ฉันนี่แหละคือซูเปอร์สตาร์ I'm really a superstar - ตอนที่ 1432 : นักรบแห่งลัทธิจักรวรรดินิยม!
สองชั่วโมงต่อมา
ในห้องของโรงแรมฝั่งตรงข้าม
เสี่ยวหวังปาดเหงื่อ “พวกเขาไปแล้ว”
เสี่ยวโจวยังอกสั่นขวัญแขวน “ใจเต้นตุบๆ เลย”
เสี่ยวซุนแทบฉี่ราดแล้ว “ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ฉันไม่มาหรอก!”
ฮาฉีฉียิ้มเจื่อน “กลับไปแล้วคงต้องคุยกับฝ่ายบุคคลเรื่องการรับพนักงานใหม่แล้วล่ะ เงื่อนไขแรกคือจิตต้องแข็ง ไม่งั้นถ้าเจอแบบนี้ต่อไปในอนาคต คงไม่ใช่ทุกคนที่จะรับมือกับความเครียดระดับนี้ได้หรอกนะ!”
เสี่ยวหวังเองก็ไม่ทราบจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ปากของผู้กำกับจางนี่ ไม่มีใครเกินแล้วจริงๆ!”
……
ที่โรงแรมอาซาคุสะ
ตอนนี้ฝูงชนพากันไปแล้ว ทิ้งไว้แต่ความเสียหาย
หลังผ่านความวุ่นวายมาแล้วสภาพของโรงแรมอาซาคุสะก็แทบจำไม่ได้ กำแพงด้านนอกเต็มไปด้วยเพนต์คำด่า ถึงกับยังเหลือเปลือกไข่เน่า หน้าต่างส่วนใหญ่ตั้งแต่ชั้นห้าลงมาก็แตกกระจาย หลายห้องไม่เหลือสิ่งป้องกันจากภายนอก กระจกและประตูหมุนของล็อบบี้เองก็ถูกผู้ประท้วงบุกพังทำลาย ขณะที่พื้นยังย่ำแย่ยิ่งกว่า หิน ถุงพลาสติก เศษกระจก ผ้าอนามัย ไม้เท้า ฝาแก้วเก็บอุณหภูมิ และทุกสิ่งที่จะหาได้ในซูเปอร์มาร์เก็ตต่างกองเกลื่อนกลาดเต็มพื้น
ประธานร้องไห้แล้ว!
พนักงานของโรงแรมก็ร้องไห้แล้ว!
ขาดทุนไปเท่าไหร่กัน?
อาจจะหลายล้าน!
ถ้ารู้อย่างนี้ ตอนแรกคงไม่ยอมให้หมอนั่นเข้าพักหรอก!
ถ้ารู้อย่างนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็จะไม่ยอมให้จางเย่เช็กอินเข้าพักเด็ดขาด!
พวกเขาได้ยินชื่อเสียของจางเย่มานาน แต่ก่อนจะได้พบกับตนเองก็คิดว่าข่าวลือเหล่านี้พูดจาเกินเลยไป แต่สุดท้ายกลับพบว่าชื่อเสียของจางเย่ยังเน่าเหม็นยิ่งกว่าที่เห็นในข่าวเสียอีก เจ้าหมอนี่พูดแค่ไม่กี่คำ ก็ทำให้โรงแรมตกอยู่ในสภาพนี้แล้ว!
นี่มันคนแบบไหนกัน!
นี่มันนักเลงแบบไหนกัน!
ในที่สุดทุกคนก็เกรงกลัวเขาขึ้นมา คราวนี้พวกเขาเกรงกลัวจริงๆ แล้ว!
ถ้าเมื่อก่อนมีคนบอกว่าจางเย่เรียกลมเรียกฝนได้ด้วยฝีปากอย่างเดียวโดยไม่ต้องลงมือ ตีให้ตายก็ไม่มีใครเชื่อ แต่ว่าตอนนี้พวกเขาได้พบเห็นด้วยตัวเองแล้ว ต่างก็ยอมรับนับถือ ฝีปากอันชั่วร้ายของจางเย่สามารถฆ่าคนตายได้จริงๆ!
ประธานโรงแรมคำรามลั่น “ฉันจะไปต่อยมัน!”
ทุกคนตรงเข้าไปห้ามเขา
“ท่านประธาน!”
“ใจเย็นๆ ครับ!”
“อย่าทำอะไรโง่ๆ!”
ประธานยิ่งร้อง “โรงแรมของฉัน! โรงแรมของฉันนะ!”
ผู้บริหารคร่ำครวญ “ทำไมตำรวจไม่จับมัน!”
มีคนพูดขึ้น “มันนั่นแหละคนบอกให้ผู้ชุมนุมทำลายโรงแรมเรา!”
มีคนลังเลอยู่ครู่ก่อนว่า “ฉันว่าเขาบอกว่าอย่าทำลายโรงแรมเราไม่ใช่เหรอ?”
ทุกคนได้แต่พูดไม่ออก
“บัดซบ!”
“หมอนั่นจงใจหาเรื่องเรา!”
“เราจะทำการค้าต่อไปยังไงกัน?”
“การจองเข้าพักถูกยกเลิกหมดแล้ว!”
“ไม่เหลือการค้าให้เราทำแล้ว!”
“ท่านประธาน หรือเป็นเพราะวารสารพวกนั้น?”
“ท่านประธาน ทำไมเราไม่…วารสารนั่น…”
แค่มีคนเปิดประเด็น ท่านประธานก็ปฏิเสธด้วยความโกรธ “เป็นไปไม่ได้! วารสารพวกนั้นห้ามแตะต้อง! ไอ้คนแซ่จาง! ฉันจะสู้กับมันอย่างเต็มกำลัง!”
ที่โรงแรมอาซาคุสะตอนนี้เหลือแค่เหล่าพนักงานแล้ว พอฝูงชนจากไป แขกทั้งหมดในโรงแรมก็เก็บกระเป๋าเช็กเอาท์ออกไปด้วย บางคนเพิ่งเข้ามาเช็กอิน แต่ก็ขอเช็กเอาท์ไปโดยไม่ต้องการแม้แต่เงินคืน ทุกคนต่างหอบกระเป๋าออกจากโรงแรมอย่างลนลาน ไม่ต้องการอยู่ที่นี่ต่อแม้แต่วินาทีเดียว!
ใครจะไปรับได้?
สู้กันประท้วงกันแบบนี้ ถ้ายังอยู่ต่อก็ต้องเสี่ยงชีวิตแล้ว!
มีแขกคนไหนอยากให้ผ้าอนามัยหรือบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปปลิวเข้ามาในห้องตอนนอนอยู่บ้าง?
แขกทุกคนจากไปกันหมดแล้ว!
เหลืออยู่แค่ห้องเดียว!
จางเย่ยังไม่ยอมไป!
เขายังอยู่ โดยไม่สนใจว่าจะเป็นแขกแค่คนเดียวของโรงแรมแห่งนี้!
……
ตอนเที่ยง
เป็นเวลาอาหาร
จางเย่เดินลงมาห้องอาหาร
ห้องอาหารร้างว่างเปล่า ไม่เพียงไม่มีแขก แม้แต่อาหารยังไม่มีเสิร์ฟ!
พนักงานต่างหันมองเขา คิดจะเข้ามากัดเขาให้จมเขี้ยว!
จางเย่ร้องโวย “อาหารล่ะ? บุฟเฟต์ล่ะ?”
ทุกคนแทบกระอักเลือด!
บุฟเฟต์?
แขกทั้งโรงแรมเหลือคุณคนเดียวนี่แหละ!
แม้แต่เชฟยังกลับบ้านไปแล้วเลย!
อีกอย่างเรื่องทั้งหมดนี่ก็ฝีมือคุณทั้งนั้น คนพวกนี้มาก็เพราะคุณ คุณนั่นแหละที่ทำให้โรงแรมเรามีสภาพแบบนี้ ยังกล้าจะลงมาถามหาของกินอีก! ไปตายซะเถอะ!
จางเย่ “รีบๆ เสิร์ฟอาหารสิ”
เหล่าบริกรต่างก็โมโหจนอยากร้องไห้!
พวกเขาต่างยอมอายุสั้นลงสิบปียังดีกว่าให้พูดกับจางเย่นั้น!
อีกด้านหนึ่ง
ประธานโรงแรมเดินมาด้วยโทสะแรงกล้า “ไอ้คนแซ่จาง!”
จางเย่ “อ้อ เถ้าแก่ไม่ใช่รึ?”
ประธานชี้หน้าเขา “อย่าคิดว่าฉันกลัวแก! ฉันกับแกยังไม่จบหรอกนะ! ฉันจะบอกอะไรแกให้นะจางเย่! หนังสือนั่นไม่มีทางเอาออกเด็ดขาด! ไม่แค่นั้น ตั้งแต่วันนี้ไปฉันจะวางหนังสือนั่นเอาไว้สองเล่มทุกห้อง! ไม่สิ สามเล่มเลย! อยู่ได้ก็อยู่ไป! ตามสบายเลย! ฉันอยากเห็นนักว่าแกจะอยู่ได้สักแค่ไหน! ฉันจะดูว่าแกจะยอมไม่กลับประเทศรึเปล่า!” เมื่อโรงแรมเขาโดนทำลาย ประธานก็ไม่เก็บกักความโกรธไว้อีก ต่างเอามาลงใส่จางเย่ทั้งหมด!
จางเย่หัวเราะ “แน่นอน ผมเองก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว”
ประธานแค่นเสียง “ฉันจะดูว่าแกยังจะไม่ทำอะไรได้นานแค่ไหน! เก่งจริงก็อย่าไปล่ะ!”
เขาคิดว่าดาราใหญ่อย่างจางเย่คงมีกำหนดการยาวเป็นหางว่าว ยุ่งยิ่งกว่าคนอย่างเขา งานขององค์กรเรียบร้อยแล้ว จางเย่ก็ควรจะกลับบ้านไปในทันที เขายังจะอยู่ที่โรงแรมตลอดไปได้หรือ? ไม่มีเรื่องอื่นให้จัดการแล้วหรือไง?
แต่ว่าดูเหมือนประธานจะไม่รู้จักความดุร้ายของจางเย่
เก่งจริงก็อย่าไปงั้นหรือ?
จางเย่น่ะเก่งขนาดนั้นจริงๆ!
สำหรับเขาแล้ว งานเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย เรื่องงานยกเลิกได้ แต่เรื่องต่อยตีไม่ทำไม่ได้!
มีเรื่องย่อมต้องเข้าร่วม!
เข้าร่วมแล้วต้องชนะ!
นี่คือหลักการของจางเย่
ทุกคนรู้ดีว่าท่านประธานโมโหจนแทบบ้าแล้ว จึงกลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น พนักงานสองคนจึงเข้ามายั้งเขาไว้ ไม่ใช่พวกเขากลัวว่าท่านประธานจะลงมือกับจางเย่ แต่เพราะกลัวจางเย่จะลงมือกับเขาต่างหาก ภาพที่จางเย่ฟาดกระจกรถกันกระสุนของเกาหลีเมื่อหลายวันก่อนเผยแพร่ไปทั่วญี่ปุ่นเช่นกัน พวกเขาจึงกลัวว่าประธานจะถูกฝ่ามือของจางเย่ฉีกเป็นชิ้นๆ!
ไม่นานนักจางเย่ก็เอามือไพล่หลัง เดินออกไปหาของกินนอกโรงแรม
ท่านประธานโมโหจนหอบหายใจ ตวาดลั่น “ไปทำห้องให้มัน วางหนังสือนั่นสักสาม ไม่สิ ห้าเล่มไปเลย! ที่ข้างเตียง ที่โต๊ะหนังสือ ที่ห้องน้ำ วางไว้ให้หมด! ตัดเน็ตมันด้วย ตัดไฟมันด้วย ตัดน้ำมันด้วย! ฉันอยากรู้นักว่ามันยังจะอยู่นี่ได้อีกนานแค่ไหน!”
“ครับ!”
“ได้!”
“รับทราบครับ!”
เหล่าพนักงานเองก็โมโหเช่นกัน!
……
ตอนบ่าย
เมื่อจางเย่กลับห้อง เขาก็ต้องหลุดขำ
หนังสือตัวปัญหาวางอยู่ทุกที่ ทั้งบนโต๊ะบนเตียง ห้องน้ำยังไม่ทำความสะอาด อีกหลายพื้นที่ก็ไม่เก็บกวาด พอพยายามต่อเน็ตก็พบว่าเน็ตถูกตัดไปแล้ว เปิดก๊อกก็ไม่มีน้ำแล้วเหมือนกัน
ได้!
ดีมาก!
นี่แหละถึงจะสนุก!
แบบนี้แหละถึงจะได้ตีกันอย่างมีรสชาติหน่อย!
ถ้าเป็นคนอื่นโดนตัดเน็ตตัดน้ำตัดไฟ? งั้นก็ยอมแพ้เถอะ แต่ว่าจางเย่กลับไม่เหมือนกัน หมอนี่กลับยิ่งสนุกขึ้นมา!
นี่แหละคือนักรบ!
นี่แหละคือสิ่งที่นักรบแห่งลัทธิจักรวรรดินิยมอย่างเขาชอบ!
YOU MAY ALSO LIKE
chobZhāng Yè
มันค้างสะทุกตอนเล้ยยยย