำไมไม่มีน้ำแล้ว?”
“น้ำผลไม้ล่ะ?”
“สุดยอดไปเลย! นี่มันสุดยอดไปเลย!”
“เป็นไปได้ยังไง! มีใครเห็นชัดๆ บ้าง? เปลี่ยนไปได้ยังไง?”
“ไม่รู้เหมือนกัน! แค่พริบตาก็ไม่มีแล้ว!”
“สวรรค์ ใกล้ขนาดนี้แท้ๆ เขาทำได้ยังไงกัน?”
“ใช่ คนตั้งกี่ร้อยล้านคนทั่วโลกกำลังดูอยู่! ใกล้แค่หนึ่งเมตร กล้องเองก็ไม่ได้ตัดไปไหนเลย! ทำไมถึงไม่มีแล้วล่ะ?”
“นี่คือกลระยะใกล้เหรอ?”
“นี่คือสิ่งที่จางเย่วางแผนเอาไว้?”
“แม่ง มายากลก็ทำแบบนี้ได้ด้วยเหรอ?”
“โฆษณาน้ำแอปเปิลเทียนสี่นั่นก็ทำโฆษณาออกมาแบบนี้ได้ด้วย?”
“พูดถึงแทรกโฆษณาแบบเนียนๆ ฉันแม่งยอมจางเย่จริงๆ!”
ทุกคนพลันได้เปิดโลกแล้ว พวกเขาหลายคนไม่เคยเห็นการแสดงมายากลที่ใกล้ขนาดนี้มาก่อน จึงถูกทำให้ตกใจไปหมดแล้ว!
แต่พวกเขาไม่รู้ว่า นี่มันแค่อาหารเรียกน้ำย่อย นี่มันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้นเอง!
————————
[1] ชื่อนักมายากลที่มีชื่อเสียงที่สุดของไต้หวัน
YOU MAY ALSO LIKE
