อัจฉริยะสมองเพชร - ตอนที่ 2079 ผมเต็มใจยอมจำนนให้เขา

จางเซวียนรีบกระโจนใส่ไก่น้อยที่ตัวบวมเป่งและเขย่ามัน “คายออกมาเดี๋ยวนี้นะ!”

“ก็ได้ ก็ได้!”

ไก่น้อยคำรามอย่างขัดใจขณะขย้อนเต่าหลังดำออกมา

ถึงตอนนี้ เต่าหลังดำรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตาย มันยืดหัวออกจากกระดองด้วยสีหน้างุนงงอย่างหนัก

นี่เราเป็นใคร? เราอยู่ที่ไหน?

“ยอมจำนนให้ผมซะ” จางเซวียนออกคำสั่ง

คำพูดนั้นกระชากเต่าหลังดำออกจากภวังค์ มันคำรามด้วยอาการหงุดหงิด “คุณน่ะฝันกลางวันแล้วล่ะ!”

“ก็ได้” จางเซวียนหันไปพูดกับไก่น้อย “แกกินมันต่อก็แล้วกัน”

ลูกเจี๊ยบสีเหลืองตัวจ้อยอ้าปากกว้างอีกครั้ง

“ดะ-ดะ-เดี๋ยว…ผม…ผมยอมจำนนให้คุณแล้ว!” เต่าหลังดำละล่ำละลักอย่างสิ้นหวัง

มันไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมจำนน มันไม่ได้กลัวตาย แต่ถ้าใครๆรู้ว่ามันถูกไก่น้อยตัวนี้กิน ชื่อเสียงที่สั่งสมมาเนิ่นนานหลายปีคงป่นปี้!

“ต้องแบบนี้สิ” จางเซวียนพยักหน้าอย่างพอใจขณะรีบดำเนินการทำสัญญา

ภาพนั้นทำให้เจ้าสำนักคุ่ยเฉี่ยวกับผู้อาวุโสเฟิงอ้าปากค้าง

แค่นี้ก็ยอมจำนนแล้วหรือ? ลูกเจี๊ยบตัวจ้อยนั่นจะเก่งกาจไปหน่อยไหม?

พูดกันตามตรง พวกเขาเคยคิดว่าชายหนุ่มนำลูกเจี๊ยบตัวนั้นออกมาเพื่อทำให้เต่าหลังดำขยะแขยง แต่ใครจะไปรู้ว่าอสูรตัวเล็กจ้อยขนาดนั้นจะกลืนเต่าหลังดำตัวเบ้อเร่อได้? โดยสภาพร่างกายแล้วไม่น่าเป็นไปได้เลย!

และเมื่อใคร่ครวญเรื่องนี้…หรือว่าลูกเจี๊ยบนี่คือเหตุผลที่ทำให้ชายหนุ่มฉกฉวยโซ่โลหะขั้นกึ่งสรวงสวรรค์ของเจ้าสำนักไป่ซวนเฉิงได้?

จางเซวียนถอนหายใจอย่างโล่งอกหลังจากเสร็จสิ้นการทำสัญญาผูกมัดจิตวิญญาณ เขามองเต่าหลังดำขณะเปรย “ตอนนี้แกตัวใหญ่ไปหน่อยนะ ทำตัวให้เล็กลงซะ”

“ขอรับ นายท่าน!”

เต่าหลังดำรีบหดตัวจนมีขนาดราว 2 เมตร

จางเซวียนโบกมือ จากนั้นก็นำซุปไก่ออกมา 2-3 ขวด “ดื่มเสีย”

เต่าหลังดำไม่กล้าขัดขืนคำสั่งของเจ้านาย มันกลืนซุปไก่ลงไปทันที เพียงครู่เดียวก็ตาค้างด้วยความประหลาดใจ

อันที่จริง ร่างกายของมันอยู่ในสภาพย่ำแย่หลังผ่านการต่อสู้อันยืดเยื้อ การที่มันพุ่งเข้าชนคู่ต่อสู้ซ้ำๆทำให้อวัยวะภายในบอบช้ำอย่างหนัก อีกทั้งการโจมตีไม่หยุดหย่อนของฝูงแมลงเม่าใบไม้สีเงินก็ทำให้มันเจ็บปวดไม่น้อย

เต่าหลังดำนึกไม่ถึงว่าอาการทั้งหมดจะหายดีเป็นปลิดทิ้งหลังจากดื่มซุปไก่เพียงไม่กี่ขวด

มันแทบจะรู้สึกได้ว่าพลังชีวิตไหลพล่านไปทั่วทั้งตัว นี่คือซุปไก่ที่เพิ่มพลังชีวิตได้จริงๆ!

หรือว่าลูกเจี๊ยบตัวจ้อยนั่นเป็นอสูรสวรรค์? เจ้านายของเราเป็นเทพเจ้าหรือเปล่า?

สายตาที่เต่าหลังดำมองเจ้านายของมันเปลี่ยนไปจากเดิม

เหตุผลแรกที่มันยอมจำนนก็เพราะรู้สึกว่าการถูกไก่ตัวหนึ่งหยามหน้าช่างเลวร้ายกว่าการยอมจำนนให้มนุษย์เสียอีก…แต่ตอนนี้ มันรู้แล้วว่าชายหนุ่มมีอะไรมากกว่าที่เห็น

การที่ลูกเจี๊ยบตัวจ้อยกลืนมันลงไปได้อย่างง่ายดายหมายความว่าอีกฝ่ายไม่ใช่อสูรอมตะขั้นสูงสรวงสวรรค์ธรรมดา ในแง่ของความเก่งกาจ เจ้านั่นเหนือชั้นกว่ามันมาก

และในเมื่อตัวมันเป็นอสูรขั้นกึ่งสวนสวรรค์ อสูรตัวไหนก็ตามที่แข็งแกร่งกว่ามันหลายเท่าก็น่าจะเป็นอสูรสวรรค์ตัวจริง

นายท่านของมันทำให้อสูรสวรรค์ยอมจำนนได้ ถึงพละกำลังของเขาจะยังอ่อนด้อย แต่ก็แน่ใจได้เลยว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา!

จางเซวียนไม่ใส่ใจเต่าหลังดำที่กำลังงุนงง เขากระโจนลงสู่ก้นมหาสมุทรและคีบดาบระดับอมตะขั้นกึ่งสรวงสวรรค์ทั้ง 3 เล่มของไป่ซวนเฉิงไว้ จากนั้นก็กวัดแกว่งไปมาหลายครั้ง เพียงครู่เดียว เสียงกึกก้องของโลหะกระทบกันก็ดังขึ้นจากดาบ เป็นเสียงที่บ่งบอกความปีติยินดี

ดาบทั้ง 3 เล่มยอมจำนนให้เขาแล้ว

ฟึ่บ!

จางเซวียนเก็บพวกมันเข้าไปในแหวนเก็บสมบัติ

จากนั้นเขาก็นำกระสอบอสูรออกมาเพื่อเก็บเต่าหลังดำกับไก่น้อยเข้าไป แล้วหันไปพูดกับเจ้าสำนักคุ่ยเฉี่ยว “คริสตัลเพชรคือสิ่งที่คุณต้องเสียค่าใช้จ่ายสูงลิ่วเพื่อให้ได้มันมา ผมจะคืนมันให้คุณเดี๋ยวนี้แหละ”

ถึงเขาจะมีบทบาทสำคัญที่ทำให้การล่าครั้งนี้ประสบความสำเร็จ แต่ก็ยังรู้สึกผิดที่ล้ำเส้นด้วยการทำให้เต่าหลังดำยอมจำนน แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ตั้งใจจะทิ้งเต่าหลังดำไว้ให้ทำหน้าที่อารักขาสำนักดาวเจ็ดดวงเมื่อเขาออกจากมิติเบื้องบนไปแล้ว ซึ่งนั่นจะเป็นประโยชน์ต่อสำนักดาวเจ็ดดวงมาก

เพราะถึงอย่างไร เงินมากขนาดไหนก็ไม่อาจซื้อหาองครักษ์ที่มีวรยุทธขั้นกึ่งสรวงสวรรค์ได้

แต่ก็นั่นแหละ ถ้าเขาเก็บคริสตัลเพชรไว้ก็คงจะรู้สึกผิดมาก จึงตัดสินใจคืนเจ้าของ

“คือ…”

เจ้าสำนักคุ่ยเฉี่ยวรับคริสตัลเพชรมาด้วยใบหน้าแดงก่ำ

เขามั่นใจในพละกำลังและแผนการที่วางไว้ เคยคิดว่าคงเล่นงานเต่าหลังดำได้สบาย ไม่รู้เลยสักนิดว่าเกือบจะเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่

ส่วนชายหนุ่มคนนี้ใช้แค่ค่ายกลอันหนึ่งกับลูกเจี๊ยบอีกตัวหนึ่งเท่านั้น แต่ก็ทำให้เต่าหลังดำยอมจำนนได้อย่างง่ายดาย

ดูเหมือนเขาประเมินความเก่งกาจของอีกฝ่ายต่ำไปมาก

“เราจะทำอย่างไรกับเจ้าสำนักไป่?” จางเซวียนถาม

ไป่ซวนเฉิงยังคงนอนสลบไสลไม่ได้สติกลางปลักโคลนก้นมหาสมุทร เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการถูกเต่าหลังดำพุ่งชน และยังไม่อาจฟื้นคืนสภาพได้ในตอนนี้

“ถ้าเขารู้ว่าพวกเราเป็นเจ้าของเต่าหลังดำแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่าง 2 สำนักจะต้องย่ำแย่ เรารีบออกไปเถอะ” เจ้าสำนักคุ่ยเฉี่ยวตอบ

พวกเขาปรากฏตัวหลังจากที่ไป่ซวนเฉิงสลบไปแล้ว นั่นหมายความว่าอีกฝ่ายไม่มีทางรู้ว่าใครเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

ถึงอย่างไร สำนักป้อมปราการกระจกดำก็เป็นพันธมิตรที่ทำการแลกเปลี่ยนค้าขายกับสำนักดาวเจ็ดดวง การมีเรื่องกับอีกฝ่ายย่อมไม่ดีแน่

แถมพวกเขา…ยังนำของล้ำค่าขั้นกึ่งสรวงสวรรค์ของไป่ซวนเฉิงไปด้วย ถ้าหมอนั่นร้องแรกแหกกระเชอเมื่อฟื้นขึ้นมา พวกเขาคงไม่รู้จะทำอย่างไร

ในเมื่อเป็นอย่างนั้น รีบหลบไปให้เร็วที่สุดจะดีกว่า!

“ออกไปตอนนี้?” จางเซวียนคิดหนักก่อนจะเดินไปที่ร่างของไป่ซวนเฉิง ดึงอีกฝ่ายออกจากปลักโคลนและดึงแหวนเก็บสมบัติของเขาออกมา

“ใครบังอาจ…” ไป่ซวนเฉิงได้สติเมื่อรู้สึกว่าใครคนหนึ่งกำลังถอดแหวนเก็บสมบัติของเขา เขาตวาดก้อง แต่ยังไม่ทันจะได้ลืมตา ก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ท้ายทอย

พลั่ก!

ไป่ซวนเฉิงสลบไปอีกรอบ

จางเซวียนชักมือกลับ เขาหันไปบอกเจ้าสำนักคุ่ยเฉี่ยวขณะยังถือแหวนเก็บสมบัติไว้ในมือ “ไปกันเถอะ”

ในเมื่อหมอนี่มีของล้ำค่าขั้นกึ่งสรวงสวรรค์และดาบระดับอมตะขั้นสูงสรวงสวรรค์ถึง 3 เล่ม ก็แน่ใจได้เลยว่าจะต้องร่ำรวยมาก

น่าเสียดายแย่ถ้าจะทิ้งทรัพย์สมบัติไว้แบบนี้!

“เอ่อ…”

เจ้าสำนักคุ่ยเฉี่ยวส่ายหัวอย่างจนปัญญา เขาไม่คิดว่าจางเซวียนจะละโมบโลภมาก แต่สุดท้ายก็ยั้งปากไว้ ไม่พูดอะไร

ทั้งสามแหวกว่ายกลับสู่ผิวน้ำ

ตอนที่ขึ้นจากทะเลคันฉ่องน้อย พวกเขาเห็นเงาสะท้อนของพระจันทร์เต็มดวงอยู่บนผืนน้ำสีเงิน ทำให้อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเย็นเยือก

แมลงเม่าใบไม้สีเงินพวกนั้นดูเหมือนไม่สลักสำคัญอะไร ใครจะไปรู้ว่าแท้ที่จริงแล้วพวกมันแสนจะน่าสะพรึง?

เมื่อรวมตัวกันเป็นกองทัพ ก็สามารถทำลายของล้ำค่าขั้นกึ่งสรวงสวรรค์ได้อย่างง่ายดาย!

ถ้าไม่ใช่เพราะชายหนุ่มที่อยู่ข้างกายพวกเขารู้เรื่องเหล่านี้ล่วงหน้า ทั้งคู่ก็คงลงเอยในสภาพเดียวกันกับไป่ซวนเฉิง หรือไม่ก็อาจได้กลับบ้านเก่า!

ขณะที่ความคิดนั้นแวบเข้ามา เจ้าสำนักคุ่ยเฉี่ยวกับผู้อาวุโสเฟิงอดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองชายหนุ่ม

เจ้าสำนักคุ่ยเฉี่ยวหันไปถามผู้อาวุโสเฟิง “คุณมีความเห็นอย่างไร?”

“เขาเก่งกาจเหนือชั้นกว่าที่ผมคิดไว้มาก” ผู้อาวุโสเฟิงพยักหน้า “ผมเต็มใจยอมจำนนให้เขา”

“ดี” เจ้าสำนักคุ่ยเฉี่ยวตอบยิ้มๆ

จากนั้นเขาก็ถามจางเซวียน “ผู้อาวุโสหลิว ผมมีเรื่องจะขอร้องคุณเรื่องหนึ่ง”

จางเซวียนขมวดคิ้ว

“ไม่ทราบว่าคุณเต็มใจจะรับตำแหน่งของผมในฐานะเจ้าสำนักดาวเจ็ดดวงไหม?”

นึกไม่ถึงว่าจะได้ยินคำร้องขอแบบนี้ จางเซวียนถึงกับผงะก่อนจะรีบส่ายหน้า “ขออภัยด้วย แต่ผมคุ้นชินกับการเดินทางตระเวนไปทั่วดินแดนมากกว่า เกรงว่าคงไม่มีความสามารถพอที่จะเป็นเจ้าสำนักดาวเจ็ดดวง”

ไม่ใช่ว่าเขาไม่สนใจตำแหน่งเจ้าสำนัก เพราะถึงอย่างไรสำนักดาวเจ็ดดวงก็ได้ชื่อว่าเป็นองค์กรที่มั่งคั่งที่สุดในทวีปที่ถูกลืม! แต่เขาเป็นหัวหน้าหอนานาอสูรแล้ว คงไม่เหมาะหากจะรับตำแหน่งผู้นำของสำนักดาวเจ็ดดวงอีก

“แบบนั้นไม่ใช่แน่ ถ้าอย่างคุณเรียกว่าไม่มีความสามารถล่ะก็ ตัวผมก็คงแสนน่าอับอาย” เจ้าสำนักคุ่ยเฉี่ยวตอบเบาๆ

ผู้นำที่แข็งแกร่งย่อมคู่ควรกับองค์กรที่ทรงอำนาจ ในเมื่อชายหนุ่มทำให้เต่าหลังดำยอมจำนนได้อย่างง่ายดาย ก็ไม่มีตัวเลือกไหนจะเหมาะสมไปกว่าเขาอีกแล้ว

“ผู้อาวุโสหลิว ผมขอวิงวอนคุณให้รับตำแหน่งเจ้าสำนักดาวเจ็ดดวงของเราด้วย” ผู้อาวุโสเฟิงประสานมือ

“คือ…” จางเซวียนทำอะไรไม่ถูก

เริ่มแรกก็หอนานาอสูร คราวนี้แม้แต่สำนักดาวเจ็ดดวงก็ยังทำแบบเดียวกันอีก

ให้เขาเป็นแค่ผู้อาวุโสธรรมดาๆไม่ได้หรือไง ทำไมมันยากเย็นนัก?

การที่เขาโดดเด่นแบบนี้เป็นความผิดของเขาหรือเปล่า?

แต่เมื่อคิดให้ถี่ถ้วน ถึงอย่างไรสำนักดาบเมฆเหินก็จัดว่าดีที่สุด เพราะเขายังคงทำตัวเป็นผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์ที่ไม่รับรู้เรื่องราวใดๆได้ ไม่ต้องแบกรับภาระของทั้งสำนักเอาไว้

เห็นความลังเลของจางเซวียน เจ้าสำนักคุ่ยเฉี่ยวรุกคืบ “อายุขัยของนักรบขั้นกึ่งสรวงสวรรค์มีจำกัด ผมจึงไม่อาจปกป้องสำนักดาวเจ็ดดวงไปได้อีกนานนัก แต่อสูรขั้นกึ่งสรวงสวรรค์นั้นขึ้นชื่อเรื่องอายุยืน โดยเฉพาะเต่าหลังดำที่ใครๆร่ำลือกันว่ามันมีชีวิตอยู่กว่าหลายพันปีแล้ว ถ้าคุณรับตำแหน่งเจ้าสำนักและสั่งการให้เต่าหลังดำทำหน้าที่อารักขาสำนักของเราล่ะก็ พวกเราคงไม่ต้องกังวลเรื่องความปลอดภัยของสำนักดาวเจ็ดดวงไปอีกหลายพันปี!”

ได้ยินคำนั้น จางเซวียนพยักหน้า

มิติเบื้องบนเป็นเพียงจุดแวะพักระหว่างทางเท่านั้น ไม่ช้าไม่นานเขาก็จะต้องเข้าสู่หอเทพเจ้าเพื่อตามหาหลัวลั่วชิง แต่ก็ตั้งใจไว้แล้วว่าจะทิ้งเต่าหลังดำไว้ให้ทำหน้าที่อารักขาสำนักดาวเจ็ดดวง

เพราะถึงอย่างไร เขาก็ยังเป็นหนี้บุญคุณเหล่าสมาชิกสำนักดาวเจ็ดดวงที่เคยให้ความช่วยเหลือ

จางเซวียนครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนพยักหน้า “ผมไม่รังเกียจที่จะรับตำแหน่งเจ้าสำนักหรอก แต่ผมเคยชินกับการใช้ชีวิตอย่างอิสระเสรี ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับกิจธุระของสำนักดาวเจ็ดดวงให้มากนัก”

“เรื่องนั้นไม่มีปัญหา บทบาทของเจ้าสำนักคือรับหน้าที่เป็นด่านหน้า คอยสร้างความยำเกรงให้กับคนนอก ส่วนกิจธุระต่างๆของสำนักนั้น คุณมอบหมายให้ผู้อาวุโสที่ 1 ได้เลย” เจ้าสำนักคุ่ยเฉี่ยวตาโตเมื่อได้ยินจางเซวียนตอบรับ เขาหัวเราะลั่นอย่างสบายใจ

ผู้อาวุโสเฟิงนำเรือออกมาอีกครั้ง จากนั้นทั้งสามก็ลงเรือและมุ่งหน้าสู่เกาะคว้าดาว