I'M THE BOSS ลูกพี่หุ่นเทวะ - ตอนที่ 150 วิกฤติของหลิงหลาน!

ที่แท้ผู้ควบคุมหุ่นรบชิกามารุที่รอคอยโอกาสอยู่ไกลๆ ก็คิดวิธีที่ได้ผลดีทั้งเขาและหัวหน้าได้ เขาทิ้งปืนใหญ่ลำแสงที่มีอานุภาพมหาศาล เอามันกลับไปสะพายไว้ที่ด้านหลัง จากนั้นก็เลือกปืนพกเลเซอร์รุ่นเล็กที่ห้อยอยู่ด้านหลังเอวออกมาอีกกระบอกหนึ่ง

อานุภาพของปืนพกเลเซอร์ด้อยกว่าปืนใหญ่พลังงานอย่างเห็นได้ชัด นอกจากนี้รัศมีการยิงยังสั้นสุดขีด แต่ข้อดีก็คือ เขาไม่ต้องกลัวว่าจะทำร้ายเพื่อนร่วมทีมจนได้รับบาดเจ็บสาหัสด้วย ต่อให้เผลอทำร้ายโดยไม่ได้ตั้งใจ อาศัยแค่พลังป้องกันของตัวหุ่นรบ ขอเพียงไม่ได้โจมตีจุดเดิมสองครั้ง ก็สร้างความเสียหายต่อหุ่นรบได้ไม่มากนัก

เป้าหมายหลักที่เขาเลือกซุ่มยิงด้วยปืนพกเลเซอร์กระบอกนี้คือ ก่อกวนผู้ควบคุมหุ่นรบของสหพันธรัฐ ทำให้ใจเขารู้สึกพะว้าพะวงไม่กล้าจู่โจมอย่างบ้าคลั่ง เช่นนี้หัวหน้าทีมของพวกเขาก็จะมีโอกาสโต้คืน อย่างไรก็ตาม ถ้าหากอีกฝ่ายไม่สนใจการโจมตีของเขาเพราะว่าอานุภาพของปืนพกน้อยสุดขีด เขาเชื่อว่า ขอเพียงให้โอกาสเขา เขาย่อมสามารถโจมตีไปที่ตำแหน่งเดิมติดต่อกันได้หลายครั้ง สร้างความเสียหายอย่างใหญ่หลวงให้กับอีกฝ่ายได้แน่นอน

การตัดสินใจของเขาทำลายแผนการของหลิงหลานโดยไม่ต้องสงสัย และก็ทำให้เขาเข้าร่วมการต่อสู้ได้อย่างสบายใจ

“ดูท่าต้องคิดวิธีจัดการหุ่นรบตรงหน้าแล้ว” หลิงหลานรู้ว่าอัตราในการเอาชนะค่อยๆ โน้มเอียงไปทางฝ่ายตรงข้าม เธอรอไม่ไหวแล้ว แผนการมากมายนับไม่ถ้วนแล่นวาบขึ้นมาในสมอง….

ผู้ควบคุมหุ่นรบชิกามารุลั่นไกอีกครั้ง ปากกระบอกปืนพกเลเซอร์สาดลำแสงออกไปสายหนึ่ง

ลำแสงโจมตีไปที่ด้านข้างเอวฝั่งขวาของหุ่นรบสหพันธรัฐ เสียงระเบิดดังขึ้นฉับพลัน มีควันหนาทึบไหลออกมาจากด้านหลังเอวของหุ่นรบตัวนั้น

“Yes!” ผู้ควบคุมหุ่นรบชิกามารุอดลอบยินดีกับตัวเองไม่ได้ เขาโชคดีที่ทำลายเครื่องยนต์ด้านข้างของอีกฝ่ายได้ในการซุ่มยิงครั้งนี้ ทำให้ระบบการขับเคลื่อนฝ่ายตรงข้ามมีปัญหา

ทันใดนั้นเครื่องยนต์ของหุ่นรบของสหพันธรัฐเกิดขัดข้องเพราะเหตุการณ์ไม่คาดฝันนี้จริงๆ ทั่วทั้งร่างของหุ่นรบร่วงลงไปฉับพลัน

หัวหน้าทีมที่ถูกโจมตีจนอัดอั้นตันใจสุดขีดก็ตกตะลึงไปแล้วก็พลันตื่นเต้นยินดีอย่างยิ่งยวด “โอกาสมาแล้ว!”

ไม่นึกเลยว่าชิกามารุคุงลูกน้องของเขาจะยอดเยี่ยมขนาดนี้ ระเบิดเครื่องยนต์ของฝ่ายตรงข้ามโดยตรง นี่เป็นเวลาโต้กลับของเขาแล้ว

ความรู้สึกตื่นเต้นทำให้เขาลืมสภาพย่ำแย่ของร่างกายไป เขาบังคับหุ่นรบให้พุ่งไปหาหุ่นรบของสหพันธรัฐราวกับพยัคฆ์ลงจากเขา[1]ก็ไม่ปาน เมื่อสักครู่นี้เขาถูกอีกฝ่ายโจมตีกดดันมาตลอด ในที่สุดตอนนี้ก็ถึงตาเขาโจมตีอีกฝ่ายแล้ว โอกาสในการล้างแค้นดีๆ แบบนี้ เขาไม่มีทางพลาดแน่นอน

ในขณะที่ผู้ควบคุมหุ่นรบชิกามารุที่อยู่ห่างไกลออกไปกำลังครุ่นคิดว่าจะซุ่มยิงต่อนั้น เขาก็เห็นหัวหน้าทีมถาโถมเข้าไปด้วยความตื่นเต้น มือที่เตรียมตัวกดปุ่มยิงก็ค่อยๆ ช้าลงทันที…อืม ให้หัวหน้าระบายความโกรธก่อนละกัน!

เขาคิดว่าหุ่นรบของสหพันธรัฐที่สูญเสียเครื่องยนต์หลักไปข้างหนึ่งไม่มีทางเป็นคู่มือของหัวหน้าเขาแน่นอน นอกจากนี้เขาเชื่อว่า หัวหน้าถูกอีกฝ่ายโจมตีกดดันย่อมอยากปลดปล่อยความขุ่นเคืองนี้มาข่มเหงรังแกอีกฝ่ายให้หนักๆ สักหน่อย ในฐานะที่เป็นลูกน้อง เขาไม่อาจขัดอารมณ์สนุกของหัวหน้าในการรังแกอีกฝ่ายได้

“ฝ่ายตรงข้ามหลงกลแล้ว!” หลิงหลานดีใจอย่างบ้าคลั่งเมื่อเห็นอีกฝ่ายโจมตีเข้ามาตามที่เธอคิดไว้จริงๆ เดิมทีเธอเดิมพันเอาไว้ เดิมพันกับความปรารถนาในการล้างแค้นของอีกฝ่าย เดิมพันว่าหุ่นรบอีกตัวจะทำตามอำเภอตามใจ และเธอก็เดิมพันสำเร็จ

ถึงแม้ว่าหลิงหลานจะรู้สึกตื่นเต้นหาใดเปรียบ แต่มือกลับมั่นคงมาก เธอบังคับส่วนหัวของหุ่นรบได้อย่างสมบูรณ์แบบ แหงนหน้ามันไปยังองศาที่แม่นยำสุดขีด

“คำนวณเส้นทางการโจมตี ไม่ผิดพลาด!” เสี่ยวซื่อเพิ่งจะกล่าวจบ จรวดต่อต้านอากาศยานบนส่วนหัวของหุ่นรบก็ถูกหลิงหลานยิงออกไปอย่างเฉียบขาด

จรวดสองลูกมาอย่างกะทันหัน นอกจากนี้ฝ่ายตรงข้ามยังไม่นึกไม่ฝันเลยว่าหุ่นรบของสหพันธรัฐที่ควรตกตะลึงพรึงเพริดจะยิงจรวดต่อต้านอากาศยานออกมา

หัวหน้าทีมรู้ว่าเขาหลบไม่พ้นแน่ แต่เขาก็ไม่ได้กังวลมากนัก เพราะว่าสำหรับหุ่นรบแล้ว จรวดต่อต้านอากาศยานแบบนี้ไม่มีประสิทธิภาพมากเท่าไหร่ เนื่องจากเกราะด้านนอกของตัวหุ่นรบสามารถต้านทานแรงระเบิดของจรวดได้มากพอ

หัวหน้าทีมคิดว่านี่เป็นการโจมตีดิ้นรนเฮือกสุดท้ายก่อนตายของผู้ควบคุมหุ่นรบสหพันธรัฐ ดังนั้นต่อให้ไม่มีประสิทธิภาพ อีกฝ่ายก็ยังยิงออกมาอยู่ดี

ก่อนที่จรวดจะยิงโดนหุ่นรบของหัวหน้าทีมนั้น จู่ๆ มันก็เลี้ยวขึ้นไปข้างหน้า ทันใดนั้นเขาก็พบว่าหน้าจอหลักของตัวเองสั่นขึ้นมาฉับพลัน หลังจากนั้นก็ถูกควันหนาทึบบดบังภาพหน้าจอไว้ นอกจากควันสีดำแล้วก็มองไม่เห็นหุ่นรบของอีกฝ่ายในหน้าจอหลักเลย

การตอบสนองของเขารวดเร็วมาก เขาสับเปลี่ยนหน้าจอตำแหน่งอื่นๆ มาแทนที่หน้าจอหลักทันที

“หัวหน้า ระวังตัวด้วย!” เสียงร้องตกใจของชิกามารุคุงลูกน้องของเขาดังขึ้นมาจากในช่องสื่อสาร เขาบังคับสองแขนของหุ่นรบให้ไขว้กันเพื่อทำการป้องกันตามปฏิกิริยาตอบโต้

เขาเพิ่งจะควบคุมท่านี้เสร็จก็สัมผัสได้ว่าหุ่นรบของตัวเองถูกพละกำลังมหาศาลสายหนึ่งโจมตีใส่ หลังจากนั้นทั่วทั้งร่างของหุ่นรบก็ถูกพลังสายนี้ผลักขึ้นไปบนอากาศ

นี่มันเกินอะไรขึ้น? หัวหน้าทีมตื่นตระหนกเมื่อพบว่าเรื่องราวเหนือการควบคุมของเขาแล้ว

ผู้ควบคุมหุ่นรบชิกามารุที่อยู่ไกลๆ มองเห็นชัดเจนที่สุด เดิมทีจรวดต่อต้านอากาศยานสองลูกที่ยิงออกมาจากส่วนหัวของหุ่นรบสหพันธรัฐนั้นได้ยิงใส่ตรงตำแหน่งสะบักของหุ่นรบหัวหน้าทีม เพียงแต่ก่อนหน้าที่จะยิงโดนนั้น จู่ๆ มันก็เปลี่ยนทิศทางยิงใส่ส่วนหัวทันที หรือพูดอีกอย่างก็คือ อีกฝ่ายพุ่งเป้าไปที่กล้องหลักของหุ่นรบ จรวดต่อต้านอากาศยานสองลูกไม่ใช่จรวดทั่วไป หากแต่ติดตั้งระบบนำร่องไว้ด้วย

นี่พิสูจน์แล้วว่าการโจมตีของอีกฝ่ายไม่ได้บุ่มบ่ามดิ้นรนเฮือกสุดท้าย หากแต่เป็นแผนการที่วางไว้ล่วงหน้า

ฝ่ายตรงข้ามใช้จรวดต่อต้านอากาศยานที่ไม่มีพลังทำลายล้างมากเท่าไหร่เพื่อให้หน้าจอหลักของหัวหน้าทีมได้รับผลกระทบ คาดว่าควันหนาทึบที่เกิดขึ้นหลังจากระเบิดของจรวดต่อต้านอากาศยานก็อยู่ในแผนการที่อีกฝ่ายวางไว้เช่นกัน ไม่เพียงเท่านั้น ในตอนที่ทัศนวิสัยของหัวหน้าทีมถูกขัดขวางไว้นั้น ตรงหน้าอกของฝ่ายตรงข้ามก็ยิงปืนใหญ่จรวดอานุภาพร้ายแรงสุดขีดที่เตรียมไว้มานานแล้วออกมาอีกครั้ง ระเบิดหุ่นรบของหัวหน้าทีมจนกระเด็นลอยไปทันที

ผู้ควบคุมหุ่นรบชิกามารุชูปืนพกเลเซอร์ในมือขึ้นมา เตรียมพร้อมทำลายหุ่นรบของฝ่ายตรงข้าม…

อย่างไรก็ตาม เรื่องที่ทำให้เขาตกตะลึงก็เกิดขึ้น เครื่องยนต์ที่เดิมทีน่าจะถูกเขาทำลายก็ส่งเสียงดังสนั่นอย่างรุนแรงออกมาอีกครั้ง แรงผลักดันมหาศาลทำให้หุ่นรบสหพันธรัฐบินตามหุ่นรบของหัวหน้าทีมขึ้นไปบนอากาศ

ไม่เพียงเท่านั้น การกระทำต่อมาของหุ่นรบสหพันธรัฐก็ทำให้เขาร้องตกใจขึ้นมาทันที เนื่องจากเขาเห็นอีกฝ่ายเสียบมีดคลื่นแม่เหล็กในมือขวากลับไปด้านนอกของต้นขาอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นสองมือก็กุมดาบแสงเอาไว้แน่นๆ แล้วก็แทงไปที่ห้องคนขับของหัวหน้าทีมอย่างหนักหน่วง

“รีบเปิดโล่แสงป้องกันเร็วเข้า!” ชิกามารุคุงแผดเสียงคำรามด้วยความตื่นตระหนก

หัวหน้าทีมเป็นบุคคลระดับหัวหน้าจริงๆ เขาเปิดใช้โล่แสงป้องกันในชั่วพริบตา

ดาบแสงกับโล่แสงปะทะกันอย่างรุนแรง หลิงหลานรู้สึกได้เพียงพลังสะท้อนกลับมหาศาลสายหนึ่งส่งมาที่ในมือ

“เสี่ยวซื่อ อดทนไว้ อย่าถูกผลักออกนะ!” หลิงหลานปล่อยพลังขับเคลื่อนสูงสุดออกมา ส่วนเสี่ยวซื่อก็รักษาไม่ให้ระบบของหุ่นรบพังทลายเพราะแรงกดดันมหาศาลสองสายหลังจากที่ปลดปล่อยแรงขับเคลื่อนขนาดใหญ่เช่นนี้ออกมา

จากนั้นก็เห็นว่าบนท้องฟ้ามีหุ่นรบสีน้ำเงินขาวตัวหนึ่งกุมดาบแสงไว้ที่สองมือบินพุ่งแฉลบไปทางด้านหน้าตรงห้องคนขับของหุ่นรบสีดำวาดเป็นเส้นตรงอยู่กลางอากาศ

“บากะ! บากะ!” เวลานี้หัวหน้าทีมกลับคืนสู่หน้าจอหลักแล้ว เขาใช้มีดคลื่นแม่เหล็กในมือซ้ายฟันไปที่หุ่นรบสหพันรัฐอย่างสุดชีวิต ฟันไปหนึ่งครั้ง สองครั้ง สามครั้ง ทิ้งรอยแผลไว้บนหุ่นรบของฝ่ายตรงข้ามทีละรอย

หลิงหลานที่อยู่ในห้องคนขับอดทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว เธอกระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง การฟันของฝ่ายตรงข้ามทำให้หุ่นรบเกิดคลื่นสั่นสะเทือนในระดับหนึ่ง การสั่นสะเทือนติดต่อกันทำให้ร่างกายของหลิงหลานที่แต่เดิมได้รับบาดเจ็บยิ่งมีอาการสาหัสมากขึ้น เลือดลมพลุ่งพล่านจนกระอักเลือดออกมาโดยไม่คาดคิด

“ลูกพี่ เธอเป็นยังไงบ้าง?” เสี่ยวซื่อตื่นตระหนก

“ไม่เป็นไร ฉันยังไหว พลังงานของดาบแสงยังทนได้กี่วิ?” การปะทะกันระหว่างดาบแสงกับโล่แสงจะต้องใช้พลังงานด้วยกันทั้งสองฝ่าย ใครใช้พลังงานหมดก่อนก็จะเป็นฝ่ายหายไป และตอนนี้หลิงหลานกำลังเดิมพันว่าพลังงานป้องกันของโล่แสงจะหมดเร็วกว่าดาบแสงของเธอ

“เวลาไม่ถึงสิบวิเท่านั้น!” เสี่ยวซื่อเคร่งเครียดมาก

“เดิมพันดูแล้ว!” สายตาของหลิงหลานฉายแววดุดันออกมาแวบหนึ่ง เธอโหดเหี้ยมกับตัวเองในช่วงเวลาสำคัญเหมือนกัน

“แปด เจ็ด หก ห้า สี่ สาม สอง…ซวยล่ะ! ไม่มีพลังงานแล้ว…” เสียงของเสี่ยวซื่อยังไม่จบ หลิงหลานก็รู้สึกได้ว่าดาบแสงในมือคล้ายกับไม่มีพลังงานต้านทานอะไรแล้ว มันแทงทะลุผ่านอะไรบางอย่างไปทันที

หลังจากนั้นดาบแสงก็หลงเหลือแค่ด้ามดาบ นี่นับว่าเป็นความสำเร็จหรือว่าความล้มเหลวกันนะ? ความสงสัยของหลิงหลานแล่นวาบขึ้นมา แต่ว่านิ้วมือกลับไม่ได้หยุดนิ่ง มันยังคงสะบัดอย่างรวดเร็วจนออกมาเป็นภาพซ้อนทีละชั้น

พริบตาที่หุ่นรบสหพันธรัฐปล่อยดาบแสงที่ไร้พลังงานทิ้งไป มือขวาก็คว้าหุ่นรบฮิงูเระตัวนั้นไว้ก่อนจะวนอ้อมกว้างๆ โดยให้มันอยู่ตรงกลาง จากนั้นก็ซ่อนไปที่ด้านหลังหุ่นรบฮิงูเระ หลบหลีกการลอบซุ่มโจมตีอันชั่วช้าสุดขีดของผู้ควบคุมหุ่นรบชิกามารุที่อยู่ห่างไกลอีกครั้ง

“ชิกามารุคุง ต้องมอบภารกิจของจักรวรรดิให้นายจัดการแล้ว” หัวหน้าทีมเห็นเลือดไหลทะลักออกมาจากรูที่แทงตรงอกก็เอ่ยกับลูกน้องที่อยู่ไกลๆ

“หัวหน้า คุณพูดอะไรน่ะ?” ผู้ควบคุมหุ่นรบชิกามารุที่อยู่ห่างไกลมองเห็นไม่ชัดว่าสุดท้ายเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เพราะว่าพลังงานของดาบแสงกับโล่แสงถูกใช้จนหมดเกลี้ยงในช่วงเวลาแทบจะพร้อมกัน

“ใช้ปืนใหญ่พลังงาน! นี่เป็นคำสั่ง!” หัวหน้าทีมรู้สึกได้ว่าชีวิตของตนกำลังหายไป เขาอาศัยลมหายใจเฮือกสุดท้ายออกคำสั่งลงมา หลังจากนั้นก็กดปุ่มติดตั้งทำลายตัวเองของหุ่นรบ

“ต่อให้ตาย ฉันก็จะดึงแกลงนรกไปด้วยกัน!” หัวหน้าทีมแผดเสียงคำรามด้วยความโกรธเกรี้ยวนี้ออกมาก่อนจะถึงจุดจบสุดท้าย

“หัวหน้า!” ชิกามารุเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ดูท่าช่วงเวลาสุดท้าย พลังงานดาบเลเซอร์จะสลายช้ากว่าโล่แสงหนึ่งวินาที และหนึ่งวินาทีนั้นก็ได้แทงเข้าไปที่จุดสำคัญของหัวหน้าทีม นี่ก็เป็นเหตุผลว่าทำไมหัวหน้าทีมถึงให้เขาเปลี่ยนมาใช้ปืนใหญ่พลังงาน เพราะว่าเขาอยู่ต่อไปไม่ไหวแล้ว

“หัวหน้า จักรวรรดิจะไม่ลืมการเสียสละชีวิตของคุณ!” สายตาของผู้ควบคุมหุ่นรบชิกามารุเย็นเยียบ เขาทิ้งปืนพกเลเซอร์ในมือลงก่อนจะหยิบปืนใหญ่พลังงานเลเซอร์ที่ด้านหลังขึ้นมาแทน จากนั้นก็ตั้งลำกล้องขึ้นมา เล็งเป้าไปที่หุ่นรบของหัวหน้าทีมตนเอง…รวมไปถึงหุ่นรบสหพันธรัฐที่อยู่ด้านหลังมันด้วย!

……….

“แย่แล้ว หุ่นรบอีกตัวเปลี่ยนมาใช้ปืนใหญ่พลังงานแล้ว” เสี่ยวซื่อคอยสอดส่องตรวจตราหุ่นรบฮิงูเระที่ซุ่มโจมตีพวกเขามาตลอด

“เขาไม่สนว่าเพื่อนร่วมรบจะพลีชีพเลยหรือไง?” การตอบสนองแรกของหลิงหลานคือ อีกฝ่ายบ้าไปแล้ว

“ไม่ถูก…” หลิงหลานพลันรู้สึกได้ถึงความหวาดผวาอย่างรุนแรงโจมตีเข้าที่หัวใจ เสียงกระดิ่งเตือนดังอย่างบ้าคลั่งขึ้นในสมอง

นิ้วมือของเธอโบกสะบัดอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้ครุ่นคิดเลยสักนิด ในช่วงเวลาความเป็นความตายแบบนี้ เธอไม่ไปใคร่ครวญสิ่งที่เรียกว่าขีดจำกัดความเร็วนิ้วมือแล้ว ในใจเธอมีเพียงความคิดเดียวเท่านั้น นั่นก็คือต้องเร็ว ต้องเร็วขึ้นอีก ยังต้องเร็วมากกว่าที่ต้องเร็วขึ้นอีก เพราะว่าเธออยู่ในช่วงเวลาที่ยมทูตจะช่วงชิงชีวิตไปแล้ว

คราวนี้บนแผงควบคุมไม่มีภาพซ้อนเป็นชั้นๆ แต่ว่าอยู่ดีๆ นิ้วมือของหลิงหลานก็หายไปแล้ว….

…………………………………………………………

[1] หมายถึงความองอาจและคล่องแคล่ว อย่างที่ใครก็ไม่อาจต้านทานได้