Low Dimensional Game – เกมส์แห่งโลกมิติ - ตอนที่ 41

“คุณคิดอย่างไรกับหลังนี้?” ชายคนหนึ่งในชุดสูทถาม เค้ายืนอยู่ข้างๆลูซีหยูและใบหน้าของเค้าเต็มไปรอยยิ้มที่สดใส

ลูซีหยูตรวจสอบบ้านพักก่อนที่เค้าจะเดินดูรอบๆลานขนาดใหญ่ มันเป็นทาวน์เฮาส์ในเคนซิงตัน ลอนดอนและมีขนาดกวา300ตารางเมตร บ้านพักมี6ชั้นรวมชั้นใต้ดินและมีปลอดภัยเพราะเคนซิงตันเต็มไปด้วยคนรวย การขนส่งสาธารณะรอบๆบ้านก็สะดวกมาก นอกจากนี้ยังมีสิ่งอำนวยความสะดวกมากมายรอบๆบ้าน

หลังจากตรวจสอบแล้วลูซีหยูพบว่าส่วนใหญ่ของบ้านทาสีขาวและมีการใส่ใจรายละเอียด มันมีการออกแบบแบบยุโรปและการตกแต่งภายในก็ทันสมัยมากเช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้นลานกว้างใหญ่และสามารถอาบแดดหรือเล่นกีฬาในร่มได้

“ฉันเอาหลังนี้” เค้าพูดพร้อมพยักหน้า “ราคาเท่าไหร่?”

รอยยิ้มของชายผู้นั้นก็เป็นมิตรมากขึ้นในทันที “บ้านหลังนี้ราคา9,300,000ปอนด์แต่เนื่องจากคุณชาร์ปแนะนำคุณมาและเจ้าของบ้านนี้ก็เป็นเพื่อนคุณชาร์ป คุณจ่ายแค่เพียง9,000,000ปอนด์!”

ลูซีหยุคำนวณและพบว่ามันมีราคาประมาณ80ล้านหยวน เค้ารู้ว่ามันเป็นบ้านที่แพงมากแต่เค้าชอบมันมากจริงๆ ยิ่งกว่านั้นเค้าไม่ต้องกังวลเรื่องเงินอีกต่อไป เค้าพึ่งได้เงิน10ล้านดอลลาร์ในลาสเวกัสและเค้าสามารถใช้เงินนั้นซื้อบ้านนี้

“โอเค ฉันซื้อ” ลูซีหยูพยักหน้า “ฉันสามารถย้ายเข้ามาได้เมื่อไร?”

“เมื่อไรก็ได้ที่คุณต้องการ” ตัวแทนขายบ้านพูดพร้อมโค้งคำนับ “มันได้รับการตกแต่งเรียบร้อยแล้วและพร้อมสำหรับเจ้าของใหม่ หากคุณต้องการอะไร คุณสามารถติดต่อฉันได้ตลอด ฉันจะจัดการทุกอย่างให้คุณ!”

การรวยนี่มันดีจริงๆ ลูซีหยูสามารถได้ทุกอย่างที่เค้าต้องการตลอดเวลา หลังจากใช้เงินไป9ล้านปอนด์เค้าก็กลายเป็นเจ้าของบ้านพัก เค้านั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่นและมอบไปรอบๆ แสงแดดส่องเข้ามาในห้องนั่งเล่นผ่านหน้าต่างบานใหญ่ ที่กลางห้องมีบันไดที่ทอดไปสู่ชั้น2

เหนือเตาผิงมีหัวกวางอยู่ นอกจากนี้ยังมีภาพวาดจำนวนมากและชั้นหนังสือที่ถูกฝังอยู่ในผนังทำให้ห้องดูเป็นเอกลักษณ์ ลูซีหยูเพิ่งนั่งได้ไม่นานเสียงกริ่งก็ดังขึ้น เค้ามองไปและเห็นโซอี้ชาร์ปยืนอยู่ด้านหน้ารถของเธอ เธอใส่ชุดเดรสสีดำและดูสง่างาม ลูซีหยุเดินไปหาเธอและต้อนรับเธอเข้าบ้านของเค้า

เมื่อลูซีหยูเดินทางไปทั่วโลก เค้าก็สั่งให้สมองน้อยบันทึกภาษาท้องถิ่นทั้งหมดลงในส่วนภาษา ด้วยคำแนะนำจากสมองน้อยลูซีหยูสามารถเรียนรู้ภาษาเหล่านั้นได้อย่างรวดเร็ว “คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันเลือกที่นี้? มันเหมือนกับว่าตัวแทนขายบ้านเป็นสายลับที่คุณส่งมา!”

โซอี้พูดทันที “ฉันมาที่นี่เพื่อให้ข้อมูลที่คุณต้องการ ฉันถามอู่ซ่อมเรือและนี่คือแบบที่พวกเค้าให้มา ลองดูสิ”

ลูซีหยูขอบคุณเอและเปิดโฟลเดอร์ เค้าไม่มีเพื่อนมากมายที่นี่ดังนั้นหากไม่มีเธอมันคงจะยากมากสำหรับเค้าที่จะได้ทุกอย่างที่ต้องการ

ถึงแม้โซอี้จะสนใจในตัวลูซีหยูแต่เธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงประเภทตัณหาจัด นอกจากนี้เธอมีอดีตบางอย่างและอาจเป็นตัวปัญหา ลูซีหยูไม่ต้องการยุ่งกับคนแบบเธอ ดังนั้นเค้าจึงพยายามอยู่ห่างๆกับเธอ เค้าให้เธอดูห้องอย่างรวดเร็วและทั้งสองมีบทสนทนาสั้นๆก่อนที่โซอี้จะกลับ

“ห้องนี้เล็กเกินไป!”

“ไม่ใช่ห้องนี้”

“ห้องนี้ดูดีแล้ว”

เนื่องจากพลังจิตและเลือดที่ได้รับการแก้ไขที่ลูซีหยูสามารถใช้ในได้ขณะนี้มีน้อยเกินไปเค้าจึงตัดสินใจที่จะไปอีกทางเพื่อค้นหาลักษณะของสิ่งมีชีวิตที่ได้รับการแก้ไข ก่อนอื่นเค้าต้องการดูว่าเค้าสามารถทำบางสิ่งบางอย่างเพื่อเปลี่ยนจิตวิญญาณของต้นไม้แห่งชีวิตให้กลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ได้รับการแก้ไขได้หรือไม่

เนื่องจากสิ่งมีชีวิตดังกล่าวอันตรายเกินไปและพื้นที่ในปราสาทมิติเล็กเกินไปลูซีหยูจึงตัดสินใจที่จะทำการทดลองของเค้าที่ทะเลในโลกของมาเรีย อย่างไรก็ตามเค้าต้องการเรือยอร์ชนั้นจะทำให้เค้าสามารถไปทะเลและทำการทดลองได้ง่ายขึ้น เห็นได้ชัดว่าเค้าไม่สามารถใช้พลังจิตในการรักษาตัวเค้าเองในทะเลได้ ทำการทดลองและในขณะเดียวกันก็สังเกตสิ่งมีชีวิตอย่างใกล้ชิด

นอกจากนั้นลูซีหยูยังใช้ชื่ออื่นในการสั่งซื้อชุดเครื่องมือแพทย์จากร้านพอล ก่อนหน้านี้ลูซีหยูทำงานผ่านอุปกรณ์ดังกล่าวค่อนข้างมากดังนั้นเค้าจึงเลือกอุปกรณ์ที่ถูกที่สุด อย่างไรก็ตามเวลานี้ลูซีหยูวางแผนที่จะใช้อุปกรณ์ที่ดีที่สุด เค้าจึงพูดคุยกับบางคนในอินเตอร์เน็ตถามเกี่ยวกับวิธีสร้างห้องจำศีลและห้องโภชนาการ สิ่งเหล่านี้จะเป็นประโยชน์อย่างมากในการทดลองเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงและการรวมตัวของสิ่งมีชีวิตที่แตกต่างกัน และพวกมันก็จำเป็นสำหรับลูซีหยูด้วย

เค้าไม่แน่ใจ100%ว่าเค้าจะประสบความสำเร็จในการสร้างห้องจำศีลหรือไม่ ในตอนนี้เค้าได้สั่งเครื่องมือจำนวนมากจากร้านพอลและบริษัทอื่นๆอีกหลายแห่ง และเค้าพยายามจะสร้างมันขึ้นมาในไม่ช้า

สิ่งที่ยากที่สุดในการทำคือสารอาหารและของเหลวสำหรับฟื้นฟู แน่นอนว่าเค้ามีของเหล่านี้อยู่มากมาย เมื่อเค้าเปลี่ยนร่างกายของเค้า เค้าได้พิจารณาถึงปัญหาที่คล้ายกัน ในระหว่างการปรับเปลี่ยนทั้งร่างกายของเค้าเค้าได้ใช้สารอาหารเหลว ดังนั้นลูซีหยูจึงค่อนข้างมั่นใจว่าเค้าจะสามารถสร้างคุณค่าทางโภชนาการที่มีเทคโนโลยีสูงและห้องจำศีล

เค้ายืนยันคำสั่งซื้อของเค้าแต่สินค้ายังต้องใช้เวลาในการจัดส่ง เค้ารู้สึกว่าการขนส่งในต่างประเทศไม่ได้พัฒนาเหมือนประเทศเค้า ในขณะที่รออุปกรณ์มาส่งเค้าตัดสินใจดูว่าเค้าจะซื้อเรือยอร์ชรุ่นไหน มันไม่ง่ายเลยที่จะซื้อเรือยอร์ชเนื่องจากมีหลายขั้นตอน หลังจากลูซีหยูสั่งไปแล้ว โรงงานก็ต้องใช้เวลาในการผลิตเรือยอร์ช หลังจากนั้นเค้าจะต้องได้รับใบรับรองความสามารถในการใช้เรือและสถานที่ในท่าเรือเพื่อจอดเรือยอร์ช

ที่สำคัญกว่านั้นหลังจากดูข้อมูลที่เค้าเพิ่งได้รับมาจากโซอี้แล้ว เค้าก็ตระหนักได้ว่าเรือยอร์ชส่วนใหญ่ยังไม่พร้อมสำหรับการขาย หลังจากสั่งไปแล้วลูซีหยูต้องรอประมาณครึ่งปี เค้าไม่มีเวลามากขนาดนั้น

“ลืมไปเถอะ ถ้าเวลาจะเป็นปัญหาขนาดนี้ฉันจะเลือกสักลำที่ท่าเรือและขโมยมันมา ยังไงฉันก็ไม่ได้ใช้มันในโลกนี้อยู่แล้ว!”

ในที่สุดลูซีหยูก็ตัดสินใจไปที่ทะเลและเลือกลำที่เค้าชอบ อย่างไรก็ตามเพราะเค้าไม่รู้เกี่ยวกับเรือเท่าไหร่และยังไม่รู้วิธีขับเรือ เค้าจึงตัดสินใจที่จะค้นหาในอินเตอร์เน็ตก่อน ลูซีหยูอ่านคำอธิบายเกี่ยวกับเรือยอร์ชรวมถึงวิธีขับเรือ เมื่อดูที่เรือยอร์ชที่มีรูปแบบและขนาดต่างกันและรายละเอียดอื่นๆเกี่ยวกับการล่องเรือลูซีหยูตระหนักว่ามันค่อนข้างซับซ้อนและเค้าไม่ได้เข้าใจมันอย่างสมบูรณ์ โดยเฉพาะเรือยอร์ชที่มีขนาดใหญ่ไม่สามารถขับโดยคนเดียวได้

ขณะที่ลูซีหยูกำลังท่องอินเตอร์เน็ต ความสนใจเค้าก็สูงขึ้นอย่างกะทันหันเมื่อเห็นอะไรบางอย่างโดยบังเอิญ ทันใดทีเค้าเห็นมัน ดวงตาของเค้าก็เปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น

“ว้าว นี่มันน่าทึ่งมาก มันคงจะวิเศษมากถ้าฉันได้มันมา!”

ลูซีหยูขยายภาพด้วยเมาส์ของเค้า บนหน้าจอของเค้ามีรูปเรือบรรทุกเครื่องบินนิวเคลียร์ระดับนิมิทซ์ที่มีธงชาติสหรัฐอเมริกาติดอยู่ ลูซีหยูรู้สึกว่านี่คือราชาแห่งท้องทะเลและมนุษย์ทุกคนต้องการครอบครองมัน!

อย่างไรก็ตามถ้าเค้าขโมยสิ่งนี้จริงๆ ทั้งโลกจะต้องตื่นตระหนก เค้าวางคางบนมือของเค้าและคิดอย่างรอบคอบว่าควรจะทำหรือไม่ แม้ว่าเค้าจะไม่สามารถคุมเรือบรรทุกเครื่องบินได้ มันก็ยังเป็นฐานที่ดีและห้องปฏิบัติการในทะเล ในขณะเดียวกันเค้าสามารถตรวจสอบเรือได้เนื่องจากเค้าอยากรู้เกี่ยวกับบางสิ่ง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคือพลังงานนิวเคลียร์

ฉันควรทำมันมั้ย? เค้าคิด