ฉันนี่แหละคือซูเปอร์สตาร์ I'm really a superstar - บทที่ 1495 : ตัวตนของแฮกเกอร์ในตำนานถูกเปิดโปงแล้ว!
ครึ่งชั่วโมง!
หนึ่งชั่วโมง!
สองชั่วโมง!
คอนเสิร์ตเลยเวลาปิดงานไปแล้ว แต่จางเย่บนเวทีกลับยังคงแผดร้องใส่ไมโครโฟน ทีละเพลง ทีละเพลง ร้องจบลง ดนตรีของเพลงถัดไปก็ดังขึ้นทันที ไม่มีการเปลี่ยนชุด ไม่มีแขกรับเชิญ ไม่มีพัก ไม่มีหยุดยั้งแม้แต่นาทีเดียว!
จางเย่ร้องอย่างบ้าคลั่ง
แฟนคลับตรงหน้าก็กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง
ผู้ชมที่ชมไลฟ์สตรีมก็ชมอย่างบ้าคลั่ง!
ถ้าให้อธิบาย ในร้อยคนต้องมีเก้าสิบเก้าคนให้คำวิจารณ์ว่านี่คือคอนเสิร์ตที่บ้าคลั่งที่สุด!
ทุกคนร้องร่วมกัน!
ทุกคนบ้าไปด้วยกัน!
ทุกคนกรี๊ดไปด้วยกัน!
แม้แต่ผู้ชมเองก็เสียงแหบแห้งแล้ว!
เพลงจบลงเมื่อไหร่ เสียงกรี๊ดก็ดังมาจากฝั่งผู้ชมทันที
“ร้องอีก!”
“ร้องอีก!”
พวกเขากลัวว่าจางเย่จะบอกว่าคอนเสิร์ตจบแล้ว!
พวกเขายังฟังได้ไม่พอเลย!
ฟังเท่าไหร่ก็ไม่พอ!
จางเย่หัวเราะลั่น “ได้! เอาอีกนะ!”
ดนตรีดังขึ้นอีกรอบ!
แฟนคลับต่างร่ำร้องตะโกน!
……
บ้านคุณอู๋
หลี่ฉินฉินกังวลใจ “ทำไมถึงยังร้องต่อล่ะ?”
อู๋ฉางเหอฮึ่มใส่ “ไอ้เด็กบ้านั่น อยากเหนื่อยตายเรอะ!”
……
สตูดิโอของสปริงการ์เด้น
เอมี่งุนงง “ยังร้องต่ออีกเหรอ?”
เสี่ยวตง “อาจารย์จางคิดจะร้องกี่เพลงกันแน่เนี่ย?”
หลี่เสี่ยวเสียน “ฉันนับดูแล้ว เขาทำลายสถิติแล้วล่ะ”
……
บ้านเหล่าเหรา
เฉินเฉิน “ป้าคะ จางเย่เป็นอะไรไปน่ะ?”
เหราอ้ายหมิ่นเองก็สงสัย “วันนี้ไอ้เด็กนี่ทำตัวแปลกๆ”
……
หลังเวที
ฮาฉีฉีตระหนก “ต้องให้ผู้กำกับจางลงจากเวทีให้ได้!”
จางจั่วหัวเราะขื่น “พูดเหมือนไม่รู้นิสัยผู้กำกับจางงั้นแหละ”
เสี่ยวหวัง “นั่นสิ ไม่มีใครกล่อมเขาให้ลงจากเวทีได้หรอก”
“เสียงแหบหมดแล้วแบบนี้ จะให้ร้องต่อได้ยังไง!” ฮาฉีฉีกระทืบเท้าด้วยความหงุดหงิด
……
ในงาน
เริ่มมีคนปวดใจแทนจางเย่ไม่น้อย
“พอเถอะ!”
“อาจารย์จาง พอได้แล้ว!”
“ไว้ค่อยร้องต่อเถอะ ไปพักเถอะนะ!”
“ใช่ ยังมีครั้งหน้าน่า วันนี้ฟังไม่สะใจ พวกเรารอฟังคอนเสิร์ตต่อไปก็ได้!”
บนเวที
เครื่องสำอางบนใบหน้าเละเทะ ร้องเพลงติดกันหลายสิบเพลงแบบนี้ แม้แต่คนเหล็กก็ยังทำไม่ได้ ผู้ชมแถวหน้าเห็นชัดเจนว่าเม็ดเหงื่อหยดลงจากหน้าผากของจางเย่ ด้วยความร้อนจากสปอตไลท์จัดจ้า ถึงขั้นที่คนที่นั่งอยู่ไกลก็ยังเห็นว่าเครื่องสำอางบนใบหน้าของจางเย่เละเทะแค่ไหน ไม่พัก ไม่เติมเครื่องสำอาง ไม่เคยมีศิลปินคนไหนดูยับเยินขนาดนี้ในคอนเสิร์ตของตน มีเพียงจางเย่!
ทำไมกัน?
เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
วันนี้จะร้องให้หมดทุกเพลงที่มีเลยเหรอ?
รอไม่ได้แล้วเหรอ?
อาจมีแต่จางเย่เองที่รู้ว่า เขาอาจไม่มีโอกาสครั้งต่อไปแล้วจริงๆ เขาเลยอยากจะร้องเพลงทุกเพลงที่อยากร้องให้ทุกคนฟัง แต่เวลาไม่เหลือแล้ว! เพราะอย่างนั้น ไม่ว่าเสียงเขาจะแหบแห้ง ไม่ว่าเครื่องสำอางนี้จะยับเยิน เขาก็ไม่สนใจอีกแล้ว!
ทันใดนั้นทำนองดนตรีร็อกก็ดังขึ้น
จางเย่หลับตาลง
“หากยังมีวันพรุ่งนี้!”
“คุณอยากแต่งเติมใบหน้าอย่างไร!”
“ถ้าไม่มีวันพรุ่งนี้!”
“จะกล่าวคำอำลาเช่นไร!”
ทุกคนตะลึงไป!
พรุ่งนี้?
อำลา?
หมายความว่ายังไง?
จางเย่ร้อง
“ถ้าเธอเห็นความลังเลของฉัน”
“เธอจะอยากถามฉันหรือเปล่า”
“ยังเหลือเรื่องที่ไม่ได้ทำอีกเท่าไหร่”
“ถ้ายังมีพรุ่งนี้”
“ถ้ายังมีพรุ่งนี้อยู่จริงๆ”
“เพลงที่ร้องได้คงร้องจบ”
“ทุกอย่างคงเลือนหายไป”
“ถ้าไม่มีวันพรุ่งนี้”
ชั่วขณะนั้น แม้แต่คนตาบอดก็ยังรู้ว่ามีอะไรผิดปกติ!
ถ้าไม่มีวันพรุ่งนี้?
ทำไมจะไม่มีวันพรุ่งนี้ล่ะ?
เกิดอะไรขึ้น?
เกิดอะไรขึ้นกัน?
จางเย่ร้องเสียงสูง
“หากยังมีวันพรุ่งนี้!”
“คุณอยากแต่งเติมใบหน้าอย่างไร!”
“ถ้าไม่มีวันพรุ่งนี้!”
“จะกล่าวคำอำลาเช่นไร!”
ทันใดนั้นทางออกฉุกเฉินของโซน A ก็เปิดออก ตำรวจสิบกว่านายเข้ามาในสเตเดียม
จากนั้นเป็นโซน B
ตามด้วยโซน C
อีกสองทางเข้าออกของทีมงานก็เช่นกัน
ทางเข้าออกเต็มไปด้วยตำรวจ
ผู้อำนวยการต่ง ฟ่านอิงอวิ๋น ฟางเสี่ยวสุ่ย เมิ่งอี้ และคนอื่นๆ เองก็มาด้วย
ทีมงานคอนเสิร์ตยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ฮาฉีฉีจางจั่วและคนอื่นๆ ที่ได้รับแจ้งก็รีบออกไป ก่อนยืนมองด้วยความเซ่อซึม
เสี่ยวหวังตกใจ “เกิดอะไรขึ้น?”
เสี่ยวโจว “ตำรวจมาทำไมน่ะ?”
ฮาฉีฉีหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ ความรู้สึกไม่สบายใจพุ่งขึ้นมาทันที
……
ในงานคอนเสิร์ต
ผู้ชมเริ่มตระหนักได้แล้ว
“ทำไมมีตำรวจเยอะขนาดนี้น่ะ?”
“มาทำอะไรกัน?”
“มีคดีอะไรรึเปล่า?”
“คดีใหญ่ที่นี่เหรอ?”
……
ในไลฟ์
ตอนกล้องกวาดมอง หลายคนก็เห็นจนได้
“ตำรวจ?”
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ทำไมตำรวจเยอะขนาดนี้เนี่ย?”
“ติดอาวุธด้วย?”
“ปิดทางออกทั้งหมด?”
“มาจับใครกัน?”
……
ที่บ้าน
“ตำรวจเหรอ?”
“ทำไมถึงไปทางเวทีล่ะ?”
แม่เขาตะลึง
พ่อก็กังวล
……
บ้านของเหล่าเหยา
เหยาเจี้ยนไฉลุกขึ้นยืนพรวดพราด
เหยามี่กังวล “เกิดอะไรขึ้นกัน?”
……
บ้านคุณอู๋
หลี่ฉินฉินคว้าแขนบุตรสาวเอาไว้ “เกิดอะไรขึ้นกันแน่น่ะ?”
อู๋เจ๋อชิงไม่พูดจา
อู๋ฉางเหอโวย “บอกเร็วๆ ซี่! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
……
ข้างบนเวที
เพลง ‘หากยังมีวันพรุ่งนี้’ ร้องจบแล้ว
จากนั้น จางเย่ก็เห็นเพื่อนเก่าของตนเดินเข้ามา เขายิ้มแล้วแหงนมองฟ้ายามค่ำคืน แล้วก้มมองเหล่าผู้ชมที่นั่งกันเต็มพื้นที่จัดงาน รอยยิ้มเขายิ่งฉีกกว้าง ก่อนยกไมโครโฟนขึ้นแล้วเอ่ย “คืนนี้เป็นคืนที่ดี ผมไม่เคยร้องเพลงแบบนี้มาก่อน ไม่เคยรู้สึกดีขนาดนี้มาก่อน แม้ว่าจะยังมีหลายอย่างที่อยากพูด แม้จะยังมีหลายอย่างที่ยังไม่ได้ทำ แต่ก็ขอขอบคุณทุกคนที่มาในงานวันนี้ ขอบคุณที่คอยอยู่ด้วยกันตอนที่ร้องเพลงนะครับ”
ผู้ชมจำนวนมากลุกขึ้นยืน!
ผู้ชมทางไลฟ์ตะลึง!
คนทั่วประเทศนับร้อยล้านคนกำลังจับตามองที่เขา พวกเขารู้แล้วว่ามีบางสิ่งกำลังจะเกิดขึ้น บางสิ่งที่เป็นเรื่องใหญ่อย่างมาก
หลังจากหยุดไปชั่วขณะ จางเย่ก็ยิ้มน้อยๆ “หลายวันมานี้ ความจริงผมคิดอยู่ตลอดเวลา คำว่า ‘ลาก่อน’ คำนี้ ผมจะพูดออกมายังไงดี จะหัวเราะร่า โบกมือพูดอย่างสบายใจ หรือจะตีหน้าเคร่งขรึมจริงจังแล้วตะโกนออกมาดีนะ? หรือจะอาศัยวรรณศิลป์ แต่งกลอนออกมาสักบท? แต่จนกระทั่งตอนนี้ผมก็ยังคิดไม่ออกว่าจะพูดออกไปอย่างไร ผมเพิ่งรู้ว่า ความจริงแล้วผมพูดคำว่า ‘ลาก่อน’ กับทุกคนไม่ได้จริงๆ…ถ้างั้นก็เอาตามนั้นเถอะ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน”
ลาก่อน?
ทำไมต้องลาก่อนด้วย?!
ขณะนั้นเอง เสียงมือถือหลายเครื่องก็ดังขึ้น!
มีทั้งสายโทรเข้า!
มีทั้งข้อความ!
ตี๊ดๆๆ
กริ๊งๆๆ
เด็กสาวคนหนึ่งมองมือถือด้วยความตกตะลึง!
ชายหนุ่มคนหนึ่งอ่านข่าวด้วยความประหวั่นพรั่นพรึง!
“เร็วๆ อ่านข่าวเร็ว!”
“มีอะไรน่ะ?”
“ดูเร็ว!”
“ประกาศจับ!”
“อาจารย์จาง! เขา…เขา…”
ทั่วทั้งเวทีระเบิดเสียงฮือฮา
โลกภายนอกเองก็กลายเป็นวุ่นวายแล้ว!
ไม่มีใครสักคนในประเทศที่ยอมเชื่อสิ่งที่เพิ่งได้อ่าน เพราะมันน่าสะพรึงเกินไป! เป็นไปได้ยังไง? กลายเป็นอาจารย์จางไปได้ยังไง?!
YOU MAY ALSO LIKE
![จอมมารแค่อยากเป็นคนดี [反派少爷只想过佛系生活]](https://novel-lucky.com/wp-content/uploads/2022/10/dsa5d15sa1ds-75x106.jpeg)
nyn9
ค้างสิครับรอไร
มะแวว
ทางเว็บประกาศว่าใกล้จบ น่าจะตัดจบไม่ได้ไปต่อถึงตอนที่ปลิว เสียดายจริง