ฉันนี่แหละคือซูเปอร์สตาร์ I'm really a superstar - ตอนที่ 1443 : ออกมาเถอะ! ‘นารูโตะ’!

วันพีซยังคงดังระเบิดต่อไป

การ์ตูน

อนิเม

รอบด้าน

ดังจนทำให้คนตกตะลึง!

แผนการแทรกซึมเข้าไปในแดนศัตรูของจางเย่ดำเนินไปอย่างราบรื่น ยิ่งกว่านั้นยังทำได้แบบเงียบเชียบด้วย แต่ว่าน่าจะเงียบเกินไปสักหน่อย ประชาชนกับสื่อในประเทศจึงปรับตัวไม่ได้เลยสักนิดเดียว

……

บนเวยป๋อ

“อาจารย์จางพักผ่อนแล้วจริงๆ เหรอ?”

“ใช่ ครั้งนี้ไม่ได้ลงมือเลยจริงๆ”

“ไม่ชินเลย”

“ปู่จาง ออกมาแสดงตัวสักหน่อยสิ!”

“จอมตอกหน้าจางไม่ได้ตอกหน้ามาหลายวันขนาดนี้ ฉันไม่มีอะไรให้ดูเลย”

“ถึงในวงการบันเทิงจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นบ่อยๆ แต่พอเทียบกับตอนที่จางเย่อยู่แล้วก็ไม่นับเป็นอะไรเลย”

“ไม่ใช่วาอาจารย์จางอยากพุ่งไปที่ระดับเอสของเอเชียเหรอ? ลาพักหลายวันขนาดนี้ไม่เป็นอะไรจริงๆ เหรอ? ถึงความนิยมในเอเชียของเขาจะไม่ได้ตกลงมา แต่ก็ไม่ได้ขยับมาหลายวันแล้วนะ? ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป จุดสูงสุดของเอเชียก็เป็นไปไม่ได้แล้ว อย่างน้อยในปีนี้ก็เป็นไปไม่ได้แน่ๆ”

“เรื่องจางเย่ขึ้นสู่จุดสูงสุดของเอเชียนี่คิดดีไม่ได้เลยจริงๆ ถึงจะชอบจางเย่มากแต่พอเทียบกับดาราระดับสูงสุดพวกนั้น อาจารย์จางพิสดารเกินไป ยังไงจะพึ่งแต่เสียงด่าก็ไม่ได้จริงไหม? ถึงจะฟังแล้วน่าสนใจนะ แต่ก็ดูไม่น่าจะทำได้เลย บนทำเนียบเอเชียยิ่งสูงก็ยิ่งยากลำบาก อาศัยการต่อยตีจนมาถึงตรงนี้ได้ก็มหัศจรรย์โคตรๆ แล้ว ตอนนี้ชื่อเสียงของจางแหยในเอเชียน้อยมาก ถึงจะต่อยตีจนดังได้ แต่แม่งก็เป็นวิธีทำลายศัตรูหนึ่งพันแต่ตนเองสูญเสียสองพันจริงๆ!”

“ฉันรู้สึกว่าจางแหยมาถึงขีดจำกัดแล้ว”

“จางเย่ ไม่ต้องทำกับข้าวแล้ว รีบเคลื่อนไหวเร็วเข้า!”

“อยากขึ้นสู่จุดสูงสุดของเอเชียไหม? รีบกลับมาสิ!”

ประชาชนถกเถียง

ผู้เชี่ยวชาญก็เข้าร่วม

ทุกคนถกเถียงหัวข้อนี้กันอย่างออกรสชาติ

ระดับเอสของเอเชีย ทั้งหมดมีสิบห้าตำแหน่ง

ดาราจีนยึดครองไปแล้วห้าที่ ดาราญี่ปุ่นยึดไปแล้วหนึ่งที่ อีกเก้าที่ที่เหลือเป็นของดาราเกาหลี

นี่คือเพดานสูงสุดของวงการบันเทิงเอเชีย คนที่สามารถขึ้นสู่จุดสูงสุดได้ ไม่มีสักคนที่ไม่มีชื่อเสียงขาวสะอาด ผลงานมีอิทธิพลมหาศาล แฟนคลับกว้างขวาง สามสิ่งนี้จะขาดไปไม่ได้แม้แต่อย่างเดียว แต่จางเย่ล่ะ? ในประเทศจีนยังดี แต่หมอนี่ในเอเชียไม่ว่าจะเป็นชื่อเสียงหรือผลงานหรือแฟนคลับ ไม่มีอันไหนที่ใช้ได้เลย สามด้านนี้เขายึดครองไม่ได้เลยสักด้านเดียว ไม่เลยสักกระผีก!

ถ้าขึ้นสู่จุดสูงสุดได้ทั้งแบบนี้จริงๆ?

ในเอเชียไม่รู้จะมีคนกระอักเลือดอีกมากแค่ไหน!

แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด แม้จะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ประชาชนชาวจีนอีกมากมายกลับมีความคาดหวังที่อธิบายไม่ได้อยู่ลึกๆ พวกเขากลับหวังจริงๆ ว่าจางเย่จะสามารถจะทำให้ทุกคนประหลาดใจได้ พวกเขาอยากดูเรื่องคึกคักแบบไม่กลัวเรื่องใหญ่!

สื่อก็ฉวยโอกาสจากความคึกคัก

‘จางเย่จะเคลื่อนไหวอีกเมื่อไหร่?’

‘ประชาชนในประเทศตั้งตารอให้จางเย่กลับมา!’

‘หรือระดับเอสของเอเชียปีนี้จะไม่มีการเปลี่ยนแปลง!’

‘ใครจะเป็นสตาร์คิง (สตาร์ควีน) ของจีนคนต่อไปที่จะได้ขึ้นสู่จุดสูงสุดของเอเชีย?’

……

ตอนบ่าย

ที่บ้าน

คุณอู๋หลับกลางวันไปแล้ว

จางเย่กำลังประชุมวีดิโอคอลกับคนของสตูดิโออยู่ในห้องหนังสือ

ฮาฉีฉีที่อยู่อีกฝั่งของคอมพิวเตอร์ “ผู้กำกับจางคะ เงินเข้าแล้วค่ะ ทั้งของการ์ตูนฉบับมังงะและอนิเม แล้วก็มีรายได้จากรูปภาพ ฟิกเกอร์ ด้านอื่นๆ อีก ฉันไม่กล้าให้พวกเขารู้บัญชีของเรา ดังนั้นเลยไปหาทางฝั่งพี่สาวของเสี่ยวซุน ให้โอนเงินเข้าบัญชีแล้วถอนเงิน ส่งกลับเข้าบัญชีในประเทศ”

จางเย่ยิ้มๆ “เงินเยอะไหม?”

ฮาฉีฉีหัวเราะ “ไม่ต้องพูดแล้ว ไม่น้อยเลยจริงๆ”

จางจั่วหยอกว่า “ต้องเพิ่มโบนัสแล้วไหมครับผู้กำกับจาง”

“ต้องทำอยู่แล้ว”จางเย่ปรบมือ

เสี่ยวหวังพลันพูดขึ้นว่า “ผู้กำกับจาง คุณเข้าไปดูในอินเทอร์เน็ตหรือยังคะ? วันนี้คนจำนวนไม่น้อยถกกันถึงเรื่องว่าคุณจะมีโอกาสขึ้นสู่จุดสูงสุดของเอเชียหรือเปล่า คพวกเขาล้วนมองว่าคุณทำไม่ได้”

เสี่ยวโจวหัวเราะคิกๆ “นั่นเพราะพวกเขาไม่รู้ว่าผู้กำกับจางยอดเยี่ยมมากน่ะสิ ใครจะไปคิดว่าผู้กำกับจางลาพักไม่กี่วันก็ยึดครองญี่ปุ่นไปอย่างเงียบๆ แล้ว”

จางเย่ยิ้ม “อะไรเรียกเงียบๆ นี่เรียกว่าโจมตีแบบไม่ทันตั้งตัวต่างหาก”

ฮาฉีฉีครุ่นคิดแล้วเอ่ยว่า “แต่ปัญหาก็คือตอนนี้พวกเขาไม่รู้ว่าวันพีซเป็นผลงานของคุณ เมื่อครู่พวกเราดูคร่าวๆ ตอนนี้ความนิยมในเอเชียของพวกเราไม่ขยับแล้ว หยุดอยู่ที่ตำแหน่งค่อนกลางขึ้นไปเล็กน้อย ตอนนี้วันพีซดังแล้ว ฉันว่าควรประกาศได้แล้วมั้งคะ? รีบรับความนิยมในส่วนนี้กลับมา? อีกนิดก็บรรลุเป้าหมายแล้ว”

จางจั่วเอ่ย “แต่คำสั่งแบนยังไม่ยกเลิกเลยนะ”

ฮาฉีฉีจนใจ “นั่นสินะ”

จางจั่วเอ่ย “คำสั่งแบนยังมีอยู่ ถ้าประกาศว่าผลงานเป็นของอาจารย์จาง ใครจะรู้ว่าทางฝั่งญี่ปุ่นจะลงมืออะไรอีก? คงไม่ตัดจบผลงานของพวกเราหรอกนะ?”

ทุกคนแสดงความเห็นของตัวเอง

มีทั้งเห็นด้วยให้ประกาศ

ที่คัดค้านก็มี

จางเย่เดิมทีก็ไม่ได้เข้าร่วม รอให้พวกเขาพูดจบเขาถึงหัวเราะออกมา “ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาประกาศ”

ทุกคนงุนงง “คุณหมายความว่ายังไง?”

จางเย่ยิ้ม “นี่เพิ่งเริ่มเท่านั้นเอง”

ทุกคนไม่เข้าใจ “เพิ่งเริ่ม?”

หลังวางสาย จางเย่ก็นั่งดื่มชาอยู่ในห้องหนังสือ คนของสตูดิโอล้วนคิดว่า ‘วันพีซ’ ดังไปทั่วเอเชียคือเป้าหมายสูงสุดแล้ว แต่ทุกคนล้วนไม่เข้าใจว่านี่เพิ่งเป็นก้าวแรกในแผนการของจางเย่เท่านั้น เขาคนนี้ถ้าจะทำอะไรสักอย่าง หากไม่ทำคือไม่ทำ แต่ถ้าทำก็ค้องทำให้ยิ่งใหญ่!

การ์ตูนเรื่องหนึ่งจะทำให้ได้รับความนิยมเท่าไร?

ขยับระดับเอของเอเชียขึ้นไปได้สองลำดับ? สามลำดับ?

ถึงจะไม่น้อย แต่ก็ยังไม่ไกลพอ!

เป้าหมายของเขาเป็นการขึ้นสู่จุดสูงสุด เป็นหนึ่งในสิบห้าคนบนยอดพีระมิดของเอเชีย การลงมือแค่นี้จึงสร้างความพึงพอใจให้เขาไม่ได้ ทั้งยังมีคำสั่งแบนแขวนสกัดไว้อีก หากประกาศออกไปตอนนี้ แม้จะดึงความนิยมกลับมาได้ระลอกใหญ่ แต่หลังจากนี้ก็ไม่มีอะไรให้เล่นสนุกแล้ว!

เขาจะต้องก่อเรื่องให้ใหญ่กว่านี้!

ใหญ่จนสะเทือนฟ้าสะเทือนดิน!

วันพีซเดินมาถูกทางแล้ว ต้นฉบับที่เตรียมไว้ก็เยอะมากแล้ว เรื่องอื่นๆ เดิมทีก็ไม่จำเป็นต้องให้เขากังวลใจ ตอนนี้น่าจะเริ่มแผนการก้าวที่สองได้แล้ว

หลังผ่านการสำรวจและทำความเข้าใจมา จางเย่ก็คุ้นเคยกับวงการการ์ตูนญี่ปุ่นค่อนข้างมากแล้ว เขาตั้งใจอ่านงานเขียนโด่งดังที่นี่จำนวนมาก ค้นพบหลายสิ่งหลายอย่าง ความจริง ‘วันพีซ’ ในโลกเดิมก็ไม่ใช่งานที่โด่งดังไปทั่วทุกสารทิศในคราวเดียว แต่เป็นงานที่ยิ่งเวลาผ่านไปความนิยมก็ยิ่งเพิ่ม แต่ในโลกนี้วันพีซกลับเป็นกระแสโด่งดังสร้างความตื่นตะลึงตั้งแต่ต้น จางเย่เองก็ประหลาดใจมาก แต่เมื่อทำความเข้าใจเขาถึงพบว่ามังงะและอนิเมในโลกนี้ค่อนข้างขาดแคลน ไม่ใช่ว่ามีน้อย แต่เป็นผลงานระดับสุดยอดนั้นมีน้อย การ์ตูนที่ได้รับการยอมรับเป็นการ์ตูนแห่งชาติล่าสุดก็คือเมื่อหกปีที่แล้ว จึงพูดได้ว่านี่เป็นตลาดที่มีความต้องการสูง ขอเพียงมีงานคุณภาพยอดเยี่ยมในมือก็สามารถเปล่งประกายออกมาได้โดยแทบไม่จำเป็นต้องหมักบ่มหรือสั่งสมอะไรเลย

ช่วงเวลาที่ยอดเยี่ยม!

ตลาดที่ยอดเยี่ยม!

ไม่ทำเรื่องใหญ่สักรอบได้หรือ?

ความนิยมของวันพีซอย่างไรก็ไม่หนีไปไหน ยิ่งจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จะดึงความนิยมกลับมาตอนไหนก็เหมือนกัน ตอนนี้จางเย่ต้องการเขียนการ์ตูนออกมาให้เยอะที่สุดเท่าที่จะทำได้ เอาความนิยมมารวมกัน รวมได้เท่าไรก็เท่านั้น ก่อเรื่องได้ใหญ่แค่ไหนก็แค่นั้น สุดท้ายก็คือรวมคลื่นทุกลูกเข้าด้วยกันกลายเป็นคลื่นลูกเดียว!

นั่นคือความคิดอะไรกัน?

นั่นคือภาพฉากแบบไหน?

แค่คิดจางเย่ก็อดทนไม่ไหวแล้ว！

ตอนนั้นจะวุ่นวายจนแค่ไหนจางเย่ไม่ไปสนใจ เจ้าหมอนี่กลัวแต่ว่าเรื่องจะไม่ใหญ่พอ ส่วนจะจบยังไงเขาไม่สน!

วาดอะไรดีนะ?

เรื่องต่อไปจะเอาอะไรออกมาดี?

การ์ตูนทั่วไปจางเย่ไม่สนใจอยู่แล้ว เขาจะต้องคัดเรื่องที่ดีที่สุดออกมา

ในห้อง

จางเย่เอามือไพล่หลังแล้วเดินกลับไปกลับมา

ห้านาที

สิบนาที

ดีล่ะ เป็นแกก็แล้วกัน!

ทันใดนั้นเขาก็บังเกิดความคิดแล้ว เดินไปนั่งลงที่หน้าคอมพิวเตอร์ หายใจเข้าลึกๆ หรี่ตาลง หยิบปากกาขึ้นมาแล้วค่อยๆ วาดลงบนหน้าจอ

ออกมาเถอะ!

‘นารูโตะ’！