Lady to Queen บัลลังก์แค้นจักรพรรดินี - ภาคแยก | บทที่ 29 เด็กเกิดมาได้อย่างไร

ภาคแยก 7 : Oh, My Sun.

(โอ้! องค์สุริยันของข้า)

ช่วงนี้ลูซิโอรู้สึกไม่สบอารมณ์เอาเสียเลย

“ข้าจะนอนกับท่านแม่!”

สาเหตุก็เกิดมาจากดีแลน ลูกชายวัยเจ็ดขวบของเขา ดีแลนซึ่งสามารถนอนคนเดียวได้อย่างไร้ปัญหามาโดยตลอด หมู่นี้กลับเอาแต่ดื้อแพ่งจะนอนกับแม่ของเขาให้ได้

“ดีล ทำไมถึงอยากนอนกับแม่ล่ะ ปกติเจ้าก็นอนคนเดียวได้มิใช่หรือ” แพทริเซียเอ่ยถามด้วยสีหน้าลำบากใจ

“ท่านแม่ ท่านไม่รู้จริงๆ หรือครับ”

ดีแลนถามกลับตาโต ดวงตาของเขาสุกใสเหมือนพ่อของเขา ครั้นเห็นแพทริเซียพยักหน้าเบาๆ เขาก็ตอบกลับราวกับมันเป็นเรื่องปกติทั่วไป

“เพราะข้าชอบท่านแม่น่ะสิครับ! ดีแลนชอบท่านแม่ที่สุดในโลก”

ลูซิโอได้ฟังดังนั้นก็คล้ายได้รับความสะเทือนใจอีกครั้ง เขารีบเอ่ยถามโดยไว

“ดีแลน นี่เจ้ามองไม่เห็นพ่อคนนี้อย่างนั้นหรือ”

“ท่านพ่อข้าก็ชอบครับ” ดีแลนตอบอย่างเฉยเมยและพูดเสริม “แต่ชอบท่านแม่มากกว่า”

“…”

ลูซิโอหุบปากฉับอย่างหมดคำจะพูด ในขณะที่แพทริเซียทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยิ้มเจื่อนแล้วถามลูกชาย

“ดีแลน รักพวกเราเท่าๆ กันเถอะนะ ไม่อย่างนั้นท่านพ่อของเจ้าต้องเสียใจเป็นแน่”

“แต่ข้าชอบท่านแม่มากกว่าจริงๆ นะครับ”

ดีแลนว่าพลางทำแก้มตุ่ย แพทริเซียไม่รู้จะทำอย่างไรกับความดื้อรั้นของลูกชายจึงหันไปมองลูซิโอที่อยู่ด้านข้าง สีหน้าของลูซิโอในตอนนี้คล้ายว่าวิญญาณได้หลุดออกจากร่างไปแล้ว นี่ข้าเลี้ยงเจ้ามาอย่างไรกันนี่!

“ดีแลน ทำไมเจ้าถึงชอบแม่มากกว่าพ่อเล่า”

“อืม…” ดีแลนครุ่นคิดอย่างจริงจังก่อนจะตอบอย่างหนักแน่น “ไม่มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษครับ ข้าแค่ชอบท่านแม่มากกว่าท่านพ่อเฉยๆ”

นี่เป็นการโจมตีระลอกที่สาม ลูซิโอคิดว่าขืนถามอะไรไปมากกว่านี้คงมีแต่จะเจ็บช้ำเปล่าๆ จึงไม่เปิดปากพูดอะไรอีก แพทริเซียไม่รู้จะทำอย่างไรกับความตรงไปตรงมาของลูกชาย ขณะเดียวกันภายในใจก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้น สมแล้วที่เป็นลูกชายข้า!

“เอาเป็นว่าวันนี้ข้าจะนอนกับท่านแม่ เชิญท่านพ่อนอนคนเดียวนะครับ”

ลูซิโอมีสีหน้าคล้ายได้ยินเรื่องเหลวไหล แม้สถานการณ์จะไปกันใหญ่ขึ้นทุกทีแต่แพทริเซียก็แอบหัวเราะออกมาเบาๆ

ครู่ต่อมาลูซิโอก็รู้สึกว่าจะปล่อยให้เป็นเช่นนั้นไม่ได้เด็ดขาดจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด

“ไม่ได้ ดีล”

“ทำไมล่ะครับ”

“แม่ของเจ้าต้องนอนกับพ่อ”

“ทำไมล่ะครับ”

“เพราะแม่ของเจ้าแต่งงานกับพ่อแล้ว นางจึงต้องนอนกับคนที่แต่งงานด้วยเท่านั้น”

ได้ยินดังนั้น ดีแลนก็เสนอทางแก้ด้วยน้ำเสียงสบายๆ ราวกับจะบอกว่าไม่เห็นจะยากตรงไหน

“เช่นนั้นข้าก็จะแต่งงานกับท่านแม่ด้วย!”

เจ้าเด็กนี่? ลูซิโอมองค้อนดีแลนด้วยสายตาคมปลาบ แค่ที่ช่วงนี้ดีแลนยึดแพทริเซียไว้คนเดียวก็ทำให้เขาทรมานใจเพราะความอิจฉามากพออยู่แล้ว ข้อเสนอคราวนี้ย่อมไม่ต่างอะไรกับการราดน้ำมันลงบนกองไฟ

ลูซิโอปฏิเสธด้วยน้ำเสียงแข็ง

“นั่นก็ไม่ได้”

“ทำไมล่ะครับ”

“เพราะนางแต่งงานกับพ่อแล้ว”

“แต่งงานกับข้าอีกก็ได้นี่ครับ!”

ขืนทำเช่นนั้นแผนผังตระกูลได้พันกันยุ่งแน่ เจ้าลูกชาย ทว่าคำพูดนั้นเขาไม่สามารถพูดออกไปต่อหน้าลูกได้จึงได้แต่กลืนมันลงไป คราวนี้ลูซิโอค่อยๆ อธิบายด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลขึ้นเล็กน้อย

“เราต้องแต่งงานกับคนเพียงคนเดียวเท่านั้น นั่นเป็นสิ่งที่ควรทำ”

“ทำไมล่ะครับ”

“ไม่อย่างนั้นอีกฝ่ายจะเสียใจ”

“แต่ข้าไม่เห็นจะเสียใจเลยที่ท่านแม่แต่งงานกับท่านพ่อแล้ว”

“…แต่พ่อคงเสียใจถ้าแม่ของเจ้าจะแต่งงานกับเจ้า”

“นั่นก็ไม่เกี่ยวกับข้านี่ครับ!”

เจ้าเด็กนี่? ความเหลวไหลของลูกชายทำให้สีหน้าของลูซิโอเคร่งเครียดขึ้นทุกที แพทริเซียซึ่งฟังอยู่เงียบๆ เห็นดังนั้นก็รู้สึกว่าคงจะได้เวลาไกลเกลี่ยแล้วจึงรีบเอ่ยแทรก

“เอาล่ะ ดีแลน ได้เวลานอนแล้ว เด็กดีต้องเข้านอนแต่หัวค่ำจะได้ตัวสูงๆ บอกไว้ก่อนเลยนะว่าแม่ชอบคนตัวสูง”

ลูซิโอได้ยินดังนั้นก็ยักไหล่โดยไม่รู้ตัว แน่นอนว่าเขาเป็นคนที่มีร่างกายสูงใหญ่ แพทริเซียปรายตามองท่าทีนั้นก่อนจะหัวเราะแล้วพูดกับลูกต่อ

“เข้านอนเร็วๆ แล้วพรุ่งนี้จะได้รีบตื่นมาเจอแม่ ดีหรือไม่”

“ข้าจะนอนกับท่านแม่ครับ”

“แม่จะนอนกับพ่อ ดีล”

“ไม่เอา! ข้าจะนอนกับท่านแม่ ข้าไม่อยากนอนคนเดียว!”

และแล้วดีแลนก็เริ่มงอแง แพทริเซียมองดีแลนทีลูซิโอทีด้วยสีหน้าลำบากใจ ทันใดนั้นนางก็มองลูซิโอราวกับจะบอกว่าช่วยไม่ได้จริงๆ ลูซิโอเห็นสายตานั้นก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ ริซซี่ นี่เจ้า…คงไม่ได้คิดจะทิ้งข้าหรอกนะ?

“แค่วันนี้นะ ดีล”

ไม่นะ ริซซี่! ลูซิโอร้องคร่ำครวญในใจ ครั้นได้ยินคำพูดของแพทริเซีย ดีแลนก็หยุดร่ำร้องและมองแพทริเซียตาเป็นประกาย

“จริงนะครับ ท่านแม่ นอนด้วยกันนะ?”

“จ้ะ นอนด้วยกัน”

แพทริเซียจุมพิตที่หน้าผากนูนของลูกชายก่อนจะจัดหมอนให้ดีแลน จากนั้นดีแลนก็ล้มตัวลงนอนประจำที่ในขณะที่ลูซิโอยังคงทำหน้ามุ่ย แพทริเซียเห็นดังนั้นก็เรียกอีกฝ่าย

“ฝ่าบาทก็มานอนข้างๆ ดีแลนสิเพคะ”

“เตียงแคบเกินไป วันนี้ข้าคงต้องไปนอนที่ตำหนักกลางแล้ว”

ทำเป็นน้อยใจไปได้ แพทริเซียหัวเราะคิกคักในใจก่อนจะเรียกเขาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“เร็วสิเพคะ ฝ่าบาท”

“…”

ลูซิโอไม่อาจขัดขืนแพทริเซียได้ เขาถอนหายใจแล้วนอนลงข้างดีแลน ที่ลูซิโอบอกว่าเตียง ‘แคบเกินไป’ นั้นเป็นเรื่องโกหก เตียงของแพทริเซียกว้างพอที่จะนอนได้อีกคนอย่างสบาย

“เอาล่ะ ดีแลน พอใจแล้วใช่ไหม รีบนอนเสีย”

“ท่านแม่ คือว่า…”

“หืม?”

“ข้ามีเรื่องอยากถามครับ”

“อะไรหรือ”

แพทริเซียถามอย่างไม่คิดอะไร แต่ครั้นได้ยินคำถามของลูกชายนางก็แทบสำลัก

“เด็กเกิดมาได้อย่างไรหรือครับ”

“…หา?”

ครู่ต่อมาแพทริเซียถึงตั้งสติได้และถามกลับ ดีแลนยังคงมองแพทริเซียอย่างใจจดใจจ่อด้วยสีหน้าใสซื่อและถามซ้ำ

“เด็กเกิดมาได้อย่างไรหรือครับ”

“ทำไมจู่ๆ ถึงถามเรื่องนี้เล่า ดีแลน”

“จู่ๆ ข้าก็สงสัยขึ้นมาน่ะครับ ข้าสงสัยมากจริงๆ ว่าตัวเองมาจากไหน”

“…”

แต่แทนที่จะตอบ แพทริเซียกลับมองไปที่สามีซึ่งเอาแต่จ้องมองตนจากด้านหลังของดีแลน ทำอย่างไรดีล่ะ สีหน้าของลูซิโอในตอนนี้ก็ดูไม่จืดเช่นกัน แพทริเซียครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จะให้ตอบตามจริง ลูกชายของนางก็ยังเด็กเกินไปทั้งยังไร้เดียงสา แต่จะให้บอกว่า ‘สวรรค์ประทานมาให้’ ก็ไม่ถูกต้อง อา ตอนเด็กๆ ข้าเคยถามอะไรแบบนี้กับท่านพ่อท่านแม่ไหมนะ แพทริเซียกลุ้มใจอย่างมาก

“ท่านแม่? ทำไมไม่ตอบล่ะครับ”

“หืม? เอ่อ เรื่องนั้น…”

ขณะที่แพทริเซียอ้ำๆ อึ้งๆ คิดหาคำตอบ เสียงของลูซิโอก็ดังแทรกขึ้นมา

“พ่อจะบอกให้นะ ดีล เด็กน่ะนะ เกิดจากการที่พ่อกับแม่…”

“ฝ่าบาท!”

“…นอนจับมือกัน”

ลูซิโอพูดออกมาหน้าตาเฉยทำเอาแพทริเซียตกใจปรามเขาเก้อ ครั้นได้ยินคำตอบของลูซิโอ สีหน้าของแพทริเซียก็พลันมึนงง คำพูดนั้นไม่ได้ผิดเสียทีเดียว ตอนนั้นก็จับมือ… เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน ตอนนี้ประเด็นสำคัญไม่ได้อยู่ตรงนั้นเสียหน่อย

“แค่จับมือก็มีเด็กเกิดขึ้นมาแล้วหรือครับ”

อีกด้านหนึ่ง ดีแลนซึ่งได้รับความรู้ใหม่ถึงกับตาเป็นประกายและกระหายใคร่รู้ขึ้นมา แพทริเซียเห็นดังนั้นก็รู้สึกผิดในใจ อา ดีแลน ยกโทษให้แม่ที่ยังไม่สามารถบอกความจริงกับเจ้าได้ด้วยเถอะนะ

“ถ้าอย่างนั้นท่านพ่อครับ ตอนนี้ก็ทำให้เด็กเกิดมาได้ใช่ไหมครับ”

“แน่นอนสิ”

“เช่นนั้นท่านพ่อรีบจับมือท่านแม่เร็วเข้า! มีน้องให้ข้านะครับ น้อง!”

“ขอโทษนะ ดีแลน” รอยยิ้มของลูซิโอดูชั่วร้ายชอบกล “น่าเสียดายที่ตอนนี้พ่อมีน้องให้เจ้าไม่ได้”

“ทำไมล่ะครับ”

“เมื่อวานแม่ของเจ้ามีรอบ… ไม่สิ มันมีเงื่อนไขสำคัญอยู่ และตอนนี้เงื่อนไขนั้นยังไม่สมบูรณ์”

“เงื่อนไขอะไรหรือครับ”

ลูซิโอมองดวงตาสุกใสของลูกชายแล้วพูดเสียงหวาน “ต้องอยู่กันแค่สองคน”

“แค่สองคนหรือครับ”

“อืม แค่พ่อกับแม่สองคน”

“เช่นนั้นข้าจะไปข้างนอกสักประเดี๋ยวแล้วค่อยกลับมา!”

“ยังมีอีกเรื่อง ดีแลน พ่อกับแม่ต้องจับมือกันนานๆ นานมากๆ อาศัยแค่ช่วงที่เจ้าออกไปข้างนอกไม่พอหรอก”

“โหย~”

พูดง่ายๆ ก็คือเจ้ารีบกลับไปนอนที่ห้องของเจ้าได้แล้ว แม้ว่าวันนี้จะเป็นวันที่ ‘นอนจับมือกัน’ แล้วแทบไม่มีโอกาสที่จะมีน้อง แต่ความสัมพันธ์ของสามีภรรยามิได้มุ่งเน้นไปที่เรื่องลูกอย่างเดียวเสียหน่อย

“เพราะฉะนั้นจงเลือกมา ดีล ถ้าอยากมีน้องเจ้าก็ต้องนอนคนเดียว” ลูซิโอยังคงพูดกับลูกชายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

สิ้นเสียงของลูซิโอ ดีแลนก็มีท่าทีคิดหนัก นี่เป็นการตัดสินใจครั้งสำคัญอย่างยิ่งยวดว่าเขาจะตัดใจจากน้อง หรือตัดใจจากการนอนกับท่านแม่! หลังจากครุ่นคิดพิจารณาอยู่ครู่ใหญ่ ดีแลนก็พูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง

“ข้าตัดสินใจได้แล้วครับ ท่านพ่อ”

“อย่างนั้นหรือ”

“ครับ ข้าอยากมีน้อง”

พูดจบ ดีแลนก็หยิบหมอนของตัวเองแล้วลุกจากเตียงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แพทริเซียเห็นการกระทำของลูกชายก็เอ่ยถาม

“จะไปแล้วหรือ ดีล?”

“ครับ ท่านแม่ วันนี้ข้าจะนอนกับมีร์ยา”

หลังจากแพทริเซียคลอดดีแลน มีร์ยาก็ออกจากตำแหน่งหัวหน้านางกำนัลแห่งตำหนักจักรพรรดินี แล้วไปทำหน้าที่เป็นแม่นมของดีแลน แพทริเซียพยายามเก็บซ่อนสีหน้ายินดีแล้วเรียกหามีร์ยา ไม่นานมีร์ยาก็เข้ามาแล้วพาดีแลนกลับห้องไป ในที่สุดในห้องก็เหลือกันแค่สองคน แพทริเซียหัวเราะคิกคักพลางกล่าว

“ได้ยินที่ดีลพูดไหมเพคะ ฝ่าบาท อา ทำไมถึงน่ารักขนาดนี้! เขาน่ารักเสียจนบางทีหม่อมฉันก็สงสัยว่าเขาเป็นลูกชายของหม่อมฉันจริงๆ หรือไม่”

“เขาถึงได้เหมือนเจ้าอย่างไรเล่า ความน่ารักของดีลล้วนเหมือนเจ้าทั้งนั้น”

“ฝ่าบาทนี่ล่ะก็”

แพทริเซียหัวเราะชอบใจแล้วขยับเข้าไปชิดลูซิโอ เมื่อสายตาอยู่ในระดับเดียวกัน นางก็มองลูซิโอด้วยแววตาอ่อนหวานและกล่าว

“แล้วถ้าวันนี้ไม่มีน้อง คราวหน้าจะแก้ตัวอย่างไรเพคะ”

“ก็บอกไปว่าแค่ครั้งเดียวไม่พอ ต้องนอนจับมือกันสัก…อืม…สิบครั้ง”

“ตายจริง”

แพทริเซียหัวเราะกับคำพูดของอีกฝ่าย ลูซิโอจ้องภาพนั้นเขม็งแล้วประทับจูบลงบนกลีบปากนิ่มอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย แพทริเซียในตอนนี้ไม่ตกใจกับการจู่โจมจูบอย่างกะทันหันของเขาอีกแล้ว กลับกันนางจูบตอบอย่างช่ำชอง ลูซิโอเห็นดังนั้นก็กล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าใจอย่างประหลาด

“เดี๋ยวนี้ไม่ตกใจแล้วสินะ ระหว่างเราไม่เหลือความตื่นเต้นแล้วอย่างนั้นหรือ”

“ตอนนี้หม่อมฉันก็มีอายุแล้วนะเพคะ ฝ่าบาท”

แพทริเซียใช้สองมือรั้งลำคอของเขาลงมาโอบกอดพลางกระซิบ

“หม่อมฉันเพียงแต่ไม่แสดงออกเท่านั้น ไม่รู้หรือว่าในเวลาแบบนี้หม่อมฉันตื่นเต้นแค่ไหน”

“ไม่รู้สิ…ข้าพิสูจน์ไม่ได้เสียหน่อย”

“เช่นนั้นก็พิสูจน์เสียตอนนี้สิเพคะ”

แพทริเซียกระซิบข้างหูลูซิโอด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะก่อนจะลดมือลงจากลำคอแกร่ง แล้วเลื่อนมาแกะกระดุมชุดนอนของอีกฝ่ายเสียงดังเปาะแปะ ฟังดูน่ารักยิ่ง มือเรียวแหวกสาบเสื้อออกสองข้างเผยให้เห็นผิวเปลือยของลูซิโอ หญิงสาวจุมพิตบริเวณหน้าอกของเขาแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุน

“ดีแลนก็ไปแล้ว…เช่นนั้นเริ่มกันเลยไหมเพคะ”

ค่ำคืนที่อยู่กันสองต่อสองเป็นเวลาของการนอนจับมือกัน

[ภาคแยก 7] Oh, My Sun. (จบบริบูรณ์)