I'M THE BOSS ลูกพี่หุ่นเทวะ - ตอนที่ 125 การปรากฏตัวของมหาเทพ?

ภายในห้องฝึกฝนพื้นฐานแห่งหนึ่งในหอฝึกหุ่นรบของดาวเว่ยหลาน มีหุ่นรบสามตัวกำลังทำการหลบหลีกสิ่งกีดขวางบนพื้นและกลางอากาศติดต่อกัน

หุ่นรบฮิวแมนนอยด์กับหุ่นรบทำการฝึกฝนพื้นฐานของตัวเองเสร็จอย่างรวดเร็ว มีเพียงหุ่นรบแรดที่หลบหลีกด้วยความยากลำบากอยู่บ้าง ถึงขนาดนี้ไปได้แค่ครึ่งทางเท่านั้น

เวลานี้หุ่นรบอีกสองตัวที่ทำภารกิจฝึกฝนเสร็จแล้วกำลังลอบสนทนากันเอง หุ่นรบนกเอ่ยด้วยน้ำเสียงดูถูกว่า “หลูเสี่ยวหลงโคตรโง่เลยจริงๆ ขนาดให้เขาเลือกควบคุมหุ่นรบสัตว์ป่าที่ง่ายที่สุดแล้ว จนถึงตอนนี้ก็ยังต้องใช้เวลาสิบห้านาทีขึ้นไปถึงจะฝึกฝนพื้นฐานเสร็จ ควรรู้ไว้นะว่าเนื้อหาการประเมินผลยากกว่านี้อีกหลายเท่า คะแนนที่ผ่านต้องอยู่ภายในเวลาห้านาที มีแต่สวรรค์ที่รู้ว่าเมื่อไหร่เขาจะไปถึงคะแนนนี้แล้วจบการศึกษาออกมาได้”

“เดิมทีก็คิดว่าเขาโง่เรียกใช้ง่ายดี ตอนนี้ดูท่าจะเป็นความผิดพลาดของฉันแล้ว คนโง่บังคับหุ่นรบไม่ได้สินะ” หุ่นรบฮิวแมนนอยด์เอ่ยอย่างหงุดหงิดราวกับขุ่นเคืองใจที่เขาไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้เลย

“เราต้องอยู่กับไอ้โง่นี้จริงๆ เหรอ? นักเรียนที่เรียนจบจากสถาบันลูกเสือด้วยกันกับเราต่างก็เข้าไปในโลกหุ่นรบที่แท้จริงแล้ว ได้ยินว่ามีหลายคนที่อัปเกรดเปลี่ยนเป็นหุ่นรบที่ดีกว่าเดิมแล้ว” หุ่นรบนกรู้สึกร้อนใจอยู่บ้าง คิดว่าตัวเองถูกเจ้าโง่คนนั้นถ่วงแข้งถ่วงขาไว้

“ตอนแรกเราอยากตั้งทีมสามคน ให้หลูเสี่ยวหลงเป็นโล่ป้องกันอยู่ด้านหน้าสุด นายรับผิดชอบโจมตีกลางอากาศ ส่วนฉันก็ซุ่มยิงระยะไกลในแนวหลัง ถ้าเกิดพวกเราทิ้งเขา เราก็ต้องไปหาสมาชิกทีมคนใหม่ในโลกหุ่นรบนะ…” หุ่นรบฮิวแมนนอยด์ใคร่ครวญว่าทำอย่างไรถึงจะส่งผลดีต่อพวกเขามากที่สุด

“รอไอ้โง่นั่นจบการศึกษาออกมา เราก็คงเข้ากับสมาชิกใหม่ได้นานแล้ว เรื่องที่ฉันเป็นห่วงมากๆ ในตอนนี้คือเขาจะประสานความร่วมมือกับพวกเราได้หรือเปล่า ควรรู้ไว้นะว่าพอถึงช่วงหลัง เราจำเป็นต้องอาศัยพลังของทีมถึงจะทำภารกิจสำเร็จได้ ตอนนั้นทีมจะมีจุดอ่อนที่เห็นเด่นชัดไม่ได้เป็นอันขาด….” หุ่นรบหมดความอดทน เขาไม่คาดหวังกับอนาคตของหลูเสี่ยวหลงแล้ว คิดว่าหลูเสี่ยวหลงอาจจะถ่วงแข้งถ่วงขาพวกเขาไว้

“ก็ได้ พวกเราไม่รอเขาแล้ว ไปประเมินผลกันก่อนเถอะ แต่ว่าเราควรจะบอกเขายังไงดีล่ะ?” ภาพลักษณ์ภายนอกของหุ่นรบฮิวแมนนอยด์เป็นคนดีมาตลอด

“ดูฉันไว้ อีกเดี๋ยวไอ้เจ้าโง่นั่นออกมาจากการฝึกแล้ว ฉันจะบอกเขา” หุ่นรบนกรู้ปัญหาของหุ่นรบฮิวแมนนอยด์ ก็อาสาจะพูดเอง

หลังจากที่รอไปสักพัก ในที่สุดหุ่นรบสัตว์ป่าก็ทำการฝึกฝนพื้นฐานของเขาเสร็จ เขาวิ่งเหงื่อเต็มหน้ามายังเบื้องหน้าหุ่นรบสองตัวที่รอคอยเขาอยู่ ก่อนจะกล่าวด้วยความกระอักกระอ่วนว่า “ขอโทษทีนะ อาข่า ต้าลี่ ให้พวกนายรอตั้งนานเลย”

หุ่นรบนกถอนหายใจเบาๆ กล่าวว่า “เสี่ยวหลง ดูเหมือนว่าพวกเราต้องแยกกันเดินแล้วล่ะ”

หุ่นรบสัตว์ป่าอึ้งไป ไม่เข้าใจความหมายของคำพูดนี้ไปชั่วขณะ

“ฉันปรึกษากับอาข่าแล้ว พวกเราจะไปประเมินผลพื้นฐานกันก่อน แล้วออกไปเก็บทรัพยากรในโลกหุ่นรบ หลังจากนั้นก็จะไปทำภารกิจสร้างทีม ตั้งทีมขึ้นมา” หุ่นรบนกบอกแผนการของพวกเขาออกมา

หุ่นรบสัตว์ป่าเอ่ยด้วยความไม่เข้าใจ “เงื่อนไขต่ำสุดของภารกิจตั้งทีมคือต้องการคนอย่างน้อยที่สุดสามคนไม่ใช่เหรอ?”

“พวกเราไปอ่านฟอรั่มของโลกหุ่นรบมาแล้ว มีผู้เล่นมืออาชีพรับทำภารกิจแบบนี้โดยเฉพาะ พวกเขาจะรับทำภารกิจตั้งทีมให้กับทีมที่มีเงื่อนไขต่ำสุดไม่ครบ หลังจากที่รับคนแล้วก็จะออกไป ให้คนอื่นเพิ่มเข้ามาแทน” หุ่นรบนกลอบด่าอีกฝ่ายว่าตอนที่ควรฉลาดก็ไม่ฉลาด ตอนที่ไม่ควรฉลาดก็ดันฉลาดขึ้นมาเสียได้ ไม่นึกเลยว่าจะรู้ว่าภารกิจตั้งทีมมีเงื่อนไขเรื่องสมาชิกทีมด้วย

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง งั้นก็ดีเหลือเกิน ฉันกังวลมาตลอดว่าฉันเป็นตัวถ่วงพวกนายแล้ว ช่วงเวลาที่ผ่านมาฉันอยากพูดกับพวกนายมาตลอดว่าให้พวกนายไปหาสมาชิกทีมคนใหม่เถอะ ไม่ต้องรอฉันอีกต่อไปแล้วนะ” หุ่นรบสัตว์ป่าโล่งใจ เขารู้สึกอาลัยอาวรณ์ไม่อยากแยกจากเพื่อนสนิทสองคนที่ยินดีให้อภัยกับการอืดอาดเชื่องช้าของเขามากจริงๆ

“เหอะๆ ที่แท้นายก็รู้อยู่นานแล้วว่านายเป็นภาระให้พวกเรา…” หุ่นรบนกหัวเราะอย่างกระอักกระอ่วน ในใจรู้สึกหงุดหงิดมาก เสียใจที่ตัวเองไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีความคิดแบบนี้ ไม่อย่างนั้นเขาก็คงไม่จำเป็นต้องหาข้ออ้างแบบนี้ และก็โกรธเคืองอีกฝ่ายเหมือนกัน ในเมื่อมีความคิดแบบนี้ ทำไมถึงไม่รีบบอกล่ะ ถ้าเห็นพวกเขาเป็นเพื่อนที่แท้จริง เขาย่อมไม่มีทางยินดีเป็นภาระพวกเขาแน่นอน หลูเสี่ยวหลงคนนี้อยากเกาะพวกเขาชัดๆ

“เสี่ยวหลง อย่าเก็บเรื่องนี้มาใส่ใจมากนัก พวกเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ นายก็ฝึกฝนอยู่ที่นี่ให้มาก อย่าโดนพวกเราทิ้งห่างมากเกินไปล่ะ” หุ่นรบฮิวแมนนอยด์สัมผัสได้ถึงโทสะในใจของหุ่นรบนก ก็เลยรีบเอ่ยปากพูดออกมา ถ้าหากเรื่องที่พวกเขาวางแผนทิ้งเพื่อนร่วมทีมไว้แต่แรกถูกคนรู้เข้า ทีมของพวกเขาย่อมรับสมัครคนได้แน่นอน ไม่ว่าจะเป็นโลกความเป็นจริงหรือว่าโลกออนไลน์เสมือนจริง การทอดทิ้งและการหักหลังเพื่อนร่วมทีมจะโดนผู้คนดูถูกเหยียดหยาม เขาไม่อยากแบกรับความผิดแบบนี้

หุ่นรบสัตว์ป่าตอบด้วยความอับอายว่า “อื้อ ฉันจะพยายาม จะต้องผ่านการประเมินผลให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อไล่ตามพวกนายให้ทัน”

ผู้ควบคุมหุ่นรบนกเบ้ปาก ไม่เห็นด้วยกับคำพูดของอีกฝ่าย อย่างไรก็ตาม เขาได้แต่ทิ้งคำพูดปลอบใจภายใต้คำเตือนของหุ่นรบฮิวแมนนอยด์ไว้หนึ่งประโยคว่า “ความจริงแล้วไม่ต้องรีบมากเกินไปก็ได้นะ ไว้รอพวกเราเก็บทรัพยากรในโลกหุ่นรบได้มากๆ พอนายมาถึงก็จะช่วยนายอัปเกรดหุ่นรบให้แข็งแกร่งมากขึ้นได้ทันทีไงล่ะ”

หุ่นรบสัตว์ป่าพูดด้วยความตื้นตันใจว่า “ขอบคุณอาข่ากับต้าลี่แล้ว”

หุ่นรบฮิวแมนนอยด์กับหุ่นรบนกเตรียมตัวทำการประเมินผลทันที หุ่นรบสัตว์ป่าอยากรับชมศึกษาการประเมินผลของพวกเขาเพื่อดูดซับประสบการณ์ แต่หุ่นรบฮิวแมนนอยด์แนะนำว่า “นายควรจะไปศึกษาดูการประเมินผลของหุ่นรบสัตว์ป่าแบบเดียวกันนะ นั่นถึงจะมีประโยชน์กับนายอย่างแท้จริง”

หุ่นรบสัตว์ป่ารู้สึกว่าที่หุ่นรบฮิวแมนนอยด์พูดมาก็ถูก ดังนั้นเขาจึงตรวจสอบสถานที่ประเมินผลของหุ่นรบสัตว์ป่า ก่อนจะพบว่ามีหุ่นรบสัตว์ป่าหลายตัวกำลังทำการประเมินผลอยู่ เขาเลือกคนที่มีระยะเวลาเริ่มต้นสั้นที่สุดแล้วกดเข้าไปเตรียมพร้อมที่จะรับชมศึกษา

เมื่อเห็นหุ่นรบสัตว์ป่าหายไปจากในห้องฝึกฝน หุ่นรบฮิวแมนนอยด์กับหุ่นรบนกค่อยเลือกการประเมินผลพื้นฐานของตัวเอง จากนั้นพวกเขาก็ถูกส่งเข้าไปในมิติภารกิจประเมินผล

…………..

หลูเสี่ยวหลงเพิ่งจะเข้าไปในมิติประเมินผลก็เห็นหุ่นรบกระต่ายตัวหนึ่งกำลังกระโดดลอยอยู่กลางอากาศท่ามกลางสิ่งกีดขวางที่เคลื่อนไหวอย่างไร้กฎเกณฑ์ ความรู้สึกแรกของหลูเสี่ยวหลงคือสงสัยว่าตัวเองตาฝาดไปหรือเปล่า เขาขยี้ตาเต็มแรงก่อนจะพบว่าภาพตรงหน้าคือเรื่องจริง เขาค่อยๆ ถูกชักนำเข้าไปในการกระโดดของอีกฝ่าย รู้สึกว่าเบื้องหน้าเขาไม่ใช่หุ่นรบ หากแต่เป็นกระต่ายที่มีชีวิต กระโดดพุ่งออกมาจากในป่าตามอำเภอใจ

ทันใดนั้นภาพก็หยุดนิ่งลง หลูเสี่ยวหลงตื่นขึ้นมาจากภาพความฝันเมื่อสักครู่นี้ก่อนจะค่อยพบว่าหุ่นรบกระต่ายตรงหน้าผ่านด่านเสร็จสิ้นแล้ว เขานึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ฉับพลัน จากนั้นก็มองไปที่ด้านบนหน้าจอ ตัวอักษรสีแดงแถวหนึ่งกำลังกระพริบแสงว่า ‘ยินดีด้วย XXX ที่สำเร็จการศึกษาควบคุมหุ่นรบพื้นฐานด้วยผลคะแนนหนึ่งนาที สิบแปดวินาที เข้าสู่หนึ่งร้อยคนแรกของทำเนียบบุคคลชั้นยอด’

“หนึ่งร้อยคนแรกของทำเนียบบุคคลชั้นยอด!” หลูเสี่ยวหลงรู้สึกว่าดวงตาของเขาฟ้าฟางไปแล้ว โชคกระแทกใส่หัวเขาขนาดนี้ ไม่นึกเลยว่าการเข้ามารับชมศึกษาการประเมินผลโดยไม่ได้ตั้งใจคราวนี้ เขาจะเลือกเจอบุคคลระดับมหาเทพได้ ถ้าหากรู้แจ้งอะไรบางอย่างจากในนั้นได้เล็กน้อย เขาคงได้ประโยชน์ไปชั่วชีวิต

อย่างไรก็ตาม หลูเสี่ยวหลงสูญเสียความมั่นใจเร็วมาก เนื่องจากเขาพบว่านอกจากการกระโดดโลดเต้นอันงดงามของอีกฝ่ายแล้ว ในสมองก็ไม่มีของอย่างอื่นเลย นี่เป็นการรับชมศึกษาที่ล้มเหลวจริงๆ เขาพลาดโอกาสที่ดีเยี่ยมที่สุดแบบนี้ไปแล้ว

หลูเสี่ยวหลงที่หมดอาลัยตายอยากก็กดเลือกรับชมการประเมินผลของหุ่นรบสัตว์ป่าอีกครั้ง นอกจากหุ่นรบกระต่ายที่สิ้นสุดลงไปแล้ว หุ่นรบตัวอื่นๆ ยังคงอยู่ระหว่างการประเมิน หลูเสี่ยวหลงมองดูรายชื่อคนเหล่านั้นก็เรียกความตื่นเต้นเข้าไปศึกษารับชมไม่ได้เลย

ในเวลานี้เอง จู่ๆ ก็มีหุ่นรบตัวใหม่เด้งขึ้นมาในตัวเลือก หลูเสี่ยวหลงกดเข้าไปทันทีโดยไม่ได้ใคร่ครวญเลยสักนิดเดียว

นี่เป็นหุ่นรบเสือชีตาห์ หลูเสี่ยวหลงเพิ่งจะเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นเสือชีตาห์ทะยานออกไปกลายเป็นแสงพุ่งสายหนึ่ง ถึงขนาดที่ปรากฏเป็นภาพลวงตา

“ยอดฝีมือ!” ถึงแม้ว่าการควบคุมของหลูเสี่ยวหลงจะไม่เท่าไหร่ แต่ว่าระดับการประเมินค่ายังคงร้ายกาจมาก เขาสัมผัสได้ทันทีว่าโชคของเขามาอีกแล้ว

ไม่นานอีกฝ่ายก็มาถึงเขตสิ่งกีดขวางเคลื่อนไหวอย่างไร้กฎเกณฑ์ตามที่คาดไว้จริงๆ หลูเสี่ยวหลงสัมผัสถึงความรู้สึกที่หุ่นรบกระต่ายมอบให้เขาในรอบก่อนได้อีกแล้ว เขาเห็นภาพลวงตาอีกครั้งว่าหุ่นรบเสือชีตาห์ตรงหน้าเป็นเสือชีตาห์ตัวเป็นๆ ที่กำลังไล่ล่าอาหารอยู่จริงๆ มันหลบสิ่งกีดขวางทุกอย่างด้วยความคล่องแคล่วว่องไว พุ่งเข้าไปหาเป้าหมายที่เขามองไว้โดยไม่ลังเลเลยสักนิดเดียว

บางทีอาจจะใช้เวลาไปเล็กน้อย แต่หลูเสี่ยวหลงไม่ได้ดูเลย เขาหมกมุ่นอยู่ท่ามกลางการกระโดดขึ้นๆ ลงๆ ด้วยความปราดเปรียวของเสือชีตาห์ จนกระทั่งการประเมินผลสิ้นสุดลงในที่สุด

“ยินดีด้วย XXX ที่สำเร็จการศึกษาควบคุมหุ่นรบพื้นฐานด้วยผลคะแนนหนึ่งนาที สิบเก้าวินาที เข้าสู่หนึ่งร้อยคนแรกของทำเนียบบุคคลชั้นยอด” เมื่อหลูเสี่ยวหลงมองดูหน้าจออีกครั้ง ผลคะแนนที่ใกล้เคียงกับหุ่นรบกระต่ายสุดขีดก็ปรากฎขึ้นมาตรงหน้าเขา มันเองก็เข้าสู่หนึ่งร้อยอันดับแรกเหมือนกับที่คาดไว้จริงๆ

“อีกเดี๋ยวฉันจะต้องไปสุ่มชิงโชคตรงที่สุ่มรางวัลหุ่นรบให้ได้” หลูเสี่ยวหลงรู้สึกว่าการที่ตัวเองเจอมหาเทพบังคับหุ่นรบติดต่อกัน RP[1] ของเขาจะต้องระเบิดแล้วแน่นอน โชคลาภนี้อาจจะทำให้เขาสุ่มอุปกรณ์หุ่นรบในตำนานก็ได้

ถ้าหากเขาสามารถรู้จักมหาเทพสองคนนี้ได้ก็ดีสิ น่าเสียดายที่มหาเทพจะต้องเลือกจบการศึกษาแล้วออกไปแน่นอน หลังจากที่หลูเสี่ยวหลงเสียใจแล้ว เขาก็หมดอารมณ์ชมดูอีกต่อไป เขาออกจากสถานที่ประเมินผลแล้วมาที่ห้องฝึกฝนของเขาอีกครั้ง แต่แล้วเขาก็พบว่ามหาเทพที่เขานึกว่าจบการศึกษาออกไปแล้วกลับปรากฎตัวอยู่ตรงหน้าเขาพร้อมกัน…

“เอ่อ…ทำไมพวกนายยังอยู่ที่นี่ล่ะ?” เสียงของหลูเสี่ยวหลงระเบิดดังขึ้นในห้องนี้ ที่แท้หลูเสี่ยวหลงยังไม่ได้ปิดไมค์สาธารณะในตอนที่เขาพูดคุยกับเพื่อนๆ เมื่อสักครู่นี้

เดิมทีหุ่นรบกระต่ายกับหุ่นรบเสือชีตาห์กำลังฝึกฝนพื้นฐานต่างๆ ของตัวเองอยู่ เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงนี้เข้า ศีรษะของกระต่ายกับศีรษะของเสือชีตาห์ก็หันมามองพร้อมกัน

หลูเสี่ยวหลงคิดว่าตัวเองมองเห็นความงุนงงอยู่ภายในดวงตาของหุ่นรบจริงๆ นี่ทำให้เขาแทบจะตบหน้าตัวเอง พยายามใช้ความเจ็บปวดมาเรียกสติตัวเองให้ปลอดโปร่ง

“พวกนายเข้าไปในหนึ่งร้อยคนแรกของทำเนียบบุคคลชั้นยอดแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมยังไม่เลือกจบการศึกษาล่ะ?” หลูเสี่ยวหลงยังควบคุมความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองไม่ได้ก็เลยถามข้อสงสัยของตัวเองออกมา

อย่างไรก็ตาม เมื่อหลูเสี่ยวหลงกล่าวคำพูดนี้ออกมา เขาก็นึกเสียใจอยู่บ้าง ไม่รู้ว่ามหาเทพทั้งสองท่านจะรังเกียจเสียงหนวกหูของเขาเลยตัดสินใจออกจากห้องนี้แล้วไปที่อื่นแทนหรือเปล่า ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาก็สูญเสียความหวังที่จะรู้จักมหาเทพสองท่านนี้ไปแล้วใช่ไหม?

แล้วก็เป็นไปตามที่คาดไว้ หุ่นรบกระต่ายหันหน้ามองไปที่หุ่นรบเสือชีตาห์แวบหนึ่ง หลังจากนั้นก็ส่ายศีรษะของมันแล้วก็ทำการฝึกฝนการเคลื่อนไหวพื้นฐานของมันต่อ มหาเทพไม่ใช่คนที่สนิทสนมได้ง่ายขนาดนั้นจริงๆ หลูเสี่ยวหลงรู้สึกหมดอาลัยตายอยากขึ้นมาอีกครั้ง

……………………………………………………..

[1] หมายถึงโชค