Invincible Combat Strength System ระบบสงคราม - ตอนที่ 115

ICSS บทที่ 115: ขายตัว

“เทียนหลิน นายโอเคไหม? อาจารย์ว่ายังไงบ้าง?”

เมื่อเธอเห็นว่าหนิงเทียนหลินเดินเข้าห้องมา สีหน้าของทุกคนก็มีปฎิกิริยาที่แตกต่างกันไป ไม่มีใครคาดคิดว่าหนิงเทียนหลินคนที่ไม่ค่อยพูดจะกลายเป็นคนที่โหดร้ายได้ขนาดนี้ หวังน่านเป็นคนอ้วนๆธรรมดาไม่คิดว่าเขาจะร้ายขนาดนี้!

แม้แต่คนดูแลที่สูงกว่าและดูท่าทางแข็งแร็งก็ยังถูกเขาเตะเลย!
คนจากซัลหลินจะสู้แบบนี้ได้ไหม?

แต่ในเวลานี้มีเพียงชูหยิชานเท่านั้นที่เดินตรงเข้ามาถามเรื่องผลการพูดคุยกับอาจารย์

“ก็โอเค ไม่มีปัญหาอะไร”

“ฉันช่วยอะไรได้ไหม? ผลออกมาดีหรือเปล่า?”

หนิงเทียนหลินแตะไปที่ไหล่ของชูหยิชาน หัวใจเขารู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อยแล้วหัวเราะออกมา “คณบดีไม่ได้พูดอะไรแค่ถามเรื่องสาเหตุของเรื่องนี้และบอกว่าเขาจะทวงความยุติธรรมจากหวังน่านคืนให้ฉัน หวังน่านจะถูกลงโทษด้วย”

อะไรนะ!

บ้าน่า!

เมื่อได้ยินคำอธิบายจากหนิงเทียนหลินทุกคนในห้องต่างก็คิดว่ามันก็ยุติธรรมกับเขาดี แต่ตอนนี้หวังน่านอยู่ที่โรงพยาบาลเพื่อรักษาฟันกับหมอฟันอยู่และคนดูแลก็สลบไปตั้งหลายรอบก่อนที่จะฟื้น
หนิงเทียนหลินก็ควรจะยุติธรรมกับพวกเขาด้วย!

“คิดว่าฉันโกหกหรือไง?” หนิงเทียนหลินยิ้ม

“กลับไปนั่งที่กันเถอะ ยังต้องเรียนต่ออีก”

“โอเค” ชูหยิชานเห็นหนิงเทียนหลินผ่อนคลายเหลือเกินก็ทำให้เธอสบายใจไปด้วย เธอไม่รู้ว่าทำไมว่าเวลาที่เธอได้ยินคำยืนยันของหนิงเทียนหลิน เธอจะไม่สงสัยอะไรอีกเลย

เรียนเหรอ?

ยังจะเรียนต่ออีกเหรอ?

หลังจากที่ซ้อมคนอื่นแล้วยังจะเรียนต่อได้อีกเหรอ? อีกอย่างหัวหน้าภาคไม่แม้แต่จะสั่งพักการเรียนเลยเหรอ!

เพื่อนๆในชั้นเมื่อได้ยินว่าหนิงเทียนหลินจะไปเข้าเรียน พวกเขาต่างก็รู้สึกประหลาดใจพร้อมทั้งมองไปที่หนิงเทียนหลินและชูหยิชานที่ยืนอยู่ข้างกัน พวกเขาก็เข้าใจแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น พวกเขาคิดว่าระหว่างสองคนนี้ต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ!

อย่างน้อยๆก็ต้องไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมชั้นเรียนกันแน่ๆ บางทีอาจจะตกหลุมรักกัน

เมื่อคิดแบบนี้นักเรียนชายต่างก็ต้องเศร้าใจเพราะดอกไม้งามหันไปคบกับหมาวัดแทน ทำไมถึงเป็นแบบนั้นไปได้ล่ะ ส่วนนักเรียนหญิงต่างก็รู้สึกขำที่คนแบบชูหยิชานตาบอดไปเลือกคนธรรมดาๆแบบนี้ได้!

อีกอย่างเมื่อเป็นเรื่องของความรักคนเราก็จะไม่ค่อยใช้สมองกันเท่าไร!
ชูหยิชานเป็นที่รู้จักดีในนามดอกไม้งามของชั้นเรียนและสติปัญหาก็ไม่เป็นรองใคร แต่กลับเชื่อในคำพูดไร้สาระของหนิงเทียนหลินเนี่ยนะ! เขาไม่ถูกลงโทษแต่หวังน่านกลับต้องรับผิดชอบงั้นเหรอ?

เชื่อได้จริงๆงั้นเหรอ?

โคตรจะไม่น่าเชื่อเลย!

“ขอบคุณนะที่ช่วยฉัน ที่เชื่อในตัวฉัน”

หนิงเทียนหลินนั่งลงกับที่ มองตรงไปที่ตาของชูหยิชานอย่างจริงจัง อยู่ดีๆในเวลานี้เขาก็รู้สึกมีความสุขอย่างมาก ถึงแม้คนในโลกนี้จะไม่มีใครเชื่อเขาแต่ตราบใดที่คนที่เขารักและแคร์เชื่อในตัวเขา แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว!

“นายต้องไม่ใช่โจรแน่ๆ แล้วนายรวยขนาดนี้จะมาขโมยเงิน 3,000 หยวนได้ยังไง! ฉันคิดว่าถ้าเงินตกนายก็คงไม่ก้มลงไปเก็บด้วยซ้ำ”

“อีกอย่าง หวังน่านก็ไม่มีหลักฐานเลยด้วย ทุกอย่างก็เป็นแค่การเดาสุ่ม” ชูหยิชานหน้าแดงเล็กน้อยเพราะหนิงเทียนหลิน

“ผิดแล้ว ถ้าฉันทำเงิน 3,000 หยวนตกฉันก็ต้องเก็บสิ” ถึงแม้หนิงเทียนหลินจะรู้ว่าอีกฝ่ายแค่พูดเป็นตัวอย่างแต่เขาก็ยังเอามาล้อเลียน

“ฉันขี้งกจะตาย”

“พูดจริงป่ะเนี่ย?”

แน่นอนชูหยิชานรู้ว่าหนิงเทียนหลินแค่แหย่เล่น แต่เธอก็ยังทำเป็นไม่อยากจะเชื่อและห้วเราะออกมา

“งั้นนายจะจ่ายค่าเช่าห้องเพรสิเดนเชียลสวีททำไม? ต่อให้ขายตัวฉันก็ยังจ่ายไม่ได้เลย”

“ใครบอกว่าถ้าเธอขายตัวจะจ่ายไม่ได้ล่ะ?” หนิงเทียนหลินจ้องไปที่ตาของชูหยิชานอย่างจริงจัง “ในสายตาฉันเธอเป็นสมบัติอันล้ำค่า
มีค่ามากกว่าดวงดาวบนท้องฟ้าอีก ฉันพร้อมจะมอบทุกอย่างที่ฉันมีให้เลย”

“หยิชาน เธออยากที่จะขายให้ฉันไหม?”

“ฉัน…” เมื่อได้ฟังคำสารภาพของหนิงเทียนหลิน หน้าของชูหยิชานก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เมื่อ 2-3 วันก่อนที่หนิงเทียนหลินจากมา เธอก็รู้สึกได้ว่าหนิงเทียนหลินชอบเธอ ตอนนี้เธอไม่เข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายพูด

“นักเรียน เริ่มเรียนกันได้แล้ว”

ในเวลานี้อาจารย์เทคโนโลยีชีวภาพยืนอยู่หน้าชั้นเรียบร้อยแล้ว เธอเพิ่งจะสอนและออกมาจากห้องวิจัย แต่ก็ได้ยินข่าวเรื่องเรื่องการทำร้ายร่างกายกันแล้ว แต่เธอไม่รู้ว่าหนิงเทียนหลินคือใคร หรือว่านั่งอยู่ตรงไหน เลิกคุยแล้วมาเรียนกันได้แล้ว

“ฉันไม่บอกหรอก อาจารย์มาแล้ว”

“ตั้งใจเรียนได้แล้ว”

เมื่อพูดจบ เธอก็หันหน้ากลับไปแทนที่จะมองที่หนิงเทียนหลินแต่กลับแกล้งทำเป็นจ้องไปที่หน้าชั้นเรียนแทน แต่ในหัวใจกลับยังเต้นรัวอยู่แม้แต่หน้าเธอก็ยังแดงระเรื่อ และอาการนี้หนิงเทียนหลินจะไม่รู้ได้ยังไงว่าเป็นเพราะอะไร

ถึงแม้เธอจะไม่ได้พูดอะไร แต่ใจของหนิงเทียนหลินก็เบิ่งบานเป็นดอกไม้ไปแล้ว

…

“อร่อยไหม?”

“ชอบไหม?”

ร้านซุปเผ็ดหน้าโรงเรียน ชูหยิชานมองไปที่หนิงเทียนหลินและถามออกมาพร้อมรอยยิ้ม

“มันเผ็ดแต่กินเท่าไรก็ไม่พอ ไม่มีก๊วยเตี๊ยวไก่เหรอ”

หนิงเทียนหลินชอบพาสต้ากับอาหารรสจัดประเภทที่พวกผู้หญิงชอบกินกัน มันเป็นอาหารที่กินเท่าไรก็ไม่เคยพอ

“แต่ฉันก็นั่งกินกับเธอได้ ไม่ว่าจะให้กินอะไรก็ตาม”

หนิงเทียนหลินรีบใช้โอกาสนี้ในการแสดงความรู้สึกในใจอีกครั้ง

“เกลียด…”

หน้าของชูหยิชานแดงระเรื่อและหัวใจเต้นรัวอีกครั้งแต่ก็ยังพูดต่อว่า

“งั้นพรุ่งนี้ฉันขอชวนนายไปกินก๊วยเตี๊ยวไก่ด้วยกันนะ”

“ได้” หนิงเทียนหลินพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มแต่แล้วก็ต้องส่ายหัว

“ไม่สิพรุ่งนี้ไม่ได้ พรุ่งนี้บ่ายฉันมีเรื่องต้องไปจัดการซึ่งอาจจะไม่ได้มาเรียนด้วย ช่วง 2-3 วันนี้ฉันคงจะไม่ค่อยว่างเลยจะไม่ได้มาเรียนสัก
2-3 วัน”

“มีอะไรเหรอ? นายเป็นอะไรหรือเปล่า?”

“เรื่องที่นายทำร้ายหวังน่านหรือเปล่า? มีปัญหาเหรอ?”

ชูหยิชานคิดว่าหนิงเทียนหลินต้องหลบหน้าไปสักพักและเขาขอให้ช่วยไม่ได้

“ไม่มีอะไร มันไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้” หนิงเทียนหลินส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้ม

“ต่อให้ฉันฆ่าเขาฉันก็ไม่เป็นไรหรอก”

“ฉันแค่ยุ่งเฉยๆ เลยต้องไปจัดการธุระสัก 2-3 วัน หรืออาจจะอาทิตย์หนึ่ง”

ถึงแม้ว่าเรื่องความรักและความสุภาพจะสำคัญแต่การหาพลังงานและการอัพเกรดพลังในการต่อสู้เป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดอันดับต้นๆในใจเขาเลย ถ้าไม่มีสิ่งเหล่านี้ก็คงไม่มีความแข็งแกร่ง ถ้าอยากจะให้ความสัมพันธ์ยาวนานก็แค่เรื่องดอกไม้เท่านั้น