ฉันนี่แหละคือซูเปอร์สตาร์ I'm really a superstar - ตอนที่ 1350

เวลาเที่ยงคืนแล้ว

เข้าสู่ปีใหม่อีกปีแล้ว

ตามท้องถนนเต็มไปด้วยเสียงประทัด เวทีรายการคืนส่งปีก็มีแต่เสียงอวยพร

รายการคืนส่งปียังดำเนินต่อไป

รายการแสดงก็ยังดำเนินต่อไป

และเมื่อหนิงหลัน ฮั่วตงฟางและดาราอีกหลายคนขึ้นมาปรากฏตัวบนเวที และร่วมร้องเพลงพร้อมๆ กัน เหล่าชาวจีนหน้าโทรทัศน์ก็เกิดเลือดลมพลุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง!

‘ใจฉันชาวจีน’

เขาสูงธารใสในความฝัน

ไม่กลับบ้านถิ่นสถานมาหลายปี

แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลง

คือใจฉันชาวจีน

แม้บนร่างสวมชุดสูท

ในใจยังคงเป็นใจแห่งประเทศจีน

บรรพชนประทับตราทั่วร่าง

ด้วยตราประทับของชาวจีน

ฉางเหอ! ฉางเฉิง! หวงซาน! หวงเหอ!

หนักอยู่ในใจฉันนับพันชั่ง

ไม่ว่าเมื่อใด ไม่ว่าที่ไหน

ในใจยังเป็นเช่นเดิม!

 ……

ที่บ้านคุณอู๋

อู๋ฉางเหอตบขาฉาด “ร้องได้เยี่ยม!”

หลี่ฉินฉิน “ใจฉันชาวจีนเหรอ? เป็นเพลงที่ดีจริงๆ!”

อู๋ม่อตาค้าง “พี่จางแต่งเองอีกแล้วเหรอ?”

……

ที่บ้านยาย

น้องสามปรบมือ “พี่นี่สมเป็นพี่เราจริงๆ!”

น้องสาวคนโต “คิดว่าการแสดงหลังเที่ยงคืนจะเป็นแค่การแสดงเรื่อยๆ ไม่มีอะไรจริงจังซะอีก แต่ก็ยังเป็นการแสดงที่ดีขนาดนี้? คุณภาพยังยอดเยี่ยมเหมือนเดิมเลย!”

พ่อพูดอย่างภูมิใจ “เรื่องงานน่ะ พี่เธอไม่เคยขี้เกียจหรอก ถ้าเขาทำได้ เขาทำสุดฝีมือแน่ เย่น้อยเอานิสัยฉันไปเอง”

แม่กลอกตาใส่ “แกหยุดเลย นั่นน่ะของฉันต่างหาก!”

พ่อพูดไม่ออก “เธอขี้เกียจขนาดนั้น เกี่ยวอะไรกับเธอด้วย”

แม่ตาเขียวใส่ “ใครขี้เกียจหา? แกพูดถึงใคร?”

ยายรีบเข้ามาห้าม “เอาล่ะๆ มาเถียงอะไรกันตอนวันตรุษจีนเล่า? ถ้าจะพูดให้ยุติธรรมละก็ เย่น้อยน่ะ ความจริงก็เหมือนกับฉันนี่แหละ”

ทุกคนลั่นหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน!

……

นี่คือคืนที่ต้องจดจำไปตลอดกาล โดยเฉพาะคนที่เข้าร่วมรายการสดด้วย พวกเขารู้ดีว่าคืนนี้ได้รับชมรายการคืนส่งปีแบบไหน!

ไม่ว่าจะเป็นคลิปเปิดรายการช่วงต้น การเปิดรายการ ช่วงกลาง ช่วงท้าย หรือแม้แต่การแสดงปิดม่าน

หรือไม่ว่าจะเป็นการออกแบบเวที แสงไฟ เอฟเฟ็กต์พิเศษ หรือแม้แต่ชุดที่ใช้ในการแสดง

ต่างก็ชวนตะลึงตั้งแต่ต้นจนจบ!

และเกินความคาดหมายตั้งแต่ต้นจนจบด้วยเช่นกัน!

ในอดีตไม่เคยมี อนาคตไม่มาซ้ำ คำคำนี้อาจไม่เหมาะสมกับหลายสถานการณ์ หรือบอกว่าไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนก็เป็นไปได้ แต่ที่ว่าอนาคตไม่มาซ้ำนั้น เป็นสิ่งที่คนในยุคปัจจุบันก็ยังไม่แน่นัก ทว่าขณะนี้ หลายคนกลับคิดว่ารายการคืนส่งปีของปีนี้ ‘ไม่มาซ้ำ’ แล้วจริงๆ ไม่ใช่เพราะพวกเขาตั้งมาตรฐานไว้สูงหรือมีสายตาแคบสั้นเกินไป แต่เป็นเพราะพวกเขานึกไม่ออกว่ารายการคืนส่งปีในปีต่อๆ ไปจะทำได้ระดับเดียวกับรายการของปีนี้ที่จางเย่กำกับได้อย่างไร?

คิดไม่ออก!

คิดไม่ออกจริงๆ!

ถ้าถึงเวลานั้นจริงๆ อย่างนั้นผู้กำกับหลักของปีนั้นก็ต้องเป็นจางเย่เหมือนเดิมแล้ว!

ผู้ชมในห้องส่งรู้สึกแบบเดียวกัน

ผู้ชมหน้าจอโทรทัศน์ก็จดจำคืนนี้เอาไว้แล้วเช่นกัน โดยเฉพาะการที่พวกเขาต่างเข้าร่วมชิงการ์ดความสุขห้าประการ พวกเขาไม่มีทางลืมค่ำคืนที่ทำให้ทุกคนต้องกัดฟันด้วยความโกรธแค้นอย่างแน่นอน!

……

บนหน้าจอโทรทัศน์

พิธีกรเหยียนเหมยเริ่มโฆษณา “เอาล่ะค่ะ ตอนนี้เราขอประกาศเรื่องที่น่าตื่นเต้นและยินดีอีกเรื่องนะคะ กิจกรรมสะสมการ์ดความสุขห้าประการจบแล้ว รางวัลเงินสดถูกแจกออกไปแล้วค่ะ ทุกท่านที่ได้รับการ์ดความสุขห้าประการครบชุดสามารถเปิดแอปพลิเคชันยูนิเพย์ดูได้เลย เรื่องน่าตื่นเต้นรอคอยคุณอยู่แล้ว”

น่าตื่นเต้น?

น่ายินดี?

ฮ่าๆ รอเวลานี้มานานแล้ว

โลกภายนอกก็เช่นกัน

แม้แต่คนที่อยู่ในห้องส่งเองก็หยิบมือถือมาเปิดดู!

……

“เข้าแล้วๆ”

“รายการจบแล้ว!”

“ฮ่าๆๆ ได้เวลารับรางวัลแล้ว!”

“สองร้อยล้านของฉัน!”

“เร็วๆๆ!”

“แจกรึยัง?”

“อ๊ะแจกแล้ว!”

“เท่าไหร่ๆ?”

“หือ?”

“นี่มัน?”

……

ในห้องควบคุม

จางเย่พอได้ยินคำประกาศของเหยียนเหมยก็ตากระตุกไม่หยุด

ฮาฉีฉีนั่งอยู่ด้านข้างเขา ถาม “ทำไมเหรอคะผู้กำกับจาง?”

จางเย่กระแอม “แค่กๆ ไม่มีอะไรหรอก”

การหลอกลวงห้าประการมาแล้ว!

ที่ควรมาก็มาแล้ว!

……

ในเวลาเดียวกัน

คนที่สะสมการ์ดความสุขห้าประการได้ครบชุดต่างเปิดยูนิเพย์วอลเล็ตของตัวเองดู แล้วก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง!

ตื่นเต้น? น้องสาวนายสิ!

น่ายินดี? น้องสาวนายสิ!

“อะไร? อะไรเนี่ย?”

“สองร้อยยี่สิบหยวน?”

“ฉันก็ได้สองร้อยยี่สิบเหมือนกัน!”

“เชี่ย ฉันด้วย!”

“น้องสาวเอ็งสิ ไหนว่าสองร้อยล้านไง!”

“ฉัน แม่งกว่าจะหาการ์ดความสุขห้าประการครบได้มันไม่ง่ายนะเว้ย!”

“สองร้อยล้านของฉันล่ะ?”

“แบ่งเท่ากัน? แบ่งไปเยอะขนาดนั้นเลยเรอะ?”

“การ์ดอุทิศตนใบสุดท้าย ทีมรายการแจกไปเยอะแค่ไหนกัน?”

“สวรรค์!”

“จางเย่! ไสหัวออกมานะ!”

“ร้องไห้! เก็บมาหนึ่งเดือนเต็ม ได้แค่สองร้อยยี่สิบ? ไม่พอจ่ายค่าเน็ตด้วยซ้ำ!”

“ไอเดียใคร? ใครมันเป็นคนคิด!”

“โฆษณานี่จางเย่เป็นคนคิด!”

“น่าจะรู้แต่แรกว่าไอ้ชั่วนี่ต้องไม่มีอะไรดีๆ แน่!”

“สองร้อยยี่สิบเหรอ? ตายดีกว่า!”

“พรืด! จางเย่แม่งโคตรหลอกลวง!”

“ใช่ เหมือนตัวละครที่เล่นในละครตลกเลย!”

“แม่งหลอกต้มเราซะเปื่อยเลย! โว้ย! อยากกัดแม่งจริงๆ!”

“แม่งเป็นการหลอกลวงครั้งใหญ่นี่หว่า!”

“ฮ่าๆ! ไอ้หยา ขำจะตายแล้ว! ว่าแล้ว แผนของจางเย่ไม่เคยมีที่ดีจริงๆ! ดูสิ!”

“หมอนี่อยากให้เราดูรายการคืนส่งปีเพื่อหาการ์ดความสุขห้าประการ หลอกใช้เราเพิ่มยอดวิว!”

“หลอกลวง! หลอกลวงมากๆ!”

“จางเย่แม่งชั่วช้า!”

“เร็ว ปิดโทรทัศน์! อย่าช่วยเขาเพิ่มเรตติ้งอีก!”

“ปิดไปแล้วยังไง? รายการกำลังจะจบแล้ว เขาได้ยอดวิวมาพอแล้ว!”

“โอ๊ย! โดนหลอกอีกแล้ว!”

กระทั่งตอนนี้ ทุกคนจึงเพิ่งรู้สึกตัวว่าเกิดอะไรขึ้น

……

ด้านหลังเวที

ทีมผลิตรายการบางคนเองก็สะสมการ์ดมาครบห้าใบเช่นกัน เมื่อลอบเปิดยูนิเพย์วอลเล็ตก็ต้องตะลึงไป แทบเป็นลม!

สองร้อยยี่สิบหยวน?

พวกเขาแทบจะถลกแขนเสื้อขึ้นไปถกเถียงกับจางเย่แล้ว!

น้อยขนาดนี้เลยเรอะ!

ต้องหลอกกันแบบนี้เลยเหรอ!

พวกเราลำบากกันมาตั้งกี่สิบวัน!

พวกเราเปลืองค่าไฟไปแค่ไหนกัน!

คุณแม่งดันให้แค่นี้?

……

บ้านของเหล่าเหรา

เหราอ้ายหมิ่นสบถด้วยความโมโห “ปู่แกสิจางเย่!”

เฉินเฉินเองก็เดือดมาก “ป้าคะ! จางเย่เขา เขาทำตัวไม่เหมือนผู้ใหญ่เลย!”

เหราอ้ายหมิ่นแค่นเสียงเย็น “ให้ฉันแค่สองร้อยยี่สิบ? ได้! เฉินเฉิน ไปเปิดประตูสตูดิโอของจางเย่ ดูหน่อยสิว่ามีของมีค่าอะไรให้เอากลับมาบ้าง!”

……

ชาวเน็ตเดือดพล่าน!

หลายคนเดือดจนคลั่ง!

หลายกลุ่มรวมตัวกันก่อความวุ่นวาย ร้องประณามจางเย่!

“ประณามจางเย่!”

“ประณามจางเย่!”

“คืนสองร้อยล้านของฉันมา!”

“คืนสองร้อยล้านของฉันมา!”

“น้องสาวเอ็งสิจางเย่!”

“น้องสาวเอ็งสิจางเย่!”

 คนที่สะสมการ์ดไม่ครบก็เข้ามาร่วมด่า

คนที่ไม่ได้สะสมก็กระโดดมาด่าด้วย

ทุกคนกัดฟันด้วยความชิงชัง แกแม่งจะหลอกกันแบบนี้ไม่ได้นะโว้ย!

แค่พริบตาก็มีกระทู้ ‘น้องสาวแกสิจางเย่’ ปรากฏขึ้นเต็มเว็บบอร์ดและเวยป๋อทั่วประเทศเพื่อแสดงความโมโห ด่าพ่อล่อแม่เต็มไปหมด!

……

ขณะนี้เอง รายการคืนส่งปีก็จบลงแล้ว

เพลงเล่นบนโทรทัศน์ มีจางเสียเป็นนักร้องนำบนเวที

ด้านหลังเธอ เป็นนักแสดงทุกคนที่ร่วมแสดงด้วยกันในรายการคืนส่งปี ต่างยืนเรียงรายเต็มเวที รวมถึงพิธีกรด้วย ‘ขายไม้ค้ำ’ เป็นการแสดงสุดท้ายก่อนปีใหม่ ขณะที่เพลงนี้เป็นการแสดงสุดท้ายของรายการ นี่คือเพลงสำคัญสำหรับคืนส่งปีในโลกของจางเย่ ‘ราตรียากลืมเลือน’!

ราตรียากลืมเลือน ราตรียากลืมเลือน

ไม่ว่าขอบฟ้าสุดทะเล

แดนเทวาหมื่นลี้ยังโอบกอดไว้

สุดภาวนา ขอชาติจงเจริญ

ลาแล้วราตรีนี้ ลาแล้วราตรีนี้

ไม่ว่าเพื่อนใหม่สหายเก่า

วสันต์นี้ปีหน้าพบกับใหม่

เขาเขียวยังอยู่ คนไม่แก่ชรา คนไม่แก่ชรา

เขาเขียวยังอยู่ คนไม่แก่ชรา

เขาเขียวยังอยู่ คนไม่แก่ชรา

สุดภาวนา ขอชาติจงเจริญ

สุดภาวนา ขอชาติจงเจริญ

บทเพลงอันน่าประทับใจ!

เสียงร้องนั้นอบอวลอยู่ในอากาศ!

ม่านของรายการคืนส่งปีปีนี้ ในที่สุดก็ปิดลงแล้ว!

……

ที่หน้าโทรทัศน์

หลายคนเต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกที่อัดแน่น!

บ้างอ้าปากค้างยอมรับนับถือ

บ้างร้องชมเชย

บ้างอดชื่นชมไม่ได้

บ้างคุยถกถึงเรื่องการแสดงรายการก่อนๆ กับคนในครอบครัว

คนกลุ่มใหญ่ยังออกมาด่าจางเย่ที่ไร้คุณธรรมอยู่ เดิมทีพวกเขาก็ตื่นตาไปกับรายการคืนส่งปีของปีนี้ ทั้งตื่นใจไปกับความสามารถของจางเย่ที่อยู่เบื้องหลังความสำเร็จ ทั้งยังหัวเราะไปกับการแสดงของจางเย่ แต่ไม่คิดเลยว่าไอ้หมอนี่จะชั่วช้า ทรยศทุกคนในตอนสุดท้ายของรายการ!

โดยเฉพาะเพลงปิดรายการ ที่ยิ่งฟังยิ่งรู้สึกเหมือนถูกเสียดสี ยิ่งฟังยิ่งโมโห!

‘คืนนี้ที่จดจำ’?

ใช่!

แม่งเป็นคืนที่ต้องจดจำจริงๆ

ความสุขห้าประการ?

การหลอกลวงห้าประการน่ะสิ!

แม่งคือการหลอกลวงสวรรค์ทั้งห้าประการชัดๆ!