ฉันนี่แหละคือซูเปอร์สตาร์ I'm really a superstar - ตอนที่ 1440 : การ์ตูนโคตรฮอต!
ซักผ้า
ทำกับข้าว
วาดการ์ตูน
วันเวลาผ่านไปเช่นนี้
คนส่วนใหญ่เวลาหยุดพักก็ไม่ทำอะไร แต่จางเย่กลับยิ่งวุ่นวาย ชายหนุ่มไม่อาจอยู่นิ่งได้นานนัก ต่อให้เขาไม่มีอะไรทำก็ยังต้องหาเรื่องทำอยู่ดี ดูจากที่เขามีความสุขกับการทำกับข้าว คิดเมนูใหม่ทุกวันเพื่อเซอร์ไพรส์ภรรยาก็มองออกแล้ว
ขณะเดียวกัน เพื่อนและครอบครัวของจางเย่ก็กลับต้องแบกรับผลกรรมของเรื่องนี้
ที่กองถ่าย
ผู้กำกับ “เอาล่ะ เตรียมเปิดกล้องนะครับ”
ผู้ช่วยผู้กำกับ “ทุกคนปิดมือถือนะครับ”
ทุกคนปิดมือถือ แต่เหยาเจี้ยนไฉกลับแย้ง “เดี๋ยวๆๆๆ ฉันขอรับสายก่อน” ก่อนเขารับสายด้วยท่าทีจนปัญญา “อะไรอีก?”
ที่ปลายสาย จางเย่ว่า “ผัดมะเขือยาวทำยังไงอ่ะ?”
“แกโทรหาฉันมาสามรอบแล้วนะวันนี้!”
“ก็ไม่รู้จะทำไงนี่”
“ใส่น้ำมันแล้วก็ผัดๆ ไปสิโว้ย!”
“ไม่ไหวอ่ะ ใส่ไปปุ๊บหายปั๊บ มะเขือแห้งมากเลย”
“ไอ้หยา ทำไมงี่เง่าแบบนี้เล่า? มะเขือดูดน้ำมันเยอะแกก็ใส่เพิ่มสิวะ”
“เชี่ย ก็บอกแต่แรกสิ วางละ!”
พอวางสาย ทุกคนก็หันมองเขา เหยาเจี้ยนไฉได้แต่โบกมือถือจนปัญญา “จางเย่น่ะ หมอนั่นพยายามหัดทำกับข้าวอยู่”
ทุกคนหัวเราะร่วน
ที่เซี่ยงไฮ้
หลังเวทีคอนเสิร์ต
“อาจารย์ เตรียมขึ้นเวทีได้แล้วนะครับ”
เสี่ยวตงกับเอมี่พร้อมแล้ว
มีแต่หลี่เสี่ยวเสียนยังอยู่ในสาย “อาจารย์จาง ฉันต้องขึ้นเวทีแล้วนะคะ”
จางเย่กระวนกระวาย “บอกผมก่อนสิ กระทะร้อนแล้ว เร็วๆๆๆ!”
หลี่เสี่ยวเสียนได้แต่ว่า “ยังไงคุณก็ต้องลวกล้างเลือดมันก่อนนะคะ”
“ผมยังต้องลวกด้วยเหรอ?”
“แน่นอน ไม่งั้นก็ไม่อร่อยสิคะ”
เสี่ยวตงกลอกตา
เอมี่เร่ง “เสี่ยวเสียน เร็วๆ สิ เราต้องขึ้นเวทีนะ ช่างอาจารย์จางเถอะน่า สองสามวันนี้โทรมาแปดรอบแล้ว เขาไม่ใช่คนที่จะทำกับข้าวได้หรอก!”
ปักกิ่ง
บนเวทีโชว์ตัว
ฟ่านเหวินลี่เพิ่งร้องเพลงจบ ยังไม่ทันจิบน้ำก็มีสายเข้า
“เหล่าฟ่าน ปลากระรอกเปรี้ยวหวานทำยังไงน่ะ?”
“หือ?”
“เร็วๆ สิ ผมฆ่าปลาแล้วเนี่ย!”
“พอเลย ขนาดมะเขือเทศผัดไข่ยังทำไม่ได้ เธอจะทำปลากระรอกเปรี้ยวหวานอีก? เดินยังไม่มั่นคงก็คิดจะวิ่งแล้วงั้นรึ?”
“หึ อย่าดูถูกลูกพี่นะ!”
หลี่เสี่ยวเสียน
จางเสีย
ฟ่านเหวินลี่
และคนอื่นๆ
ขอแค่เป็นเพื่อนเขาและทำกับข้าวเป็น ในช่วงหลายวันนี้ล้วนเป็นถูกจางเย่คุกคาม มือถือดังกันทุกครั้งที่ใกล้เวลาอาหารจนทุกคนรำคาญ แต่ว่ากลับสวนว่าจางเย่กลับไม่ได้ ยิ่งพูดเขายิ่งอยากพิสูจน์ว่าคุณคิดผิด แล้วพวกเขาจะรับมือได้อย่างไร
ขณะที่จางเย่นั้นกลับสนุกมากๆ
แต่ละวันเขาทำกับข้าวหลายอย่าง รอให้คุณอู๋ชมเวลากิน พอเธอชมเข้า จางเย่ก็รู้สึกได้ถึงความสำเร็จและยินดีเป็นอย่างยิ่ง
แน่นอน เขายังไม่ลืมงานหรอกนะ
จางเย่กำลังไล่ตามระดับ S ของทำเนียบเอเชียอยู่
แต่ละคืน หลังอู๋เจ๋อชิงเข้านอนแล้ว เขาก็จะเข้าไปในสตูดิโอ ดื่มกาแฟหรือชาแก่ๆ สักแก้วก่อนเริ่มวาดรูปจนดึกดื่น ถ้าไม่ค่อยอยากทำหรือรู้สึกเหนื่อยมากก็วาดแค่วันละตอน ถ้าดีกว่านั้นก็วันละสองสามตอน ต้นฉบับตุนไว้ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ความเร็วในการตีพิมพ์ของทางญี่ปุ่นสัปดาห์ละตอนนั้นช้าเกินไป ในที่สุด เมื่อจางเย่รู้สึกว่าตัวเองมีต้นฉบับตุนไว้มากเกินไปแล้ว เขาก็เร่งให้ทางสตูดิโอติดต่อขอเพิ่มเป็นสัปดาห์ละสองสามตอน
อีกด้านหนึ่ง
ที่ญี่ปุ่น
นิตยสารโชเน็นเล่มใหม่ออกวางจำหน่ายแล้ว
ตอนที่สองของวันพีซก็ออกตีพิมพ์
ถ้าตอนแรกถือเป็นการแนะนำพื้นหลังของเรื่องเพื่อปูทางนำผู้อ่านสู่พล็อตหลัก อย่างนั้นแล้วตอนที่สองก็นับเป็นการเริ่มต้นเรื่องจริงๆ
“ว้าว”
“พวกนั้นสู้กันแล้ว!”
“หมอนั่นเป็นมนุษย์ยางนี่!”
“สนุก สนุกมาก!”
“ลูฟี่โคตรน่ารักเลย!”
“ตัวละครใหม่ล่ะ”
“สนุกขึ้นเรื่อยๆ แล้ว”
“การ์ตูนเรื่องนี้ไม่เลวเลย อ่านคุ้มนะ”
“เรื่องใหม่นี่แปลกใหม่จริงๆ ฉันแนะนำเพื่อนแล้ว”
“เฮ้อ แต่ดีไซน์ตัวละครมันน่าเกลียดนี่สิ”
……
สัปดาห์ต่อมา
วันพีซตอนที่สามออกแล้ว
“สนุกมาก!”
“ฉันเริ่มติดแล้วสิ!”
“แย่แล้ว! จู่ๆ ก็รู้สึกว่าตัวละครออกแบบมาได้ดีมาก!”
“ฉันด้วย กลายเป็นเคยชินไปแล้วเนี่ย!”
“ออกแบบได้เป็นเอกลักษณ์มาก”
“ฉันยังจะโหวตให้เรื่องนี้ต่อนะ”
……
สำนักพิมพ์โชเน็น ฝ่ายกองบรรณาธิการ
ผลโหวตเล่มใหม่ออกมาแล้ว
บรรณาธิการทุกคนรวมทั้งเซโต้ เคียวโกะเองก็มารุมดูด้วยความอยากรู้ พอเห็นเข้าทุกคนก็ตาค้าง
“วันพีซอีกแล้ว!”
“อันดับหนึ่งอีกแล้ว?”
“ได้อันดับหนึ่งมาสามเล่มติดแล้วนะ”
“นี่คือม้ามืดที่ใหญ่ที่สุดของปีนี้เลย”
“เคียวโกะเลี้ยงข้าวเลยนะ”
เคียวโกะยิ้มร่า แต่กลับพูดว่า “เลี้ยงอะไรเล่า? ฉันกังวลจะตายแล้ว อาจารย์อาโออิให้เลขาโทรมาเร่งฉันหลายรอบแล้วเนี่ย บอกว่าสัปดาห์ละตอนมันช้าไป อยากได้หน้าเพิ่มให้ลงได้สักสัปดาห์ละสองสามตอนน่ะ ไม่เคยเกิดเรื่องอะไรแบบนี้มาก่อนด้วยซ้ำ”
เหล่าบรรณาธิการแทบกระอักเลือด!
“ว่าไงนะ?”
“รู้สึกว่าไม่พอ?”
“สัปดาห์ละสามตอน?”
“เคียวโกะเธอแจ๊กพ็อตแล้ว!”
“เฮ้อ ทำไมนักเขียนของฉันไม่ทุ่มเทขนาดนี้บ้างนะ!”
“ฉันอิจฉาเธอมากเลยเคียวโกะ นักเขียนของฉันน่ะเก่งแต่ลากถ่วงจนถึงเดดไลน์ ไม่ถึงเดดไลน์งานไม่เดิน ฉันต้องไปตามจิกทุกคนเลยเนี่ย บางทีฉันก็โมโหเหมือนกัน ทำไมไม่เจอนักเขียนที่ทุ่มเทอย่างของเธอบ้างนะ!”
“เฮ้อ เปรียบคนเปรียบจนตายจริงๆ!”
“เคียวโกะ ปีนี้เธอสร้างกระแสใหญ่แล้ว!”
“วันพีซกลายเป็นการ์ตูนสุดฮิตไปแล้ว แทบจะแน่นอนแล้วว่าได้รวมเล่มแน่ ถ้ายอดขายดียังอาจจะได้ทำเป็นอนิเมะด้วย”
ขณะนั้นเอง หัวหน้าบรรณาธิการก็เดินเข้ามา
เคียวโกะกระวนกระวาย “หัวหน้าบรรณาธิการคะ”
หัวหน้าเห็นเธอแล้วก็พูดว่า “อันดับหนึ่งอีกแล้วเหรอ?”
เคียวโกะยิ้ม “ค่ะ”
หัวหน้าบรรณาธิการครุ่นคิด “วันพีซส่งเข้ามากี่ตอนแล้วนะ?”
เคียวโกะ “ตอนนี้มีสามสิบตอนแล้วค่ะ ไม่ทราบอาจารย์อาโออิจ้างผู้ช่วยไว้มากแค่ไหน แต่ผลงานเขาผลิตเร็วมาก ยิ่งไปกว่านั้น อ่านกี่รอบก็ยังรู้สึกว่าทุกตอนนี้ต่างก็ยอดเยี่ยมจริงๆ”
หัวหน้าบรรณาธิการพยักหน้า “เรื่องที่เธอบอกมาก่อนหน้านี้ เอาเข้าที่ประชุมคุยกันเถอะ ถึงไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนก็ไม่ได้แปลว่าเราจะทำไม่ได้”
เคียวโกะประหลาดใจ “หมายความว่า?”
“เราจะลองดู” หัวหน้าบรรณาธิการว่า “สัปดาห์นี้มีการ์ตูนกำลังจะจบพอดี เราเลือกให้วันพีซลงต่อได้ ลองดูก่อนว่าสองตอนต่อสัปดาห์จะเป็นยังไง ถ้าไม่ไหว เราก็ยังตัดเหลือหนึ่งตอนเท่าเดิมได้”
ดังนั้นเอง วันพีซก็เริ่มตีพิมพ์สัปดาห์ละสองตอน
ชื่อเสียงของวันพีซโด่งดัง ม้วนกวาดทั่วญี่ปุ่นด้วยความเร็วดุจฟ้าร้องแบบอุดหูไม่ทัน!
YOU MAY ALSO LIKE
กลมกลิ้ง
รู้ว่าเป็นนิยาย อยากบ่นจางเย่มาก ดูถูกกันเหรอ วาดการ์ตูน ต่อให้วางพล็อตลอกมาก็ยังต้องมีวาดตัวละคร วาดฉาก ติดสกรีนโทน ถมดำ กว่าจะได้การ์ตูนพล็อตสั้นขราด 30 หน้ายังใช้เวลาตั้งเดือบเดือน