Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ - ราชันเร้นลับ 1217 : เห็ดห้าต้นสองดอก

เมืองจันทรา

มนุษย์จำนวนมากเดินออกจากอาคารที่ค่อนข้างมั่นคงแม้พื้นผิวจะเต็มไปด้วยร่องรอยโบราณ หลายคนพิการ และหลายคนเกิดการกลายพันธุ์เล็กน้อย

มนุษย์กลุ่มดังกล่าวมองหน้ากันเองด้วยความฉงน

ยังเหลือเวลาอีกสามเดือนก่อนจะถึงพิธีกรรมสังเวยสุริยัน แล้วเหตุใดมหานักบวชถึงเรียกทุกคนมารวมตัวที่จัตุรัส?

เกิดเรื่องร้ายแรงขึ้น? เหล่าชาวเมืองจันทราที่เดินมารวมตัวในจัตุรัสเพียงแห่งเดียวของเมือง ต่างพากันหวาดกลัว กังวล และสับสน

เวทียังคงว่างเปล่า ดูเหมือนว่าผู้เรียกประชุมจะยังมาไม่ถึง

ชาวเมืองจันทรารวมตัวกันอย่างเป็นระเบียบโดยแบ่งตามเขตพักอาศัย ระหว่างกำลังรอก็กระซิบกระซาบคุยกัน

“ทำไมท่านมหานักบวชยังไม่มาอีก?”

“เขาเป็นพวกไม่ชอบให้คนอื่นรอไม่ใช่หรือ?”

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมถึงต้องเรียกรวมชาวเมืองทั้งหมดนอกจากเวรยาม?”

…

ท่ามกลางความวุ่นวาย บนยอดหอคอยใกล้กับจัตุรัส มหานักบวชนีมกำลังเอนตัวพิงกำแพงพลางมองออกไปนอกกระจกแก้วด้วยสีหน้าบิดเบี้ยวราวกับกำลังอดทนบางสิ่ง

ผมสีเทาของมันกำลังตั้งชูชัน เส้นขนสั้นสีดำทยอยผุดขึ้นบนใบหน้า ตำแหน่งบริเวณซี่โครงและสะโพกบวมขึ้นในลักษณะยุบพองคล้ายกับมีบางสิ่งเตรียมงอกเงยออกมา

การเปลี่ยนแปลงที่ผิดปรกติดังกล่าวเกิดขึ้นและหายไปอย่างต่อเนื่อง ราวกับนีมต้องป่วยหนักซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนบรรยากาศรอบตัวชั่วร้ายและน่าสะพรึง

จนในที่สุดก็สงบลงหลังจากผ่านไปราวหนึ่งนาที มันผ่อนลมหายใจพลางปาดเหงื่อบนหน้าผาก

เมื่อครู่มันกำลังเผชิญหน้ากับความบ้าคลั่งที่สั่งสมอยู่ในร่างกาย

และโดยพื้นฐาน ไม่ว่าจะเป็นผู้วิเศษเส้นทางใด ยิ่งมีลำดับสูงก็ยิ่งเข้าใกล้ภาวะเสียสติและมีแนวโน้มสูงที่จะคลุ้มคลั่ง สิ่งนี้คือสัจธรรมของมนุษย์อย่างมิอาจหลีกเลี่ยง จำเป็นต้องพึ่งพาหลักยึดเหนี่ยวนอกร่างกายเพื่อคงสมดุลเอาไว้

ในกรณีทั่วไป อาการแบบนีมจะไม่ปรากฏในลำดับ 3 หรือ 4 แต่จะชัดเจนมากขึ้นเมื่อกลายเป็นเทวทูตลำดับ 2 อาการรุนแรงถึงขั้นที่ยังถลำลึกลงสู่ความมืดได้แม้จะมีหลักยึดเหนี่ยวคอยค้ำจุน เมื่อเผชิญกับภาวะความผิดปรกติดังกล่าว ผู้วิเศษต้องผ่านมันไปด้วยพลังใจอันเข้มแข็งจนกระทั่งสถานการณ์คลี่คลาย

ภายนอกอาจดูเหมือนตัวตนอันศักดิ์สิทธิ์และสำรวม สามารถตอบสนองคำวิงวอน สวดมนต์ตามปรกติ รวมถึงการยิงมุกตลก แต่ในบางครั้งก็ต้องหลบซ่อนในมุมมืดและฉีกเนื้อเฉือนหนังตัวเอง เผยให้เห็นความชั่วร้ายและบ้าคลั่ง

เป็นเพราะนีมกินเนื้อสัตว์ประหลาดมายาวนาน ร่างกายจึงสะสมพิษ การกัดกร่อน และความบ้าคลั่งไว้เป็นจำนวนมาก ส่งผลให้ต้องอดทนต่อความเจ็บปวดแสนสาหัสตั้งแต่ลำดับสี่

แต่แน่นอน เหตุการณ์แบบเดียวกันจะเกิดขึ้นกับลำดับสามและสี่ ที่ไม่รู้จักเทคนิคสวมบทบาทหรือเลื่อนลำดับด้วยวาสนา

นีมหันหลังและเดินออกจากห้องเมื่อร่างกายกลับเป็นปรกติ จากนั้นก็อาศัยประตูมายามาโผล่บนเวทีใจกลางจัตุรัสในพริบตา

การกระซิบกระซาบทั้งหมดหยุดลงทันที ชาวเมืองจันทราต่างจ้องมองมหานักบวชด้วยสายตาฉงนเจือกระสับกระส่าย

นีมมองไปรอบตัวและพูด

“หน่วยล่าที่นำโดยอดาลได้พบกับคนนอก”

คนนอก! ดวงตาชาวเมืองจันทราพลันเบิกกว้างประหนึ่งถูกฟ้าผ่ากลางวันแสก

เป็นเวลากว่าสองพันปีแล้วที่เมืองจันทราไม่ได้พบกับคนนอก! แน่นอนว่าหมายถึงปฏิสัมพันธ์กับมนุษย์ มิใช่สัตว์ประหลาด

นีมถอนหายใจยาวและกล่าวต่อ

“เขาอ้างตัวว่าเป็นผู้เผยแผ่ศาสนาที่คอยนำพาแสงสว่างจากเทพ… เขาสามารถทำให้ม่านหมอกหนาทึบเกิดการเปลี่ยนแปลงใหญ่หลวง นอกจากนั้นยังช่วยชำระล้างพิษและการกัดกร่อนที่สั่งสมในร่างกายอดาลและคนที่เหลือ แถมยังแก้ไขการกลายพันธุ์ได้บางส่วน”

กล่าวถึงตรงนี้ มันหันไปพยักหน้าในทิศทางด้านข้างเวที อดาลกับซินที่ยืนรอในเงามืดจึงเดินถือคบเพลิงขึ้นมายืนข้างนีมเพื่อใช้ร่างกายตัวเองเป็นหลักฐานยืนยันคำพูดมหานักบวช

“บ้าน่า…”

“พระเจ้า!”

“นี่คืออดาลกับซินจริงหรือ?”

“เป็นพวกเขาจริงๆ … ไม่ผิดแน่…”

เสียงอุทานด้วยความประหลาดใจเจือตกตะลึงผสมผสานกันอย่างเข้มข้น

อดาลและซินมองหน้ากันก่อนจะก้าวขาออกมา ช่วยกันเล่าเกี่ยวกับประสบการณ์ที่หน่วยล่าได้พบเจอ

ชาวเมืองได้ฟังเรื่องเล่าเกี่ยวกับจุดแสงที่สว่างขึ้นในความมืดอย่างกะทันหัน กางเขนที่สาดแสงเจิดจ้า ไม้เท้าที่สามารถรักษาการกลายพันธุ์และโรคภัย ได้ฟังเรื่องที่สายหมอกสีเทาแยกออกจากกัน รวมถึงประตูมายาที่ก่อตัวอย่างไม่สมบูรณ์ จนกระทั่งได้ยินคำอธิบายจากสมาชิกหน่วยล่าเกี่ยวกับสุขภาพร่างกายที่ดีขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ชาวเมืองจันทราต่างพากันปิดปากเงียบไปพักใหญ่

ใครบางคนหลั่งน้ำตาโดยไม่รู้ตัว เป็นเพราะพวกมันได้เห็นแสงสว่างหลังจากจมอยู่กับความหดหู่และเหน็ดเหนื่อยมานาน

หยาดน้ำตาแฝงความอบอุ่นปนเค็มไหลจากแก้มผ่านมุมปากจนกระทั่งหยดลงพื้น

คนที่ยังพอจะมีสติคิดวิเคราะห์ยกมือขึ้นเพื่อแสดงความเห็น

“ผู้เผยแผ่ศาสนาคนนั้นไม่ใช่สัตว์ประหลาดชนิดพิเศษจากในความมืดแน่หรือ”

“อดาลและซินทำตัวเช่นนี้เพราะกำลังถูกครอบงำและบงการหรือไม่?”

หลังจากคำถามที่เต็มไปด้วยความเคลือบแคลงสงบลง นีมกล่าวเสียงขรึม

“ผมตรวจสอบพวกเขาด้วยสมบัติปิดผนึกแล้ว ถึงตอนนี้ก็ยังไม่พบความผิดปรกติใดเลย… ผมจะให้พวกเขาพักอาศัยในหอคอยมืดเพื่อกักตัวเป็นเวลาสิบห้าวัน”

มันกล่าวต่อหลังจากรับปากชาวเมือง

“ผู้เผยแผ่ศาสนานามว่าเกอร์มัน·สแปร์โรว์จะวิปัสสนาในบริเวณใกล้กับม่านหมอกสีเทาไปอีกสักพัก เขากล่าวว่าพวกเรามีสิทธิ์ได้รับพระกรุณาและฟังเทศนาจากเทพที่เขาศรัทธา และทุกวันในยามที่สายฟ้ามีความถี่สูงสุด เขาจะทำการชำระล้างและรักษาหมู่วันละหนึ่งรอบ… ทุกคนมีอิสระในการตัดสินใจว่าจะไปที่นั่นหรือไม่ แต่ถ้าใครอยากไปจะต้องแจ้งความประสงค์ล่วงหน้าและปฏิบัติตัวตามข้อกำหนด ห้ามมิให้ใครทำตามอำเภอใจจนส่งผลกระทบต่อความมั่นคงของเมืองเด็ดขาด และทุกคนที่ออกไปจะต้องถูกกักตัวหลังจากกลับมาเป็นเวลาสิบห้าวันเหมือนอดาลกับซิน”

ชาวเมืองจันทราจมอยู่กับความเงียบอีกครั้ง ต่างคนต่างมองหน้ากันโดยไม่กล้าตัดสินใจ

ทันใดนั้นเอง รุสและสมาชิกหน่วยล่าคนที่กลับมาก่อนจนพลาดการรักษา ก้าวเท้าออกมาด้านหน้า

“ท่านมหานักบวช ผมจะไป!”

“ตกลง ผมจะนำทางคณะ… ไปในวันพรุ่ง…” นีมพยักหน้า

ตอนแรกมันคิดจะตั้งชื่อให้กับคณะเดินทาง แต่สุดท้ายก็นึกคำนิยามที่เหมาะสมไม่ออกจึงทำได้เพียงตะกุกตะกักและข้ามไป

อันที่จริงมันมีชื่อหนึ่งในใจที่ไม่กล้าพูด:

คณะจาริกแสวงบุญ

เมื่อเห็นรุสและพวกพ้องทำเป็นตัวอย่าง ชาวเมืองจันทราอีกหลายคนจึงก้าวออกมาข้างหน้าเพื่อแสดงความเต็มใจที่จะเสี่ยง

จนกระทั่งความถี่สายฟ้าเพิ่มขึ้น นั่นหมายถึงรุ่งอรุณของวันใหม่ กลุ่มชาวเมืองจันทราจำนวนแปดคนเดินถือตะเกียงหนังสัตว์ฝ่าความมืดมิดไปยังบริเวณม่านหมอกสีเทา

ท่ามกลางสายฟ้าที่ผ่าลงมาอย่างต่อเนื่อง ในที่สุดดวงตาของรุสและคนที่เหลือก็สะท้อนกับแสงสว่าง

เป็นแสงจากกองไฟที่กำลังลุกไหม้อย่างเชื่องช้า ด้านข้างมือเกอร์มัน·สแปร์โรว์ที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าและหมวกประหลาดนั่งอยู่ ในมือกำลังถือแท่งเหล็กสีดำซึ่งใช้สำหรับย่างบางสิ่ง

ใกล้กับกองไฟมีซากศพสัตว์ประหลาด บนศพเต็มไปด้วยวัตถุประหลาดงอกเงย บางชิ้นมีสีขาวและบวมเป่งราวกับจะพ่นของเหลวออกมาทันทีที่ถูกกระแทก บางชิ้นมีสีดำ บางชิ้นเป็นสีเลือดและมีลวดลายคล้ายหินอ่อน บ้างมีลายจุดสีทอง กระเปาะด้านบนใหญ่เท่าฝ่ามือ

วัตถุเหล่านี้เบียดเสียดกันแน่นหนาบนศพสัตว์ประหลาด มอบความรู้สึกงดงามในทำนองแปลกตา

เดินต่อไปอีกสักพัก มหานักบวชนีมพบว่าเกอร์มัน·สแปร์โรว์กำลังย่างหนึ่งในวัตถุประหลาด

น้ำมันอันเกิดจากการย่างหยดลงบนกองไฟจนเกิดเสียงฉ่าร้อนแรง ส่งผลให้ไฟสว่างขึ้นและเกิดกลิ่นหอมฟุ้งกระจาย

อึก บรรดาชาวเมืองจันทราต่างพากันกลืนน้ำลายแห้ง ภายในใจเกิดความอยากอาหารจนยากจะควบคุม

ทุกเซลล์ในร่างกายกำลังแหกปากกรีดร้อง:

อยากกินสิ่งนั้น!

อยากกินสิ่งนั้น!

ส่งมาทางนี้!

ไคลน์ที่นั่งบนก้อนหินชี้นิ้วไปทางวัตถุสีสันสดใสบนศพสัตว์ประหลาด จากนั้นก็กล่าวเสียงขรึม

“สิ่งนี้เรียกว่าเห็ด มีหลากหลายชนิด หากต้องการ พวกคุณสามารถเลือกหยิบได้ตามใจชอบ แต่ห้ามสัมผัสกับเห็ดสีดำเด็ดขาด และต้องไม่ลืมปรุงให้สุกจนทั่วก่อนกิน ไม่อย่างนั้นจะได้รับคำสาปที่น่ากลัว”

มหานักบวชนีมไตร่ตรองสักพักก่อนจะตอบแทนคนอื่น

“อันดับแรก พวกเราต้องการฟังคำเทศนาและพระกรุณาจากเทพของท่าน”

ไคลน์พยักหน้าพลางหมุนแท่งเหล็กบาร์บีคิวที่ดึงออกจากช่องว่างประวัติศาสตร์:

“เชิญนั่ง”

จนกระทั่งชาวเมืองจันทรานั่งลงในฝั่งตรงข้ามของกองไฟ ชายหนุ่มเปิดปากเล่า

“ผมมาจากวังราชาคนยักษ์”

ชาวเมืองจันทรารู้จักคำดังกล่าวเป็นอย่างดี จึงรีบถอนสายตาออกจากอาหารที่เกอร์มัน·สแปร์โรว์กำลังย่างและเริ่มตั้งใจฟัง

จากนั้นเป็นการเล่าเกี่ยวกับเมืองเงินพิสุทธิ์และสถานการณ์ของโลกภายนอก ขณะเดียวกับก็เล่าถึงซากปรักหักพังที่พบระหว่างทาง

เรื่องราวดังกล่าวทำให้ชาวเมืองจันทราถอนหายใจเป็นระยะ บางครั้งก็เกิดความคาดหวัง แต่บางเรื่องก็ยากจะทำใจเชื่อลง นอกจากนั้นยังมีเรื่องที่ฟังแล้วเศร้าและน่าเห็นใจ

ไคลน์ชะงักหลังจากเล่าไปได้ครึ่งทาง จากนั้นก็ดึงเหล็กเสียบสีดำกลับมาและกัดลงบนเห็ดดอกหนึ่ง

น้ำเนื้อเข้มข้นทะลักออกมาพร้อมกับความร้อนผ่าว มอบความชุ่มฉ่ำไปทั่วช่องปากชายหนุ่ม

ไคลน์สามารถเอาชนะความรู้สึกขยะแขยงที่มีต่อเห็ดหลังจากใช้ชีวิตบนดินแดนเทพทอดทิ้งนานกว่าครึ่งปี เพราะเดนิสก็ไม่ได้ว่างตลอดเวลา ยากที่จะหาอาหารมาสังเวยได้ทุกครั้ง ช่วงเวลาดังกล่าวบีบคั้นให้ไคลน์จำใจต้องกินเห็ด

ชายหนุ่มหลับตาลงพลางยื่นเหล็กเสียบสีดำที่เต็มไปด้วยเห็ดไปยังอีกฝั่ง ตามด้วยยิ้มและกล่าว

“ลองกินดูสิ”

รุสรีบยื่นมือออกมาขณะที่มหานักบวชนีมเอาแต่ลังเล มันแสดงความขอบคุณก่อนจะกัดเข้าไปคำใหญ่

มันรีบกินจนปากเกือบพอง แต่หลังจากเผยสีหน้าบิดเบี้ยวเล็กน้อย ดวงตารุสพลันแข็งทื่อ

ไม่กี่อึดใจถัดมา สีหน้าของรุสผ่อนคลายลงพร้อมกับเผยอากัปกิริยาถวิลหา สุขสม และเพลิดเพลิน

ลงเอยด้วยรุสเผลอหลั่งน้ำตาโดยไม่รู้ตัวพลางพึมพำติดขัด

“นี่คืออาหารที่ดีที่สุด… ยอดเยี่ยมที่สุด… เท่าที่ผมเคยกิน…”

แม้ประสาทการรับรสจะเปลี่ยนไปตามบรรพบุรุษ แต่ไม่ว่าอย่างไรมนุษย์ก็มิอาจทำใจให้ชินกับอาหารที่ปนเปื้อนพิษและความบ้าคลั่ง ร่างกายยังคงปรารถนาน้ำตาลและไขมันไม่แปรเปลี่ยน

ชาวเมืองจันทราทุกคนกำลังประจักษ์ความอิ่มเอมใจของรุสอย่างเต็มสองตา

…………………………