Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ - ราชันเร้นลับ 1335 : ‘ฉัน’

ฉันกำลังนั่งบนเก้าอี้ในสถานีตำรวจ เฝ้ามองชายสองคนในเครื่องแบบตารางหมากรุกสีขาวดำฝั่งตรงข้ามเปิดและปิดปากสลับกัน โดยไม่ทราบว่าพวกเขากำลังสนทนาเกี่ยวกับสิ่งใด

คนทางซ้ายดูเย็นชา คล้ายกับผ่านโลกมามาก ขณะที่คนทางขวาดูขาดประสบการณ์ สายตาเจือความสงสารเล็กน้อย

ฉันไม่รู้สึกเจ็บปวด ไม่รู้สึกเสียใจกับการแทงมีดออกไป ในตอนนั้น ความรู้สึกเดียวคือโล่งใจ เลือดอุ่นๆ ที่สาดกระเซ็นลงบนร่าง เปรียบดังการไถ่บาปที่พระเจ้าประทานให้

ฉันแค่เสียใจในเรื่องที่สมัยเด็ก ฉันเอาแต่ไขว่คว้าเงินทองจนยอมทิ้งศักดิ์ศรี ร่างกาย และอิสรภาพของตัวเอง

ตลอดสองสามวันมานี้ในสถานีตำรวจ ฉันเยือกเย็นพอที่จะขบคิดเกี่ยวกับปัญหาดังกล่าว วิเคราะห์ได้ถี่ถ้วนกว่าที่เคยคิดมาตลอดหลายปี

การขาดแรงจูงใจในชีวิตและการขาดวุฒิภาวะเนื่องจากยังเด็ก คือหนึ่งในสาเหตุที่ฉันก่อความผิดพลาด แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด

นับตั้งแต่เด็กจนโต โรงเรียนได้สอนว่า ฉันต้องตรากตรำทำงานหนักเพื่อให้มีบ้านหลังใหญ่ มีหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานเพื่อความสว่าง มีคนใช้จำนวนหนึ่ง มีลานหญ้าภายในรั้วบ้าน มีเครื่องเรือนเลี่ยมเงินหรือทอง ได้กินอาหารรสเลิศทุกมื้อ เต้นรำท่ามกลางท่วงทำนองอันไพเราะ

หนังสือพิมพ์และนิตยสารที่เคยอ่านยังคอยย้ำเตือนเสมอว่า คนที่รู้จักมารยาทและความสุภาพ จะถูกเรียกว่าชนชั้นกลางผู้เป็นกระดูกสันหลังของอาณาจักร ผู้เพียบพร้อมไปด้วยความสง่างาม ไม่หยาบโลน เปี่ยมไปด้วยความเมตตาและความรู้

ขณะเดียวกัน พวกเขายังบอกด้วยว่ามารยาทและความสุภาพคือสิ่งใด มันคือการแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่เข้าชุดกันตามโอกาสต่างๆ การฉาบร่างกายด้วยเครื่องสำอางราคาแพง ถือกระเป๋าของสตรีที่ประณีตและทันสมัย เข้าชมการแสดงดนตรี ดื่มชายามบ่าย จัดงานเลี้ยงอย่างสง่างาม

และการจะทำทั้งหมดนั่น ล้วนต้องใช้ทองปอนด์ ทองปอนด์ และทองปอนด์

ปฏิเสธไม่ได้ว่า การแสวงหาคุณภาพชีวิตที่ดีกว่าเดิมคือสัญชาตญาณของทุกคน แต่เมื่อหญิงสาวไร้เดียงสาถูกสิ่งที่มีอิทธิพลต่อเธอ พร่ำบอกว่าคุณค่าของสตรีประกอบด้วยความงาม รูปลักษณ์ และความมั่งคั่ง นั่นไม่ใช่เรื่องยากเลยที่เธอจะออกนอกลู่นอกทาง

ฉันไม่ทราบชื่อของปรากฏการณ์ชนิดนี้ ทรายแต่เพียงว่า หากสิ่งเหล่านี้ไม่เปลี่ยนแปลง โศกนาฏกรรมที่ฉันเผชิญก็จะเกิดกับอีกหลายคน

เมื่อถึงตอนนั้นก็มีคนตะโกนว่า:

“ดูผู้หญิงบ้าเงินพวกนี้สิ พวกหล่อนขายวิญญาณไปหมดแล้ว!”

ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่รู้ตัว มองเห็นโลกที่งดงามและเจริญรุ่งเรือง มองเห็นเลือดสีแดงที่ไหลเวียนไปทั่ว

“มิสเทรซี่ ฟังอยู่หรือเปล่าครับ?” เสียงที่ดึงให้ฉันหลุดจากภวังค์เป็นของตำรวจหนุ่ม

ฉันยิ้มให้เขา โดยไม่ได้บอกว่าตัวเองกำลังขบคิดปัญหาเชิงปรัชญา

ช่างน่าขัน กับการที่เด็กสาวบ้าเงินซึ่งขายวิญญาณไปแล้ว จะมัวขบคิดเรื่องน่าเบื่อขณะถูกตำรวจสอบปากคำ

ตำรวจพยักหน้าและพูดกับฉัน:

“มิสเทรซี่ หลังจากนี้คุณต้องขึ้นศาล ทางเราจะจัดหาทนายให้… ต้องขอโทษด้วย หลักฐานของคุณมีแค่พยานคนเดียวกับบันทึกประจำวัน ซึ่งนั่นยังอ่อนเกินไปสำหรับรูปคดี”

“ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันพูดกับพวกเขาอย่างใจเย็น

ฉันจะปกป้องตัวเองให้ดีที่สุด และสัญญาว่าจะกลับตัวกลับใจในความผิดที่ก่อขึ้น ฉันหวังจะได้มีชีวิตใหม่ในอนาคต

ฉันครุ่นคิดอยู่สักพัก ยกมุมปากขึ้น ก่อนจะกล่าวตำรวจทั้งสอง

“ระหว่างที่รอขึ้นศาล ช่วยยืมหนังสือจากห้องสมุดได้ไหมคะ? ชื่อ ‘ปรากฏการณ์เชิงสังคมศาสตร์และการศึกษา’”

ทันใดนั้น ฉันพบว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งสองเผยสีหน้ามึนงงเจือความประหลาดใจ

…

ฉันกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ในตำแหน่งหัวโต๊ะทองแดงยาว ได้ยินมิสจัดจ์เมนต์เอ่ยถึงยูโทเปีย

หลังจากที่เธอกล่าวจบ ฉันมองไปรอบๆ ก่อนจะกล่าวเสียงแผ่ว

“นั่นคือพิธีกรรม”

ไม่ผิดจากที่คาด ฉันเห็นดวงตาของมิสจัดจ์เมนต์ชะงักไปเล็กน้อย และสัมผัสได้ว่ามิสเตอร์แฮงแมนและมิสจัสติสกำลังจ้องมองมา ด้วยสายตาที่คาดเดาบางสิ่ง

ฉันเดาได้ทันทีว่าพวกเขากำลังคิดสิ่งใด:

พวกเขาจะต้องคิดว่านี่คือพิธีกรรมสำหรับเลื่อนเป็นลำดับ 1 ของเดอะเวิร์ล เกอร์มัน·สแปร์โรว์ แต่นั่นจะทำให้เกิดความขัดแย้ง เพราะพวกเขาล้วนทราบว่า หากตำแหน่งของเทพแท้จริงลำดับ 0 ถูกจับจอง เส้นทางดังกล่าวจะไม่มีผู้วิเศษลำดับ 1

สำหรับประเด็นดังกล่าว ฉันเตรียมคำอธิบายไว้แล้ว นั่นก็คือ ให้พวกเขาจินตนาการถึงเทพสุริยันบรรพกาลและแปดราชาเทวทูต

แต่น่าเสียที่ไม่มีใครตั้งคำถาม พวกเขาอาจคิดถึงราชาเทวทูตกันอยู่แล้ว หรือไม่ก็ พิธีกรรมเกี่ยวกับยูโทเปียมีไว้สำหรับฟื้นฟูพลังให้เดอะฟูล

…

ฉันกำลังจ้องมองหญิงสาวที่มีสีหน้าเหม่อลอย ครุ่นคิดสักพักก่อนจะถามหล่อน

“มิสเทรซี่ พ่อแม่ของคุณอาศัยอยู่ที่ไหนหรือครับ”

“พวกเขาตายไปแล้ว…” สาวสวยที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวคนนี้ ตอบด้วยน้ำเสียงล่องลอย

ฉันก้มหน้าลงและจดบันทึก

“คุณยังมีญาติพี่น้องเหลืออยู่ไหม”

เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง จากนั้นก็ตอบอย่างเป็นกันเอง

“ไม่…”

เพื่อร่วมงานและฉันมองหน้ากัน ก่อนจะเพิ่มระดับเสียง

“มิสเทรซี่ ฟังอยู่หรือเปล่าครับ?”

หญิงสาวฝั่งตรงข้ามถอนสายตากลับและยิ้มให้ฉัน

ฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังขบคิดสิ่งใด เอาแต่เงียบเหมือนกับดอกไม้ที่เบ่งบานตามลำพังยามค่ำคืน

คำเปรียบเปรยนี้มาจากหนังสือรวมบทกวี พี่ชายของฉันบอกว่า การท่องบทกวีจะทำให้คนเราดูมีเสน่ห์มากขึ้น

แต่จนถึงตอนนี้ หนังสือรวมกวีเล่มดังกล่าวมีแต่จะทำให้เราโดนหัวเราะเยาะ เพื่อนร่วมงานในสถานีตำรวจต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเปล่าประโยชน์

หลังจากฉันแนะนำหญิงสาวฝั่งตรงข้ามเกี่ยวกับวิธีปฏิบัติตัวในศาล เธอเผยรอยยิ้มจางๆ ก่อนจะขอให้พวกเราช่วยยืมหนังสือที่ชื่อจำยากมาจากห้องสมุด

เมื่อผนวกกับชื่อหนังสือ รอยยิ้มนั่นงดงามจนยากจะอธิบาย

หลังจากส่งมิสเทรซี่กลับเข้าห้องขังชั่วคราว ฉันเก็บเอกสารประกอบคดีและเตรียมไปพบทนายซึ่งนัดไว้ล่วงหน้า

…

ฉันเอนหลังพิงเก้าอี้และฟังเดอะมูนเอ็มลิน บรรยายความฝันของตัวเอง

จากการ ‘ประเมิน’ ของหลวงพ่อยูทรอฟสกี้ ความฝันดังกล่าวมิได้เป็นฝีมือของพระแม่ธรณี

นั่นทำให้ทุกคนสงสัยว่า เดอะมูนอาจถูกมารดาเทพธิดาแห่งความเสื่อมทรามกัดกร่อนเข้าแล้ว… ฉันเกือบจะขบขันความคิดของตัวเอง

ในฐานะนักทำนายมากประสบการณ์ และผู้เชี่ยวชาญการถอดรหัสความฝัน เราไม่ประนีประนอมในเรื่องนี้ จึงกล่าวออกไปอย่างตรงไปตรงมา

“มีความเป็นไปได้อยู่สามทาง หนึ่ง ความฝันพยายามชักชวนให้คุณค้นหาและไล่ตามบางสิ่ง มันอาจมีพลังแทรกแซงชะตากรรมของคุณในระดับหนึ่ง สอง ความฝันดังกล่าวต้องการให้คุณขบคิดอย่างลึกซึ้ง พยายามทำความเข้าใจมัน และอาศัยการเชื่อมโยงที่เกิดขึ้นเพื่อแอบกัดกร่อนโดยไม่รู้ตัว สาม คุณกังวลเกี่ยวกับเพศของ ‘เทพธิดาแห่งความงาม’ มากเกินไป จึงเก็บไปฝันเป็นฉากอันน่าสะพรึง… หากเป็นข้อสาม คุณไม่ต้องทำอะไร แต่ถ้าเป็นสองข้อแรก ห้ามคิดเกี่ยวกับมัน ห้ามสำรวจ และไม่จำเป็นต้องออกจากเบ็คลันด์”

กล่าวจบ ฉันเห็นเอ็มลินพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย

ฉันรู้ว่านี่เป็นคำตอบที่เขาอยากได้ยิน

…

“คดีฆาตกรรม?” ฉันอ่านเอกสารในมือ พลางเปลี่ยนน้ำเสียงเพื่อแสดงถึงความฉงน “คุณควรจ้างทนายความมากกว่านะ”

ฉันเป็นแค่ที่ปรึกษากฎหมาย และในทางปฏิบัติ ฉันไม่มีคุณสมบัติพอที่จะว่าความในศาล

แน่นอน นั่นคือในกรณีของศาลเข้มงวด ขอเพียงคดีไม่ใหญ่และไม่เกี่ยวกับทางอาญา ที่ปรึกษากฎหมายสามารถขึ้นศาลได้

ตำรวจในเครื่องแบบตารางหมากรุกขาวดำยิ้มและกล่าว:

“ยูโทเปียเป็นเพียงเมืองเล็กๆ ไม่มีทนายความ ต้องไปจ้างมาจากที่อื่น… นอกจากนั้น การว่าความคงใช้เวลาไม่นาน และจำนวนค่าใช้จ่ายในคดีก็ยังต่ำมาก ไม่น่าจะถึงสี่ร้อยปอนด์ คดีนี้จะถูกว่าความในศาลท้องถิ่นก่อน จึงค่อยโอนไปยังศาลอาญาหากผู้พิพากษาตัดสินว่าไม่ใช่การป้องกันตัว”

รู้มากนักนะ อยากเบนสายมาเป็นนักกฎหมายแทนหรือ? แต่ตามปรกติแล้ว ต่อให้เป็นคดีป้องกันตัว แต่ข้อหาฆาตกรรมก็ต้องถูกส่งเรียงไปถึงศาลอาญาอยู่ดี หึหึ นี่ล่ะนะข้อดีของเมืองเล็ก กฎหมายไม่เข้มงวดสักเท่าไร… เราครุ่นคิดสักพักก่อนจะอืมในลำคอ

“ผมจะช่วยปกป้องลูกความโดยบอกว่าเธอบริสุทธิ์… นอกจากนั้น ช่วยนัดเวลาให้ผมได้พบกับมิสเทรซี่ด้วย ขอเร็วที่สุดที่เป็นไปได้”

หลังจากอ่านเอกสาร ฉันเริ่มเข้าใจภาพรวมของคดีนี้ คำถามที่สำคัญที่สุดในปัจจุบันก็คือ ภาพลักษณ์ของมิสเทรซี่ จะกระตุ้นความเห็นใจจากคนรอบข้างได้หรือไม่

แม้ใบอนุญาตนักกฎหมายของฉันจะถูกทำขึ้นจากที่อื่น แต่นั่นก็ไม่ได้ด้อยค่าความเป็นมืออาชีพของฉันลง แค่เคยทำพลาดเล็กน้อยระหว่างการสอบก็เท่านั้นเอง

…

แบนชี? เวอร์ดูคิดจะไปที่แบนชี? ฉันกำลังนั่งในตำแหน่งหัวโต๊ะทองแดงยาว จ้องมองมิสเตอร์แฮงแมนกำลังรายงานต่อเดอะฟูล พลางฉงนเกี่ยวกับพัฒนาการของเรื่องราว

เวอร์ดูซึ่งหมกมุ่นอยู่แต่กับศาสตร์เร้นลับและการช่วยมิสเตอร์ประตู ถูกบางสิ่งดลใจให้ไปสำรวจท่าเรือแบนชีซึ่งถูกทิ้งร้าง… เขาอาศัยอยู่ที่บายัมมานานกว่าครึ่งปี เป็นเรื่องธรรมดาที่จะได้รับข้อมูลเกี่ยวกับแบนชี… ปัญหาสำคัญก็คือ ข่าวกรองของมิสเตอร์แฮงแมนไม่เคยแสดงสัญญาของเรื่องนี้มาก่อน พฤติกรรมของเวอร์ดูค่อนข้างกะทันหันเกินไป… เราคงปล่อยผ่านเรื่องนี้ไม่ได้… เราพยักหน้า เรื่องนี้ต้องให้ความสนใจมากขึ้น… ฉันพยักหน้ารับ จากนั้นก็ได้ยินเสียงมิสเตอร์ฟูลออกคำสั่ง:

“จับตามองต่อไป”

…

ฉันกำลังเล่นพิณข้างน้ำพุในจัตุรัสเทศบาล; ฉันกำลังใช้มีดและส้อมหั่นสเต๊ก; ฉันกำลังอยู่ในวิหาร คอยเทศนาคำสอนของเทพธิดาให้สาวก; ฉันเหยียดมือขวาออก อาศัยความช่วยเหลือจากสุภาพบุรุษแสนดี ดึงตัวเองลงจากรถม้า; ฉันซื้อชุดใหม่ที่อยากได้มานาน อยากสวมมันใจแทบขาดแล้ว; ฉันกำลังยืนสี่ขา ถูกเด็กวิ่งไล่; ฉันหัวเราะอย่างสนุกสนาน หลังจากวิ่งสะดุดสุนัขตัวหนึ่ง

ทันใดนั้น พวกฉันทุกคนพลันสั่นสะท้าน แหงนมองท้องฟ้าโดยพร้อมเพรียง และเห็นด้ายบางๆ ยื่นออกจากร่างกาย เหยียดขึ้นไปสุดขอบฟ้า ทอดยาวเหนือหมอกสีเทาไปจนถึงวังโบราณ สิ้นสุดที่ฝ่ามือของร่างหนึ่งซึ่งปกคลุมด้วยสายหมอก

ในระยะหลังมานี้ ไคลน์อยู่ในสภาวะที่แปลกประหลาด คล้ายกับมันแบ่งตัวเองกลายเป็นสิ่งมีชีวิตนับพันตัวตน โดยแต่ละร่างมีเจตจำนง ความคิด ความรู้ ความเข้าใจ และชะตากรรมเป็นของตัวเอง

อย่างไรก็ดี เหนือสติสัมปชัญญะเหล่านี้ยังมีจิตใต้สำนึกหลักที่คอยบงการทุกสิ่ง คอยรับผลกระทบอย่างหนักหน่วงตลอดเวลา ประหนึ่งพร้อมจะผสานเข้ากับทะเลจิตใต้สำนึกรวมซึ่งก่อตัวขึ้นเองตามธรรมชาติในทุกเมื่อ แต่ท้ายที่สุด จิตใต้สำนึกดังกล่าวยังคงทนรับทุกสิ่งไว้อย่างเต็มกลืน โดยไม่สูญเสียความเป็นตัวตนไป

ร่างหลักของมันกำลังหลับใหลอยู่ใต้วิหารพระแม่อาเรียนน่า ในบางครั้ง จิตใต้สำนึกของไคลน์จะขึ้นไปยังปราสาทต้นกำเนิด และบางครั้งก็ดำดิ่งกลับเข้าร่างกาย

ฉากต่างๆ ที่หุ่นเชิดได้เผชิญผุดขึ้นภายในใจตลอดเวลา ประหนึ่งความฝันซึ่งประกอบจากชิ้นส่วนจำนวนมาก

……………………………