I'M THE BOSS ลูกพี่หุ่นเทวะ - ตอนที่ 274 กลุ่มหุ่นรบเทียนจี!

หย่งกวงได้ยินคำพูดของชายหนุ่มชุดขาวก็อดเอ่ยด้วยรอยยิ้มขื่นไม่ได้ “ฉันถูกมัดไว้แบบนี้จะปลดล็อกได้ยังไงล่ะ อย่างน้อยที่สุดก็ต้องปล่อยมือฉันออกนะ” เขาหันหน้าไปหาลั่วล่างแล้วเอ่ยว่า “ในเมื่อพี่ซีพูดแบบนี้ นายก็ปล่อยมือสองข้างของฉันก่อน ฉันจะช่วยปลดล็อกโฮเวอร์คาร์ให้นาย”

สายตาของชายหนุ่มชุดขาวทอดไปยังตัวลั่วล่างอีกครั้ง มองลั่วล่างด้วยความคาดหวังอย่างเต็มเปี่ยม

ลั่วล่างลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาเห็นโฮเวอร์คาร์สามคันที่อยู่ไม่ไกลก็ผุดความคิดหนึ่งขึ้นมาและเอ่ยว่า “ไม่ต้องปลดล็อกแล้ว ตรงนั้นยังมีโฮเวอร์คาร์สามคันที่สมบูรณ์ดีอยู่ไม่ใช่เหรอ? ถ้านายไม่รังเกียจก็เอาหนึ่งในนั้นสักคันมาส่งฉันกลับไปเถอะ”

ชายหนุ่มชุดขาวได้ยินคำกล่าวก็ผงกศีรษะติดต่อกันและพูดว่า “ไม่รังเกียจ ไม่รังเกียจอยู่แล้ว นายเลือกโฮเวอร์คาร์สามคันนี้ได้ตามใจชอบเลย”

ลั่วล่างยิ้ม ไม่ได้ชี้ว่าต้องการคันไหนออกมาตรงๆ เขาแบกหย่งกวงขึ้นมาอย่างระมัดระวัง ให้หย่งกวงกลายเป็นตัวประกันของตัวเองมาขวางไว้ที่เบื้องหน้าเขา หลังจากนั้นก็ถอยหลังด้วยความระวัง ทันใดนั้นเขาก็ทะยานไปด้านหลังในตอนที่อยู่ไม่ห่างจากโฮเวอร์คาร์ทั้งสามคัน กระโดดไปที่โฮเวอร์คาร์คันหนึ่งที่อยู่ด้านข้าง จากนั้นก็เปิดประตูรถ เขายังคงเอาหย่งกวงมาขวางไว้ด้านหน้าตัวเอง จากนั้นก็ค่อยๆ ถอยเข้าไปนั่ง

ลั่วล่างเพิ่งนั่งลงบนที่นั่ง เห็นว่าฝ่ายตรงข้ามยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้เคลื่อนไหวเลยสักเดียว เขาก็อดโล่งใจไม่ได้ ดูท่าพวกเขาไม่มีเจตนาร้ายอะไรจริงๆ มือที่เดิมทีจับหย่งกวงไว้แน่นผ่อนคลายลง

และในตอนนี้เอง หย่งกวงที่ให้ความร่วมมือกับลั่วล่างมากมาโดยตลอดสัมผัสได้ว่าพลังตรงคออ่อนลง เขาก็ดิ้นรนอย่างแรงทันที ร่างของเขาสลัดหลุดออกจากฝ่ามือของลั่วล่างได้อย่างราบรื่น ก่อนจะฉวยโอกาสโถมตัวลงไปที่พื้น…

ลั่วล่างตกใจมาก ขณะที่กำลังคิดจะเอนตัวออกมาคว้าอีกฝ่ายนั้น จู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงเครื่องจักรกลดังเสียดสีที่เบาสุดขีด ในเวลาเดียวกัน ลำแสงสีเงินสายหนึ่งส่องวาบขึ้นมาจากตรงหน้าเขา

ลั่วล่างสัมผัสได้ถึงวิกฤตที่จู่โจมเข้ามาโดยไม่คาดคิด กล้ามเนื้อทั่วทั้งร่างของเขาเกร็งขึ้นมา ประสบการณ์ต่อสู้หลายปีไม่ได้ทำให้เขามือเท้าลนลาน เท้าขวาของเขากวาดไปฉับพลัน เตะร่างของหย่งกวงที่ล้มคว่ำไปบนพื้นให้ลอยขึ้นมา แล้วเขาก็อาศัยแรงสะท้อนนี้ไถลตัวเข้าไปในโฮเวอร์คาร์อย่างฉับไว หมายจะหลบแสงสีเงินที่ทำให้เขารู้สึกถึงวิกฤติสายนั้น

ชั่วพริบตานั้น ถึงแม้ปฏิกิริยาตอบสนองของลั่วล่างจะว่องไวสุดขีด แต่เขายังคงไม่ได้เร็วไปกว่าความเร็วของแสงสีเงิน ลั่วล่างไม่อาจหลบได้โดยสมบูรณ์ แสงสีเงินแฉลบผ่านแขนขวาของลั่วล่างจนเลือดไหลออกมา ย้อมชุดเครื่องแบบสีเขียวของลั่วล่างเป็นสีแดงอย่างรวดเร็ว

ลั่วล่างไม่สนใจบาดแผลบนแขน ในตอนที่เขาไถลไปทางโฮเวอร์คาร์ เท้าขวาก็เกี่ยวประตูรถ ฉวยโอกาสปิดมัน ลั่วล่างรีบกดปุ่มล็อกด้านใน ล็อกประตูรถไว้ นอกจากคนด้านในแล้ว คนข้างนอกคิดจะเปิดประตูรถจำเป็นต้องใช้แรงทำลายแล้ว

หลังจากที่ลั่วล่างทำทุกอย่างนี้เสร็จแล้วก็เปิดใช้งานออปติคัลคอมพิวเตอร์อย่างใจเย็น ตอนนี้เขาภาวนาให้ติดเครื่องยนต์โฮเวอร์คาร์หลบหนีออกไปจากที่นี่ได้สำเร็จก่อนที่ฝ่ายตรงข้ามจะทำลายโฮเวอร์คาร์ ตอนนี้ต่อให้ลั่วล่างโง่เง่าอีกแค่ไหนก็รู้ว่าเขาตกหลุมพรางของอีกฝ่ายแล้ว คำพูดที่ชายหนุ่มชุดขาวคนนั้นกล่าวออกมามีแต่คำพูดหลอกลวงทั้งนั้น ไม่ได้ดูบริสุทธิ์จริงใจเหมือนกับท่าทีที่เขาแสดงเลย เขาลอบแค้นเคืองตัวเองที่เกิดความรู้สึกดีๆ ต่อศัตรูได้ง่ายขนาดนี้ สุดท้ายถึงได้ประมาทเลินเล่อ ล้มเหลวในตอนสุดท้าย ถูกคนลอบแว้งกัดจนได้รับบาดเจ็บ

ลั่วล่างตัดสินใจว่าจะจดจำบทเรียนเลือดนี้ไว้ ครั้งหน้าเขาไม่มีทางทำพลาดโง่ๆ แบบนี้แน่นอน…

ชายหนุ่มชุดสีน้ำเงินที่แทบจะถูกชายหนุ่มชุดขาวขวางไว้เกือบครึ่งตัวด้านนอกโฮเวอร์คาร์ลดมือลงด้วยความหงุดหงิดในมือเขามีธนูสั้นขนาดพกพาที่งดงามอย่างยิ่งยวด และแสงสีเงินสายนั้นก็คือลูกศรขนาดพกพาที่ยิงออกมาจากบนธนูสั้น

เขาเก็บลูกศรสั้นขึ้นมา นิ่วหน้าเอ่ยว่า “พี่ซี ตอนนี้ควรจะทำยังไงดี?” ไม่นึกเลยว่าปฏิกิริยาตอบสนองของลั่วล่างยังคงฉับไวขนาดนี้ ถูกอีกฝ่ายหลบการโจมตีไปได้ภายใต้สถานการณ์ที่เขาลงมืออย่างกะทันหัน…

ชายหนุ่มชุดขาวมองโฮเวอร์คาร์ที่ถูกล็อกไว้อย่างแน่นหนาด้วยความบูดบึ้ง แค่นเสียงเย็นกล่าวว่า “ยังทำอะไรได้อีกล่ะ ทุบมันสิ ฉันไม่เชื่อว่าเขาสามารถหนีพ้นจากเงื้อมมือฉันได้”

เขายืนอยู่ด้านหน้าสุด มองเห็นได้ชัดเจนมากว่าตอนที่ลูกศรเฉียดผ่านลั่วล่างก็มีเลือดกระเซ็นออกมา มันย่อมยิงถูกลั่วล่างจนได้รับบาดเจ็บแล้วแน่นอน เขาเชื่อว่าอาศัยของที่อยู่บนลูกธนู ขอเพียงบาดอีกฝ่ายเล็กน้อยก็เพียงพอทำให้ฝ่ายตรงข้ามอยู่ต่อแล้ว

“ได้ พี่ซี!” หลังจากที่คนอื่นๆ ได้ยินก็รีบปฏิบัติการ พวกเขาทยอยกันวิ่งขึ้นไปบนโฮเวอร์คาร์อีกสองคัน หยิบกระบองเหล็กที่เตรียมเอาไว้นานแล้วออกมาจากในนั้น โรงเรียนทหารควบคุมอาวุธร้อนไว้อย่างเข้มงวดมาก ไม่อนุญาตให้นักเรียนครอบครองอาวุธที่ทรงพลังร้ายกาจสุดขีดนอกชั้นเรียน ดังนั้นสิ่งที่พวกนักเรียนใช้ต่อสู้กันต่างเป็นกระบองที่ทำจากเหล็กแบบนี้

ลั่วล่างที่นั่งอยู่ในโฮเวอร์คาร์มองออปติคัลคอมพิวเตอร์เริ่มทำงานด้วยความเคร่งเครียด เขาสังเกตเห็นว่าคนเหล่านั้นล้อมรอบโฮเวอร์คาร์คันนี้แล้ว เสียงปึงปังดังขึ้นบนทุกส่วนของโฮเวอร์คาร์อย่างรวดเร็ว ลั่วล่างรู้ว่าฝ่ายตรงข้ามกำลังใช้เรี่ยวแรงทำลายมัน พยายามรั้งเขาไว้

เวลาบีบกระชั้นอย่างยิ่งยวด หน้าผากของลั่วล่างหลั่งเหงื่อออกมาด้วยความตึงเครียด เขาจ้องเขม็งไปที่ออปติคัลคอมพิวเตอร์ ทุ่มเทความสนใจทั้งหมดจนถึงขนาดมองข้ามความรู้สึกปวดชาที่เกิดขึ้นบนแขนขวาของตัวเอง

ในที่สุดเมื่อออปติคัลคอมพิวเตอร์เด้งข้อความว่ากรอกจุดหมายปลายทางต่อไป ลั่วล่างรู้สึกยินดีอย่างมาก ขอเพียงเขากรอกที่อยู่ได้สำเร็จ เขาก็ให้โฮเวอร์คาร์พาเขาหลบหนีออกไปจากที่นี่ได้แล้ว…ในขณะที่เขากำลังคิดจะยกมือกรอกข้อมูลเข้าไป เขากลับพบว่าขยับเขยื้อนแขนขวาของตัวเองไม่ได้ เขาตกตะลึงทันใด ยังไม่ทันได้ครุ่นคิดสาเหตุให้ละเอียดก็รู้สึกว่าเบื้องหน้าตัวเองพร่ามัว ทั่วทั้งร่างหนักอึ้งมึนงงขึ้นมา

แย่แล้ว! นี่มันยาสลบออกฤทธ์ชะงัด! ลั่วล่างย่อมรู้ว่านี่มันเกิดขึ้นจากอะไร ไม่จำเป็นต้องคิดเลย บนแสงสีเงินที่ยิงทำร้ายเขาสายนั้นต้องทายาชาที่ได้ผลชะงัดเอาไว้แน่นอน ไม่อย่างนั้นเขาไม่มีทางเกิดอาการเร็วขนาดนี้

ลั่วล่างกัดปลายลิ้นตัวเองโดยไม่ลังเล อาศัยความเจ็บปวดอย่างรุนแรงนี้คว้าจิตใจที่กำลังจะแตกกระเติงกลับมาอย่างรวดเร็ว เขาต้องกรอกที่อยู่ที่เขาต้องการจะไปให้สำเร็จจงได้ในช่วงเวลาสุดท้ายนี้

มือขวาไร้ความรู้สึกไปแล้ว ลั่วล่างกัดฟันแน่น พยายามชูมือซ้ายที่อ่อนยวบไร้เรี่ยวแรงขึ้นมา เขาเริ่มกรอกที่อยู่บ้านพักของตัวเองลงไป หลังจากนั้นก็กดปุ่มยืนยัน เมื่อเขาเห็นหน้าจอของออปติคัลคอมพิวเตอร์เด้งว่า จุดหมายปลายทาง: xxxxx โปรดกด YES เพื่อยืนยัน โปรดกดตัวเลือก NO เพื่อยกเลิก ลั่วล่างใช้เรี่ยวแรงแทบทั้งหมดในตอนที่กดปุ่ม เขากดปุ่ม YES แรงๆ หลังจากนั้นตัวเขาก็หมดสติไปโดยสิ้นเชิง

……

เสี่ยวซื่อที่อยู่ในโลกเสมือนจริงแสดงร่องรอยทั้งหมดหลังจากที่ลั่วล่างออกไปจากหอฝึกฝนร่างกายออกมาตรงหน้าหลิงหลานทีละอัน

16:09 ลั่วล่างได้รับข้อความจากศูนย์รักษา เนื้อหามีดังนี้: นักเรียนลั่วล่าง โปรดมาที่ศูนย์วิจัยแพทย์ตอน 17:00 ของวันนี้เพื่อทำการตรวจสุขภาพร่างกายซ้ำอีกครั้งเป็นรอบสุดท้าย —— ฝ่ายประชาสัมพันธ์หลักของศูนย์รักษา

16:15 ลั่วล่างโดยสารโฮเวอร์คาร์ไปที่ศูนย์วิจัยแพทย์

16:52 ลั่วล่างปรากฏตัวขึ้นหน้าประตูศูนย์วิจัยแพทย์ พบเจอชายคนหนึ่งในชุดสีน้ำเงิน

16:58 ลั่วล่างโดยสารโฮเวอร์คาร์ไปกับชายชุดน้ำเงิน กำลังตรวจสอบจุดหมายปลายทาง…

หลิงหลานอ่านถึงตรงนี้ก็ขมวดคิ้วแน่น “หมายความว่า ตอนนี้ยังหาร่องรอยของลั่วล่างไม่เจอเหรอ?”

“โฮเวอร์คาร์ถูกแฮคเกอร์ทำการดัดแปลงมาก่อน จุดหมายปลายทางที่กรอกลงไปไม่ได้ถูกบันทึกลงในคลังข้อมูลของออปติคัลคอมพิวเตอร์หลัก ตอนนี้ฉันต้องหาโฮเวอร์คาร์ที่ลั่วล่างนั่งไปคันนั้นจากในอุปกรณ์กล้องวงจรปิดทั้งหมด นี่มันค่อนข้างยากเล็กน้อย และก็ใช้เวลานานนิดหน่อยเหมือนกัน” เสี่ยวซื่อพบปัญหาเฉพาะทางเลยตอบอย่างพิถีพิถัน

“ได้ เสี่ยวซื่อ นายค่อยๆ หาไป” ถึงแม้ในใจหลิงหลานจะรู้สึกร้อนใจอยู่บ้าง แต่เธอไม่อยากแสดงออกมา นำพาแรงกดดันมาให้เสี่ยวซื่อมากเกินไป

ผ่านไปไม่นาน เสี่ยวซื่อมีการเคลื่อนไหวอีกครั้ง “หลู่หย่งกวง นักเรียนหัวกะทิชั้นปีสามของภาควิชาแฮคเกอร์…” เสี่ยวซื่อหาสถานะของชายชุดน้ำเงินที่ไปกับลั่วล่างเจอแล้ว

“เข้าร่วมกลุ่มอำนาจไหนหรือเปล่า?” หลิงหลานรีบเอ่ยถามด้วยความกระตือรือร้น

“ข้อมูลในออปติคัลคอมพิวเตอร์หลักแสดงผลว่า เขาเข้าร่วมกลุ่มหุ่นรบเทียนจี” เสี่ยวซื่อให้คำตอบอย่างรวดเร็ว ในสายตาของเสี่ยวซื่อ ออปติคัลคอมพิวเตอร์หลักที่ทำให้แฮคเกอร์ทุกคนเจาะทำลายอย่างยากลำบากมากนั้นก็เหมือนกับสวนหลังบ้านเขา อยากจะมายังไงก็มาอย่างนั้น ส่วนข้อมูลด้านในก็เป็นเหมือนของในบ้านเขาที่หยิบมาได้ตามใจชอบ

“เทียนจี?” หลิงหลานได้ยินคำกล่าวก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย นับตั้งแต่ที่กลุ่มหุ่นรบเหลยถิงพ่ายแพ้การเดิมพัน กลุ่มอำนาจใหญ่ต่างๆ พากันสงบเงียบลงไม่น้อย พวกเขากลัวว่าตัวเองจะล่วงเกินเหลยถิงโดยไม่ทันระวัง และทำให้เหลยถิงมีข้ออ้างมาระบายความโกรธที่พวกเขา ถ้าหากเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เทียนจีกระทำจริงๆ ละก็ ทำไมจู่ๆ ต้องลงมือในช่วงเวลาอ่อนไหวนี้ด้วย? หรือว่าอยากฉวยโอกาสคว่ำเหลยถิงและชิงตำแหน่งกลุ่มอำนาจอันดับหนึ่งมาเหรอ? หรือว่าเป็นกลุ่มอำนาจอื่นๆ วางหลุมพรางไว้อย่างแยบยล อยากให้กลุ่มนักเรียนใหม่เป็นศัตรูกับเทียนจี? ให้พวกเขาเป็นนกกับหอยทะเลาะกันแล้วให้คนตกปลาได้กำไรไป?

ในใจหลิงหลานมีการคาดเดามากมายนับไม่ถ้วน ถึงแม้เธอไม่แน่ใจว่าเทียนจีผู้ร้ายจริงๆ หรือเปล่า แต่เธอก็ไม่อาจปล่อยอีกฝ่ายไปได้ ดังนั้นเลยกล่าวว่า “เสี่ยวซื่อ นายควบคุมอุปกรณ์กล้องวงจรปิดทั้งหมดของศูนย์บัญชาการเทียนจีโดยไม่ส่งผลกระทบต่อการค้นหาลั่วล่างได้หรือเปล่า?”

เสี่ยวซื่อตอบโดยไม่ลังเลเลยสักนิดว่า “เรื่องเล็กๆ ให้ฉันจัดการเถอะ” สิ้นคำพูดของเขา เบื้องหน้าของหลิงหลานก็ปรากฏภาพหน้าจอมากมาย มีสวนดอกไม้ ห้องรับแขก ห้องและก็ทางเดินต่างๆ หลิงหลานรู้ว่า นี่น่าจะเป็นศูนย์บัญชาการของกลุ่มหุ่นรบเทียนจี เป็นไปตามที่คาดไว้จริงๆ เสี่ยวซื่อขโมยข้อมูลของอุปกรณ์กล้องวงจรปิดที่ใช้กันในปัจจุบันนี้ได้โดยที่ไม่มีความยากลำบากเลยสักนิดเดียว

ไม่ใช่ว่ากลุ่มอำนาจทั้งหมดต่างมีศูนย์บัญชาการ มีเพียงกลุ่มอำนาจที่อยู่ในสี่อันดับแรกของโรงเรียนเท่านั้นที่ทางโรงเรียนทหารได้มอบสถานที่ทางการให้เป็นศูนย์บัญชาการของกลุ่มโดยมีขนาดแตกต่างกันตามอันดับ นี่เป็นเกียรติยศที่มีเพียงเฉพาะกลุ่ม ดังนั้นทุกปีกลุ่มอำนาจต่างๆ จึงทำการแข่งขันกันอย่างโหดเหี้ยม ช่วงชิงตำแหน่งที่มีแค่สี่ที่นี้มาให้ได้

ในฐานะที่กลุ่มหุ่นรบเทียนจีเป็นกลุ่มอำนาจอันดับสองของโรงเรียนทหาร ศูนย์บัญชาการที่โรงเรียนทหารมอบให้จึงค่อนข้างใหญ่ มาตรการคุ้มครองความปลอดภัยด้านในก็ทำได้ดีเยี่ยมมากเช่นกัน หลิงหลานยังเห็นหน่วยตรวจตราอยู่ในคลิปเป็นครั้งคราว

อย่างไรก็ตาม หลิงหลานแค่มองสุ่มๆ เท่านั้น สิ่งสำคัญคือยังต้องรอคอยผลสรุปในการติดตามร่องรอยของเสี่ยวซื่ออยู่ดี

เวลาผ่านไปทีละนิด ไม่นานหานจี้จวินและหลินจงชิงก็เสร็จสิ้นวิชาฝึกฝนร่างกายของพวกเขาและกลับมาแล้ว หลังจากที่พวกเขารู้ข่าวนี้ หานจี้จวินก็ให้เซี่ยอี๋ติดต่ออู่จย่ง พวกเขาหลายคนนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นด้วยความอดทน รอหลิงหลานออกมาจากในโลกเสมือนจริง

สีท้องฟ้ามืดขึ้นเรื่อยๆ หลายคนนั่งไม่ติดอยู่บ้าง ลูกพี่หลานไม่ได้ออฟไลน์ทั้งๆ ที่ผ่านไปนานขนาดนี้ หมายความว่าเขาก็หาข้อมูลที่มีประโยชน์ในโลกเสมือนจริงไม่เจอเหมือนกันใช่ไหม?

เซี่ยอี๋สะกดกลั้นอารมณ์ไม่ไหวเป็นคนแรก ถึงยังไงลั่วล่างอยู่กับเขาเป็นคนสุดท้าย ถ้าเกิดตอนนั้นเขาไหวตัวสักนิด แล้วเตือนลั่วล่าง บางทีก็อาจจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา เขาที่รู้สึกผิดเสนอขึ้นมาว่าจะให้กลุ่มนักเรียนใหม่เคลื่อนไหวร่วมกันออกตามหาลั่วล่างดีหรือเปล่า?

อู่จย่งได้ยินก็ค่อนข้างรู้สึกคล้อยตาม ถึงยังไงเขานั่งอยู่ที่นี่โดยไม่ได้ทำอะไรสักนิดเดียวก็รู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมา