Infinity Armament สรรพวุธไม่สิ้นสุด - ตอนที่ 100

IA:เล่ม 3 บทที่ 31 เสียชีวิตทันที (ตอนที่ 1)

ชั่วโมงที่ 46

“อ๊า!” เสียงกรีดร้องดังขึ้นทำลายความเงียบงันในตอนกลางคืน

“หนีเร็ว! พวกนักล่ามาแล้ว!”

ด้วยเสียงร้องนั่นก็ได้มีร่างเงาอยุ่บนถนนไม่กี่ร่างกำลังวิ่งไปที่ทางออก

แสงจากปากกระบอกปืนวูบวาบขึ้นทั่วความมืดมิด และเมื่อมันจบลงความมืดก็กลับมาปกคลุมที่นี่อีกครั้ง

ร่างเล็กบางพุ่งไปที่ถนนและฆ่าเป้าหมายของเขาทีละตัว

พวกกลายพันธุ์สองคนรีบวิ่งไปที่ทางเดินยาวและหยุดลงเพื่อพักหายใจ พวกเขาได้ยินถึงเสียงลมผ่านหัวพวกเขา

ร่างใหญ่ปรากฎขึ้นพร้อมกับง้างมือต่อยเข้าไปที่หน้าอกพวกเขาควักหัวใจออกมา

เขาล้มลงร่างของเขาสั่นเล็กน้อยก่อนที่จะสิ้นใจ

ชายกลายพันธุ์อีกคนนึงเกรงกลัวในภาพที่เกิดขึ้นมาก แต่ก็ไม่สามารถขยับหรือขัดขืนได้ เขาไม่คิดว่านักล่าจะจ้องมาที่เขาก่อนที่จะปล่อยตัวเขาไป

ทำไมเขาถึงรอดล่ะ? ชายกลายพันธุ์ไม่สามารถเดาคำตอบได้

ในค่ำคืนที่มืดมิดแบบนี้มีผู้ที่ล้มหายตายจากพร้อมกับผู้มีชีวิตรอดไปพร้อมๆกับการฆ่าอย่างบ้าคลั่งของนักล่า

พวกมันมาและจากไปอย่างรวดเร็วราวกับสายลม พวกมันฆ่าคนอย่างโหดร้ายราวกับสัตว์ป่า ในขณะเดียวกันเหยื่อที่ยังมีชีวิตก็มิอาจพูดอะไรได้มากได้แต่อาศัยจังหวะดีๆแล้วหลบหนีหายไปในเงามืด

พวกเขาไม่รู้ว่านอกสนามรบนั่นมีคนสองคนกำลังสอดส่องมาในเงามืดแห่งนี้พร้อมกับคำแนะนำให้กับเหล่ามือสังหาร

“จินกวง สิบสองเมตรไปทางซ้ายมือ พวกกลายพันธุ์สามตัว ฆ่าเฉพาะคนผิวสีเท่านั้นห้ามยุ่งกับอีกสองคนที่เหลือ”

“รับทราบ”

“เรน่า จัดการผู้ชายที่ถนน45 มีพวกมันอยู่สองคนและอย่ายุ่งกับผู้หญิง”

“รับทราบ… นักผจญภัยทุกคนในโลกนี้ต่างก็ตามหาพวกกลายพันธุ์อย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่เว้นแม้แต่การฆ่าเด็ก ส่วนพวกเรากลับเน้นเลือกฆ่าเฉพาะพวกคนไม่ดี อย่างกับเล่นเกมเลยนะ” เรน่าตอบกลับอย่างมีอารมณ์

เหวินโหรวพูดแทรกขึ้น “อย่าสนใจเลย นี่เป็นสไตล์ของเราแหละ”

เลคเองก็อยากพูดบ้าง “มันก็เหมือนกับเล่นเกมล่าเหยื่อน่ะแหละ แต่แค่ว่าเราเดิมพันด้วยชีวิตเราด้วย”

จินกวงพูดต่อ “ฉันพูดคำนั้นไปเมื่อเช้านะ”

และจากนั้นก็มีเสียงปืนดังขึ้น

ในจังหวะนั้นก็มีเสียงวิทยุที่เป็นเสียงของฮงหลานดังขึ้น “มันไม่มีการต่อสู้อ่ะ แม่งโคตรไม่เร้าใจเลย”

“เหลืออีกแค่สองคนเท่านั้นทุกคน พยายามเข้ารีบจบงานนี้ให้ได้ก่อนรุ่งสางกัน!” ชินยี่จ้องมองไปที่กล้องอินฟราเรดในรถ

และข้างๆเขาก็คือเจอร์รี่และจิมมี่

จิมมี่นั้นเป็นคนที่ดูอะไรก็ได้มากๆ หลังจากที่ถูกจับมาเขาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีแม้กระทั่งสีหน้าเขายังคงมองทุกสิ่งด้วยสายตาเย็นชาเช่นเคย ไม่ว่าจะเป็นพวกนักล่าในตอนนี้,ชินยี่กับเจอร์รี่ ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาไม่เคยแม้แต่จะเปลี่ยนสี

มันเป็นการจับคู่ที่ดูแปลกประหลาดมาก

สี่ชั่วโมงต่อมา ณ ตอนนี้คือเวลา 8 โมงเช้า พวกเขาเข้าวันที่สาม

จากเมื่อวานจนถึงตอนนี้ก็ผ่านมาแล้ว 20 ชั่วโมง

เจอร์รี่ได้นำพาพวกเขาไปจนถึงพวกกลุ่มคนกลายพันธุ์กลุ่มเล็กๆ

อันดับของทุกคนค่อยๆไต่ขึ้นมาเรื่อยๆ

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้แต้มจากการไปถล่มฐานใหญ่ๆก็เถอะ แต่การที่พวกเขาออกล่ากลุ่มเล็กๆแต่ได้แต้มตลอดเวลามันก็โอเคอยู่

ไม่รู้เหมือนกันว่าวิธีไหนจะดีกว่า แต่สำหรับทีมที่ต้องการจะไต่ขึ้นไปอันดับสูงๆมันก็ถือว่าช้าอยู่ กลับกันแล้วการเก็บแต้มแบบนี้สำหรับคนที่เป็นหัวแถวก็ถือว่ามีความมั่นคงไม่ใช่น้อย

เพราะว่าแต้มสังหารของเรน่าสูงขึ้นอย่างน่าใจหาย จึงทำให้ทีมตะวันตกรอดจากอันดับสี่ขึ้นมาได้ ในตอนนี้ทางใต้ถือว่ารั้งท้ายไปแล้ว

ฝั่งตะวันนั้นครอบคลุมตั้งแต่ยุโรปไปจนถึงสหรัฐฯ แต่สหรัฐฯก็ไม่ได้เป็นคนส่วนใหญ่ของเขตนี้ ในบรรดาทั้งหมด 25 คนของทางตะวันตกบวกกับเรน่าและอีกสี่คนที่เหลือนอกนั้นถือว่าเป็นชาวยุโรปทั้งหมด

ถึงแม้ว่าพวกสหรัฐฯจะคุ้นชินกับที่นี่แต่มันก็ไม่ใช่ดินแดนที่พวกเขารู้จักอยู่ดี ดังนั้นความได้เปรียบด้านสถานที่จึงไม่มีผลมากนัก

ต้องขอบอกว่าสิ่งที่ชินยี่พูดมานั้นเป็นความจริงทั้งหมด คอนเซปเรื่องการรวมชาติพันธุ์ของเมืองกระหายเลือดนั้นฝังรากลึกไปถึงจิตใจ นั่นส่งผลให้นักผจญภัยแทบทุกคนจัดทีมกันยากมาก ถ้าทั้งสี่คนของทีมเรน่าต้องถูกแยกไปเติมทีมอื่นให้เต็ม ศักยภาพพวกเขาก็คงจะพุ่งสูงขึ้นไม่ใช่น้อย แต่ก็อย่างที่รู้ๆกันว่าพวกตะวันตกนั้นไม่ได้เป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันมากนักเป็นพวกที่เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนกันเสียมาก แถมเรน่าเองก็ยังเสียท่าตอนช่วงวันแรกๆอีกทำให้ทีมตะวันออกและชินยี่แซงขึ้นนำไปได้

มีเสียงกรีดร้องสองเสียงดังในระยะไกล

เสียงนั้นคือเป้าหมายสุดท้ายของพวกเขา

และนั่นก็คือฐานสุดท้ายที่เจอร์รี่แนะนำให้ชินยี่

หลังจากออกล่าเสร็จสิ้น พวกเขาก็เริ่มทยอยกลับ

ฮงหลานเป็นคนแรกที่กลับมาถึงก่อน เขากระโดดขึ้นรถและพูดภาษาจีนกับชินยี่ “ฉันไม่เข้าใจอย่างนึง”

“อะไรล่ะ?” ชินยี่ถาม

“ทำไมเราต้องเก็บพวกอเมริกันนี่ไว้ด้วย? เราสามารถช่วยพวกตะวันออกได้เพราะอันดับของพวกเขาไม่ได้ส่งผลต่อพวกเราซักหน่อย แต่พวกสี่คนนั้นนายใช้ให้พวกเขาไปหาคนให้เรา แต่ตอนนี้เรามีเจ้าเด็กคนนี้แล้วทำไมเราถึงไม่ไล่พวกเขาไปล่ะ?”

ชินยี่มองฮงหลานแปลกๆ “นายคิดว่าพวกเขาไร้ค่าจนต้องโยนทิ้งแล้วเหรอ?”

————————————-