Infinity Armament สรรพวุธไม่สิ้นสุด - ตอนที่ 97

IA:เล่ม 3 บทที่ 29 โชคชะตา (ตอนที่ 2)

“ฉันไม่เข้าใจ”

“ใช่ นายไม่เข้าใจ มันก็เหมือนกับที่นายไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมีพวกกลายพันธ์ไง นายก็ไม่เข้าใจพวกเราเหมือนกันฉันอธิบายมากไปกว่านี้ไม่ได้หรอก ฉันบอกได้แค่คำเดียวว่าฉันก็ไม่ได้ภูมิใจนักหรอกกับการฆ่าพวกกลายพันธ์น่ะ ถ้าเป็นไปได้ฉันก็อยากจะเจอกับศัตรูจริงๆเหมือนกัน”

เด็กหนุ่มคิดก่อนที่จะตอบกลับ “มีคนบังคับนายให้ทำใช่ไหม?”

รอยยิ้มหายไปจากใบหน้าของชินยี่ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร

ในภารกิจนี้ พวกเขาไม่ได้บอกว่าห้ามเปิดเผยข้อมูลของพวกเขา แต่ชินยี่ก็ไม่ได้อยากจะพูดถึงการมีอยู่ของพวกเขาอยู่แล้ว

เขาไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นตามมาบ้าง แต่เขาก็ไม่อยากจะลองของหรอก

จากนั้นไม่นานชินยี่ก็มองไปที่เจอร์รี่แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ “งั้น… เมื่อวานนายติดต่อกับศาสตราจารย์เอ็กซ์สินะ? เขาเป็นครูของนายเหรอ?”

ชายหนุ่มพยักหน้า “ใช่ เขาเป็นคนดีมากเลย”

“เป็นคนที่ควรค่าแก่การเคารพ” ชินยี่ตอบ

“นายรู้จักเขาเหรอ?” เด็กหนุ่มตื่นเต้น เขารู้แล้วว่ามีคนสั่งให้พวกชินยี่ทำ เด็กหนุ่มจึงลดท่าทีเกลียดชังลงมาบ้าง

“แน่นอน ฉันเดาได้เลยว่าเขาน่าจะเดินได้ด้วยขาของตัวเองอยู่”

เด็กหนุ่มยิ้ม “ใช่ แต่เขาก็ยังเป็นคนแก่อยู่ดี”

“นายเคยติดต่อกับแม็กนีโต้บ้างไหม?” ชินยี่ลองโยนหินถามทาง

เด็กหนุ่มไม่ปฏิเสธและตอบกลับทันที “เขาเป็นตาแก่ที่ดื้อด้านมาก เขาเชื่อว่าอนาคตควรจะเป็นของพวกกลายพันธ์ เพราะว่าพวกกลายพันธ์คือสัญลักษณ์ของการวิวัฒนาการมนุษย์ เขายังบอกอีกว่าการที่มนุษย์ฆ่าพวกเราก็เพราะว่าพวกเขากลัวเรา แต่ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมพวกมนุษย์ต้องกลัวเราด้วย แล้วทำไมมนุษย์ถึงต้องออกล่าเรา?”

“นั่นเพราะพวกนายยังพัฒนาไม่ถึงจุดสูงสุดยังไงล่ะ” ชินยี่ตอบ “นายเคยเห็นเสือในสวนสัตว์ไหม?”

เด็กหนุ่มพยักหน้า

เขาพูดต่อ “คนดูแลสัตว์น่ะดูแลพวกมันเป็นอย่างดี แต่เสือน่ะเดิมทีเกิดมาเพื่อเป็นนักล่า เพราะฉะนั่นบางครั้งที่เสือเกิดคลั่งขึ้นมามันก็จะฆ่าคนดูแลโดยไม่ลังเล มีตัวอย่างแบบนี้ให้เห็นเยอะแยะ และเมื่อเสือตัวใดฆ่าคนไปแล้วล่ะก็ตามกฎหมายก็จะบอกว่าเสือตัวนั้นไม่สามารถถูกเลี้ยงดูได้อีกต่อไป ไม่ว่าในอนาคตมันจะทำตัวเป็นยังไงก็ตาม นายรุ้ไหมว่าทำไม?”

“เพราะเขากลัวเสือตัวนั้น?”

“ใช่ เพราะพวกเขากลัวมัน แม้ว่ามนุษย์จะฝึกมันมามากแค่ไหนก็ตามแต่เขาก็ยังกลัวพวกมันอยู่ ตราบใดที่มนุษย์ต้องการพวกเขาจะฆ่าเสือให้หมดโลกเลยก็ยังได้ ความกลัวและความแข็งแกร่งคือสิ่งที่แยกจากกัน พวกมนุษย์น่ะทรงพลังกว่าพวกกลายพันธ์ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะไม่กลัวพวกกลายพันธ์ และถ้าพวกกลายพันธ์ยังเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆพวกมันจะต่อต้านมนุษย์แน่ๆ”

“นายกำลังจะบอกว่า… นายเห็นด้วยกับแม็กนีโต้เหรอ?” เจอร์รี่กำลังแปลกใจ

“เขาก็พูดไม่ผิดหรอกในมุมมองของพวกกลายพันธ์ เขาเริ่มสงครามนี้เพื่อสร้างหายนะแต่เขาไม่สามารถจบมันได้เพราะเขาไม่มีทางชนะ บางครั้งต่อให้ไม่มีความหวังผู้คนก็ยังดิ้นรนกันต่อไปจนถึงที่สุด”

“แต่ยังไงเขาก็ต้องตาย ฉันเห็นพวกกลายพันธ์ตายมานักต่อนักแล้ว ศาสตราจารย์บอกว่าเขาไม่อยากจะให้เกิดสงครามขึ้น และอยากให้พวกเราอยู่ร่วมกับมนุษย์ด้วยความสันติ แต่เขาทำไม่ได้…” เจอร์รี่กระซิบ น้ำตาเริ่มคลอเบ้า

เขามองที่ชินยี่พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย “ฉันขอร้องล่ะ อย่าฆ่าใครอีกเลย! ไม่ว่านายจะมีเหตุผลอะไรก็ตาม พวกเขาก็เป็นผู้บริสุทธิ์นะ พวกเขาไม่สมควรที่จะต้องตาย ปล่อยพวกเขาไปเถอะนะได้โปรด?”

สิ้นสุดคำพูดของเขาน้ำตาก็เอ่อล้นออกมา

ยังไงเสียเขาก็ยังเป็นเด็ก เมื่อเขาร้องไห้แล้วก็หยุดไม่ได้น้ำตาของเขาไหลลงบนพื้น

ชินยี่ยืนมองเขาร้องไห้อยู่เงียบๆ และรู้สึกเจ็บปวดเล็กๆในใจเขา

ผ่านไปซักพักเขาจึงพูดขึ้นช้าๆ บางทีอาจจะมีทางแก้ปัญหานี้ก็ได้นะ

———————————————