Low Dimensional Game – เกมส์แห่งโลกมิติ - ตอนที่ 21

ตอนที่ 21 : ชีวิตประจำวัน

เซียแฟนลากลูซีหยูไปนั่งและทั้งสองถูกล้อมรอบด้วยเพื่อนของเซียแฟน และเพื่อนของเธอก็เริ่มถามคำตอบที่ค่อนข้างส่วนตัวซึ่งลูซีหยูไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไรนั้นทำให้เค้ารู้สึกอึดอัด

“คุณหล่อโคตรๆเลย!” หนึ่งในกลุ่มผู้หญิงพูดขึ้น “คุณไม่ใช่ดาราจริงหรอ?”

“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเจอคนหล่อขนาดนี้ ปกติคุณทาสกินแคร์อะไรบ้างหรอ? ผิวคุณดูดีมาก!” ผู้หญิงอีกคนถาม

“คุณเป็นลูกครึ่งรึเปล่า? หน้าคุณเหมือนลูกครึ่ง”

“คุณรู้จักเซียแฟนได้อย่างไร? คุณสองคนเคย…”

“เซียแฟนเป็นคนที่โชคดีมากเลย เธอทั้งน่ารักและเซ็กซี่ แถมยังมีแฟนที่หล่อมากอีกด้วย ฉันละอิจฉาเธอจริงๆ!”

ในทางกลับกับเซียแฟนเริ่มแต่งเรื่องเกี่ยวกับความรักของทั้งสองและเรื่องราวมันฟังดูเหมือนเป็นเรื่องจริง เพื่อนของเธอเชื่อเรื่องทั้งหมดและมองไปที่เซียแฟนและลูซีหยูด้วยตาที่เบิกกว้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อลูซีหยูให้ของขวัญกับเซียแฟน เธอใส่มันทันทีและขอให้เค้าจูบเธอราวกับว่าพวกเค้าเป็นคู่รักกัน

ระหว่างอาหารเย็นเพื่อนผู้ชายของเซียแฟนชวนเค้าดื่มเหล้า เค้าถูกขอให้ดื่มตลอดมื้อค่ำ แก้วในมือเค้าไม่ได้ว่างตลอดทั้งคืน

หลังจากอาหารเย็นพวกเค้าก็เริ่มปาร์ตี้ด้วยการร้องคาราโอเกะ หลังจากนั้นพวกเค้าก็ทำบาร์บีคิวกินเป็นอาหารมื้อดึก งานปาร์ตี้เริ่มขึ้นก่อนที่มันจะมืดและไปจบตอนตี2 ลูซีหยูอุ้มเซียแฟนไว้บนหลังของเค้าและพาเธอไปส่งที่บ้าน อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเค้าถึงหัวมุมถนนและไม่อยู่ในสายตาของเพื่อนแล้ว เธอก็กระโดดขึ้นราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“คุณโกหก?” ลูซีหยูถามด้วยตาที่เบิกกว้าง

เซียแฟนกรอกตาแล้วพูดว่า “คุณคิดว่าไงละ? ฉันแทบไม่ได้ดื่มด้วยซ้ำ คุณดื่มแทนฉันเกือบหมด”

เซียแฟนเดินไปตามถนนรู้สึกถึงลมที่พัดผ่านหน้าของเธอ สายลมสดชื่นและทำให้สมองเธอปลอดโป่ง “ฉันมีความสุขมากเลยวันนี้ คุณเห็นสายตาที่พวกเค้ามองมาที่ฉันด้วยความอิจฉามั้ย? ทีนี้พวกนั้นก็รู้ซะทีว่าใครเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโรงเรียน!”

เซียแฟนเดินไปอย่างภาคภูมิใจบนถนน จากนั้นเธอก็หันหลังและเดินไปหาลูซีหยูและคุยกับเค้าขณะเดิน วันนี้เธอมีความสุขมากเพราะลูซีหยูทำให้เธอดูดีกว่าเพื่อนคนอื่นๆ อย่างไรก็ตามลูซีหยูไม่เข้าใจการแข่งขันแบบนี้ของเด็กผู้หญิงเลย

อยู่ๆเธอก็พูดขึ้นว่า “ฉันชอบของขวัญของคุณมากๆ ขอบคุณนะ!”

“ไม่เป็นไร” ลูซีหยูตอบทันที หลังจากเค้าขึ้นรถก็ถามเธอว่า “อยากให้ไปส่งทีบ้านมั้ย?”

“อยากสิ” เซียแฟนพยักหน้า “บ้านคุณนะ” ลูซีหยูชะงักทันทีเมื่อได้ยินและเซียแฟนก็หัวเราะเค้าแล้วพูดว่า “ไม่ต้องห่วง ฉันล้อเล่น แม่ของฉันบอกว่าฉันต้องกลับบ้านคืนนี้ไม่งั้นเธอจะฆ่าฉัน”

ลูซีหยูพูดว่า “โอเค งั้นไปกันเถอะ ฉันดื่มมานิดหน่อยเชื่อใจฉันมั้ย?” ตอนแรกเค้าตั้งใจจะโทรหาใครบางคนให้มาขับรถให้เค้าแต่เค้าไม่ได้รู้สึกเมามาก นอกจากนี้มันเป็นตอนกลางคืนและไม่มีตำรวจ บ้านของเซียแฟนก็อยู่ใกล้ๆนี่เองดังนั้นเค้าจึงอยากขับไปส่งเธอเอง

เค้าส่งเซียแฟนที่อพาร์ทเมนต์ของเธอ เซียแฟนลงจากรถและบอกว่า “คุณรู้สึกบางอย่างตอนที่ฉันบอกว่าจะไปบ้านคุณใช่มั้ย?”

ลูซีหยูขมวดคิ้วและพยายามจะอธิบายแต่ก็โดนเซียแฟนพูดแทรกซะก่อน “อย่าพยายามจะหาข้อแก้ตัวเลย!”

“…”

ทั้งสองจ้องมองกันสักพักและหลังจากนั้นพวกเค้าก็หัวเราะกัน “คุณควรกลับได้แล้ว” ลูซีหยูบอกเธอ “โทรหาฉันถ้าต้องการอะไร”

เค้าไม่ได้สังเกตโทรศัพท์จนถึงบ้านและพบว่าลี่เหว่ยโทรมาหลายสายและเค้าไม่ได้รับ ซวยแล้ว!พรุ่งนี้เธอจะต้องโมโหฉันมากแน่ๆ…

ที่สำคัญไปกว่านั้นเค้าไม่มีเหตุผลดีพอที่จะไปอธิบายว่าทำไมเค้าไม่รับโทรศัพท์จากเธอ ฉันควรบอกเธอมั้ยว่าเค้าอยู่งานปาร์ตี้วันเกิดของผู้หญิงอีกคนและเล่นกันจนถึงเช้า ถ้าเค้าบอกไปแบบนี้เท่ากับว่าเค้าฆ่าตัวตายชัดๆ

ลี่เหว่ยถามเค้าในวันรุ่งขึ้นตามที่คาดไว้ หลังจากนั้นพวกเค้าก็ใช้เวลา2-3วันร่วมกัน สำหรับลูซีหยูการพักนี้ทำให้รู้สึกผ่อนควายและอารมณ์ของเค้าก็ดีขึ้นมาก

ร้านขายสัตว์เลี้ยงของเค้าก็เป็นไปด้วยดีเหมือนกัน เค้าจะซื้อสัตว์ให้กับร้านของเค้าหลังจากตรวจสอบอย่างละเอียดแล้วว่าพันธุ์ของมันนั้นเป็นพันธุ์ดีและไม่มีอะไรผิดปกติดับมัน แม้ว่าจะมีเค้าก็สามารถทำให้พวกมันกลับมาสุขภาพดีได้อีกครั้งด้วยตัวเอง ดังนั้นสัตว์เลี้ยงในร้านของเค้าจึงดูดีกว่าร้านอื่นๆ นอกจากนี้เค้ายังลองเปลี่ยนสีขนและสีตาของสัตว์เล็กน้อยและลูกค้าทุกคนก็พึงพอใจกับการซื้อสัตว์เลี้ยงจากร้านของเค้า

โดยเฉพาะอย่างยิ่งการฝึกสัตว์เลี้ยงนั้นเป็นเรื่องง่ายสำหรับเค้าเพราะพลังจิตของเค้า สัตว์ทั้งหมดที่ได้รับการฝึกฝนจากเค้าจะฉลาดขึ้นและสามารถทำสิ่งต่างๆได้มากขึ้น ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ร้านของเค้าเป็นที่นิยมขึ้นเรื่อยๆ ลูซีหยูขายสัตว์ได้12ตัวภายในเวลาไม่กี่วันซึ่งรวมถึงแมว หมา แฮมสเตอร์และนกแก้ว เงินที่เค้าได้รับภายในสองสามวันนี้เท่ากับเงินที่เค้าได้รับในอดีต ลูซีหยูไม่ได้หวังว่างานนี้จะทำเงินให้กับเค้ามากนัก ความตั้งใจดั้งเดิมของเค้าคือศึกษาและทำความเข้าใจสัตว์เหล่านี้และฝึกการดัดแปลงยีนแต่ธุรกิจของเค้ากลับเฟื่องฟูอย่างมาก

“เสี่ยวลีเธอพร้อมที่จะไปกลับบ้านรึยัง? ลูซีหยูอยู่ที่นี่มั้ย?” วันนี้ลี่เหว่ยสวมชุดสไตล์โบฮีเมียและรองเท้าส้นสูงคู่กับหุ่นที่ดีของเธอทำให้เธอดูมีเสน่ห์และสง่างาม เธอแต่งหน้าเล็กน้อย

“ว้าว” เสี่ยวลีอุทาน ดูเธอสิ “วันนี้คุณสวยมาก”

ลี่เหว่ยยิ้มและพูดว่า “จริงหรอ?”

เสี่ยวลีพยักหน้า “เจ้านายอยู่ด้านใน” เธอตอบ “เค้ากำลังฝึกสุนัขโกลเด้นอยู่2ตัว”

หลังจากลี่เหว่ยเดินเข้าไปเธอก็เห็นลูซีหยุนั่งอยู่บนม้านั่ง เค้าสั่งโกลเด้น2ตัวราวกับว่าเป็นผู้บัญชาการ

“ขอมือ!”

“หมุนตัว นั้นแหละ!”

“นอนลง!”

หากพวกมันทำตามคำสั่งเค้าอย่างถูกต้อง เค้าจะโยนชิ้นเนื้อให้พวกมัน

ลี่เหว่ยนั่งลงข้างเค้า “พวกมันดูเท่มาก ทำไมคุณไม่เลี้ยงไว้ที่บ้านสักตัวละ?”

“การมีพวกมันอยู่ที่นี่ก็เหมือนเลี้ยงไว้แล้ว” ลูซีหยูตอบทันที “นอกจากนี้ฉันยังไม่มีเวลาอีกด้วย” เค้านำพวกมันทั้งสองกลับเข้าไปใส่กรงของพวกมันและตรวจสอบที่ร้านอย่างรวดเร็ว จากนั้นเค้าก็ปิดร้านเพื่อที่จะได้ไปกับลี่เหว่ย

ลี่เหว่ยยืนอยู่ข้างหน้าลูซีหยูอย่างสง่างาม “คุณว่าวันนี้ฉันดูเป็นอย่างไร?”

ลูซีหยูมองไปที่หน้าเธอ “วันนี้คุณดูสวยมาก”

“ฉันกำลังพูดถึงชุดของฉัน ทำไมคุณมองมาที่หน้าฉันละ?” เธอตบไหล่ลูซีหยูด้วยความไม่พอใจ

“ชุดนั้นไม่สำคัญหรอก” ลูซีหยูยักไหลของเค้า “ใบหน้าคุณต่างหากที่สำคัญ!”

ลี่เหว่ยหัวเราะคิกคัก เธอเอื้อมมือไปคว้ามือของลูซีหยูและเอนหัวไปผิงไหล่ของเค้า จากนั้นทั้งสองก็เดินกลับบ้านด้วยกัน ลูซีหยูยอมรับว่าเค้ามีความสุขกับช่วงเวลานี้