I'M THE BOSS ลูกพี่หุ่นเทวะ - ตอนที่ 496 ปรากฏการณ์ภาพลวงตา!
หน้าผากของเสี่ยวซื่อถูกดีดจนเจ็บแล้ว ในใจยิ่งรู้สึกนึกกลัวภายหลังไม่หยุด เขาเอ่ยพลางสะอื้นไห้ว่า “ลูกพี่ เมื่อกี้ฉันเกือบจะไม่ได้เจอเธอแล้วนะ”
คำพูดของเสี่ยวซื่อทำให้หลิงหลานตะลึงงันอย่างมาก เธอรอคอยคำอธิบายของเสี่ยวซื่อ แต่เสี่ยวซื่อกลับกอดต้นขาของเธอไว้เท่านั้น โดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีก
พอสัมผัสได้ถึงความตื่นกลัวในใจเสี่ยวซื่อ หลิงหลานก็ลูบผมของเขาเบาๆ แล้วค่อยกล่าวว่า “เสี่ยวซื่อ นายจำไว้นะ ถ้าเกิดวันไหนนายจู่ๆ หายตัวไปละก็ ฉันจะต้องหานายจนเจอ แน่น นอน!”
น้ำเสียงแน่วแน่ของหลิงหลานปลอบโยนหัวใจที่หวาดหวั่นของเสี่ยวซื่อ อารมณ์ของเสี่ยวซื่อค่อยๆ สงบลง เขาพยักหน้าตอบกลับเสียงแผ่วเบาว่า “อื้อ ฉันเชื่อเธอ ลูกพี่!”
หลังจากที่ลูบหัวเสี่ยวซื่ออีกครั้งแล้วรู้สึกได้ว่าอารมณ์ของเสี่ยวซื่อกลับมาเป็นปกติแล้ว หลิงหลานก็ผลักเสี่ยวซื่อออกทันที ก่อนจะพุ่งกายออกจากห้วงจิตใจ เธอดีใจที่ทุกอย่ างนี้เกิดขึ้นในห้วงจิตใจ ไม่ว่าด้านในเกิดเรื่องราวมากอีกแค่ไหน ด้านนอกก็ผ่านไปไม่ถึงหนึ่งหรือสองนาที
เสี่ยวซื่อเห็นห้วงจิตใจที่ว่างเปล่าไม่เหลือใครก็เสียใจโดยพลัน ฮือๆๆ น้องชายอย่างเขาจะต้องเป็นเด็กที่แม่เลี้ยงพามาแน่ๆ เลย ไม่อย่างนั้นลูกพี่จะโยนเขาทิ้งอย่างไร้หัวใจขนาดน นี้ได้ยังไง?
เมื่อหลิงหลานกลับมาที่โลกภายนอกก็บอกสิ่งที่เธอค้นพบให้กับทุกคนทันที “ว่าตามเหตุผลแล้ว เขตทะเลหยางที่มีแสงแดดสาดส่องตลอดมีโอกาสเกิดฝนได้น้อยมาก ค่าความชื้นของมันน่าจะ ะน้อยกว่าเขตทะเลหยินมาก แต่ผลกลับตรงกันข้าม ค่าความชื้นของที่นี่เยอะกว่าบริเวณที่พวกเราร่วงลงมาในตอนแรก...”
คนที่สามารถเข้าร่วมศึกประลองหุ่นรบล้วนไม่ใช่ตะเกียงขาดน้ำมัน[1] ทุกคนต่างเป็นคนเฉลียวฉลาด พวกเขารู้ว่าบริเวณที่มืดครึ้มฝนตกติดต่อกัน ค่าความชื้นของมันจะต้องเนอะกว่าบริเวณ ณที่มีแสงแดดสาดส่อง เฉียวถิงผงกศีรษะตอบกลับว่า “เรื่องนี้ไม่สมเหตุสมผลจริงๆ”
“ที่นี่เคยเกิดพายุฝนก่อนที่พวกเราจะตกลงมาหรือเปล่า?” มีคนยกสถานการณ์ที่มีความเป็นไปได้สุดขีดขึ้นมา
ทุกคนมองไปที่หลิงหลานพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย รอคอยคำตอบของหลิงหลาน
“แน่นอนว่านี่ก็มีความเป็นไปได้เหมือนกัน ฉันเลยตัดสินใจว่าจะรออีกครึ่งชั่วโมงเพื่อยืนยันว่าใช่หรือไม่ใช่” หลิงหลานบอกการตัดสินใจของเธอออกมา “จากค่าความรุนแรงของแสงแดดในตอน นนี้ อีกครึ่งชั่วโมงน่าจะทำให้ค่าความชื้นของที่นี่ลดลงได้บ้าง ถ้าเกิดเป็นแบบนี้ก็จะเหมือนกับที่สมาชิกทีมคนนั้นพูด มีความเป็นไปได้สูงว่าที่นี่เคยเกิดพายุฝนก่อนที่พวกเราจะมา า ความชื้นในอากาศเลยยังไม่ได้หายไปจนหมด แต่ถ้าเกิดความค่าชื้นยังคงเป็นแบบเดิมต่อไป ไม่ได้ลดลง งั้นเขตทะเลนี้…”
“เขตทะเลนี้อาจจะเป็นกับดัก” เฉียวถิงเข้าใจความหมายในคำพูดของหลิงหลานก็รีบเอ่ยปากพูดว่า “ฉันเห็นด้วยว่าให้รอ!”
“ฉันเองก็เห็นด้วย!”
“เห็นด้วย!”
……
หัวหน้าหน่วยรบทุกคนต่างเห็นด้วยว่าให้รอครึ่งชั่วโมง ดูจากแผนที่แล้ว ถ้าเกิดเดินทางอย่างราบรื่น จากเขตทะเลหยางไปถึงฐานที่มั่นของพวกเขาก็ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงเท่านั้น ดังนั้น พวกเขายังสามารถเสียเวลาอีกครึ่งชั่วโมงได้
เช่นนี้เอง สมาชิกทั้งหมดของโรงเรียนทหารชายที่หนึ่งจึงรอคอยอย่างเงียบงัน ไม่นานก็ผ่านไปครึ่งชั่วโมง มีคนไม่น้อยเฝ้าจับตาดูค่าความชื้นมาโดยตลอด พวกเขาพบว่าค่าความชื้นในอากาศข ของช่วงเวลานี้ไม่ได้ลดลงเลย ตรงกันข้าม มันกลับค่อยๆ สูงขึ้นมา
เฉียวถิงเองก็เห็นเช่นกัน เขาเงยหน้ามองดูพระอาทิตย์อันร้อนแรงที่เกือบจะไปถึงยอดหัวแล้ว ก่อนจะเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมถึงเกิดสถานการณ์แบบน นี้ได้?”
หลิงหลานไม่ตอบ หากแต่ถามขึ้นมาว่า “หัวหน้าทีมเฉียว ไม่ทราบว่านายเคยได้ยินเรื่องปรากฏการณ์ภาพลวงตาหรือเปล่า?”
คำพูดของหลิงหลานทำให้ทุกคนตกตะลึง ปรากฏการณ์ภาพลวงตา หรือเรียกสั้นๆ ว่าภาพลวงตา เป็นปรากฏการณ์ทางธรรมชาติที่เกิดจากการหักเหของแสงกับการสะท้อนแสงทั้งหมด เป็นภาพลวงตาที่เกิดจา ากการหักเหแสงที่สะท้อนจากวัตถุในโลกโบราณผ่านทางชั้นบรรยากาศ
นับตั้งแต่ที่โลกโบราณถูกใช้ทรัพยากรต่างๆ จนหมด จนสุดท้ายกลายเป็นดวงดาวร้างแล้ว พวกเขาก็รู้ถึงการมีอยู่อันน่ามหัศจรรย์นี้จากบนหนังสือเรียนเท่านั้น พวกเขาที่ไม่เคยเห็นกับตา าตัวเองมาก่อน ทำให้พวกเขาลืมเลือนเรื่องนี้ไปแล้ว ยิ่งไม่มี ทางทำให้พวกเขาครุ่นคิดจากแง่มุมนี้เลย ปรากฏการณ์ภาพลวงตาห่างไกลจากพวกเขามากเกินไปจริงๆ
“นายหมายความว่า เขตทะเลหยางที่พวกเราเห็นนี้ มีความเป็นไปได้สูงว่าจะเป็นของปลอม เป็นแค่ภาพลวงตาเท่านั้นเหรอ?” ดวงหน้าของเฉียวถิงเต็มไปด้วยความตกตะลึงพรึงเพริด สิ่งที่ได้หายไป ปในสมัยโบราณดันมาโผล่อีกทีบนดาวที่ไม่รู้จักดวงนี้? นี่มันเรื่องจริงหรือว่าโกหก?
“ใช่ สิ่งเดียวที่สามารถอธิบายมีแค่เรื่องนี้เท่านั้น” ชาติก่อนหลิงหลานเป็นชาวโลกศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด ถึงแม้เธอจะได้แต่อยู่ในโรงพยาบาล ไม่สามารถออกไปข้างนอกได้เพราะสาเหตุด้าน ร่างกาย แต่เธอที่ชอบเข้าอินเตอร์เน็ตเรียนรู้ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับโลก ใฝ่หาปรากฏการณ์ภาพอันแสนมหัศจรรย์นี้มาตลอด และปรารถนาที่จะได้เห็นด้วยตาตัวเอง ดังนั้น เมื่อหลิงหลาน สังเกตเห็นว่าข้อมูลตามความจริงของที่นี่ไม่สอดคล้องกับภาพที่เห็น สิ่งแรกที่หลิงหลานคิดถึงก็คือปรากฏการณ์ภาพลวงตา
“งั้นเขตทะเลหยางที่แท้จริงอยู่ที่ไหนล่ะ?” มีคนยกคำถามข้อนี้ขึ้นมาด้วยความมึนงง
หลิงหลานหันหน้ามองไปทางด้านหลังตัวเองแวบหนึ่ง เวลานี้ยังสามารถมองเห็นว่าที่นั่นมีหมอกควันปกคลุมไปทั่ว เธอชี้ไปที่ตรงนั้นแล้วกล่าวว่า “ฉันเดาว่า ปรากฏการณ์ภาพลวงตานี้อาจจะ เป็นภาพลวงตาที่สะท้อนของกระจก มีความเป็นไปได้สูงว่าตัวจริงของมันจะอยู่ตรงข้าม”
แววตาของเฉียวถิงเปล่งประกายฉับพลัน “นายจะบอกว่า เขตทะเลหยินกับเขตทะเลหยางที่พวกเราเห็นเป็นของปลอมทั้งหมด ทั้งหมดเป็นภาพลวงตา มันเป็นเหมือนกระจกที่สะท้อนกันและกัน และบริเว วณที่พวกเราคิดว่าเป็นเขตทะเลหยินนั้นถึงจะเป็นเขตทะเลหยางที่แท้จริง?”
“ฉันคาดการณ์ออกมาได้แบบนี้ แต่ว่าจะใช่หรือไม่ใช่ เราต้องกลับไปที่เดิมถึงจะรู้ได้ ถ้าเกิดเราเข้าใกล้เขตทะเลหยินแล้วค่าความชื้นลดลง งั้นการคาดเดาของฉันก็ถูกต้องแล้ว” หลิง หลานตอบ
บรรดาสมาชิกได้ยินเสียงบทสนทนาของหัวหน้ากลุ่มทั้งหลาย การคาดการณ์ของหลิงหลานทำให้พวกเขาฟังแล้วงุนงงอยู่บ้าง แต่ไม่สามารถหยุดยั้งความนับถือในใจของพวกเขาที่มีต่อหลิงหลานได้เ เลย พระเจ้า ความรู้ของหัวหน้ากลุ่มหลิงกว้างขวางมากแค่ไหน ถึงได้สันนิษฐานเรื่องปรากฏการณ์ภาพลวงตาในตำนานนั้นออกมาได้?
หลี่หลานเฟิงกับหานจี้จวินอยู่ข้างกายหลิงหลาน หลังจากที่ได้ฟังการสันนิษฐานของหลิงหลาน ในใจก็รู้สึกภาคภูมิใจและก็ละอายใจ พวกเขาภาคภูมิใจที่คนแสนโดดเด่นตรงหน้านี้คือลูกพ พี่ที่นำพาพวกเขาไปข้างหน้า ยิ่งลูกพี่ร้ายกาจยิ่งเป็นปีศาจอัจฉริยะ พวกเขาก็ยิ่งรู้สึกเป็นเกียรติมาก แต่พวกเขาก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงความรู้สึกละอายใจของตัวเองได้ ควรรู้เอาไว้ว่ าเดิมทีงานเหล่านี้ควรเป็นความรับผิดชอบของเสนาธิการอย่างพวกเขา ทว่าตอนนี้กลับให้ลูกพี่ของพวกเขาจัดการเองคนเดียวจนหมด
ในใจทั้งสองคนรู้สึกได้ถึงวิกฤติ ถ้าเกิดเป็นแบบนี้ต่อไปละก็ เกรงว่าจะรักษาตำแหน่งเสนาธิการไม่ได้แล้ว พวกเขาสองคนอดยิ้มขื่นในใจไม่ได้ มีหัวหน้าทีมอัจฉริยะที่ไม่ขาดทั้งความ มแข็งแกร่งทางด้านร่างกายและจิตใจแบบนี้ คนที่ใช้สมองอย่างพวกเขารู้สึกกดดันหนักมากจริงๆ
การสันนิษฐานของหลิงหลานได้รับความเห็นชอบจากทุกคน เมื่อหลิงหลานออกคำสั่งให้สมาชิกทั้งหมดรีบกลับไปยังที่เดิม ไม่เพียงไม่มีคนคัดค้าน ถึงขนาดที่มีลูกทีมไม่น้อยยังพูดล้อเล่นว่ า พวกเขาอยากกลับไปรับรู้ความถูกต้องแม่นยำของสันนิษฐานข้อนี้ด้วยตัวเอง
ความจริงแล้ว หลิงหลานคาดการณ์ได้ทั้งหมดแล้ว ยิ่งเข้าใกล้เขตทะเลหยิน ค่าความชื้นก็ยิ่งต่ำ หลิงหลานเองก็ยิ่งแน่ใจในการตัดสินใจของตัวเอง เธอสั่งให้ลูกทีมทุกคนตามติดเพื่อน นร่วมทีมด้านหน้าโดยไม่ลังเลเลยสักนิดเดียว ก่อนจะพุ่งเข้าไปในหมอกสีขาวที่แทบจะมองไม่เห็นนิ้วมือทั้งห้าเป็นคนแรก
ภายในหมอก ทิศนวิสัยลดฮวบลงทันที พวกหลิงหลานไม่ได้บินเร็วเพราะกลัวว่ามีอันตรายอยู่ภายในหมอก ผู้ควบคุมหุ่นรบทุกคนจ้องเขม็งไปที่เพื่อนร่วมทีมด้านหน้าตัวเอง ไม่กล้าเสียสม มาธิ กลัวว่าหากเลินเล่อครั้งเดียวก็จะมองไม่เห็นร่างของอีกฝ่ายไป การมองไม่เห็นร่างของเพื่อนร่วมทีมขณะที่อยู่ท่ามกลางหมอกหนาทึบเป็นเรื่องน่ากลัวที่สุด
พวกเขาบินไปได้ประมาณสองสามนาที ทันใดนั้นหลิงหลานก็พบว่าหมอกที่เดิมทีทำให้พวกเขามองเห็นไม่ชัดพลันหายไป เธอที่หลุดพ้นจากรัศมีหมอกแล้วก็มองเห็นว่าตัวเองอยู่ท่ามกลางแสงอาทิ ตย์ แสงแดดอันรุนแรงสาดส่องลงมาที่หุ่นรบ ต่อให้หลิงหลานอยู่ในห้องคนขับก็สามารถสัมผัสได้ถึงความรู้สึกอบอุ่น
“ว้าว นี่คือเขตทะเลหยางที่แท้จริงสินะ!” ลูกทีมที่ตามหลังออกมาเห็นเขตทะเลที่มีแสงแดดเจิดจ้าตรงหน้านี้ ก็พากันร้องขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น
เวลานี้เอง เฉียวถิงก็พาทีมพุ่งออกมาจากหมอก เขาเฝ้าตรวจดูค่าความชื้นมาโดยตลอด เมื่อเขาเข้ามาที่บริเวณนี้ ค่าความชื้นก็เข้าสู่จุดต่ำสุดใหม่อีกครั้ง มันเหมือนกับที่หลิงหลา านคาดการณ์ไว้ ที่นี่ถึงจะเป็นเขตทะเลหยางที่แท้จริง
“พวกเราหาเส้นทางที่ถูกต้องเจอแล้ว…ผู้เข้าแข่งขันจากโรงเรียนพวกนั้นที่บินเข้าไปในภาพลวงตาก่อนหน้าพวกเรา…จะเจอจุดจบที่เลวร้ายหรือเปล่านะ?” เวลานี้หานจี้จวินที่สงสัยมาโดย ยตลอดก็ยอมรับการตัดสินใจของหลิงหลาน เขานึกถึงนักเรียนจากโรงเรียนทหารหลายแห่งที่พุ่งเข้าไปในภาพลวงตาเหล่านั้นก็มีความสุขในความทุกข์ของคนอื่นขึ้นมาทันที
“หวังว่าพวกเขาจะรู้สึกตัวได้ทันเวลา ไม่งั้น ถ้าเกิดไปถึงชายฝั่งของทะเลหยินแล้วอยากย้อนกลับมาอีกที ไม่มีทางทำได้สำเร็จภายในเวลาไม่ถึงสิบสองชั่วโมงแน่นอน” มู่เส่าอวี่มองแผนที่ใ ในมือ ก่อนจะอดเอ่ยพลางทอดถอนใจไม่ได้
จุดขึ้นฝั่งของทะเลหยินอยู่ตรงกันข้ามกับแผนที่การต่อสู้ประจัญบานพอดี ซึ่งระยะห่างนี้ ต่อให้เป็นหุ่นรบไพ่ราชาก็กลับมาไม่ทันภายในหกชั่วโมงเหมือนกัน
ตอนที่หลิงหลานเห็นเขตทะเลฝั่งนี้ มุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อย ลอบชื่นชมการสันนิษฐานที่แม่นยำของตัวเอง ถึงแม้เธอแสดงท่าทีมั่นใจ แต่อันที่จริงก่อนที่เธอจะได้เห็นผลลัพธ์ เธอยังคงรู สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อย
“ทั้งหมดร่วมกลุ่ม หน่วยรบนับสมาชิกทีม ถ้าเกิดสมาชิกครบทั้งหมดแล้ว พวกเราจะมุ่งหน้าเต็มกำลัง” หลิงหลานออกคำสั่งใหม่อย่างรวดเร็ว หน่วยรบทั้งหมดนับลูกทีมของตัวเองแล้วก็รายงาน นให้กับหลิงหลาน ท้ายที่สุดก็ยืนยันว่าไม่ได้ขาดใครไปสักคน
หลิงหลานที่ไม่มีความกังวลใจแล้วก็พาสมาชิกทั้งหมดมุ่งหน้าเต็มกำลัง หลังจากที่บินอย่างเบื่อหน่ายไปหนึ่งชั่วโมงกว่า ในที่สุดพวกเขาก็มองเห็นชายฝั่งเขตทะเลหยาง เทือกเขาสูงที่ตั้งต ตระหง่านนั้นทำให้ผู้คนรู้สึกตื่นเต้นพลุ่งพล่าน เนื่องจากฐานที่มั่นของพวกเขา เขต G17 ก็อยู่บนภูเขาสูงสักลูกซึ่งไม่ไกลจากที่นี่มากนัก
พวกเฉียวถิงเห็นเทือกเขานี้ก็โล่งอกทันที การบินระยะยาวในเขตที่มองไม่เห็นจุดสิ้นสุดแบบนี้ทำให้รู้สึกเหนื่อยล้าเป็นเท่าตัว การได้เห็นแผ่นดินทำให้ทุกคนตื่นตัวขึ้นมา ความเหน็ดเห หนื่อยคล้ายกับลดลงไปเล็กน้อย
พวกหลิงหลานน่าจะเป็นคนกลุ่มแรกที่เข้ามาใกล้ที่นี่ พวกเขาบินข้ามเทือกเขา แต่ไม่พบนักเรียนโรงเรียนอื่นเลย ไม่นานพวกเขาก็หา G17 ของพวกเขาเจอ และวางเครื่องส่งวิทยุที่เป็นตั วแทนของศูนย์บัญชาการใหญ่ไว้ที่มุมหนึ่งของ G17
เวลานี้เอง ห่างจากพวกเขาไปหลายพันกิโลเมตร ภายในห้องสังเกตการณ์หลักของการต่อสู้ประจัญบานศึกประลองหุ่นรบ แผนที่ขนาดใหญ่ที่เดิมทีเป็นสีเทาสลัวบนหน้าจอขนาดใหญ่สุดขีดที่มีความส สูงห้าเมตรยาวเจ็ดเมตร เขต G17 นั้นสว่างขึ้นมาแล้ว
————————–
[1] หมายถึง คนฉลาดที่รับมือได้ยาก