ฉันนี่แหละคือซูเปอร์สตาร์ I'm really a superstar - บทที่ 1490 : ปักกิ่ง ราตรีสวัสดิ์!
สิบนาทีให้หลัง
ประตูปิดลง
ผู้บริหารระดับสูงท่านนั้นจากไปอย่างขุ่นเคือง ทีมงานที่เป็นความภาคภูมิใจในสำนักความมั่นคงทางไซเบอร์ของพวกเขา ตั้งแต่หัวหน้าหน่วยไปจนถึงลูกทีม อ้าปากออกมาไม่มีความจริงแม้แต่ประโยคเดียว ตรวจสอบเลย! ตรวจสอบทั้งสิบหกคนแม่งนั่นแหละ! ความจริงแล้วใครๆ ก็ทราบว่าการสอบสวนนั้นเป็นแค่ปัญหาของระยะเวลาเท่านั้น แฮ็กเกอร์ที่อันตรายที่สุดในโลกคนนั้น ต้องเป็นหนึ่งในสิบหกคนนี้แน่นอน
“สรุปเป็นใครกันนะ”
“ถ้าหาไม่เจอพวกเราก็กลับไม่ได้เหรอ?”
“อย่าสิ คอนเสิร์ตแรกของอาจารย์จางกำลังจะจัดขึ้นในอีกไม่กี่วันแล้วนะ”
“นั่นสิ ฉันซื้อตั๋วมาแล้วด้วย”
“ทำอย่างกับซื้อด้วยเงินตัวเองงั้นแหละ? อาจารย์จางให้มาฟรีๆ ไม่ใช่เหรอ?”
“นายก็ได้จากอาจารย์จางเหมือนกันไม่ใช่เรอะ!”
“เฮ้อ ช่างคอนเสิร์ตแล้วเถอะ ไม่มีใครได้ไปดูแล้วแน่ๆ”
“ทำไมฉันรู้สึกว่าการสอบสวนเดินไปผิดทางเลยนะ”
“นั่นสิ ความจริงฉันก็คิดเหมือนกัน พวกเราทำงานด้วยกันมาตั้งหลายปี ต้องรู้อยู่แล้วใช่ไหมล่ะว่าแต่ละคนเก่งแค่ไหน? ถ้าบอกว่ามีแฮ็กเกอร์ในบรรดาพวกเราสิบหกคนน่ะฉันเชื่อ พวกเรามีฝีมือพอแน่นอน แต่ถ้าบอกว่าหนึ่งในพวกเราคือแฮ็กเกอร์ที่เก่งที่สุดและอันตรายที่สุดในโลกล่ะก็ ไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่เชื่อ ดูหน้าสิ มีใครเหมือนแฮ็กเกอร์ระดับโลกบ้าง? ไม่มี! เพราะงั้นพวกเขาต้องทำอะไรผิดแน่ๆ”
ทุกคนหันมองหน้ากัน
เธอมองฉัน ฉันมองเธอ
จากนั้นก็พยักหน้าพร้อมๆ กันอย่างมั่นใจว่าไม่ใช่หนึ่งในพวกเขาแน่นอน
งั้นใครกัน?
ยังมีคนน่าสงสัยคนอื่นอีกเหรอ?
ไม่นี่ ก็มีแค่สิบหกคนกันเองนี่เองไม่ใช่เหรอ?
กระทั่งถึงจุดนี้พวกเขาก็ยังไม่คิดถึงจางเย่ เรื่องครั้งนั้นเกิดขึ้นหลายปีมาแล้ว คนในหน่วยหนึ่งต่างลืมกันไปหมดแล้วว่าตอนที่เกิดสงครามแฮ็กเกอร์จีน-เกาหลี ในออฟฟิศของพวกเขาไม่ได้มีแค่คนในหน่วย แต่ยังมีคนอีกคนหนึ่งอยู่ในกลุ่มด้วย
……
วันต่อมา
เซี่ยงไฮ้นิวส์
‘กรมตำรวจสอบสวนเรื่องนี้อย่างจริงจัง คุมตัวผู้ต้องสงสัยไว้ทั้งหมดแล้ว’
……
วันที่สาม
สถานีดาวเทียมปักกิ่ง
‘ทั่วโลกกำลังจับจ้องถึงตัวตนที่แท้จริงของแฮ็กเกอร์ 2 เราจะนำข่าวสารล่าสุดมาให้ทุกท่านได้รับทราบ’
……
วันที่สี่
CCTV1
‘ ‘คอนเสิร์ตครั้งสุดท้าย’ ของจางเย่จะจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้ที่สนามกีฬาโอลิมปิกสเตเดี้ยม พร้อมกันที่ผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งว่าจะเป็นแฮ็กเกอร์ 2 อย่างฟ่านอิงอวิ๋นกลับเป็นหัวหน้ากลุ่มแฟนคลับของจางเย่ ทำให้ความสนใจในคอนเสิร์ตครั้งแรกของจางเย่ยิ่งเพิ่มสูงขึ้น’
……
ในโลกออนไลน์
“คอนเสิร์ตใกล้เข้ามาแล้ว!”
“รอจนแทบตายแล้ว!”
“ฮ่าๆ ฉันได้ตั๋วมาแล้ว!”
“เมนต์บนอวดเหรอ! ฉันยังไม่ได้เลย!”
“หาซื้อยากมาก”
“ฉันอยู่บนรถไฟจากซีหนิงไปคอนเสิร์ตที่ปักกิ่งล่ะ ฉันเป็นแฟนตัวจริงนะ!”
“คอนเสิร์ตครั้งสุดท้าย ชื่อนี่ฟังแล้วอยากรู้เป็นบ้า”
“นั่นสิ คนอื่นไม่รู้เรื่องคงคิดว่าจางเย่กำลังจะอำลาวงการบันเทิงแล้วจริงๆ”
“อำลาอะไรกัน? ก็แค่อยู่บ้านรอเมียคลอดไม่ใช่เหรอ? หายไปแป๊บเดียวเดี๋ยวก็กลับมาก่อเรื่องอีกรอบน่า!”
“พรืด ทุกคนดูจะเข้าใจอาจารย์จางดีนะ?”
“แน่นอน หมอนี่ก็เป็นแบบนี้แหละ”
“อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆ จัง รอไม่ไหวแล้ว!”
“การสอบสวนคดีของ 2 ได้ข้อสรุปหรือยัง?”
“สืบไม่เจอหรอก แฮ็กเกอร์ระดับตำนานขนาดนั้น ถ้าไม่ออกมาด้วยตนเองก็ไม่มีใครหาเขาเจอหรอก”
……
เย็นวันนั้น
สถานที่หลายแห่งต่างได้รับจดหมายฉบับหนึ่ง
เป็นจดหมายขอลาออกจากจางเย่
เมื่อคนของมหาวิทยาลัยปักกิ่งเห็นจดหมายนี้ก็ต้องงุนงง
เกิดอะไรขึ้น?
นี่มันอะไรกัน?
ลาออก?
คณบดีพานแห่งคณะวิทยาศาสตร์และคณิตศาสตร์โทรหาจางเย่ในทันที “ศาสตราจารย์จาง คุณทำอะไรกัน? ทำไมถึงลาออกล่ะ?”
จางเย่หัวเราะ “ได้รับจดหมายแล้วเหรอครับ?”
คณบดีพานพูดไม่ออก “อย่าล้อเล่นนะ”
“ผมไม่ได้ล้อเล่น” จางเย่ว่า “ผมกำลังจะพักสักระยะอยู่แล้ว เลยอยากลาออกจากทุกตำแหน่งที่มีน่ะครับ”
คณบดีพาน “เธอไม่ได้มาเลคเชอร์ที่มหา’ลัยตั้งนานแล้ว อยากไปพักก็พักซะเถอะ ส่วนตำแหน่งก็เก็บไว้อย่างนั้นแหละ”
จางเย่ “ไม่ได้หรอกครับ ผมจะทำตัวกินเปล่าแบบนั้นได้ยังไง”
ไม่นานหลังจากนั้น รองอธิการบดีของมหาวิทยาลัยสื่อฯ ก็โทรมาเช่นกัน
“ศาสตราจารย์จาง นี่มันอะไรกันครับ?”
“อธิการบดีซุน นี่คือการตัดสินใจส่วนตัวของผมครับ”
“ไม่ได้ ผมไม่อนุมัติ”
“ผมตัดสินใจแล้ว ให้ผมได้พักหน่อยเถอะครับ”
“คุณอยากพักก็พัก แต่ทำไมต้องลาออกกัน? คิดจะอยู่บ้านเลี้ยงลูกไปตลอดชีวิตเหรอครับ? ยังไงก็แค่ไม่กี่เดือนเอง? อย่างมากก็หนึ่งปีเอง?”
“อธิการฯ ซุนครับ ผมต้องขอบคุณที่ทางมหาวิทยาลัยเชื่อมั่นศิษย์เก่าอย่างผม แต่ว่าผมตัดสินใจแล้วจริงๆ หลายปีนี้เหนื่อยมามากแล้ว ช่วยผมให้ผมได้พักเถอะครับ”
“เธอนี่นะ นี่จะกะทันหันเกินไปแล้ว!”
จากนั้นเป็นสายมาจากสมาพันธ์มูลนิธิกาชาดแห่งเอเชีย
หนึ่งสาย
สามสาย
ห้าสาย
วันนี้ จางเย่ลาออกจากทุกตำแหน่งที่เขาดำรงแล้ว
ไม่เหลือแม้สักที่ ขอลาออกทั้งหมด
ความจริงเขาเองก็ลังเล ตำแหน่งศาสตราจารย์ภาควิชาคณิตศาสตร์ ศาสตราจารย์ภาควิชาภาษาจีน ทูตสันถวไมตรีแห่งเอเชีย ล้วนแต่มีความทรงจำอันล้ำค่ากับตัวของเขา แต่นี่คือการตัดสินใจที่ต้องยอมรับ นี่คือสิ่งที่เขาคิดทบทวนมาอย่างดีแล้ว แม้แต่การตัดสินใจที่สำคัญที่สุดยังทำไปแล้ว ยังมีอะไรที่เขายังทำไม่ได้อีก? เรื่องนี้เป็นสิ่งที่จางเย่ต้องรับผิดชอบด้วยตนเอง จะลากคนอื่นลงมาเกี่ยวด้วยไม่ได้ พรุ่งนี้เป็นคอนเสิร์ตครั้งสุดท้ายแล้ว ดังนั้นเขาจึงต้องปลดเปลื้องภาระทั้งหมด ละทิ้งความกังวลทั้งหลายไว้เบื้องหลัง
ข่าวดังระเบิด
ข้อมูลแพร่กระจาย
ประชาชนต่างตะลึงงัน
“อะไรนะ?”
“จางเย่ลาออก?”
“ลาออกจากทั้งเป่ยต้าและวิทยาลัยสื่อฯ เลยเหรอ?”
“หมอนั่นจะทำอะไรน่ะ?”
“จะอยู่บ้านเลี้ยงลูกจริงๆ เหรอ?”
“นั่นสิ ถ้าแค่เลี้ยงลูกก็ไม่เห็นต้องลาออกจากตำแหน่งทั้งหมดเลยไม่ใช่เหรอ? เห็นว่าหมอนั่นไม่เคยไปเลคเชอร์ที่เป่ยต้ากับวิทยาลัยสื่อฯ อีกเลยนี่”
“ใครจะไปรู้ว่าจางเย่คิดอะไรอยู่”
“สมองหมอนั่นโดนน้ำเข้าอีกแล้วมั้ง”
“ฮ่าๆ ช่างเถอะ หมอนั่นก็เป็นบ้าแบบนี้บ่อยๆ พวกเราเคยชินกันแล้ว”
เหลืออีกวันเดียว
อีกแค่ยี่สิบสี่ชั่วโมง
ทีมงานเขา
ครอบครัวเขา
หน้าที่การงานของเขา
เขาทำทุกอย่างที่ทำได้ให้ทุกคนแล้ว
ทุกอย่างที่ต้องจัดการล้วนจัดการทั้งหมดแล้ว
หลังปลดเปลื้องภาระทั้งหลายบนร่าง จางเย่ก็พลันรู้สึกได้ถึงความผ่อนคลาย เขาไม่ได้กลับไปที่บ้านพ่อแม่หรือกระทั่งบ้านของคุณอู๋ ยิ่งใกล้เวลาลาจาก เขาก็ยิ่งไม่รู้ว่าจะสู้หน้าทุกคนได้อย่างไร จางเย่เดินไปตามถนน ไม่รู้ว่าจะไปยังหนแห่งใด จึงเดินตามตรอกซอกซอยไปเรื่อยๆ
เดินอย่างเนิบช้า
ไม่มีจุดมุ่งหมาย
ถนนหนทางในปักกิ่งนั้นความจริงไม่สวยงามอะไร มีขยะ มีตึกเก่า มีรถจอดวุ่นวายไม่เป็นระเบียบ แต่จางเย่กลับรู้สึกได้ถึงความสงบ ความเยือกเย็นในหัวใจของตนเอง
“ฉันจากไปอย่างแผ่วเบา เหมือนที่มาเยือนอย่างแผ่วเบา
โบกมืออย่างอ่อนโยน กล่าวลาเมฆบนฟ้าตะวันตก
ฉันจากไปเงียบๆ เหมือนที่มาเยือนเงียบๆ
โบกสะบัดชายแขนเสื้อ ไม่นำไปแม้เมฆก้อนเดียว [1]”
ราตรีสวัสดิ์
ปักกิ่ง
พรุ่งนี้จากลา วันหน้าค่อยพบกันใหม่…
********************
[1] ลาแล้วเคมบริดจ์ (再别康桥) โดย สวีจื้อหมอ (徐志摩)
YOU MAY ALSO LIKE
xbwdx
เศร้า~