Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - บทที่ 103 สองคนที่ไม่เป็นที่ยอมรับ
บทที่103 สองคนที่ไม่เป็นที่ยอมรับ
เด็กสาวรับจี้หยกจากถวนจื่อโดยไม่รู้คุณค่าของจี้หยกนี้ แต่เธอยอมรับอย่างไม่หวาดหวั่นต่อสิ่งใด
“โอเคเข้าใจแล้วเราต้องโตไว ๆ และจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป” หญิงสาวพูดอย่างมั่นใจ
คำพูดของเธอทำให้ถวนจื่อหน้าแดงในทันทีและเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
ทั้งสองครอบครัวยังคงคุยกันและไม่ได้สังเกตว่าเด็กทั้งสองคนเริ่มแลกเปลี่ยนของแทนใจกันแล้ว
หลังจากครอบครัวเจียงหยุนเอ๋อจากไปเด็กสาวก็วิ่งไปตรงหน้าพ่อแม่ของเธออย่างมีความสุขและแสดงจี้หยกให้พวกเขาดู “พ่อกับแม่นี่เป็นของขวัญที่ถวนจื่อให้หนูมันสวยมากเลยใช่ไหมคะ”
พ่อแม่ของหญิงสาวตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อเห็นจี้หยกนี้ เพราะดูเหมือนเป็นของมีค่ามาก หลังจากคิดจะคืนมัน แต่เมื่อเห็นสีหน้าของลูกสาวแล้วพวกเขาซึ่งชอบมันอย่างเห็นได้ชัดเจน
หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง พ่อของเด็กสาวก็พูดว่า “ช่างเถอะครอบครัวนั้นคงไม่เดือดร้อนอะไรที่ของมีค่านี้หายไป เพราะฉะนั้นรับไว้ก่อนแล้วกัน มีเรื่องขึ้นมาเราค่อยส่งของมีในครั้งต่อไปก็ไม่เป็นไรหรอกมั้ง”
……
หลังจากบอกลาเด็กสาว ถวนจื่อก็ค่อยๆ จมอยู่ในอารมณ์ของการพ่ายแพ้
ถวนจื่อดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ดีเพราะเขาได้อันดับสองเขานั่งเงียบ ๆ ในรถโดยไม่พูดอะไร
“ถวนจื่อ” เจียงหยุนเอ๋อสังเกตเห็นอาการไม่มีความสุขของลูกชายจึงถามด้วยความเป็นห่วง “เป็นอะไรรึเปล่าไม่มีความสุขเหรอ”
ถวนจื่อกัดริมฝีปากของเขาเบิกตาโตคืนสติมองไปที่เจียงหยุนเอ๋อจากนั้นก็ส่ายหัวไปมา
“ถวนจื่อไม่มีความสุขเป็นเพราะได้ที่สองในการแข่งขันครั้งนี้ใช่ไหม” ไม่มีใครรู้เรื่องลูกไปได้ดีกว่าพ่อแม่ของเขา ลี่จุนถิงเดาว่าต้องเป็นเรื่องนี้แน่ที่ทำให้เขาไม่สบายใจ
คราวนี้ถวนจื่อไม่ได้ส่ายหัวหรือพยักหน้ามองลงไปที่มือเล็ก ๆ ที่อ้วนๆ ของเขา
“ถวนจื่อ” เจียงหยุนเอ๋อจับใบหน้าเจ้าเนื้อของถวนจื่อและประคองใบหน้ามนให้ตาของถวนจื่อมองมาที่ตัวเอง “ลูกทำได้ดีมากแล้วและแม่ก็ภูมิใจในตัวถวนจื่อมาก”
“ใช่แล้ว แม้ว่าถวนจื่อของเราจะได้ที่สอง แต่ก็เข้าสู่รอบชิงชนะเลิศระดับประเทศและสมควรได้รับกำลังใจ” มือของลี่จุนถิงตบเบา ๆ ที่หลังของถวนจื่อ
หลังของถวนจื่อก็นุ่มมาก ลี่จุนถิงอดไม่ได้ที่จะบีบเบา ๆ ผิวของเด็กนั้นอ่อนนุ่มจริงๆ
“ใช่แล้ว” เจียงหยุนเอ๋อ พิงหน้าผากของเธอกับ ถวนจื่อ เห็นด้วยอย่างยิ่งกับคำพูดของ ลี่จุนถิง
ถวนจื่อละจากมือของเจียงหยุนเอ๋อ และมองไปที่เจียงหยุนเอ๋อ อย่างจริงจัง “หม่ามี้ไม่เป็นไรครับ ผมแพ้เธอไม่เป็นไร และครั้งต่อไปผมจะเหนือกว่าเธอได้อย่างแน่นอนครับ”
เมื่อเห็นแววตาที่มั่นคงในดวงตาของ ถวนจื่อเจียงหยุนเอ๋อ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “เธอเหรอ”
ถวนจื่อพยักหน้า
“ถวนจื่อ บอกความจริงกับแม่มานะ ลูกชอบเธอเข้าแล้วใช่ไหม” เจียงหยุนเอ๋อ หยิกเข้าที่หน้าของ ถวนจื่อ ด้วยมือข้างเดียว สีหน้าของเธอแสดงอาการอยากรู้อยากเห็น
“โอ้โหถวนจื่อของเรามีคนที่ชอบแล้ว” ลี่จุนถิงเริ่มล้อเลียนถวนจื่อตามเจียงหยุนเอ๋อไปด้วย
ใบหน้าของ ถวนจื่อ เปลี่ยนเป็นสีแดงหันศีรษะไปด้านข้างและเงียบไปชั่วขณะจากนั้นจึงพูดช้าๆ ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน แต่หนักแน่น “หม่ามี้เมื่อผมโตขึ้นผมจะแต่งงานกับเธอครับ”
“ฮ่า ๆ ๆ ” ลี่จุนถิง และ เจียงหยุนเอ๋อ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเสียงดังเมื่อได้ยินคำพูดของ ถวนจื่อ “ถวนจื่อยังเด็กแค่นี้คิดถึงเรื่องจะแต่งงานกับภรรยาในอนาคตแล้ว ไม่รักหม่ามี้แล้วใช่ไหมครับ ต่อไปถ้ามีภรรยาแล้วลืมหม่ามี้จะทำอย่างไรล่ะ”
เจียงหยุนเอ๋อ พูดและแสร้งทำเป็นสะอื้นแล้วเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตา
“หม่ามี้” เมื่อเห็นความเศร้าของ เจียงหยุนเอ๋อ ถวนจื่อ ก็กอด เจียงหยุนเอ๋อ ไว้ด้วยอ้อมแขนเล็กๆ ของเขา “ไม่มีทางครับ ถวนจื่อ จะอยู่กับหม่ามี้ตลอดไป”
“หม่ามี้รู้ครับ” เจียงหยุนเอ๋อ ยิ้มและแตะที่หัวของ ถวนจื่อ และอุ้มเขาไว้ในอ้อมแขน
ลี่จุนถิงมองดูแม่และลูกคู่นี้ด้วยสายตาที่ผ่อนคลายและมีความสุขตลอดทาง
ถวนจื่อ หลับไปในอ้อมแขนของเจียงหยุนเอ๋อ เธอมองไปที่ลูกชายของเธอที่หลับสงบอย่างอ่อนโยนอยู่ในอ้อมแขนของเธอ โดยที่ตัวเองอิงกับอ้อมแขนของลี่จุนถิง
ลี่จุนถิง เท้าแขนอีกข้างไว้ที่ประตูรถและมองดูวิวนอกรถ
คนขับมองความกลมเกลียวและความเงียบสงบของครอบครัวนี้คนผ่านกระจกมองหลัง และปรับความเร็วในการขับให้ค่อยๆ ช้าลงเขาไม่ต้องการทำลายความเงียบสงบ แต่ต้องการให้ความเงียบสงบนี้คงอยู่ต่อไป
โทรศัพท์ในกระเป๋าของ ลี่จุนถิง ดังขึ้นทำลายความเงียบ
“มีอะไรเหรอ” ลี่จุนถิงพ่นสองสามคำออกจากปากของเขา
“คุณชายลี่ คุณนายกลับมาแล้ว” เสียงของผู้ช่วยดังลอดมาจากโทรศัพท์
ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็ตึงเครียดและขมวดคิ้ว
เนื่องจากสภาพแวดล้อมในรถเงียบเจียงหยุนเอ๋อ จึงได้ยินคำพูดของผู้ช่วยทางโทรศัพท์อย่างชัดเจนหัวใจของเธอเริ่มกระวนกระวายและเธอก็เริ่มตื่นตระหนกขึ้นมา
“รู้แล้ว” น้ำเสียงของลี่จุนถิงเย็นชาขึ้นทันที
“จุนถิง แม่ของคุณกลับมาแล้วเหรอ” เจียงหยุนเอ๋อ รู้สึกกังวลเล็กน้อย
“อืม” ลี่จุนถิงยื่นมือออกมาและลูบหัวเจียงหยุนเอ๋อ
“ถ้าอย่างนั้นฉัน … ”โม่เสี่ยวฮุ่ยไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับเจียงหยุนเอ๋อ และลี่จุนถิง และเจียงหยุนเอ๋อไม่แน่ใจว่าโม่เสี่ยวฮุ่ยจะยอมรับเธอซึ่งมีลูกติดเป็นภรรยาของลูกชายของตนหรือไม่
“ไม่เป็นไรไม่ต้องกลัว ผมจะปกป้องคุณเองไม่ต้องกังวล” ลี่จุนถิงอ่อนโยนขึ้นมาพยายามทำให้เจียงหยุนเอ๋อสบายใจ
“ใช่” เจียงหยุนเอ๋อ พยักหน้าแม้ว่าปากจะตอบรับคำ แต่หัวใจของเธอก็ยังเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง
คนขับก็สังเกตเห็นว่าบรรยากาศในรถไม่ได้ดูกลมกลืนดังเดิม เขาจึงเร่งเครื่องและกลับบ้านโดยเร็ว
ตั้งแต่ ลี่จุนถิง รับโทรศัพท์หัวใจของเจียงหยุนเอ๋อ ก็แทบตกลงมาตาตุ่ม เธอรู้สึกสูญเสียความมั่นใจเล็กน้อย จู่ๆ ก็ต้องมาเจอแม่ของ ลี่จุนถิง แต่เธอไม่ได้เตรียมตัวเลย
เมื่อ ลี่จุนถิง ลงจากรถผู้ช่วยก็มาต้อนรับเขาทันที
“คุณนายล่ะ” ลี่จุนถิงถามพลางคว้าถวนจื่อในอ้อมแขนของเจียงหยุนเอ๋อ
“ตอนนี้คุณนายไม่อยู่บ้าน เธอออกไปแล้ว” ผู้ช่วยตอบตามความเป็นจริง
ได้ยินเช่นนี้ เจียงหยุนเอ๋อ ถอนหายใจอย่างโล่งใจ
“ไปอาบน้ำให้ ถวนจื่อ ก่อนเถอะ” ลี่จุนถิง รับถวนจื่อ ไว้ด้วยมือข้างหนึ่งและวางมืออีกข้างไว้บนไหล่ของ เจียงหยุนเอ๋อ
ทั้งสามคนมาที่ห้องและลี่จุนถิงก็วางถวนจื่อลง
เจียงหยุนเอ๋อ เปิดตู้เสื้อผ้าในห้อง แต่พบว่าตู้เสื้อผ้าของ ถวนจื่อ ว่างเปล่าไม่มีอะไร ม่านตาหดลงสีหน้าของเธอก็ซีดขาว
เธอรู้แก่ใจดีแล้วว่าเป็นฝีมือแม่ของลี่จุนถิง หัวใจของเธอก็เจ็บแปลบขึ้นมา แน่นอนว่าฐานะของเธอไม่ได้เป็นที่ยอมรับจากครอบครัวของ ลี่จุนถิง เมื่อนึกได้เช่นนี้ ดวงตาของเจียงหยุนเอ๋อ ก็หรี่ลงด้วยความรู้สึกมืดมน
“ทำไมยังไม่เอาเสื้อผ้าออกมาล่ะ” ลี่จุนถิงรออยู่ข้างนอกเป็นเวลานาน ก็ไม่เห็นเจียงหยุนเอ๋อออกมาเขาจึงเดินตรงเข้าไปในห้องเก็บเสื้อผ้าของถวนจื่อ
เมื่อเห็นห้องเก็บของว่างเปล่าใบหน้าที่ยิ้มแย้มก็หุบลง ดวงตาของเขามืดมนลงและถามด้วยเสียงทุ้มว่า “นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ”
