ฉันนี่แหละคือซูเปอร์สตาร์ I'm really a superstar - ตอนที่ 1458 : เขียนภาคต่อของ ‘วันพีช’?
ถ้อยคำสาปแช่งมีมาตลอดทั้งวัน
แม้ในเวลากลางคืน หรือแม้แต่รุ่งสาง ก็ยังโหมบ่ามาไม่หยุด
เรื่องราวตกตะกอนมาหนึ่งวันเต็ม ไม่เพียงแต่ไม่สงบลง แต่กลับยิ่งแย่ลงไปอีก!
วันต่อมา
ตอนเช้า
จางเย่ขับรถมาทำงาน เมื่อรถจอดเรียบร้อย เขาเพิ่งเดินขึ้นไปชั้นบน ก็เห็นคู่รักหนุ่มสาวสองคนที่อาศัยอยู่ในชุมชนก็เดินเข้ามาอย่างไม่รีบร้อน ทั้งคู่จูงหมาตัวใหญ่สีเหลือง น่าจะเพิ่งทานอาหารเช้าเสร็จ พวกเขากำลังเดินเล่นกันอยู่ เดินไปเดินมาก็เดินมาถึงหน้ารถ BMW ของจางเย่
น้องหมาอยากฉี่
ผู้ชายรีบพูด “ต้าหวง อย่าซนนะ!”
แฟนของเขากลับพูดว่า “ต้าหวง ฉี่ตรงนี้แหละ”
ผู้ชายปาดเหงื่อ “นี่มันรถของอาจารย์จางนะ”
แฟนของเขาไม่พอใจ “ฉันรู้ว่าเป็นรถของเขา ฉี่เลย ฉี่เต็มที่!”
ผู้ชาย “…”
น้องหมาฉี่เสร็จแล้ว
แฟนของเขายังพูดต่อ “ต้าหวง ฉี่อีกรอบ!”
ผู้ชาย “…”
แฟนของเขาฮึดฮัดไม่พอใจ “ไม่ฉี่แล้วเหรอ? งั้นไป ไปกินน้ำอีกเยอะๆ แม่จะพาหนูไปเตรียมพร้อม อีกเดี๋ยวกลับมาฉี่ต่อ”
ผู้ชาย “…”
ที่ชั้นบน
ณ สตูดิโอ
ทันทีที่จางเย่เดินเข้าประตูไปก็เห็นว่ามีแขกอยู่ก่อนแล้ว
เสี่ยวตงและเอมี่กำลังพลิกกล่องเอกสารดูทีละกล่อง!
หลี่เสี่ยวเสียนฝืนยิ้มและดึงทั้งสองคนไว้ “ไอ้หยา พวกเธอทำอะไรเนี่ย”
เอมี่ตะโกน “ต้นฉบับ! ฉันหาต้นฉบับของ ‘โคนัน’ อยู่!”
เสี่ยวตงก็พูดเสียงดัง “ต้นฉบับ ‘วันพีช’ อยู่ไหนเนี่ย?”
ฮาฉีฉีทำอะไรไม่ถูก “ผู้กำกับจางไม่ได้วาดต่อจริงๆ ค่ะ”
“เป็นไปไม่ได้ มันต้องมีสิ!” เอมี่ไม่ยอมแพ้
จางเย่กระแอมในลำคอทีหนึ่ง หัวเราะก่อนจะพูดว่า “ทำอะไรกันอยู่น่ะ ค้นบ้านเหรอ?”
เสี่ยวตงหันหน้ามา “คุณมาจนได้นะ! รีบเอาต้นฉบับออกมาเลย ไม่ให้คนอื่นแต่ต้องให้พวกเรานะ!”
จางเย่โบกมือ “ผมไม่มีจริงๆ ไม่ได้วาดแล้ว”
เอมี่โมโห “อาจารย์จาง คุณนิสัยไม่ดีมากเลยนะ! คุณทำแบบนี้ไม่ใช่เพื่อนกันเลยนะคุณรู้ไหม? ไม่! ใช่! เพื่อน!”
เสี่ยวตงกลอกตา “ตอนนี้คุณเป็นศัตรูสาธารณะของคนเอเชียแล้วรู้ตัวไหม? คุณจะหยุดวาดก่อนนี้หรือหลังจากนี้หน่อยก็ไม่ได้ จำเป็นต้องมาหยุดวาดเวลานี้! คุณ คุณยังเป็นคนอยู่ไหม?”
“ออกตอนใหม่เถอะ”
“ใช่ รีบออกตอนใหม่เลย!”
“วาดเลยเร็วเข้า!”
ทั้งคู่ผลัดกันพูดคนละสองสามประโยค เกาะติดจางเย่อย่างไม่ลดละ
อย่างไรก็ตามจางเย่ก็ทำตัวเหมือนปลาตายไม่กลัวน้ำเดือด ความโกรธของเสี่ยวตงและเอมี่ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา ทำอะไรกับหมอนี่ไม่ได้เลย!
เสี่ยวหวังตะโกนอยู่อีกด้านหนึ่ง “อ๊ะ ผู้กำกับจางคะ!”
เสี่ยวโจวชี้ไปที่ชั้นล่าง “มีหมามาฉี่ที่ล้อรถของคุณค่ะ!”
เสี่ยวหวัง “อ้า มาอีกตัวแล้ว!”
จางเย่ยักไหล่ พูดอย่างสบายๆ “ฉี่ไปเถอะ เรื่องแค่นี้เอง บ้านใครจะไม่มีสัตว์เลี้ยงบ้างล่ะ คนอื่นเขาปวดฉี่จนจะราด เธอจะไม่ให้พวกเขาฉี่เหรอ? มันก็เกินไปนะ เราจะทำตัวไร้เหตุผลไม่ได้ ทุกคนต้องทำความเข้าใจกัน เป็นเพื่อนบ้านกันทั้งนั้น” เขาตบอบตนเอง “มีน้ำใจกันหน่อยสิ!”
เสี่ยวตง “…”
เอมี่ “…”
เธอทั้งคู่เห็นว่าหน้าหมอนี่หนายิ่งกว่ากำแพงก็รู้แล้วว่าพูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์ ถูกจางเย่ทำให้โมโหจนต้องกลับไป ระหว่างเดินก็ด่าเขาไปด้วย
บนอินเทอร์เน็ตก็เช่นกัน
ชาวเน็ตนับไม่ถ้วนร่วมแรงร่วมใจกันแสดงความเกลียดชัง!
“ทุกคนเอาเลย!”
“ทนไม่ไหวแล้ว!”
“ไอ้มหาขันทีบ้านี่!”
“โมโหฟ่ะ! โมโหแทบตายแล้ว!”
“วันนี้ ‘โคนัน’ หยุดอัปตอนใหม่แล้ว!”
“พรุ่งนี้ ‘วันพีช’ ก็คงหยุดเหมือนกัน!”
“ทุกคนไปด่าหมอนั่นด้วยกัน เขามันชั่วช้าเกินไป! ยกโทษให้ไม่ได้!”
“ใช่ เสียงของพวกเรายิ่งสูง ยิ่งดัง จางเย่ก็จะยิ่งกดดัน สุดท้ายเขาทนไม่ไหวก็จะกลับมาวาดตอนใหม่ให้พวกเราเอง!”
“ถูกต้อง ไปกันเถอะ ไปกดดันเขา!”
“ไอ้คนแซ่จางออกมาเดี๋ยวนี้!”
“นายจะวาดหรือไม่วาด?”
เวยป๋อของจางเย่ หน้าเว็บแฟนเพจ บล็อกของสตูดิโอ ทุกแพลตฟอร์มที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับจางเย่ ล้วนถูกประชาชนที่กำลังโมโหร้ายครอบครองไว้หมด เธอด่าเสร็จเขาด่าต่อ พอเขาด่าเสร็จเธอก็มาด่าต่อ วนเวียนอยู่แค่นั้น วันหนึ่งาด่าอย่างดุเดือดไปยี่สิบสี่ชั่วโมงเต็ม ทุกคนหวังว่าจะกดดันจางเย่ได้ ให้เขากลับมาตีพิมพ์ต่อ สุดท้ายไม่ใช่แค่คนสองคน ไม่ใช่แค่ประเทศเดียวหรือสองประเทศ แต่เป็นแฟนการ์ตูนจากทั่วเอเชีย!
จำนวนมากกว่าสิบล้าน?
จำนวนมากกว่าร้อยล้าน?
ใครจะทนแรงกดดันระดับนี้ได้?
ใครก็ทำไม่ได้!
นี่คือเสียงของมวลชนเชียวนะ!
นี่คือพลังของประชาชน!
แต่ไม่มีใครคาดคิด จางเย่สามารถทนได้!
สามวัน!
สามวันเต็มเต็ม!
คนทั้งเอเชียด่าจางเย่มาสามวัน!
ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่น เปลี่ยนเป็นดาราอื่น หรือเปลี่ยนเป็นสตูดิโออื่น คงถูกคำสาปแช่งมากมายเหล่านี้จนพังทลายไปแล้ว ดาราเองก็คงจะล้มลงไปแล้วเช่นกัน แม้ว่าจะไม่เกรงกลัว แต่ก็คงออกมาอธิบายสักประโยคใช่ไหม? แต่สตูดิโอของจางเย่ล่ะ? ไม่มี ไม่มีความเคลื่อนไหวใดทั้งสิ้น จางเย่ยังทำสิ่งที่ต้องทำต่อไปอย่างมั่นคงไม่ไหวติง ทุกคนทำงานได้ตามปกติราวกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก็ไม่ปาน!
จางเย่เป็นคนยังไง?
คุณบอกให้ไปโรงพยาบาล?
เขากลัวจริง!
คุณบอกให้ไปฉีดยา?
เขากลัวแทบตาย!
แต่เมื่อคุณบอกว่าจะสาปส่งเขา?
เหอะๆ หมอนี่เป็นผู้เชี่ยวชาญการด่าคน เป็นมือดีเรื่องการโดนด่า ไม่กังวลกับคำพูดไม่น่าฟัง ไม่กังวลว่าจะมีคนด่ามากเท่าไร เขาล้วนสามารถอดทนรับได้โดยหน้าไม่เปลี่ยนสี!
อะไรเรียกว่านักเลง?
นี่สิถึงจะเรียกว่านักเลงหน้าเหม็นของจริง!
ยอมหักไม่ยอมงอ!
ดื้อด้านไม่กลัวใคร!
ผู้คนในเอเชียโมโหจนตะโกนถ้อยคำหยาบคาย!
“เชี่ย!”
“ไอ้คนหน้าด้าน!”
“ขนาดนี้แล้วยังไม่ได้อีกเหรอ? จบกัน หน้าไอ้หมอนี่มันหนาเกินไป!”
“เชรด คนด่าเขาเยอะขนาดนี้ เขายังไม่มีอะไรตอบสนองอีกเหรอ?”
“แม่งเอ้ย หมอนี่ทำฉันโมโหจนขำแล้ว!”
“พรูด จุดที่จางเย่ทำให้คนไม่มีอะไรจะพูดได้ก็คือ บางครั้งคุณเกลียดเขามากจนต้องขบฟัน แต่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้!”
“ใช่ ฉันมองออกแล้วล่ะ ด่าเขาไปก็ไม่มีประโยชน์!”
“ก็จริง จางเย่เคยกลัวโดนคนด่าเสียที่ไหน? ช่วงหลายปีมานี้มีคนด่าเขาทุกวัน แต่นายเคยเห็นเขาใส่ใจไหม? หมอนี่ไม่เคยใส่ใจเลย!”
“ทำอะไรไม่ได้เลย ฉันหมดหนทางแล้ว!”
“ผู้ชายอย่างจางเย่ ไม่มีใครรับมือเขาได้หรอก”
“รองบังคับการอู๋ คุณรีบจัดการสามีคุณหน่อยสิ หมอนั่นจะขึ้นสวรรค์อยู่แล้ว!”
“@อู๋เจ๋อชิง ไม่ต้องให้จางเย่ไปทำงานแล้ว ให้เขาวาดการ์ตูนอยู่ที่บ้านเถอะ!”
“ยกเลิกคำสั่งแบนจางเย่เร็วๆ เถอะ!”
“ใช่ แม่งเอ้ย ไม่ต้องสั่งแบนอะไรแล้ว!”
“ปลดแบนเขาซะ ให้เขาวาดต่อ!”
ทว่าเจ้าหน้าที่ฝั่งญี่ปุ่นไม่ได้ตอบสนองอะไร เมื่อรู้ว่าการ์ตูนเหล่านั้นเป็นผลงานการสร้างของจางเย่ อิงจากคำสั่งแบนที่ออกมาก่อนหน้านี้ พวกเขาควรปิดกั้นการ์ตูนทั้งเจ็ดเรื่องนี้ และยุติการจำหน่าย จางเย่ไม่ได้รับอนุญาตให้ปรากฏตัวและมีผลงานในตลาดญี่ปุ่นได้นอกจากงานที่เกี่ยวกับการกุศลเท่านั้น แต่หลังจากเกิดเรื่องนี้ขึ้น หน่วยงานญี่ปุ่นที่เกี่ยวข้องต่างเงียบกริบ ไม่กล้าสั่งแบนผลงาน และไม่กล้ายกเลิกคำสั่งแบนด้วย ความคิดยังคลุมเครืออยู่
ไม่มีการตอบรับใดๆ เลย!
ในที่สุดทุกคนก็ด่าจนเหนื่อยแล้ว!
แต่ในขณะนี้เอง ข่าวที่ทั้งเอเชียต้องตื่นเต้นก็ออกมา!
ประกาศจากสำนักพิมพ์โชเน็น : พวกเขาเชิญใครคนหนึ่งมาเขียน ‘วันพีช’ ต่อ!
ประชาชนในเอเชียต่างกรีดร้อง!
โดยเฉพาะชาวญี่ปุ่นที่ตื่นเต้นมากที่สุด!
“เชรด!”
“ทำได้เยี่ยม!”
“เขียนต่อ เขียนต่อเร็ว!”
“ถึงจะไม่ใช่จางเย่วาด อาจไม่มีอรรถรสแบบเดิม แต่แม่งก็ดีกว่าหยุดวาดไปล่ะฟะ!”
“ฮ่าๆๆๆ เยี่ยม!”
“การตัดสินใจนี้ ฉันยกนิ้วให้เลย!”
“ฉันกลัวก็แต่ ‘วันพีช’ จะโดนคนอื่นวาดจนเละเทะน่ะสิ!”
“ไม่หรอก ญี่ปุ่นของเราเป็นเจ้าแห่งการ์ตูน พวกเขาทุกคนเป็นนักเขียนการ์ตูนมืออาชีพ คนนอกวงการที่เข้ามาแค่ครึ่งเดียวอย่างจางเย่ยังวาดออกมาได้ มืออาชีพจะวาดไม่ได้เหรอ? อีกอย่างพล็อตหลักและเนื้อหาโดยรวมของ ‘วันพีช’ ก็ถูกวางไว้หมดแล้ว คนก็มีแล้ว ความยากในการเขียนต่อต่ำมาก เชี่ย ขอแค่มันลงพิมพ์ต่อเนื่องได้ ใครวาดฉันก็จะอ่าน รีบออกตอนใหม่เร็วเข้าเถอะ!”
“น่าเสียดายฉากที่วาดสี่ตอนต่อสัปดาห์คงไม่มีให้เห็นอีกแล้ว”
“เฮ้อ ไม่ต้องไปคิดถึงสี่ตอนแล้ว อัปใหม่หนึ่งตอนฉันก็พอใจแล้ว!”
……
มีการสนทนาอันร้อนแรงทั่วเอเชีย
โลกภายนอกเกิดลูกคลื่น
ในเวลาเดียวกัน สตูดิโอของจางเย่ก็ได้รับข่าวแล้วเช่นกัน
ฮาฉีฉีมึนงง “นี่ ในสัญญาอนุญาตไหม?”
เสี่ยวหวังร้องเชี่ยคำหนึ่ง “หาคนมาวาดต่อก็ได้เหรอ?”
จางจั่ว “ถอนฟืนใต้กระทะ[1]นี่หว่า!”
เสี่ยวโจวอึกอัก “งั้นตอนนี้เราจะทำยังไงดีคะ?”
จางเย่ก็ส่งเสียงเหอะไปทีหนึ่ง
วาดต่อ?
ฉันจะดูว่าพวกนายใครจะวาดได้!
———————-
[1]ถอนฟืนใต้กระทะ 釜底抽薪 ดึงฟืนที่กำลังเผาไหม้ออกจากใต้หม้อ เป็นกลยุทธ์ที่มีความหมายถึงการพิเคราะห์เปรียบเทียบกำลังของศัตรูในการทำศึกสงคราม ถ้ากองทัพมีน้อยกว่าควรพึงหาทางบั่นทอนขวัญและกำลังใจ ความฮึกเหิมของศัตรูให้ลดน้อยถอยลง หรือก็คือการแก้ไขปัญหาที่ต้นตอนั่นเอง
YOU MAY ALSO LIKE
