I'M THE BOSS ลูกพี่หุ่นเทวะ - ตอนที่ 463 จระเข้ยักษแ หมาปุาเดียวดาย

ฮอลลแที่คอยรักษาลานจอดเครื่องบิน จึงให่้ความสําคัญ อย่างเข่้มงวดกับการเคลื่อนไหวของสนามบินเป็นธรรมดา

ในผู่้อาวุโสไม่กี่คนของ 129 นอกจากจระเข่้ยักษแกับฉัง หนิงแล่้ว คนอื่นซ่อนตัวมิดชิดเป็นอย่างมาก

นกยามอรุณกับธุลีมังกรรู่้แค่เพศ

หมาปุาเดียวดายไม่รู่้แม่้กระทั่งเป็นชายหรือหญิง

อีกอย่างโดยทั่วไปจระเข่้ยักษแใช่้ชื่อแฝงเดียวกันทุกที่ ทุก คนจึงรู่้ว่านอกจากเขาจะเป็นคนของ 129 แล่้ว ยังเป็นผู่้ทรง พลังด่้านอาวุธ

จระเข่้ยักษแต่างจากคนอื่นเป็นอย่างมาก เขามีความ เกลียดชังต่อเฉิงถู่

ทั้งสองคนแย่งชิงอาณาเขตกันด่้วย ทั้งก่อนหน่้านี้ยังเคย เข่้าไปรบกวนเฉิงหั่ว เฉิงหั่วถึงกับหัวเสีย เฉิงถู่รู่้สึกหดหู่ ความเสียเปรียบให่้จระเข่้ยักษแต่้องได่้เอาคืนแน่

ถ่้ารู่้ว่าจระเข่้ยักษแมาที่ฐานของเขา เฉิงถู่ต่้องทําอะไรสัก อย่างแน่

ฮอลลแอธิบายถึงบุญคุณความแค่้นของทั้งสองคน แม่้ว่า จระเข่้ยักษแจะปิดบังไว่้ แต่ก็ซ่อนมันจากฮอลลแไม่มิดอยู่ดี

“จระเข่้ยักษแมาเองเหรอ” เฉิงเจวี้ยนเดินมาที่สุดทางเดิน ชั้นสอง ที่ปลายทางมีช่องระบายอากาศ เขาเคยชินกับการ คิดที่จะหยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป฻าเป็นนิสัย แต่ก็นึกได่้ว่า เมื่อคืนเขาโยนบุหรี่ทั้งซองลงถังขยะไปแล่้ว

เฉิงเวินหรูก็เคยบอกเขาเรื่องของจระเข่้ยักษแ

นึกถึงตรงนี้ เฉิงเจวี้ยนมองไปทางห่้องของฉินหร่าน

จากนั้นสักพักดวงตาก็หรี่ลง “คุณไปหาธุระอะไรให่้แม ทธิวทําหน่อย”

ฮอลลแที่อยู่อีกฝั่งเข่้าใจทันทีว่าเฉิงเจวี้ยนคิดจะทําอะไร

เขาวางสาย ครุ่นคิด แล่้วจึงหันไปหาลูกน่้อง “หน่วย สอดแนมที่นี่ของแมทธิวอยู่ไหน”

“สนามประมูล” ลูกน่้องตอบกลับรวดเร็ว

“พอดีเลย” ฮอลลแสวมหมวกขนหนานุ่มของตน แล่้ว สวมเสื้อคลุม “พวกเราไปเดินดูที่ลานประมูลกันเถอะ”

แมทธิวไม่เจอพิรุธของเฉิงหั่วและคนอื่นๆ แต่ตัวอันตราย อย่างจระเข่้ยักษแมารัฐ M แมทธิวไม่ปล่อยนิ่งดูดายแน่นอน

**

ห่้องของฉินหร่าน

เธอถูกโทรศัพทแปลุกให่้ตื่น

ทันทีที่จระเข่้ยักษแถึงสนามบินก็ส่งข่าวให่้เธอ…

[ลูกพี่ ฉันถึงรัฐ M แล่้ว ก่อนบ่ายสี่โมงจะถึงที่อาคาร หลักของแมทธิว]

แม่้จะรู่้ว่าฉินหร่านเป็นผู่้หญิง แต่ความผิดพลาดที่จระเข่้ ยักษแเรียกว่า ‘ลูกพี่’ นั้นไม่สามารถเปลี่ยนได่้

ฉินหร่านเลิกผ่้าห่มออก มือตอบกลับอีกฝุายแค่ ‘อือ’ แล่้วจึงตรงไปแปรงฟันที่ห่้องน้ํา

ตอนนี้เพิ่งเจ็ดโมง

ฉินหร่านเปิดประตูลงไปกินข่้าวเช่้า

เฉิงเวินหรูยังคุยกับเฉิงมู่เรื่องภารกิจของจระเข่้ยักษแอย่าง ค่อนข่้างตื่นเต่้น เห็นฉินหร่านลงมา เธอเงยหน่้า “หร่านห ร่าน เธอไม่นอนแล่้วเหรอ”

“อือ” ฉินหร่านนั่งลง พูดอย่างครุมเครือ “ฉันกําลังคิด ว่าจะไปเยี่ยมอาจารยแของฉันที่สมาคม M วันไหนดี”

ก่อนหน่้านี้เธอติดต่ออาจารยแเว่ยให่้ช่วยฉินซิวเฉินติดต่อ ผู่้คน

เรื่องนี้ฉินหร่านยังจําได่้ดี

ครั้งก่อนเธอไม่ได่้ถามฉินซิวเฉินว่าไปหาอาจารยแเว่ยด่้วย ธุระอะไรกัน แต่ตั้งแต่อาจารยแคุคปรากฏตัว ฉินหร่านก็พอจะ รู่้แล่้ว

“ถ่้าเธอไม่พูดถึง ฉันคงลืมไปแล่้วว่าอาจารยแเว่ยก็อยู่ที่รัฐ M” เฉิงเวินหรูพยักหน่้า ถึงอย่างไรก็เป็นอาจารยแของฉินห ร่าน “อยากเจอจริงๆ แต่เธอพักผ่อนก่อนสองวัน เป็นวัยรุ่นก็ ไม่จําเป็นต่้องอดหลับอดนอนขนาดนี้”

ฉินหร่านพยักหน่้า “เข่้าใจแล่้ว”

“ใช่แล่้ว เมื่อกี้ฉันได่้รับการตอบกลับจาก 129 อีกสอง สามวันหัวหน่้าหน่วยที่สองและเหล่าผู่้ดูแลก็ออกมาได่้แล่้ว” เฉิงเวินหรูบอกข่าวดีนี้แก่ฉินหร่าน

ฉินหร่านเคาะโต฿ะ ได่้ยินดังนั้น จึงพยักหน่้า แล่้วยิ้ม “งั้น ก็ดี”

เวลานี้เป็นเวลาที่เธอคํานวณให่้จระเข่้ยักษแ

ดูแล่้วไม่น่าแปลกใจ

แค่เฉิงเวินหรูจมอยู่ในความประหลาดใจ จึงไม่ได่้สังเกต

เธอประเมินอาการเจ็ตแล็ก “ตอนนี้ในประเทศยังเช่้าอยู่ รอสักหน่อยค่อยโทรศัพทแหาพ่อฉัน”

ฉินหร่านกินข่้าวเสร็จจึงกลับไปด่้านบน เฉิงสุ่ยให่้เฉิงมู่ไป ล่้างชาม ส่วนเขาเองขึ้นไปด่้านบนกับฉินหร่าน

“คุณว่ามา” ฉินหร่านชะลอลง หันหน่้ามามองเขา

“เรื่องนั้นของแมทธิว” เฉิงสุ่ยเหลือบมองไปทางห่้อง หนังสือ น้ําเสียงลดลงต่ํามาก “นายท่านเขา…”

ฉินหร่านพยักหน่้า ท่าทีเข่้าใจ

เฉิงสุ่ยถอนหายใจโล่งอก “รบกวนคุณหนูฉินซะแล่้ว”

“ไม่เป็นไร” ฉินหร่านปัดมือ ครุ่นคิด แล่้วเงยหน่้าขึ้น “ตอนบ่ายฉันจะออกไปอีกรอบ”

“คุณหนูฉินจะไปข่้างนอกเหรอ จะไปที่สมาคม M ใช่ ไหม” เฉิงสุ่ยมองฉินหร่าน จําได่้ว่าฉินหร่านบอกว่าอยากไป เยี่ยมอาจารยแตอนอยู่โต฿ะกินข่้าว

ฉินหร่านส่ายหน่้า “ไปพบเพื่อนแถวนี้น่ะ มีที่ไหนเหมาะ กับการพบเจอไหม คนน่้อยหน่อย”

“สองสามช่วงตึกมีร่้านกาแฟร่้านหนึ่ง ร่้านกาแฟร่้านนั้น รสชาติดื่มยาก ดังนั้นคนน่้อย” เฉิงสุ่ยนึกสถานที่หนึ่งได่้ทันที

“โอเค” ฉินหร่านยิ้ม “ที่นั่นแหละ คุณเอาที่อยู่ให่้ฉัน”

“ผมจะไปจัดการ” เฉิงสุ่ยพยักหน่้า และไม่ได่้ถามฉินห ร่านว่าจะไปพบเพื่อนคนไหน

แค่ครุ่นคิดว่าจะให่้ใครเป็นคนนําทางฉินหร่าน

ซือลี่หมิงไม่อยู่ที่รัฐ M เฉิงมู่ไม่คุ่้นเคยกับภูมิประเทศ ที่นี่…

เฉิงสุ่ยนําที่อยู่ให่้ฉินหร่านที่ด่้านล่าง เห็นเฉิงหั่วที่ดู คอมพิวเตอรแของตนอยู่โซฟา เขาเงยหน่้า “เฉิงหั่ว ตอนบ่าย คุณพาคุณหนูฉินออกไปข่้างนอกหน่อย แถวๆ นี้”

“โอเค” เฉิงหั่วเคาะแปูนพิมพแ ไม่เงยหน่้า “ฉันมีเรื่อง แล่้วนิดหน่อย แฮกเกอรแคนนั้นของแมทธิวทําลายระบบของ ฉันแล่้ว ฉันรู่้สึกค่อนข่้างคุ่้นเคยกับวิธีการนั้น!”

“แฮกเกอรแเบื้องหลังของแมทธิวงั้นหรอ?” เฉิงสุ่ยนิ่งลง เขามองเฉิงหั่วอย่างครุ่นคิด “นานแล่้วนี่ที่เขาไม่ได่้ออกตัว”

เฉิงหั่ววางคอมพิวเตอรแที่ด่้านข่้างอย่างปวดหัว แล่้วมอง เฉิงสุ่ยท่าทางสงสัย “แต่คุณหนูฉินจะไปพบเพื่อนคนไหน แถวนี้เป็นคนของแมทธิวหมดนี่ อย่าบอกนะว่าเพื่อนของเธอ คือแมทธิว ถ่้างั้นไม่ใช่ว่าฉันกําลังติดกับดักของเธออยู่เหรอ”

ประโยคนี้เฉิงหั่วพูดเล่นไปงั้น

เฉิงสุ่ยยังไม่ได่้พูด เฉิงมู่สวมรองเท่้าแตะลงมาจาก ด่้านบน เขาไปนําอาหารเช่้าของตัวเองออกมาจากห่้องครัว ดื่มน้ําอุ่นแก่้วหนึ่ง พลางพูดคุยด่้วยน้ําเสียงครุมเครือ “เพื่อน คนไหนนะ”

“ตอนบ่ายคุณหนูฉินจะไปพบเพื่อน” ช่วงนี้เฉิงสุ่ยไม่ ค่อยอยากสนใจเฉิงมู่ จึงหยิบคอมพิวเตอรแ ตอบเฉิงมู่อย่าง อารมณแดี

“พรูด”

“แค่กๆ”

เฉิงมู่ยังไม่ได่้ดื่มน้ําลงคอสักอึก ตอนนี้แทบจะสําลัก ตัวเองตาย

ท่าทีนี้น่าแปลกเล็กน่้อย เฉิงสุ่ยกอดอก ขมวดคิ้วมอง เฉิงมู่

เฉิงมู่ดึงทิชชูออกมาหนึ่งแผ่น เช็ดน้ําที่โต฿ะจนสะอาด อย่างเงียบๆ “…เปล่า ฉันแค่คิดอะไรบางอย่างออก”

นึกถึงเพื่อนธรรมดาปีนั้นของคุณหนูฉิน

เฉิงมู่กําลังคิด เพื่อนเหล่านั้นตอนที่น่าจะออกมาก็ ออกมาหมดแล่้ว…สินะ

**

ด่้านบน

ฉินหร่านนั่งอยู่หน่้าคอมพิวเตอรแ เปิดกราฟิกซอฟตแแวรแ สร่้างภาพขึ้นใหม่ตามข่้อมูลของรุ่นพี่เยี่ย

จากนั้นไม่นานจึงถ่ายสําเนาข่้อมูลที่พวกเขาส่งมา

เฉิงเจวี้ยนเคาะประตูแล่้วเข่้ามา

เขาเพิ่งจัดการธุระของเฉิงถู่เสร็จ จึงเดินตรงมาด่้านหลัง ฉินหร่าน เอื้อมมือกอดเธอจากด่้านหลัง มืออีกข่้างหยิบเอา ข่้อมูลที่เธอถ่ายเอกสารมา

คางเกยที่ไหล่ของเธอ มองดูข่้อมูลคร่าวๆ “โปรเจกตแนี้ ของเธอจะมีถึงตอนไหน”

“20 กุมภาพันธแ” ฉินหร่านครุ่นคิด

ผ่านวันที่ 20 กุมภาพันธแแล่้ว รอผลการแข่งขันออก เมื่อ รายชื่อสถาบันวิจัยออกมา อาจารยแใหญ่สวีก็จะรับศิษยแ สถาบันวิจัยวิจัยก็จะเป็นสนามหลัก

เฉิงเจวี้ยนขมวดคิ้ว “โอเค”

เขาคลายมือ เดินไปเย็บเอกสารนี้ที่ด่้านข่้างแล่้วจึงถาม ต่อ “ยังอยากออกไปข่้างนอกไหม”

“อือ” ฉินหร่านนั่งหน่้าคอมพิวเตอรแ มองดูเวลามุมขวา ล่าง เกือบห่้าโมงแล่้ว

จระเข่้ยักษแใกล่้ถึงร่้านกาแฟดื่มยากร่้านนั้นที่พวกเขานัด กันไว่้แล่้ว

เธอมองเฉิงเจวี้ยน

เฉิงเจวี้ยนกําลังพิงโต฿ะอยู่ มือข่้างหนึ่งวางอยู่เอกสารสี ขาว มืออีกข่้างหยิบที่เย็บกระดาษ หลุบตาเย็บเอกสารอย่าง ใจเย็น ด่้วยข่้อต่อมือเรียวยาว

“คุณจะไปด่้วยไหม” ฉินหร่านหยิบแก่้วที่โต฿ะขึ้นมา เอียงศีรษะถาม

หมุดอันสุดท่้ายถูกเย็บเรียบร่้อย

เฉิงเจวี้ยนยื่นข่้อมูลให่้ฉินหร่าน มองเธอ อดยิ้มไม่ได่้ “วันนี้ไปกับเธอด่้วยไม่ได่้จริงๆ ให่้เฉิงหั่วกับเฉิงมู่ไปกับเธอดี ไหม พี่สาวฉันก็ไม่มีธุระ…”

“โอเค ฉันจะไปถามดู” ฉินหร่านยกมือขึ้นทันที ค่อนข่้าง ปวดหัว “เพื่อนของฉันไม่ชอบพบใคร”

ห่้าโมงยี่สิบ จระเข่้ยักษแเกือบจะถึงแล่้ว

เฉิงหั่วขับรถไปส่งฉินหร่านที่ร่้านกาแฟดื่มยากร่้านนั้น เฉิงมู่นั่งอยู่ข่้างคนขับ

เฉิงเจวี้ยนยืนอยู่ประตูทางเข่้า จนกระทั่งไม่เห็นท่้ายรถ จึงค่อยเก็บสีหน่้า

เขาหันตัวกลับ เหลือบมองเฉิงสุ่ย “พาคนมา”

เฉิงสุ่ยพยักหน่้ารับ

นําผู่้ชายผมทองตาฟูาคนหนึ่งออกมาจากห่้องใต่้ดินของ บ่้านพัก พาตรงมายังห่้องอ่านหนังสือด่้านบน

ทันทีที่เฉิงสุ่ยเปิดประตู ก็ได่้กลิ่นควันฉุย ทั่วทั้งห่้อง หนังสือเต็มไปด่้วยควัน

เฉิงเจวี้ยนยืนหันหลังไปที่ประตูอยู่ข่้างหน่้าต่าง หลังผอม เพรียว ทั่วทั้งตัวปกคลุมไปด่้วยความเย็นชา

เขาแทบอยากหยิบโทรศัพทแขึ้นมาถ่ายวิดีโอสั้นๆ ให่้ฉินห ร่าน

ถึงจะคิดเช่นนั้น แต่มือก็พาคนไปที่ด่้านข่้างของเฉิง เจวี้ยนอย่างไม่อ่อนแรง “นี่คือลูกมือที่ตามแมทธิวเมื่อไม่กี่ปี ก่อนหน่้านี้เป็นคนของสมาพันธแใต่้ดิน”

เฉิงเจวี้ยนหันกลับมา เขามองชายผมทองตาฟูาคนนั้น ขมวดคิ้วต่ํา เพราะแสงสะท่้อน จึงมองอารมณแในดวงตาไม่ ออก “คุณบอกว่าสองปีครึ่งก่อนหน่้าแมทธิวอยู่ในสลัมนี่”

ชายผมทองตาฟูาก่้มหน่้า พูดอย่างติดๆ ขัดๆ “ฉันรู่้แค่ ตอนนั้นมีชายท่านหนึ่งตามหาเขา ทั้งยังเป็นพวก ค่้าประเวณี…”

เวลานี้ คนผู่้นี้ไม่สามารถพูดเท็จ

เฉิงเจวี้ยนใช่้มือบีบบุหรี่ ใบหน่้าไร่้ซึ่งอารมณแใด

เพียงร่างคําพูดของคนผู่้นี้ออกมาตามคําพูดของกู่้ซีฉือ

สองปีก่อนกู่้ซีฉือพบฉินหร่านที่สลัม ตอนนั้นน่าจะยังมี อํานาจอื่นตามหาเขาเช่นกัน ถึงอย่างไรกู่้ซีฉือก็เป็นแค่หมอ คนหนึ่งที่อยากพาฉินหร่านออกมาอย่างปลอดภัย สื่งที่ทําได่้ มีเพียงแค่ตามหาคน

เขาเป็นแพทยแผู่้เชี่ยวชาญ มีเพื่อนทั่วทุกสารทิศ แต่ใน เพื่อนสนิทเหล่านี้เพียงผู่้เดียวที่กู่้ซีฉือไว่้ใจมีเพียงแมทธิว

แมทธิวช่วยกู่้ซีฉือเคลียรแปัญหามากมาย

ดังนั้นเดิมที…แมทธิวน่าจะช่วยพาฉินหร่านมาให่้กู่้ซีฉือ…

นึกถึงตรงนี้ ขนตาสีเข่้มของเฉิงเจวี้ยนสั่นไหว ไม่เข่้าใจ ว่าตอนนั้นฉินหร่านไปรบกวนใคร ถึงได่้ให่้กู่้ซีฉือตามแมทธิว มา…

เขาโยนก่้นบุหรี่ลงถังขยะอย่างหงุดหงิด “ให่้คนไปส่ง ให่้แมทธิว”

“นั่นเป็นเปูาหมายของลูกน่้องแมทธิวนะ” เฉิงสุ่ยเงย หน่้า

เฉิงเจวี้ยนไม่มองเขา นิ้วเรียวยาวเปิดคอมพิวเตอรแบน โต฿ะอ่านหนังสือ พูดอย่างใจเย็น “ลบออกให่้หมด ไม่ใช่ว่า สํานักงานใหญ่ของแมทธิวขาดทุนในการซ่อมแซมระบบเหรอ คุณให่้เฉิงหั่วตรวจสอบว่าขาดเท่าไหร่”

เฉิงสุ่ยคิดว่าตัวเองฟังผิด เขาจะต่้องทําในสิ่งที่จะไม่ทําใน วันปกติแน่นอน เอานิ้วแคะหู “นายท่าน…”

เฉิงเจวี้ยนแค่เงยหน่้า พูดสองพยางคแไม่หนักไม่เบาไป “ไปทํา”

**

ทางนี้

เฉิงหั่วขับรถมายังฝั่งตรงข่้ามร่้านกาแฟ

“คุณหนูฉิน คุณลงรถเลย ร่้านกาแฟตรงข่้ามนั่นไง” เฉิง หั่วมองผ่านกระจกหลัง แล่้วกําชับ “กาแฟร่้านนั้นไม่อร่อย แต่สั่งนมได่้”

“อือ” ฉินหร่านเปิดประตูรถด่้านหลัง ลงรถ ใช่้มือ กระชับเสื้อคลุม มองร่้านกาแฟร่้านนั้น หรี่ตาเล็กน่้อย

เฉิงมู่และเฉิงหั่วไม่ได่้ไปพบเพื่อนของเธอด่้วยกันกับเธอ

หลังจากรอฉินหร่านลงรถ เฉิงมู่เอาโทรศัพทแออกมาเล่น มินิเกม เฉิงหั่วก็นําคอมพิวเตอรแออกมา สายตามองนอก หน่้าต่าง นิ่งไป

“อะไรเหรอ” เฉิงมู่เปิดมินิเกม

เฉิงหั่วเปิดคอมพิวเตอรแ ขมวดคิ้ว “เหมือนฉันจะเห็นคน ของแมทธิว…”

แต่เขาคิดว่าแมทธิวไม่น่าจะกล่้าสร่้างเรื่องรบกวนอะไร ที่นี่

เฉิงหั่วละสายตากลับ

ฝั่งฉินหร่านถึงร่้านกาแฟแล่้ว ที่รัฐ M ไม่มีใครรู่้จักเธอ ฉินหร่านจึงไม่สวมหมวก และไม่พันผ่้าพันคอ

จระเข่้ยักษแเพิ่งถึงร่้านกาแฟ

ถึงก่อนฉินหร่านไม่นาน นั่งอยู่ที่ชั้นสองติดหน่้าต่าง

ที่นั่งด่้านข่้างเขามีลูกน่้องของเขานั่งอยู่ มองไปรอบด่้าน หาหมาปุาเดียวดายอย่างสงสัย ค่อนข่้างประหม่าเป็นอย่างยิ่ง “นายท่าน หมาปุาเดียวดายมารึยัง ผมไม่เห็นใครที่เหมือนจะ เป็นหมาปุาเดียวดายเลย”

ลูกน่้องของจระเข่้ยักษแไม่มีใครไม่รู่้จักหมาปุาเดียวดาย

จากที่ได่้ยินมา หมาปุาเดียวดายขะปรากฏตัวจาก ฟากฟูามาช่วยในเวลาที่พวกเขาตกอยู่ในอันตรายอยู่หลาย ครั้ง หมาปุาเดียวดายมีอันดับรองมาจากจระเข่้ยักษแ

“ใกล่้แล่้ว” จระเข่้ยักษแมองเวลา ห่้าโมงสามสิบเก่้า อีก หนึ่งนาที

เขาเงยหน่้ามองทางบันได

ที่บันไดปรากฏร่างผอมบางร่างหนึ่ง

จระเข่้ยักษแจําฉินหร่านได่้ทันที เขายืนขึ้น ใบหน่้าปรากฏ รอยยิ้มขึ้น “ลูกพี่ ทางนี้!”