Low Dimensional Game – เกมส์แห่งโลกมิติ - ตอนที่ 24

ตอนที่ 24 : เคล็ดลับสู่การเป็นอมตะ

‘ฉันสามารถยืดอายุตัวเองได้อย่างไร? ฉันจะเป็นอมตะได้อย่างไร?’ ลูซีหยูพูดกับตัวเอง เค้านั่งอยู่ในสวนกำลังอาบแดด เค้ารู้สึกว่าไม่ว่าเค้าจะเก่งหรือมีพลังแค่ไหนเค้าก็ไม่เคยฝันที่จะต่อสู่กับเวลา เค้าจะตายไม่เร็วก็ช้า แม้ว่าเค้าจะสามารถเพิ่มความสามารถลงในยีนของเค้าเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งให้ตัวเองและมอบความสามารถที่แตกต่างให้กับตัวเองแต่เค้าก็ไม่สามารถขยายขีดกำจัดของอายุขัยของเค้าได้ เค้าไม่สามารถแม้จะป้องกันการล้มเหลวของการทำงานของอวัยวะได้ – นี่เป็นหนึ่งในเหตุผลที่ทำไมคนถึงตาย

ขั้นตอนแรกของการป้องกันจากความตายคือการป้องกันไม่ให้อวัยวะล้มเหลว และหลังจากนั้นการเผาพลาญและการผลัดเซลล์ก็เข้ามาแทน อย่างไรก็ตามนี่เป็นเพียงขั้นตอนเริ่มต้น หากเค้าต้องการบรรลุการเป็นอมตะที่แท้จริง หนทางยังอีกยาวไกล

แม้ว่าลูซีหยูจะมีสมองน้อยมันก็สามารถคำนวณได้แค่สิ่งที่เค้ารู้อยู่แล้ว เค้าต้องบอกแผนกับสมองน้อยและสมองน้อยก็จะช่วยเค้าคำนวณและขยายความ เค้าสับสนและไม่มีไอเดียเกี่ยวกับหนทางสู่การเป็นอมตะ ถ้าไม่มีคำสั่งของเค้าสมองน้อยก็ช่วยอะไรไม่ได้มาก ลูซีหยูได้ทำงานวิจัย เค้ารู้ว่ามีส่วนหนึ่งของรหัสพันธุกรรมที่ชื่อว่า FOXO3A ที่ควบคุมเกี่ยวกับอายุขัยของมนุษย์ หากเกิดการกลายพันธุ์กับส่วนนี้ ชีวิตมนุษย์อาจจะถูกยืดออกไปได้ ให้ยีนนี้ชื่อ ‘ยีนอายุยืน’ อย่างไรก็ตามรหัสพันธุกรรมสามารถทำอะไรได้มาก มันสามารถทำให้มนุษย์อายุสั้นลงได้แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังมีข้อจำกัด ยีนนี้ที่ยืดอายขัยนั้นมีอยู่ในDNAของสิ่งมีชีวิตทุกชนิด

นอกเหนือจากนั้นลูซีหยูได้สังเกตยีนของมนุษย์และรู้ว่ามีอีก20-30ส่วนของยีนที่อาจส่งผลกระทบต่ออายุขัยมนุษย์ได้ ยีนทั้งหมดเหล่านี้มีแนวทางในการยืดอายุที่ต่างกันแต่พวกมันก็มีข้อกำจัดของมัน การมีอายุยืนเป็นสิ่งที่มนุษย์ทุกคนใฝ่ฝันแต่ลูซีหยูรู้สึกว่ามันไร้ความหมาย

‘เดียวก่อน ราชินีแลงทำยังไงถึงได้มีอายุยืนยาวขนาดนี้?’ เค้าเกิดสงสัยขึ้นมา เค้าเริ่มนึกว่าราชินีแมลงนั้นยืดอายุของตัวเองได้อย่างไร โดยปกติราชินีเหล่านี้ควรจะมีอายุแค่20กว่าปีแต่เค้ารู้ว่าราชินีที่ตายไปแล้วบางส่วนที่เค้าเคยเห็นมานานกว่า700ปี หากไม่ใช่เพราะสงครามพวกมันคงไม่ตายและพวกมันอาจจะมีอายุมากกกว่านี้

นั่นคือการยืดอายุขัยของพวกมันเป็น10เท่าหรือแม้กระทั่ง100เท่า นั่นไม่ใช่กรณีปกติของอายุพวกมัน พวกมันเปลี่ยนพื้นฐานของตัวเอง พวกแมลงได้บรรลุการเป็นอมตะที่แท้จริง ลูซีหยูรู้สึกกลัวเล็กน้อยเมื่อคิดถึงพวกแมลง เค้ากำลังช็อคกับความรู้เกี่ยวกับยีนของเค้าเมื่อเทียบกับพวกแมลงมันช่างน้อยนิด

‘พวกมันทำได้อย่างไร ย้อนกลับไป! ย้อนกลับไป! สมองน้อยหาทุกอย่างที่เรารู้เกี่ยวกับพวกแมลง’

‘นี่คือผลลัพธ์’

‘เหล่านี้คือโครงสร้างยีนของราชินีแมลงแต่ไม่มีอะไรเป็นพิเศษเกี่ยวกับอายุขัยในรหัสพันธุกรรมเลย!’

สมองน้อยได้รวบรวมความทรงจำของลูซีหยูที่เกี่ยวกับราชินีแมลงทันที ลูซีหยูลืมตาขึ้นทันที ‘สิ่งสำคัญไม่ใช่การยืดอายุขัย แต่คือการบำรุงรักษาและซ่อมแซมเพื่อเรียบเรียวรหัสพันธุกรรมด้วยตัวเอง’

ความทรงจำของเค้าค่อยๆคืนกลับมาอย่างช้าๆ เค้าตรวจสอบข้อมูลทั้งหมดที่มีไปมา ในที่สุดเค้าก็พบสิ่งที่เค้าต้องการจากข้อมูลพวกนี้

‘ใช่แล้ว มีข้อกำจัดของอายุขัยที่ตั้งขึ้นโดยยีน วิธีเดียวที่จะป้องกันไม่ให้มีการเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่องและเขียนยีนเพื่อทำให้แน่ใจว่ายีนนั้นทำงานอยู่เสมอ ฉันต้องคิดว่าร่างกายเป็นเครื่องจักรที่ต้องการการบำรุงรักษาอย่างต่อเนื่อง มิฉะนั้นแม้ว่าฉันจะสามารถยืดอายุขัยได้แต่อวัยวะในร่างกายก็จะค่อยๆล้มเหลวไปซึ่งนั้นทำให้ถึงความตายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ มีแค่การซ่อมแซมและบำรุงรักษายีนอย่างต่อเนื่องเท่านั้นที่จะสามารถทำให้อยู่แบบนี้ได้ตลอดไป!’

นี่คือขั้นตอนแรกในการยืดอายุของราชินีแมลง แต่ราชินีเหล่านี้รู้ว่าการเป็นอมตะนั้นเป็นแค่เรืองหลอกลวง ในที่สุดวันหนึ่งเครื่องจักรก็จะพังทลายไม่ว่ามันจะถูกบำรุงรักษาอย่างไรก็ตาม ทางออกเดียวก็คือการเปลี่ยนองค์ประกอบของยีน

หากเปรียบร่างกายเป็นเครื่องจักรที่ทำมาจากไม้ที่สามารถย่อยสลายได้ง่ายราชินีก็จะเปลี่ยนไม้และสร้างใหม่ด้วยเหล็กหรือวัสดุอื่นๆที่ทนทานกว่า การเปลี่ยนแปลงขั้นพื้นฐานนี้จะทำให้มั่นใจได้ว่าเครื่องจักรจะอยู่รอดได้ตลอดไปไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน

อย่างไรก็ตามแมลงเหล่านี้อยู่ในช่วงเริ่มต้นของการทดลองเท่านั้น แม้ว่าลูซีหยูจะพบร่องรอยของสิ่งนี้ในยีนของพวกมันแต่เค้าก็รู้ว่าเค้ายังห่างไกลจากการทำให้สำเร็จแบบราชีนิแมลง เค้าอยู่ไกลมากเมื่อเทียบกับพวกแมลง

สิ่งที่เค้ารู้ตอนนี้เป็นเพียงการแก้ไขและรักษาสถานะปัจจุบันของยีนของเค้าซึ่งสามารถยืดอายุของเค้าออกไปได้เป็นพันๆปี นี่เป็นเพียงทฤษฎี ลูซีหยูอาจใช้เวลานานในการทำให้ความคิดเหล่านี้เป็นจริง

ลี่เหว่ยและลูซีหยูอยู่ในช่วงฮันนีมูน พวกเค้าไม่ต้องการที่จะอยู่ห่างกันเพียงเสี้ยววิ เมื่อเร็วๆนี้ลี่เหว่ยคิดจะย้ายไปอยู่กับลูซีหยูที่บ้าน ลูซีหยูไม่ต้องกังวลที่ลี่เหว่ยจะพบอะไรในบ้านเค้าเพราะเค้าได้ย้ายทุกอย่างไปอยู่ในปราสาทมิติหมดแล้ว

ลูซีหยุอารมณ์ดีตลอดเวลาและต้องการให้ลี่เหว่ยย้ายมาอยู่กับเค้าแต่เค้าก็รู้ว่ามันจะไม่เกิดขึ้นเร็วๆนี้ การเคลื่อนย้ายของนั้นก็ยากแล้วและบ้านของลูซีหยูยังอยู่ไกลจากโรงพยาบาลที่ลี่เหว่ยทำงานอีก ลี่เหว่ยไม่มีใบขับขี่นั้นหมายความว่าเค้าจะต้องขับไปรถลี่เหว่ยไปที่ทำงานทุกวันถ้าเธอย้ายมา

วันนี้ลูซีหยูทำงานหนักที่ร้านของเค้า เค้าเล่นกับหมาและแมว เค้าอาบน้ำให้พวกมัน ลูซีหยุค่อนข้างชอบสัตว์เหล่านี้หรือกล่าวอีนัยได้ว่าเค้าชอบพลังของพวกมัน สิ่งมีชีวิตที่มีพลังเป็นหลักฐานว่าชีวิตเป็นปาฎิหาริย์ หลังจากทำงานกับยีนมาระยะหนึ่งเค้าก็เริ่มชื่นชมกับสิ่งมีชิวิตมากกว่าเมื่อก่อน

เรื่องแย่เรื่องเดียวก็คือเซียแฟนมาที่ร้านของเค้าบ่อยมาก เมื่อใดก็ตามที่เธอมาเธอมักจะมาเล่นกับสัตว์โดยไม่สนใจคำเตือนของลูซีหยูและเธอชอบมาเล่นกับเค้าต่อหน้าเสียวลี ความเจ้าชู้ของเธอทำให้เค้ารู้สึกไม่สบายใจและเค้าไม่รู้ว่าควรรับมือกับมันอย่างไร

ในตอนเที่ยงได้มีรถยนต์มาจอดที่หน้าร้านของเค้า ชายสวมแว่นในชุดสูทเดินเข้าไปในร้าน เค้ามองไปรอบๆและเจอลูซีหยู “ไงลูซีหยู มานี่เร็ว ขึ้นรถซะ!”

“หวางยี่? ทำไมคุณมาที่นี่วันนี้?” หวางยี่เป็นเพื่อนเก่าของเค้าทีโรงเรียนที่ทำงานอยู่ที่ศูนย์วิจัย ลูซีหยูเคยขอให้เค้าช่วยก่อนหน้านี้ตอนที่เค้าอยู่ในขั้นตอนการซื้ออุปกรณ์