Kill the Hero - ตอนที่ 48

Kill the Hero 048

ในห้องทำงานอันน่าเบื่อที่มีโคมไฟแค่ดวงเดียวบนเพดาน ชายสองคนนั่งที่โต๊ะหันหน้าเข้าหากัน หนึ่งในนั้นเป็นชายร่างใหญ่ และมีกล้ามเนื้อ อีกคนร่างเล็กกว่า และมองไปยังชายที่อยู่ตรงข้ามด้วยสีหน้าน่าเกลียดเล็กน้อย ภาพนี้ดูแปลกมาก ถ้ามีการเพิ่มปืนหรือยาเข้ามาในฉากนี้ นี่ใช่เลย…

ทันใดนั้นชายร่างใหญ่ก็ดึงห่อของออกมาจากกระเป๋า ในสถานการณ์เช่นนี้ น่าคิดว่าอาจจะเป็นทองคำหรือยาเสพติดหรืออะไรสักอย่าง แต่เมื่อชายคนนั้นแกะห่อออกสิ่งที่เผยให้เห็นกลับเป็นแท่งช็อกโกแลต

ดังนั้นภาพนี้จึงค่อนข้างแปลก และชายร่างเล็กก็อดถามไม่ได้ว่า

“ตอนนี้นายยังจะกินช็อกโกแลตลงอีกนะ”

โอเซชานมองไปที่ชายร่างใหญ่ตรงข้ามเขา ผู้กำลังเคี้ยวช็อกโกแลตแท่งอยู่

“นี่คือสิ่งที่มนุษย์ควรจะทำ”

เมื่อเขาได้ยินคำตอบนั้น รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของโอเซชาน

“ใช่ ถ้านายไม่กิน คนจะคิดว่านายเป็นผู้หญิงแน่นอน เวลานายเข้าห้องน้ำ อย่าลืมหยิบช็อกโกแลต,ช็อกโกเลตบาร์ออกมากินล่ะ ไม่อย่างนั้นคนก็จะคิดว่าพวกเขาเข้าไปในห้องน้ำผู้หญิงแทน”

ลีจินอาไม่สนใจคำพูดของโอเซชาน และถามกลับด้วยน้ำเสียงจริงจังแทน

“ทำไมนายถึงเรียกฉันมาที่นี่?”

“มีการค้นพบดันเจี้ยนระดับ A+”

“ถ้านายบอกฉันเรื่องนี้ หมายความว่าอย่างน้อยก็ 2 ชั้น”

“ใช่ มันมี 2 ชั้น จำกัดเลเวล 35 หรือต่ำกว่า และเข้าได้แค่ 99 คน เท่านั้น”

ขณะที่ฟังข้อมูลใบหน้าของลีจินอาก็ค่อย ๆ แย่ลง แต่เขาไม่ได้หยิบเอกสารที่โอเซชานวางไว้ตรงหน้า เพราะเขาไม่ได้คิดมากนัก

ดันเจี้ยนระดับ A+ มีไว้สำหรับสมาคมขนาดใหญ่ และทรงพลัง อย่างสมาคมเมสสิอาห์หรือสมาคมฟีนิกซ์เท่านั้น ไม่ใช่สิ่งที่สมาคมเล็ก ๆ จะสัมผัสได้

“บอสดันเจี้ยนคือ งูเข็ม”

“ฮะ? งูเข็ม? ”

อย่างไรก็ตาม เมื่อได้ยินว่าบอสคืออะไร ลีจินอาก็เอื้อมมือไปหยิบรายงานตรงหน้าทันที

“หือ – หือ? นี่ควรจะเป็นรายงานของดันเจี้ยนไม่ใช่เหรอ?”

“โอ้ โทษที ไม่ต้องสนใจ รายงานอยู่ด้านหลัง”

“อา โอเค”

หลังจากพลิกกระดาษ ลีจินอาก็เห็นรายงาน

[ล่างูเข็ม]

– จำนวนชั้น : 2 ชั้น

– ความยาก : A+

– เข้าได้สูงสุด : 99

– เงื่อนไขในการเข้า : Lv35 หรือต่ำกว่า

– เงื่อนไขการเคลียร์ : ล่างูเข็ม

– รางวัล : หินทักษะ (C)

ขณะที่อ่านรายละเอียดของดันเจี้ยน ลีจินอาอดจะพูดด้วยความประหม่าไม่ได้

“จะมีใครเต็มใจทำเรื่องนี้ไหมเนี่ย? สำหรับผู้เล่นที่เลเวลต่ำกว่า 35 งูเข็มนี่รากเลือดเลยนะ”

“รับรองว่ารากเลือดแน่นอน”

งูเข็ม มอนสเตอร์ที่รู้จักกันดีทั่วโลก เมื่อสองปีก่อน ตอนที่มันปรากฏตัวขึ้นครั้งแรก มันโผล่ขึ้นที่ปารีส ฝรั่งเศส สหรัฐอเมริกา อังกฤษ และญี่ปุ่น ตามลำดับ แต่ก็ไม่มีข้อมูลรายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องนี้ มีแค่เหตุผลเดียว

“เพราะไม่เคยมีใครฆ่ามันได้มาก่อน”

ไม่เคยมีใครกลับมาจากการล่างูเข็ม เพราะแบบนี้ มอนสเตอร์ตัวนี้จึงได้รับฉายาว่า …

“งูเชี่ย”

“งูแห่งความตาย…”

งูแห่งความตายหรืองูมรณะ ชื่อนี้มาจากการที่มีผู้เล่นจำนวนมากที่ถูกฆ่า

“เฮ้ นายจะเรียกชื่อโง่ ๆ แบบนี้ต่อไปเหรอ?”

“มันก็เหมือนกันนั่นแหละ ทั้งงูเน่า, งูเชี่ย, งูเวร, ไอ้เวรตะไล พวกมันก็ไม่ต่างกันใช่ไหมล่ะ แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจสถานการณ์คร่าว ๆ แล้ว”

ลีจินอาวางรายงาน และมองไปที่โอเซชาน สีหน้าของเขาเริ่มจริงจัง

“สมาคมส่วนใหญ่อาจจะล้มเลิกข้อเรียกร้องในเรื่องนี้ แต่นายอยากจะกินมันก่อนใช่ไหม?”

“ถูกต้อง”

“และนายกำลังมองหาการรวมตัวเป็นฝูงหรืออาจจะรอให้สมาคมต่างชาติมาท้าทายด้วย”

“ถูก”

“แต่การจะฉกมันมาจากพวกนั้น เราต้องเก่งหรือแข็งแกร่งจริง ๆ”

“อันนั้นฉันก็รู้”

“มาคุยกันเรื่องแผนระหว่างที่กินข้าวกัน ฉันจะดื่มแชมเปญกับทังซูยูคสักจาน อ้อ และช่วยสั่งเกี๊ยวด้วยนะ”

โอเซชานส่ายหัวกับการเปลี่ยนสีอย่างรวดเร็วนี่

“เรื่องไร้สาระพวกนี้นี่มาจากไหน? ”

“นายต้องลงทุนสักนิด เพื่อจ้างคนเก่ง ๆ ไม่ใช่เหรอ?”

“นั่นก็จริง แต่ทำไมนายถึงเป็นคนกิน?”

“เพราะฉันเป็นคนที่เหมาะสมกับงานนี้ที่สุด”

โอเซชานจ้องมองอีกคนด้วยสีหน้าว่างเปล่า

“ไม่ใช่เหรอ? แล้วใครล่ะ? นักล่ามังกร? ทรินิตี้? เดอะเบรน? หรือพระเมสสิอาห์ ลีเซจุน? แต่พวกนั้นทุก ใกล้จะเลเวล 200 แล้ว ดังนั้นพวกเขาเข้าดันเจี้ยนไม่ได้”

“คิมวูจินไง”

เมื่อได้ยินชื่อนี้ ลีจินอาก็ทำหน้าเหมือนคนท้องผูก

“เวร! ฉันไม่อยากไปกับหมอนั่น!”

“ทำไม? ”

“นายก็รู้! หมอนั่นมันเป็นสัตว์ประหลาดไร้หัวใจ! ฉันไม่เคยเจอใครบ้าเท่าเขาเลย มนุษย์มักจะมีสติ แต่หมอนั่น เจ้านั่นน่ะ จะคิดถึงความถึกของนายก่อนความสามารถ เขาจำเป็นต้องเรียนรู้วิธีปฏิบัติกับคนอื่นอย่างถูกต้องก่อน”

ลีจินอาต่อต้านการทำงานร่วมกับคิมวูจินอย่างหนัก

“ถ้านายร่วมงานกับเขา นายจะทำงานได้มีประสิทธิภาพมากขึ้น”

แทนที่จะเถียงต่อ โอเซชานกลับหยิบเครื่องบันทึกเสียงออกมาจากกระเป๋าเสื้อ และวางไว้บนโต๊ะหลังจากกดปุ่มเล่น

– …สิ่งที่ฉันต้องการคือ คนในปาร์ตี้ที่ไม่ถ่วงแข้งถ่วงขาฉัน

เสียงของลีจินอาจากเครื่องบันทึกเสียงดังก้องอยู่ภายในห้องที่เงียบสงัด

– ฉันไม่สนใจนิสัยพวกนั้น ไม่ว่าพวกนั้นจะโง่หรือบ้าฉันก็ไม่สน ต่อให้เป็นปีศาจเอง แต่ถ้าเขาเอาชนะฉันได้ ถ้ามีคนแบบนั้นอยู่ ฉันจะทำตามเขาเหมือนหมาที่ซื่อสัตย์ พาพวกนั้นมาให้ฉันสิ ฮ่าฮ่า! ไม่มีใครแข็งแกร่งไปกว่าฉันอีกแล้ว ฮ่า ๆ ๆ ๆ!

ใบหน้าของลีจินอาดูน่าเกลียดมาก เมื่อเขาได้ยินสิ่งที่ตัวเองพูด

“เอ่อ ฉันหิวน้ำนิดหน่อย…”

เขาหยิบแก้วน้ำขึ้นมาจิบอึกใหญ่ แต่สีหน้ากลับย่ำแย่ลง

“พี่ชาย ทำไมน้ำนี่มันรสชาติแปลก ๆ กลิ่นเหมือนมียาอยู่ในนั้น”

“อาจเป็นเพราะมันคือน้ำประปา”

“น้ำประปา? “

“ทำไม? นายอยากเติมเหรอ? “

เมื่อโอเซชานพูดแบบนี้ ลีจินอาก็ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

“พี่ชาย พี่ใหญ่ น้ำประปา…”

“ไม่สำคัญ ไม่ต้องกังวล ต่อให้ดื่มมากกว่านี้ นายก็ไม่ตายหรอก”

“ไม่สำคัญ? “

“ใช่ น้ำประปาไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือการล่าในดันเจี้ยนนี้ นายต้องทำให้สำเร็จในครั้งแรก”

ลีจินอาเริ่มจริงจังอีกครั้ง อย่างที่โอเซชานพูดไว้ เมื่อล่างูเข็มคุณต้องประสบความสำเร็จในครั้งแรก

“ถูกต้อง ถ้าการโจมตีครั้งแรกล้มเหลว ก็จะไม่มีโอกาสอีกแล้ว นายต้องทำให้สำเร็จตั้งแต่แรก”

ลีจินอารู้ว่างูเข็มอันตรายแค่ไหน

“และนั่นคือเหตุผลที่นายต้องการคิมวูจิน”

“ฉันจัดการเรื่องนี้ไม่ได้ อาหารอยู่ไหน?”

“นายยังอยากกินอีก?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลีจินอาก็มองไปที่โอเซชาน

“นายหมายถึงอะไร? “

โอเซชานหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้

หลังจากคุยกับโอเซชานทางโทรศัพท์ คิมวูจินก็ปิดมัน และนึกถึงบทสนทนา

– เรากำลังจะโจมตีดันเจี้ยนงูเข็ม คุณยินดีจะเข้าร่วมไหม?

คิมวูจินปฏิเสธตรง ๆ โดยไม่ต้องคิด และราวกับโอเซชานคิดเอาไว้แล้ว เขาพูดว่า

– ฉันรู้ว่าคุณจะไม่เห็นด้วย ดังนั้นฉันจะทำข้อตกลงกับคุณเอง

เขาเสนอข้อตกลงกับคิมวูจิน

– ฉันอยากถามก่อน คุณจะทำยังไง ถ้าได้ไอเทมในตำนาน? คุณทำอะไรได้บ้างเพื่อไอเทมในตำนานนั้น

คิมวูจินตอบ

“ฉันจะทำทุกอย่าง”

– คุณจะทำทุกอย่าง? คุณทำอะไรได้ล่ะ?

ขณะที่คิมวูจินยืนยันคำตอบ โอเซชานถามคำถามสุดท้ายของเขา

– ถ้าฉันบอกให้คุณฆ่าผู้ช่วยให้รอด หรือวีรบุรุษล่ะ? คุณจะทำไหม?

คราวนี้คิมวูจินไม่ได้ตอบในทันที

– คุณต้องคิดเหรอ?

“ใช่ ฉันกำลังคิดอยู่”

– ฮ่าฮ่า! ไม่จำเป็นต้องคิดหรอก ไม่มีใครยอมทำอะไรง่าย ๆ ถ้าไม่แน่ใจว่าจะแบกรับผลที่ตามมาได้

โอเซชานกลับไปที่ข้อเสนอของเขา

– เอาล่ะ กลับมาหัวข้อหลักกัน ฉันจะให้คุณยืมไอเทมในตำนาน นั่นจะช่วยเพิ่มความสามารถของคุณได้มาก เงื่อนไขคือ ให้คุณฆ่างูเข็ม ถ้าคุณทำงานสำเร็จมันก็จะเป็นของคุณ

แน่นอนว่าคิมวูจินยอมรับข้อตกลงนั้น การสนทนาจบลงหลังจากนั้นไม่นาน

อย่างไรก็ตาม ขณะนี้คำถามของโอเซชานยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของคิมวูจิน เขาเคาะโทรศัพท์กับหัวของตัวเองเบา ๆ

‘เพื่อไอเทมในตำนาน คุณฆ่าผู้ช่วยให้รอดหรือวีรบุรุษได้ไหม? ‘

ขณะที่เขานึกถึงคำถาม ในที่สุดคิมวูจินก็ให้คำตอบ

‘เรื่องอะไรแบบนั้น…ฉันทำให้ฟรี’

หลังจากที่คิดเรื่องนี้แล้ว คิมวูจินก็ลุกขึ้น และเริ่มเตรียมตัวล่า

‘ล่างูเข็ม…ไม่ยากเลย’