ฉันนี่แหละคือซูเปอร์สตาร์ I'm really a superstar - ตอนที่ 1347
เริ่มนับถอยหลังเข้าสู่เที่ยงคืน
เหลือเวลาเพียงอีกสิบห้านาทีแล้ว
……
ในห้องควบคุม
จางเย่นั่งอยู่ที่นั่น ออกคำสั่งต่างๆ อย่างว่องไว
“กล้องสองตัดไปตรงนั้น”
“ครับ”
“หรี่ไฟทางซ้ายลงหน่อย!”
“โอเค”
“ไม่พอ หรี่ลงอีก”
“รับทราบ”
“กล้องห้า ตั้งใจตอนถ่ายมุมโคลสอัปด้วยนะ!”
“ได้ครับผู้กำกับจาง”
ตรงด้านข้าง มีช่างแต่งหน้าสองคนกำลังนั่งแต่งหน้าให้เขาอยู่ ตอนนี้ภาพลักษณ์ของจางเย่เป็นเหมือนคนชนบท สวมชุดสีน้ำเงินเข้มเรียบง่าย ทั้งยังสวมหมวกสานใบหนึ่ง
ฮาฉีฉีวิ่งเข้ามา “ไอ้หยา ผู้กำกับจาง ทำไมยังไม่ไปรอประจำที่อีกละคะ? เร็วเข้าๆๆๆ!”
“มาแล้วๆๆ” จางเย่ยังสั่งอีกหลายคำด้วยความกังวล
ฮาฉีฉีรีบพูด “ตรงนี้ฉันจะจัดการเองค่ะไม่ต้องห่วง”
จางเย่ชี้แนะ “เอาล่ะ เหล่าฮา จำไว้นะ ระวังเรื่องมุมกล้องด้วย”
ฮาฉีฉี “โอเคค่ะ ได้ๆ ฉันจะเตือนพวกเขาเอง รีบๆ ไปเถอะค่ะ อาจารย์เหยากับอาจารย์ซานซานนั่งรอคุณอยู่แล้ว”
จางเย่ “รู้แล้วล่ะ”
……
บริเวณด้านหลังเวที
ผู้บริหารของคณะกรรมการรายการคืนส่งปีต่างเข้ามาเยี่ยมชมการทำงาน และสั่งการให้ทีมงานให้ความสำคัญกับรายการเพราะบัดนี้ใกล้ถึงเที่ยงคืนแล้ว ทุกคนต้องยิ่งเตรียมการสำหรับเหตุฉุกเฉินที่อาจเกิดขึ้นได้ทุกเวลา
เมื่อมาถึงห้องทีมงาน ก็ได้ยินเสียงโทรทัศน์ดังออกมา
“มีคนอยู่ไหม?”
“ใครกันน่ะ?”
“ดูรายการคืนส่งปีกันอยู่เหรอ?”
เหล่าผู้บริหารขมวดคิ้ว มีคนหนึ่งตรงเข้าไปผลักประตู
ทีมงานคนหนึ่งรีบตรงเข้ามาเมื่อเห็นเข้า “หัวหน้า อย่าเพิ่งครับ ข้างในคือ-“
คือใคร?
จะเป็นใครก็ไม่ได้ทั้งนั้น!
ทุกคนต่างกำลังทำงานกันวุ่นวาย ทำไมถึงมีคนกล้าแอบอู้อยู่ในห้อง?
เมื่อประตูเปิดออก เหล่าผู้บริหารก็ต้องตะลึงไป
ในห้องนั้นไม่ใหญ่นัก การถ่ายทอดสดรายการคืนส่งปีฉายอยู่บนจอโทรทัศน์ขนาดเล็ก มีหญิงสาวที่สวยงามเกินบรรยายนั่งรับชมอยู่ เป็นอู๋เจ๋อชิงนั่นเอง
“ไอ้หยา!”
“รองฯ อู๋?”
“ทำไมอยู่ที่นี่ได้ล่ะครับ?”
“รองฯ อู๋?”
เหล่าผู้บริหารล้วนงุนงง
อู๋เจ๋อชิงหันหน้ามอง แล้วยิ้มให้ “พวกคุณเองเหรอ เหล่าเฮ่อ เหล่าหวัง?”
ผู้บริหารคนหนึ่งถาม “คุณมาตรวจงานเหมือนกันเหรอครับ?”
อู๋เจ๋อชิงส่ายหน้า “เปล่าค่ะ”
ผู้บริหารอีกคนสงสัย “คุณอยู่ที่นี่ตลอดเลยเหรอครับ? เฮ้อ ถ้ารู้แบบนี้ พวกเราจะเตรียมห้องไว้ให้คุณ ในคืนส่งปีก่อนวันตรุษจีน ทำไมไม่พักผ่อนอยู่ที่บ้านล่ะครับ?”
อู๋เจ๋อชิงหัวเราะคิก “สามีฉันทำงานยุ่งตัวเป็นเกลียวอยู่ที่นี่ ถึงอยู่บ้านไปก็ไม่มีประโยชน์ ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหน ยังไงฉันก็ต้องอยู่ฉลองปีใหม่กับเขา” เธอโบกมือให้พวกเขา “เอาล่ะค่ะ ไม่คุยแล้ว การแสดงของสามีฉันกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว”
เหล่าผู้บริหารรู้สึกประทับใจ
ผู้กำกับจางรับจัดการรายการคืนส่งปี
รองฯ อู๋ก็สนับสนุนเขาด้วยการอยู่ด้วยกันที่นี่
ดูสิว่าพวกเขารักกันแค่ไหน!
……
บนจอโทรทัศน์
พิธีกรพูดอยู่ครู่หนึ่ง
และในที่สุดก็ถึงเวลาของการแสดงชุดสุดท้ายแล้ว!
พิธีกรเหยียนเหมยหัวเราะอย่างมีความสุข แล้วเอ่ยว่า “ฉันเห็นคู่รักคู่หนึ่งอยู่ด้านหลังเวที ถือไม้เท้าไว้ด้วยกัน กำลังสงสัยอยู่ว่าพวกเขามาทำอะไรนะ ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปดูด้วยกันหน่อยไหมคะ?”
บนหน้าจอพลันปรากฏตัวอักษร
ละครตลก ‘ขายไม้ค้ำ’
บท : จางเย่
ผู้แสดง : จางเย่ ต่งซานซาน เหยาเจี้ยนไฉ
……
ในอินเทอร์เน็ต
“ว้าว!”
“อย่างที่คิดเลย!”
“เชี่ย จางเย่ขึ้นมารับรายการสุดท้ายจริงๆ!”
“พี่น้อง สุดยอดเลย! กล้าหาญมาก!”
“ละครตลกนี้จะสมฐานะรายการปิดท้ายรึเปล่า?”
“ขายไม้เท้า? ฟังดูไม่มีอะไรเท่าไรนะ”
……
ที่บ้านยายของจางเย่
ตาของเขาพูดอย่างตื่นเต้น “มาแล้ว”
น้าสะใภ้รอง “เย่น้อยรับงานเองล่ะ!”
น้องสามตื่นเต้นจนไปนอนอยู่ตรงหน้าจอ “พี่จะมาแล้ว!”
น้องสาวคนโตรำคาญ “เหมิงเหมิง อย่าบังหน้าจอสิ!”
น้องรองตะโกน “อยากดูแล้ว! พี่สู้ๆ!”
พ่อกับแม่เองก็มองหน้าจอตาไม่กะพริบ ในใจรู้สึกกระวนกระวายอยู่เล็กน้อย!
……
การสนทนาทางโทรศัพท์สายหนึ่ง
“ฮัลโหลเหล่าซุน!”
“เจ๊หลี่ สวัสดีปีใหม่!”
“ดูรายการคืนส่งปีรึเปล่า?”
“อ้อ ไม่ได้ดูครับ”
“รีบดูเลย จางเย่จะขึ้นเวทีแล้ว!”
“ถึงตาเขาแล้วเหรอ? โอเคๆ!”
……
บ้านหลังหนึ่ง
“จางเย่!”
“ป้า ทิ้งไพ่สักทีสิคะ”
“หยุดเล่นก่อนแป๊บหนึ่ง”
“ทำไมคะ?”
“ดูละครตลกเรื่องสุดท้ายก่อนค่อยเล่นต่อนะ”
“ไอ้หยา เล่นไปดูไปก็ได้นี่นา”
“รายการสุดท้ายแล้ว ต้องตั้งใจดูหน่อยสิ ฉันไม่มีสมาธิเล่นเลย”
“ก็ได้ งั้นดูด้วยกันก็แล้วกัน”
……
ในวงการเซี่ยงเซิง
“ฉันอยากดูจริงๆ ว่าจางเย่จะเล่นละครตลกแบบไหน”
“ครั้งก่อน บทละครเขาค่อนข้างมีปัญหานะ”
“ปิงปองใช่ไหม? เหอะๆ เขายังไม่เหมาะกับการแสดงละครตลกไง ฉันว่าเขาน่าจะทำเซี่ยงเซิงในรายการคืนส่งปีที่กำกับเองนะ”
“เขาแสดงรายการสุดท้ายเหรอ?”
“ใช่ ไม่กลัวทำเละรึไง?”
“ต้องยอมรับจริงๆ ว่ารายการคืนส่งปีปีนี้ทำได้ดีและโดดเด่นมาก แต่ใครไม่รู้บ้างว่ารายการสุดท้ายสำคัญแค่ไหน? ถ้าเขาทำเละตอนจบ รายการก็เละทั้งรายการเลยนะ! งานทั้งหมดกลายเป็นด่างพร้อยเพราะเขาคนเดียว!”
“งั้นมาดูกันว่าเขาจะปิดรายการยังไง”
“ไม่ดีอย่างเรื่องก่อนๆ นี้แน่”
……
ผู้คนกลับมาเฝ้าหน้าจอมากขึ้น!
คนจีนเปิดทีวีมากขึ้น!
แทบนับจำนวนผู้ชมที่แท้จริงไม่ได้แล้ว!
สามร้อยล้าน!
ห้าร้อยล้าน!
หกร้อยล้าน!
ทีมงานที่ดูแลเรื่องสถิตินี้เห็นตัวเลขแล้วก็แข็งค้างไป บ้างมองจอด้วยความตกตะลึง!
ชาวจีนทั่วโลกกำลังรอชมการแสดงสุดท้ายของจางเย่ก่อนเที่ยงคืน!
หวังว่าจะมีเรื่องให้ตะลึง!
หวังว่าจะได้ยินดีในตอนสุดท้าย!
……
บนจอโทรทัศน์
กล้องตัดภาพไปยังบนเวที
จางเย่กับต่งซานซานอยู่บนเวทีแล้ว ฉากรอบๆ ดูธรรมดาทั่วไป อยู่บนถนน มีม้านั่งยาว ทว่าเครื่องแต่งกายกับท่าทางของพวกเขากลับทำให้ผู้ชมต้องประหลาดใจ เป็นภาพลักษณ์แบบชนบท จางเย่ดูคล้ายคนชนบทแล้ว แต่ต่งซานซานกลับคล้ายยิ่งกว่า เธอแต่งกายในเสื้อคลุมสีแดง ศีรษะโพกผ้า ใบหน้าดูอัปลักษณ์พิกล!
พรืด!
นี่มันภาพลักษณ์อะไรกัน?
ทำไมหน้าตาแบบนี้?
ต่งซานซานเรียกเขา “เฮ้ย คนหลอกลวง! คนหลอกลวง!”
จางเย่ถือไม้ค้ำคู่หนึ่งเดินไปเดินมา พอฟังก็อดเหลียวกลับมาไม่ได้ “คนหลอกลวงอะไรกัน? วันนี้มาขายไอ้นี่ ช่วยอย่าเรียกชื่อในวงการได้ไหม?”
ผู้ชม
“คนหลอกลวงเหรอ?”
“ชื่อในวงการ?”
“ฮ่าๆๆๆ!”
ต่งซานซานพูดไม่ออก “พ่อไอ้หนู”
จางเย่ “อืม”
ต่งซานซานเบ้ปาก “ฉันว่านะไอ้ไม้ค้ำนี่อย่าไปขายเลย ลืมไปแล้วเรอะ ถนนใหญ่มีแต่คนขาดี ใครมันจะไปซื้อจากแกกัน?”
จางเย่คว่ำปาก “ไร้สาระ บอกว่าไม่ให้ฉันขายรึ? กว่าจะทำไม้ค้ำนี่ได้ ฉันทุ่มเททั้งวันทั้งคืนไม่ได้หลับไม่ได้นอนทุ่มเทแรงกายทำขึ้นมา ถ้าไม่ขายแล้วยังจะได้กำไรเรอะ?”
ต่งซานซาน “ไอ้หยา แต่คนเขาสบายดี แกจะไปขายใครล่ะ!”
จางเย่หัวเราะเบาๆ “เธอรู้จักฉันดีไม่ใช่เหรอ? เมื่อกี้ยังเรียกคนหลอกลวงอยู่เลย ฉันน่ะหลอกคนดีให้ทำชั่ว หลอกคนเศร้าให้มีความสุข หลอกคนฉลาดให้โง่ได้ ถึงขนาดคู่รักเขาเข้ากันได้ดียังหลอกให้เลิกกันได้! เพื่อขายไม้ค้ำคู่นี้ ฉันจะหลอกคนขาดีให้คิดว่าขาเสียก็ยังได้!”
ผู้ชม “พรืด!”
ที่แท้ก็จะไปหลอกคนอื่นเขาหรอกเรอะ!
หลอกให้คิดว่าขาเสียเนี่ยนะ?
แกจะหลอกได้ยังไง!
แค่ฉากเปิดเวที ผู้ชมก็ถูกกระตุ้นความอยากรู้แล้ว!
ต่งซานซาน “เหอะๆ แกนี่ขี้โม้จริงๆ!”
จางเย่ “ไม่เชื่อรึ?”
ต่งซานซานคว่ำปาก “ฉันไม่เชื่อหรอกว่าคนขาดีจะโดนหลอกได้ว่าขาเสีย!”
จางเย่ “คอยดู เรื่องนี้แหละที่ฉันถนัด”
ต่งซานซานพ่นลมหายใจ “คิดว่าฉันไม่รู้เรอะว่าแกถนัดอะไร พ่อไอ้หนูแกนี่น่าขำจริงๆ พอได้ยินว่าเขาซื้อม้าแกก็ไปขายอาน พอได้ยินว่าซื้อมอเตอร์ไซค์ก็ไปขายหมวกกันน็อก พอได้ยินว่านอนไม่หลับก็ไปขายยากล่อมประสาท พอได้ยินว่า…”
จางเย่โบกมือ “ไม่ต้องพูดแล้ว เขาเรียกว่าการตลาด ต้องรู้จักจับโอกาสให้ดี!”
ต่งซานซานขำคิก “แต่คราวนี้แกน่าจะจับโอกาสพลาดซะแล้วล่ะ”
จางเย่ผายมือ “ไม้ค้ำนี่น่าจะพลาดแล้ว”
ต่งซานซานเหยียดปาก “มันน่ะพอฟังว่าเพื่อนบ้านขาหักตอนขับรถแทร็กเตอร์ ก็ทำไม้ค้ำ(ไกว่) คู่นี้ขึ้นมาล่วงหน้า สุดท้ายเพื่อนบ้านเจ็บหนักจนออกจากโรงพยาบาลแล้วก็ยังต้องใช้รถเข็น ไม้ค้ำ(ไกว่) นี่ก็เลยไม่ได้ใช้”
ผู้ชมหัวเราะลั่น
จางเย่แค่นเสียง “ไม่ต้องห่วง วันนี้ฉันต้องขายไม้ค้ำคู่นี้ได้แน่”
ต่งซานซาน “แต่ว่าคนแถวนี้ขาดีกันทั้งนั้น ใครจะไปซื้อกัน?”
จางเย่โบกมือ “เมียจ๋า วันนี้เราต้องดูว่าใครขาดี ก็ไปขายให้เขา ฉันจะให้เธอดูว่าฉันหลอกคนเก่งแค่ไหน”
ต่งซานซาน “นี่มันหลอกคนอื่นนี่นา?”
จางเย่หัวเราะเหอะๆ “เรียกว่าเต็มใจถูกหลอก เข้าใจไหม? ช่วยฉันร้องขายหน่อย”
ต่งซานซาน “ฉันหลอกคนไม่เป็น”
จางเย่ “เล่นตามฉันก็พอ โอเคนะ? อ้อๆ มีคนมาแล้ว ตะโกนๆ!”
ขณะนั้น เหยาเจี้ยนไฉก็เดินขึ้นเวทีมาแล้ว
เขาแต่งกายแบบชนบทเช่นกัน ขี่จักรยานผ่านมา
ต่งซานซานร้องตะกุกตะกักดังลั่น “อ๊า ไม้ค้ำ(拐ไกว่) ไม้ค้ำอ่า ไม้ค้ำ(ไกว่)!”
เหยาเจี้ยนไฉบนจักรยานยิ่งขี่ยิ่งโซเซ “เอ้ย เอ้ย”
ผู้ชมขำ
“เลี้ยว(诶ไกว่) เลี้ยว(ไกว่)!”ต่งซานซานสอดมือเข้าไปในแขนเสื้อแล้วร้องตะโกน
เหยาเจี้ยนไฉเบรก “เฮ้ยๆๆ ร้องมั่วๆ อะไร? ให้ฉันเลี้ยวรู้เหรอว่าฉันจะไปไหน?”
ผู้ชมหัวเราะ “ฮ่าๆๆ!”
จางเย่เตือน “ร้องสิ ขาย”
ต่งซานซานร้อง “ขาย(卖ม่าย) ขาย (ม่าย) จ้า!”
จางเย่โมโห “ก็ขายอะไรเล่า?”
ต่งซานซาน “ไม้ค้ำ (ไกว่)”
จางเย่ “รวมกัน?”
ต่งซานซานร้องดังยิ่งกว่าเดิม “โดนลักพาตัว (拐卖ไกว่ม่าย) โดนลักพาตัว(ไกว่ม่าย) จ้า!”
……
ทันทีที่คำนี้หลุดออกมา ผู้ชมก็หัวเราะก๊าก!
“ลักพาตัว?”
“ฮ่าๆๆๆ!”
“ไอ้หยา ขำแทบตายแล้ว!”
“ฮ่าๆๆๆๆ!”
“อาจารย์ซานซานแสดงได้ดีเกินไปแล้ว!”
“แสดงดีมาก!”
“รายการสุดท้ายท่าทางจะสนุกนะ!”
“เพิ่งเริ่มต้นเองน่า ยังไม่มีอะไรมาก เรายังต้องรอดูจนจบก่อน”
……
ขณะเดียวกัน
ด้านหลังเวที
ฮาฉีฉี
จางจั่ว
เสี่ยวหวัง
สมาชิกทีมผลิต
หัวหน้าทีมผลิตรายการ
ทุกคนต่างจับจ้องหน้าจอเขม็ง บ้างเหงื่อแตกพลั่ก บ้างกระวนกระวายจนมือเท้าเย็นเฉียบ บ้างรู้สึกเหมือนหัวใจจะกระดอนออกจากหน้าอก พวกเขาเป็นกังวลยิ่งกว่าคนที่แสดงอยู่บนเวทีเสียอีก ซึ่งนี่ก็เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะนี่คือการแสดงสุดท้ายอันแสนสำคัญ!
ทุกคนได้แต่ลอบภาวนาในใจ ขอให้ราบรื่น! ขอให้ราบรื่นด้วยเถอะ!
ผู้กำกับจาง!
อาจารย์เหยา!
อาจารย์ซานซาน!
ต้องพึ่งพวกคุณแล้วนะ!
รายการคืนส่งปีจะสำเร็จล้มเหลว ก็ขึ้นอยู่กับพวกคุณแล้วนะ!
YOU MAY ALSO LIKE
![Myth Online ฮีลเลอร์สายบู๊ [网游之奶个锤子]](https://novel-lucky.com/wp-content/uploads/2022/08/novel_5522_cover-75x106.jpg)
