ฉันนี่แหละคือซูเปอร์สตาร์ I'm really a superstar - ตอนที่ 1426 : ข้อเรียกร้องสองประการของจางเย่!
ที่โรงแรม
ชั้นบน
ลิฟต์หยุดลงพร้อมเสียงสัญญาณ
มีเสียงคุยจากแขกชาวญี่ปุ่นใกล้ๆ ดังเป็นระยะๆ
“อ่านนิตยสารนั่นรึยัง?”
“อ่านแล้ว”
“ฮ่าๆ ประธานโรงแรมช่างกล้าพูดออกมาจริงๆ”
“ฉันชอบเขานะ”
“ฉันด้วย ถึงได้เลือกมาพักที่นี่ไง”
“ใช่ คนอื่นๆ ก็คิดเหมือนกัน”
“ช่างกล้าพูดอะไรแบบนี้ หวังว่าประธานโรงแรมนั่นจะกล้ายืนหยัดต่อนะ”
“ใช่ คนในประเทศรวมถึงองค์กรหลายแห่งก็สนับสนุนเหมือนกัน”
“โรงแรมอาซาคุสะกำลังจะดังใหญ่แล้ว”
เมื่อก่อนจางเย่ไม่มีทางเข้าใจคำพูดเหล่านี้แน่ แต่ว่าหลังจาก ‘กิน’ หนังสือทักษะภาษาญี่ปุ่นเข้าไป เขายังถึงกับเข้าใจสำเนียงท้องถิ่นด้วย จางเย่ยิ้มน้อยๆ ขณะลากกระเป๋าเดินทางเข้าไปที่ห้องก่อนไขกุญแจ
พอกวาดตามอง โรงแรมนี้ก็คล้ายๆ กับโรงแรมติดดาวทั่วๆ ไปในประเทศ การตกแต่งเองก็แตกต่างกันน้อยมาก แม้ว่าเขาจะจองห้องใหญ่แล้ว พื้นที่ภายในก็ยังค่อนข้างแคบ แต่เรื่องนี้เขาไม่คิดมาก จางเย่ปิดประตู วางกระเป๋าเดินทางก่อนเดินสำรวจห้อง
ห้องน้ำ
ห้องนอน
และที่ใต้โคมไฟที่ชัดเจนที่สุด จางเย่เห็นหนังสือเล่มหนึ่ง เขาก้มตัวลงหยิบขึ้นมา พลิกอ่านคร่าวๆ…นี่เอง
เนื้อหาช่างน่าชังจริงๆ
ผายลมทั้งนั้น
พอจางเย่ยืนยันได้แล้วเขาก็จัดกระเป๋า
ผ้าเช็ดตัว เสื้อผ้า รองเท้า เขาเอาออกมาทั้งหมด
ดูจากท่าที เขาก็เป็นเหมือนแขกคนอื่นๆ ที่มาพักในโรงแรม ความจริงแล้วยังปกติยิ่งกว่าแขกทั่วๆ ไปเสียอีก!
……
อีกด้านหนึ่ง
ที่เมืองจีน
ชั่วขณะนั้น กระแสใหญ่โตก็พัดฮือขึ้น!
‘ประธานโรงแรมอาซาคุสะออกความเห็นที่น่าชังอีกครั้ง!’
‘เจ้าหน้าที่รัฐแสดงการสนับสนุน!’
‘ประชาชนญี่ปุ่นส่งจดหมายสนับสนุนนับพันฉบับ!’
‘อัปเดตล่าสุด! จางเย่เข้าพักที่โรงแรมอาซาคุสะ!’
‘จางเย่เดินทางไปญี่ปุ่น เข้าพักโรงแรมตัวปัญหา!’
‘นักข่าวในพื้นที่รายงาน ยืนยันว่าเป็นจางเย่!’
‘ทำไมจางเย่เลือกพักที่นั่น?’
ทันทีที่ข่าวออกมาก็เป็นกระแสที่จีนอย่างรวดเร็ว!
มือถือของจางเย่มีคนกระหน่ำโทรหาทันที!
……
แม่โทรมาแล้ว!
“แม่ ผมถึงแล้ว ลงจากเครื่องแล้วก็เช็กอินแล้ว แหะๆ ลืมบอกแม่เลย”
“แกพักที่ไหน?”
“ทำไมเหรอ?”
“พักที่โรงแรมอาซาคุสะเรอะ?”
“เอ๋ ทำไมข่าวแม่ไวจัง?”
“ไวกะผีน่ะสิ! เป็นข่าวดังทั่วประเทศแล้ว!”
“จริงเหรอ?”
“ไปพักที่นั่นทำไม! ไม่กี่ชั่วโมงก่อนฉันยังบอกแกว่าอย่าไปหาเรื่อง แล้วดูตอนนี้สิ! เพิ่งไปถึงก็สร้างเรื่องแล้วงั้นเรอะ?”
……
จางเสียโทรมา!
“ย่าจางครับ”
“เธอทำอะไรของเธอน่ะ?”
“ฮ่าๆ ไม่มีอะไรหรอกครับ”
“ไม่มีอะไรแต่เธอพักที่อาซาคุสะ? นั่นน่ะต้นตอของความวุ่นวายเลยนะ จงใจให้คนนินทาใช่ไหม?”
“เปล่านะครับ”
“เธอนี่นะ กล้าเกินคนแล้วจริงๆ”
……
แม้แต่หนิงหลันก็โทรมา!
“เหล่าหนิง มีอะไร?”
“เช็กเอาท์เดี๋ยวนี้นะ!”
“ผมเพิ่งเช็กอินเอง ทำไมต้องเช็กเอาท์ล่ะ?”
“ไม่เห็นข่าวรึยังไง?”
“เห็นแล้ว”
“เห็นแล้วยังกล้าเข้าพักอีกเนี่ยนะ?”
“ฮ่าๆ แล้วทำไมผมต้องไม่กล้าด้วยล่ะ?”
……
ฉีเหม่ยหลันก็ยังโทรมา!
“จางเอ้อร์ จะทำอะไรน่ะ?”
“ไม่ได้ทำอะไรนะ”
“ทุกคนเรียกร้องให้บอยคอตโรงแรมนั้น เธอกลับจะพักที่นั่นงั้นเหรอ? หรือเป็นทางกาชาดฯ จองไว้? แล้วเธอยกเลิกไม่ได้รึไง? ไปจองที่อื่นเองสิ!”
“ก็มันยุ่งยากนี่นา”
“เธอ…”
……
ทางเกาหลีเองก็เริ่มด่าแล้วเหมือนกัน
มีแต่เสียงวิจารณ์จางเย่ว่อนเน็ต
“ไอ้โง่นั่น!”
“ทำไมยังจะไปพักที่นั่นอีก?”
“น่าโมโหจริงๆ!”
“หมอนั่นจะทำอะไรของมันน่ะ?”
“ทางจีนวุ่นวายแล้ว ดาราเองก็ก้าวออกมาบอยคอตแสดงจุดยืนแล้ว แต่เขาเป็นคนเดียวที่ไม่ก้าวออกมา? แถมยังจะไปพักที่นั่นอีก?”
“จะเป็นลม! ไอ้หมาโง่นั่น!”
……
ชาวเน็ตจีนเองก็พูดไม่ออกเช่นกัน
“น้องสาวเอ็งสิอาจารย์จาง!”
“จางแหยเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก?”
“ใครจะไปรู้ล่ะ? ไอ้หมอนั่นเดี๋ยวๆ ก็เป็นบ้าอะไรขึ้นมาไม่รู้!”
“ฉันขอคารวะจางเย่จริงๆ ทำไมถึงหาเรื่องขนาดนี้ได้เนี่ย?”
“อย่าคารวะได้ไหม? เวลาแบบนี้มีดาราจีนคนไหนไม่เลี่ยงที่นั่นบ้าง? หมอนั่นไม่เพียงแต่ไม่หลบ ยังเดินเข้าไปถึงหน้าบ้านอีกฝ่าย? แถมยังพักที่บ้านเขาอีก?”
“จางเย่ไม่เคยทำอะไรตามเหตุผลอยู่แล้ว”
“แต่นี่มันจะไม่มีเหตุผลเกินไปแล้วไหม หมอนั่นไปพักที่นั่นทำอะไรกัน?”
“เรื่องก่อความวุ่นวายน่ะ ถ้าจางเย่บอกว่าตัวเองเป็นเบอร์สอง งั้นแม่งก็ไม่มีใครกล้าเป็นเบอร์หนึ่งแล้ว หมอนั่นเพิ่งก่อเรื่องที่เกาหลีมาหมาดๆ ก็ไปสร้างข่าวที่ญี่ปุ่นอีก? ไปที่ไหนไม่เคยสงบสักที่! ตัวก่อเรื่องโดยกำเนิดจริงๆ ใต้หล้าวุ่นวายเพราะเขานั่นแหละ!”
“อาจารย์จาง รีบๆ หยุดก่อเรื่องเถอะน่า!”
“ปู่เอ็งสิอาจารย์จาง!”
“รีบๆ เช็กเอาท์ออกมาเร็ว พวกเรายังร่วมมือกันได้นะ!”
ไม่มีใครรู้ว่าจางเย่จะทำอะไร!
ไม่มีใครรู้ว่าเขาเล่นอะไรอยู่!
แม้แต่เพื่อนและญาติๆ ของจางเย่ยังต้องตะลึงเมื่อได้ยินข่าวนี้ พวกเขาต่างรู้ว่านี่ไม่ใช่ใครอื่น หากแต่คือจางเย่ นี่คือคนคลั่งชาติที่ต่อยตีกับคนอื่นไม่ว่างเว้น ทั้งยังก่อความวุ่นวายโดยไม่มีมูลได้ด้วยซ้ำ ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องในคราวนี้ยังค่อนข้างใหญ่โต แต่จางเย่กลับไม่ออกมาพูดหรือก่นด่าใครในเน็ต ทั้งยังไม่ออกมาเรียกหาอีกฝ่าย ถึงขั้นไปพักโรงแรมนั้นด้วยซ้ำ เรื่องนี้ผิดปกติเกินไป ไร้เหตุผลเกินไป หมอนี่คงไม่คิดจะทำอะไรที่สะท้านฟ้าสะเทือนดินอีกหรอกนะ?
……
โตเกียว
โรงแรมอาซาคุสะ
ที่ห้องอาหารชั้นสอง
คนญี่ปุ่นจำนวนมากมากินข้าว ประธานโรงแรมก็แวะเข้ามา ทำให้หลายคนหันมองเขาด้วยรอยยิ้มพร้อมทักทาย
“ท่านประธาน พวกเราหนุนหลังคุณนะ!”
“ทำดีมาก!”
“ใช่ คุณต้องยืนหยัดในเรื่องนี้!”
“พวกเราจะเชียร์คุณ”
“คุณเป็นวีรบุรุษแห่งชาติ!”
พวกเขาถึงขั้นเรียกเป็นวีรบุรุษแห่งชาติแล้ว
ประธานโรงแรมเองก็เดินอย่างตัวลอย
แล้วทันใดนั้นเองก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งโต๋เต๋เข้ามาที่ร้าน หาที่นั่งแล้วสั่งอาหาร
ทุกคนจำเขาได้
“หมอนั่นดูคุ้นๆ นะ?”
“จางเย่รึเปล่า?”
“เชี่ย หมอนั่นจริงๆ!”
“อะไรนะ? กล้าพักที่นี่จริงเรอะ?”
“เกิดบ้าอะไรขึ้น? ทำไมเขากล้าอยู่นี่ล่ะ?”
ทุกคนตกตะลึง!
ประธานคนนั้นมองจางเย่ แล้วเมินอีกฝ่าย เขาพูดคุยกับคนอื่นๆ ต่อขณะแวะทักทายทีละโต๊ะ แต่ขณะที่เขาเดินผ่านโต๊ะของจางเย่ ภาษาญี่ปุ่นประโยคหนึ่งก็ทำให้เขาต้องชะงักเท้า
จางเย่ไม่ได้เงยหน้าขึ้น “มีสองเรื่อง”
ประธานโรงแรมนั้นอ้าปากค้าง “คุณรู้ภาษาญี่ปุ่นด้วยหรือ?”
จางเย่กินอาหารคำหนึ่ง เคี้ยวไปก็พูดไปด้วย “หนึ่ง ทำลายหนังสือที่เป็นปัญหาซะ”
ประธานบริษัทคนนั้นหน้าเครียด
จางเย่กินอีกคำหนึ่ง “สอง กล่าวขอโทษต่อสาธารณชน”
ประธานคนนั้นยิ่งมองเขาอย่างเคร่งเครียดขึ้น
ก่อนจางเย่จะเงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้ม “ง่ายๆ ใช่ไหม?”
ประธานคนนั้นแค่นเสียง “เป็นไปไม่ได้!”
แต่จางเย่พูดอย่างเยือกเย็น “ลองคิดดูเถอะ ผมให้เวลาคุณหนึ่งวัน ถ้าไม่มีปฏิกิริยาอะไร คุณก็เตรียมรับผลการกระทำเถอะ”
ผลการกระทำ?
ยังจะมีผลอะไรได้?
ให้เวลาฉันหนึ่งวัน?
แกคิดว่าแกเป็นใครกัน?
ประธานโรงแรมไม่ได้สนใจ พวกดาราญี่ปุ่นสนใจจางเย่เพราะพวกเขาก็เป็นศิลปิน เพราะพวกเขาสนใจที่จะขยับขยายไปเติบโตในตลาดจีน แต่โรงแรมนี้ไม่คิดจะรุกเข้าตลาดจีนอยู่แล้ว ดังนั้นข่มขู่ไปจะได้อะไร? คิดว่าพวกเขาจะกลัว? คิดว่าตัวเองสำคัญนักหรือ? อีกอย่าง ไม่รู้เหรอว่าที่นี่เป็นที่ไหนกัน? นี่ไม่ใช่ประเทศจีน! ไม่ใช่พื้นที่ของแก! แต่คือญี่ปุ่น! นี่คือโรงแรมอาซาคุสะ!
ประธานคนนั้นมองจางเย่ด้วยสายตาเย็นชา “ได้ ผมจะคอยดู!”
จางเย่จ้องเขาเขม็ง “ผมแนะนำคุณอย่างจริงจังนะ ลองคิดทบทวนให้ดี”
ประธานคนนั้นกลับรู้สึกขำ “ไม่จำเป็น!”
จางเย่ยิ้มแล้วกินต่อ “งั้นก็ช่างเถอะ”
ไม่มีใครได้ยินการสนทนาของทั้งสอง ทุกคนเห็นเพียงพวกเขาคุยอะไรกันบางอย่าง
พอกินเสร็จ จางเย่ก็เช็ดปาก เดินออกจากห้องอาหารขึ้นลิฟต์กลับชั้นบน
เขามาที่โรงแรมอาซาคุสะทำไม?
แน่นอนว่าไม่ได้มาเที่ยวอยู่แล้ว
ไม่ด่าคน?
ไม่ส่งเสียง?
ไม่แสดงท่าที?
เพราะจางเย่ไม่จำเป็นต้องทำ!
เพราะแต่ไหนแต่ไร เขาก็ปล่อยให้การกระทำส่งเสียงด้วยตนเอง!
YOU MAY ALSO LIKE
มะแวว
อ่านตอนนี้แล้วในหัวมีแต่คำว่า “จางเย่มาเยือน” หึหึหุหุ